Mijn zoontje van net 3 gaat dagelijks van 09:15-15:00 naar de creche, ze eten rond 12:00 warme hap (voor, hoofd en na) en daarna slapen ze. Nu ineens sinds een week of twee klaagt hij over dat hij niet wil eten, hij zegt het al bij het opstaan en zegt het jengelend. Herhaalt het ook vaak en echt iedere dag. Ook huilt hij ineens weer heel erg bij het wegbrengen. We hebben gevraagd op de creche of zij weten waar het aan ligt (dwingen ze hem? Is er iets voorgevallen? Is hij gestraft oid?). Maar zij hebben ook totaal geen idee! Soms zegt hij: ik ga niets eten! En eet dan toch. Vandaag heeft hij blijkbaar van begin tot einde van de lunch met zijn handen voor zijn mond gezeten en niets geproefd/gegeten. Voorheen at hij aardig, hing er vanaf wat er op het menu stond natuurlijk, maar gewoon normaal en prima. De ene keer meer dan de ander! We hebben het hem zelf ook gevraagd maar er komt niet veel zinnigs uit en nu negeren we het een beetje en zeggen alleen: ok, als je niet wil dan eet je niet. Omdat we het idee kregen dat het aandacht trekkerij was. Nu twijfelen we enorm, het is echt al ruim twee weken zo en we begrijpen het gewoon niet.. een van de leidsters zei tijdens een gesprekje dat ze denkt dat het door mijn zwangerschap komt (ik verwacht een tweeling over een paar weken) en dat hij nu gewoon heel gevoelig is etc.. heeft iemand ook zoiets meegemaakt of misschien enig idee?
Fases met niet of heel slecht eten horen er wel bij. Is hij uitgehongerd als hij thuiskomt? En hij voelt natuurlijk ook dat er een verandering aankomt. Hij is nog niet oud genoeg om dat al te kunnen bevatten maar hij voelt het wel. Heel normaal dus dat hij wat huilerig is en aandacht zoekt..
Heeft hij soms een keer iets gegeten wat nog te warm was? Onze zoon heeft een keer een week geen warm eten aangeraakt omdat hij iets gegeten had wat nog even te heet was en hij vertrouwde het niet meer.. Zomaar een overdenking hoor..
Thuis eet hij ook niet super, hangt er ook heel erg vanaf wat het is, maar dat is al een hele tijd zo dus dat is niets nieuws eigenlijk.. maar op de creche, we hebben echt geen idee en de leidsters ook niet, er is niets gebeurd. Ook elke ochtend huilen met wegbrengen, dit heeft hij nooit zo gedaan, natuurlijk wel eens of een aantal dagen maar nu al weer zeker een week en van dat eten speelt ook al ruim twee weken. Hij blijft het maar noemen, en als hij sochtends wakker wordt is het eerste wat hij vraagt: moet ik naar school? Ik voel me er zo rot over.. maar thuis houden is denk ik ook niet de oplossing.. bovendien heb ik m’n rust nu eigenlijk ook wel nodig
Hoe is hij verder op de creche? Als het huilen telkens na een paar minuten over is en hij lekker gaat spelen, zou ik het laten gaan. Het is heel naar voor jou, maar verder niet ernstig ofzo. Er komt een heel grote verandering aan voor hem. Ik zou toch eens aan de leidsters vragen of er misschien iets is voorgevallen bij het eten. Mijn dochter heeft van de een op de andere dag stukjes geweigerd op de creche, ze moesten alles weer prakken voor haar. Uiteindelijk bleek dat ze had gezien dat een ander kindje zich had verslikt. Thuis had ze geen problemen met stukjes, maar op de creche moest alles weer geplet. Ze heeft dit toch 3 weken volgehouden, ze was toen net geen 2.
Ze zeggen dat hij het verder prima doet, het huilen houdt altijd wel snel weer op als ze eenmaal bezig zijn en verder is het alleen tijdens de lunch dat hij zo raar doet en weigert te eten. We hebben al meerdere malen gevraagd of er iets is gebeurd maar zij zeggen van niet. En dat vertrouwen we ook wel. Erg lastig dus.. mijn man zegt dat hij denkt dat hij gewoon naar huis wil en niet daar wil eten (eerder werd hij voor de lunch gehaald), maar dit is al echt meer dan een maand geleden en de eerste week heeft hij toen nergens over geklaagd! Dus dat lijkt me stug, hij weet dag hij daar elke dag blijft tot na het slaapje.. (15:00) en dat papa hem dan ophaalt. Ik heb gedacht dat het kwam omdat hij een keer heeft overgegeven daar na het eten (virusje) maar dat is al drie weken geleden.
Ik kan me wel vinden in wat je man zegt. Ruim een maand geleden is nog niet heel lang en in combinatie met jouw zwangerschap is het best een verklaring.
Tijdsbesef is nog niet geweldig en ik denk dat wat mijn voorganger schrijft toch wel eens zou kloppen.