Die verantwoordelijkheid over je kind

Ik herken het een beetje, niet in zo'n zware vorm. Meer dat als hij ziek is, dat ik dan bang ben dat ik niet goed (te laat) signalen opvang of als ik met huisarts/cb praat dat ik me dan realiseer dat als ik eventuele cruciale informatie niet geef, er niemand is die dat recht zal zetten en ik hem daarmee 'in gevaar' kan brengen. Maar ik heb dat nu wel al veel minder als in het begin.

Als ik gas zou ruiken, zou ik ook meteen met mijn baby naar buiten gaan hoor. Daar heb je niks geks gedaan. En ik snap ook dat je dan niet lekker slaapt, omdat je niet overtuigd bent dat het goed zit.

Alleen zul je inderdaad wel moeten leren dat je hem niet constant voor gevaar kunt behoeden. Ik heb daar al moeite mee nu hij terug kan rollen boink met zijn hoofd op de tegelvloer.. Vanaf het moment dat ze geboren zijn, begin je al met loslaten zei iemand tegen me. En dat klopt (helaas) wel

 

Met de gevolgen zoals een brandweer bellen heb ik het nog niet meegemaakt, maar ik herken je gevoel absoluut.

Weet je nog dat er tijdens je zwangerschap mensen waren (en die waren er vast wel, want iedere zwangere heeft die) die zeggen; alles veranderd zodra je een kind hebt?
En: je kan je niet voorstellen hoe het is om moeder te zijn?
Nou dat weet je nu
Zo voelt het dus en iedereen had gelijk. Er komen goede en slechte eigenschappen naar boven. Er komen geluksgevoelens en angstgevoelens naar boven waarvan je dacht dat het onmogelijk was.
Beeld je maar eens in wat je zou doen als iemand je kind opzettend heel veel pijn doet. En de meest nuchtere persoon kan ineens in pyjama op de stoep staan midden in de nacht bijv. Als het om je kinderen gaat ben je gewoon veranderd.

Ik denk niet dat je de gaslucht hebt ingebeeld. En je hebt goed gehandeld, beter het zekere voor het onzekere. Daar is de brandweer ook voor

Het is ook heel normaal om deze gevoelens en gedachten te hebben, maar zolang ze geen gevaar vormen voor jullie 2 is er ook niks aan de hand.
als het je leven gaat beheersen zou ik ook even aan de rem trekken.

Dat moedergevoel blijft altijd, maar het overheerst niet meer grotendeels van de tijd hoor wat angst betreft.
Die verantwoordelijkheid blijft altijd en dat is maar goed ook.

 

Zo sterk had ik het alleen de eerste maanden na de geboorte, daarna nam het snel af. Denk dat je juist een heel goed moederinstinct hebt door zo te reageren, al zul je het misschien een volgende keer anders aanpakken. Daar leer je weer van.
Ik denk nou ook wel eens terug en heb soms wel eens overdreven gereageerd, maar als je je kleintje wil beschermen komen er gewoon oerinstincten bovendrijven zolang het je dagelijkse doen en laten niet gaat beheersen is het denk ik heel normaal.

 

Inderdaad herkenbaar. Ik probeer meestal wel mijn logica intact te houden en te beredeneren tot ik een ons weeg - maar bij acuut gevaar pak ik ook beide kinderen en ben ik foetsie. Lijkt me niet meer dan gezond eigenlijk. Als je bang bent voor je eigen leven of dat van je kinderen moet je gewoon doen wat je denkt dat goed is op dat moment en een plek/onderkomen zoeken waar je je wel veilig voelt.

Hoe vaak ik niet 's nachts uit bed kom om te checken of de deuren wel op slot zitten en of er echt niet ingebroken wordt ofzo...

Hier trouwens een paar maanden een gaslek gehad - totdat de Nuonmeneer kwam klagen. Daarna is het wel diezelfde dag nog opgelost. Maar het was dus al een tijdje aan de gang.

 

Ik zit er absoluut niet continu mee. Maar als de kleine ziek is dan zit ik vrij snel met de telefoon in mn handen. Zal ik bellen, zal ik niet bellen, zal ik bellen, zal ik niet bellen. De oudste krijgt koortsstuipen bij hoge koorts en in het begin schrok ik daar enorm van. Dan is dat veilige gevoel dat ik doorgaans heb even helemaal weg.

Wel een incident geweest waarbij ik echt helemaal in paniek schoot en het echt uren duurde voor ik weer rustig was. We waren van achter aangereden (oudste was 5 maandjes). En de auto van die ander begon te roken. Mensen om ons heen zeiden hard of schreeuwden (weet ik niet zeker meer) dat we gelijk bij de auto weg moesten. Ik helemaal in paniek. Mijn kind! Mijn kind! lopen roepen. Zsm hem uit de auto gehaald een stukje weg gelopen en een tijd verkrampt met hem in mijn armen in de kou gestaan.

Mbt tot verantwoordelijkheid vind ik keuzes maken echt lastig betreft bijv het kiezen van een school. Bang om keuzes voor de kinderen te maken die op de lange duur minder voordelig zouden kunnen zijn.

 

Ik ken dat ook best wel hoor

Vooral als ze ziek zijn dat constante gevoel bellen of niet elke keer kijken als koorts hebben of ze er nog zijn of ze geen vlekjes krijgen

Me jongste heeft met 3 weken hersenvliesontsteking cgehad ben toen ik het vermoede direct naar de sph gegaan en werd meteen opgenomen

Maar die schrik zit er goed in

Me andere zoontje was ik bijna kwijt door een ongeluk dus ja ik denk altijd verder en ga meteen van het ergste uit

Ik denk dat dat best normaal is in bepaalde situaties

Je hebt goed gehandeld hoor

 

Ik herken het niet zo, kan me nog wel voor de geest halen dat je eerder soortgelijk topic had toen de katten hem hadden gekrabt en de kinderwagen omwoei.
Ik denk dat het grootste verschil is dat je het alleen doet , er komt zoveel op je af en ook al kan je kennelijk overleggen met familie is het echt alleen jóuw kind.
Toen mijn zoon in het begin een badkrijser was, even mijn man roepen of het echt niet te heet is en hij pijn heeft. En zo overleg je ongemerkt zoveel dingen de hele dag. Al zijn ze klein, daarmee worden hoop onzekerheden getakkeld. En als hier iets op een gaslek zou lijken of wat dan ook, dan kan de ander ook meteen even ruiken en maak je samen een beslissing wat te doen.

Vind het echt super knap dat je op zo'n jonge leeftijd er helemaal alleen voor gegaan bent, eigenlijk draag je dus de onzekerheden van twee op je schouders. Daarnaast is je leven zo drastisch op de kop, hormonaal golfslagbad wat willekeurig aan gaat en dan ook nog eens wijs zien te worden in het woud van theorieën en opvoedtechnieken.

Ik grapte in het begin nog wel eens als ze vroegen hoe oud mijn zoon was: 2 maanden, ik heb hem nog steeds niet stuk gemaakt! En zo voelt het soms, totaal onvoorbereid ga je het moederschap aan, kan je nog zoveel babies om je heen hebben, hebben opgepast, zelfs uit de kinderopvang komen, het is een totaal nieuwe ervaring. en dat kan soms angsten en onzekerheden geven.
Maar ik denk echt dat hoe langer je hem niet stuk maakt hoe meer die angsten naar de achtergrond verdwijnen.

 

Dat verantwoordelijkheidsgevoel krijg je erbij als je moeder wordt

Ik ben echt wel eens blij als ik in de auto zit met twee kids achterin, veilig 'vastgebonden' in hun autostoel, haha. Of 's avonds lekker in hun bedje. Over het algemeen valt het verder mee. Natuurlijk sta ik er wel eens bij stil dat ze wat kan overkomen. Vooral als ze ziek zijn heb ik dat wel, dan gaan er ook wel eens doemscenario's door mn hoofd en spookverhalen die ik ergens heb gelezen. Wat ik me vooral realiseer sinds ik moeder ben, is dat mij zélf iets kan overkomen en wat voor dramatische gevolgen dat moet hebben voor mijn kinderen moet er niet aan denken... Ben daardoor bijvoorbeeld wel eens extreem angstig in het verkeer, niet helemaal een irreële angst tegenwoordig, maar het moet je leven niet gaan beheersen. Vergeet niet te genieten!

 

Ik herken me er ook niet zo in. Natuurlijk wel altijd bezorgd en angst dat er iets zou kunnen gebeuren en daar alert op zijn, maar dat is het dan ook. En ik denk dat dat een heel gezond moeder gevoel is.
Zou het kunnen dat jij het ook extra hebt omdat jij alleen bent? Jij kan de verantwoordelijkheid niet delen en jij bent dus hoofdverantwoordelijk.
Ik heb namelijk zelf altijd het gevoel dat mijn man de waker is en dat die ons beschermt. Vooral savonds en snachts dan.. Dat geeft mij rust dus ik kan me voorstellen als dat ontbreekt je er wel ontustiger door kan zijn..

 

Ik herken het totaal niet en toen ik je bericht las dacht ik Wow dat is wel heel overdreven om gelijk 112 te bellen. Maar ja iedereen is anders dat blijkt wel.

Nee ik ben erg nuchter van aard en staat niet teveel stil bij de dingen die evt. zouden kunnen gebeuren. Laat me totaal niet leiden door angst.

Tuurlijk zal ik altijd de verantwoording over mijn kind voelen en er alles aan doen wat ik denk dat het beste is maar nooit angst laten overheersen. Schiet niemand iets mee op!

 

Herken het niet direct, ben wel wat waakzamer, en zeker in het begin toen mijn oudste net geboren was maakte ik me sneller ongerust maar ondertussen weet ik dat je niet alles kunt voorkomen.
Misschien maakt het ook verschil hoe je verder je leven ingericht hebt.
Ik heb een man die een deel van de bezorgdheid en verantwoordelijkheid op zich kan nemen en waarmee ik natuurlijk angsten kan delen, verder gaan mijn kindjes al vanaf vrij jong 10 weken 3 dagen in de week naar een kdv, en nog een dag naar mijn moeder, dus ik heb ook snel mijn kindjes moeten loslaten en ik moet vertrouwen op andere dat ze ook voor mijn kindjes kunnen zorgen waardoor ik misschien ook makkelijker ben.

Maar ik denk dat het bij jou ook wel minder gaat worden hoor Linnaea, het zal wat tijd kosten.

 

Ik herken dat gevoel ook wel.
Vond het ook heel zwaar in het begin.

Mijn vriend is vrij makkelijk met alles en daardoor voel ik die druk nog erger denk ik.

Het idee dat als ze ziek is ik de gene ben die door moet pakken dat we wel naar de huisartsen post moeten als de assistente daar het niet zo nodig vind.
Of de keuze van wel of niet vaccineren en dat soort dingen.


Ze was van 6 maand tot een jaar heel veel ziek. Ik was ook heel erg bang dat ik iets miste, dat er iets ernstigers aan de hand was Ookal zei iedereen dat het er bij hoorde.

Gelukkig is het nu wat minder aan het worden en loopt alles lekker.
Hierdoor heb ik er ook minder last van. Of het went gewoon.

 

Je doet het idd helemaal alleen, zo knap overigens, dus ik snap het wel. Hoe vaak ik niet even spiegel met partner over huiltjes, pijntjes en andere dingen...

Overigens ben ik zelf ook mega alert, veel meer als mijn partner. Hem valt een vlek op de huid met verschonen niet op, mij wel. Hoe vaak ik met m'n drie kleintjes wel geen dokter heb gezien... Soms durf ik gewoon niet te gaan omdat ik bang ben dat men me niet serieus neemt maar met 3 onder de 1,5 jaar is er gewoon vaak wat aan ziektes, virussen en valpartijen.

 

Ik herken het wel hoor. Ik moet mezelf regelmatig even terug fluiten, wanneer ik in mijn hoofd weer eens vast zit in een doem scenario. Helemaal wanneer ik de verantwoordelijkheid uit handen moet geven, ben ik bang dat de vreselijkste dingen kunnen gebeuren. (Hoewel er bij mij net zo goed wat kan gebeuren en ook al gebeurd is helaas ) Bij mij komt het doordat ik een hoop heb mee gemaakt en dus weet hoe snel het mis kan gaan. Wanneer de angst me weer eens overvalt, probeer ik er rationeel naar te kijken of het echt gegrond is. Ik wil namelijk niet mijn angsten op de kinderen overbrengen en ik wil ook niet dat mijn angsten zegaan beperken. Dus ik handel er niet perse naar.
Wat ik trouwens ook heb opgemerkt, is dat vermoeidheid (en hormonen ) het erger maakt. Dus dat zou bij jou ook nog kunnen spelen, aangezien je zoontje nog maar 4 maanden is.

 

Dat grote verantwoordelijkheidsgevoel, dat herken ik. En als je er alleen voor staat is het gevoel misschien wel nog sterker.
Troost je, dat gevoel gaat wennen. Het hoort bij het wennen aan het mama zijn. De eerste maanden vloog dat gevoel me regelmatig naar de keel. Nu ben ik natuurlijk nog net zo verantwoordelijk maar dat voelt inmiddels zo normaal dat het me geen paniekmomentjes meer oplevert. Je hormonen en vermoeidheid helpen nu ook niet mee. Het wordt echt beter.

 

Ik vind het soms een van de lastigste dingen. Dat opeens iemand zo afhankelijk van je is, soms ook heel beklemmend. Maar met de tijd leer je er ook mee omgaan. Ik kan nu meer laten gaan dan toen ze kleiner waren en ben bij de tweede ook makkelijker dan bij de eerste.

Voor nu, neem je ervaring mee als leermoment. Een volgende keer weet je beter wat te doen. Maar iedereen is veilig en wel, dus ga jezelf ook niet tveel verwijten. De brandweer is jou bij wijze van spreken alweer vergeten.