Hoi dames, wetende dat niemand van jullie me antwoord kan geven, typ ik het toch even van me af. Voordat ik zwanger was van mijn zoontje, hebben we 4 jaar MMM ellende gehad. Uiteindelijk spontaan zwanger en al verteld na 6,5 week. We zaten in het traject voor Duitsland, dus iedereen was toch al op de hoogte. Toen uiteraard ook bang voor een miskraam, maar het voelde eigenlijk gelijk goed. Voelde me al verbonden vanaf dag 1. Nu het grote, onverwachte geluk van een nieuwe spontane zwangerschap. Niks geen MMM. Veel sneller dan we verwacht hadden. Mijn man wil wachten met vertellen tot na een goede echo ( en die krijg ik nu pas bij 10 weken). En dat begrijp ik. Het is nu echt even ons geheimpje. Maar daardoor voelt het nog niet echt. Ik heb weinig kwaaltjes en voel me niet zwanger. Denk vaak dat het een missed abortion gaat zijn, dat we op de echo geen hartactie gaan zien. Ergens voelt het alsof we deze zwangerschap niet verdiend hebben, het ging te makkelijk. Mijn hele leven ben ik gewend om ergens voor te moeten vechten, dus dat dit me zomaar overkomt maakt me angstig. Is het de angst die me dit gevoel geeft? Voor iemand misschien herkenbaar?
Waarom zou deze zwangerschap je niet gegund zijn!? Je hebt al genoeg doorstaan denk ik zo... Gefeliciteerd met je zwangerschap, probeer ervan te genieten! Fijn dat het zo spontaan gelukt is! En je hoeft niet per se kwaaltjes te hebben zo pril in je zwangerschap. Ik had ook nergens last van... ik begon pas met 9-10 weken de eerste symptomen te krijgen, dus probeer het een beetje van af te zetten.
Dat heb ik in het begin ook erg gehad, dit geluk kon me niet gegund zijn! Heb ook liggen huilen toen er een mooi spartelend baby'tje te zien was met 10 weken. Het is moeilijk en niemand gaat je ongerustheid wegnemen. Laat je er alleen niet teveel door leiden en zoek desnoods lekker afleiding.
Als 1e van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Maak je niet te veel zorgen omdat je geen kwaaltjes hebt, ik had met 5 weken ook nergens last van en nu met 7 weken zooo ontzettend misselijk dat ik wenste dat ik die kwaaltjes heeeel snel weer kwijt ben! Ik snap je onzekerheid, maar probeer er van te genieten!
Allereerst van harte gefeliciteerd met je nieuwe snelle zwangerschap! Probeer voor ogen te houden dat je zwanger bent tot het tegendeel bewezen is. Toch begrijp ik dat wat je verteld over je gevoel van je zwangerschap. Ik had dat ook na mn dochter toen ik weer zwanger raakte, op de 1 of andere manier dacht ik dat het 'te snel' ging, ik het kindje niet zou krijgen..weet niet waar het vandaan kwam want had geen bloedverlies o.i.d. Op de eerste echo was wel een zwangerschap maar geen kloppend hartje te zien. Hierna heb ik een curettage gehad. Toen ik later zwanger was van deze zwangerschap had ik vanaf het moment van testen het gevoel dat ik dit kindje zou krijgen. Ook nu weet ik niet waar dit gevoel op gebaseerd is maar tot nu toe gaat alles goed. Hoop voor jou dat je gevoel niet waarheid wordt en je je beepje gewoon in je armen mag sluiten, probeer vertrouwen te houden.
Wat fijn dat het spontaan is gelukt! Bij veel pretecho bureaus kun je ook een 2d echo laten maken om te controleren als je de 10e week te lang vind duren. Bij het bureau waar ik bij zit kan dat vanaf week 7 (ivm uitwendige echo) voor 31.
Dus eigenlijk, je probeert jezelf nu alvast voor in teleurstelling in bescherming te nemen? Begrijpelijk, maar niet nodig natuurlijk! Misschien dat je al zoveel hebt moeten knokken in je leven dat nu juist je het geluk eens gegund is! In elk geval alvast heel erg gefeliciteerd met de positieve test, dat is alvast een goed begin!!
Eerst en vooral gefeliciteerd! Ik weet hoe onwerkelijk het kan zijn. Ik wou ook niets vertellen, niets regelen , ...dit keer. Was ervan overtuigd dat het mis zou gaan. Dat was namelijk de vorige drie keer zo, dus zou nu ook wel zo gaan Met mijn eerste echo op 7 weken wou ik uit de wachtzaal gaan lopen, ging toch niets te zien zijn! En was er al helemaal zeker van omdat ik ook nog is bloedverlies had gehad. Maar er was een lief klein babystipje te zien mét een kloppend hartje. Met 11 weken weer een echo en weer wou ik uit de wachtzaal gaan lopen. Ben er tot nu toe elke echo van overtuigd geweest dat het niet meer zou leven, maar begin nu echt leven in mijn buik te voelen en moet nu gewoon echt gaan geloven dat dit goed gaat! Doordat ik er zelf zo weinig geloof in had/heb, was/ben ik met alles te laat qua regelen. Crèche is bijvoorbeeld pas plaats als de beeb 8 maand is en ik moet toch echt na 15 weken weer aan het werk Heb me nog steeds niet ingeschreven voor cursus in ziekenhuis over borstvoeding ed. terwijl ze aanraden om dat voor je 15 weken zwangerschap te doen omwille van nog een plaatsje te vinden. En ga zo maar voort Het ergste vind ik nog wel dat ik - behalve wat in mijn handtekening staat dan - niets heb bijgehouden, welke kwaaltjes ik wanneer had bv. en dat ik nog steeds geen enkele buik foto heb. Kan je dus maar één tip geven (ook al heb ik die zelf niet toegepast ondanks dat ik hem zelf van heel veel mensen heb gekregen): probeer ervan te genieten! Zwanger zijn is zo mooi en het kindje is er voor je het weet!
Dank jullie wel voor de reacties, dat doet me al goed. Ik hoop inderdaad dat het zelfbescherming is; angst en gevoel is soms moeilijk te onderscheiden. Heb inderdaad nagedacht over een echo bureau, maar denk niet dst dat hem gaat worden. Mijn man ziet me aankomen, haha. Nog een paar weken geduld!
Bij de eerste zwangerschap zei ik nog: een eerste zwangerschap gaat vaak mis. En dat was toen ook zo. Bij de tweede zwangerschap was ik nerveus, maar ik had wel het gevoel dat ik 'contact' had met de baby. En dat ging toen ook goed. Bij de derde zwangerschap dacht ik eerst dat het mis was, omdat het zo anders voelde. Toen bleek het een tweeling te zijn en dat verklaarde de klachten die zo anders waren. Toen was ik helemaal gerustgesteld. (Nou ja, wel spannend omdat je weet dat er meer risico's zijn, maar het voelde goed verder.) Helaas ging dat toch mis. Bij de vierde zwangerschap heb ik de hele tijd getwijfeld en had ik vaak het gevoel niet echt 'contact' te hebben met de baby. Maar het is gelukkig helemaal goed gegaan. Bij mij klopte het gevoel de eerste en tweede zwangerschap wel soort van. Maar bij de derde en vierde verjaardag juist niet. Ik denk dus al met al dat je gevoel niet zoveel zegt. Ik wens jou ieder geval een hele goede zwangerschap toe. Je onzekerheid herken en begrijp ik helemaal. Bij mij werd het minder toen ik de baby ging voelen. Ik hoop dat dat bij jou ook zo is!
Ik denk dat het in jou geval vooral angst is, jezelf een stukje in bescherming nemen " zie je wel dat het niet goed zat " Zelf heb ik 2 keer eerder het gevoel gehad dat het niet goed zat en dat bleek ook zo, ik ben nu weer heel pril zwanger en heb weer zo een onderbuik gevoel dat het niet goed zit,... Misschien vanwege de eerdere " goede voorspellingen" dus misschien ook een stukje zelf bescherming,hoewel dit een onverwachts cadeautje is hoop ik met heel mijn hart dat dit wondertje bij ons mag blijven, Ik hoop voor jou dat je je zorgen maakt om niets en natuurlijk nog gefeliciteerd
Ik ben ook zo'n zwartkijker. De eerste zwangerschap terecht, die erna niet. Bij mij zei het dus niet zoveel. Ik hoop dat je zwangerschap voorspoedig verloopt!
Is het een gevoel in je hart (het voelt niet goed) of een soort rationalisering (het gaat nooit makkelijk, dus nu moet het wel mis gaan). Dat laatste zegt namelijk NIETS. heb ik bij mijn dochter ook vaak gehad. Tegelijkertijd voelde de zwangerschap toen wel goed, het voelde niet alsof het mis zou gaan. De twee vroege miskramen daarna voelden beide al meteen niet goed (het gevoel in je hart, zeg maar). En deze zwangerschap voelde juist weer vanaf het begin al wél goed. Echt dat gevoel in je hart zegt soms wel wat. Maar het rationaliserende gevoel van 'het moet wel misgaan want ik heb nooit zoveel geluk', dat zegt echt helemaal niets. Met zwanger worden is het gewoon zo dat je de ene keer geluk hebt en de andere keer pech. Mijn dochter was er al in ronde 2, brusje pas ronde 15. Mijn nicht heeft over de eerste jaren gedaan en de 2e was in 1 keer raak. Zo gek kan het dus lopen...
Ik denk dat je je vooral niet bang moet laten maken door te geloven dat een moeder aanvoelt of het goed zit of niet. Je hebt nl. gewoon 50% kans om juist te zijn. En ja, er zullen misschien vrouwen zijn die voorspellende of telepathische krachten hebben (of dus gewoon een toevalstreffer...). Maar dat hoeft absoluut niet te betekenen dat deze zwangerschap zal mis gaan omdat het voor jou niet goed voelt of omdat je er geen goed oog in hebt. Mijn eerste drie zwangerschappen had ik een héél goed gevoel is, eerste lekker onbezorgd, tweede voelde echt heel anders en het ging met zeker niet nog eens overkomen en ja drie keer is scheepsrecht, dus de derde zou zeker goed gaan. Gingen alle drie mis. In deze zwangerschap geen seconde geloof gehad, maar deze lijkt gewoon goed te gaan
Lastig is dat... Hopelijk is je gevoel niet juist.. Ik voelde het wel heel goed aan... Eerste zwangerschap na meer dan 2,5jaar voelde niet goed ik kon er niet van genieten. Met 8.6 kreeg ik bloedverlies mocht bij de HA een echo komen maken en daar zagen we een kindje met een mooi kloppend hartje... Alles zag er goed uit maar ik zei je kan zeggen wat je wilt maar het gaat fout. Volgende dag ons kindje al verloren... 2de zwangerschap (2 maanden later) was ik 2 dagen voor NOD al misselijk en wist ik zeker dat ik zwanger was en dat alles goed zou gaan. Nooit getwijfeld of wat dan ook. Deze zwangerschap is helemaal goed gegaan. 3de zwangerschap voelde weer niet goed ik zei het al van het begin met de eerste echo een leeg vruchtzakje... Ik wist het gewoon dit was ook geen schok voor mij omdat ik het wist. 4de zwangerschap (huidige) moest ik 6 dagen voor NOD testen waarom geen idee maar ik zag een streepje en 2 dagen later begon de misselijkheid. Geen seconde getwijfeld voelde gelijk goed en tot nu toe mag ook alles super gaan.
Dank jullie wel voor jullie ervaringen. Mijn gevoel heeft vaak gelijk. Zo wist ik inderdaad al voor de test dat ik zwanger was. Nu vind ik het moeilijk te onderscheiden of het echt gevoel is of angst. Sinds gisteravond bruinverlies en buikpijn. Hoeft nog steeds niets te betekenen, maar het " zie je wel" gevoel overheerst. Ik wacht maar af en hoop er het beste van. Raar iets hoor, dat vrouwenlijf....
Vervelend zeg! Kan je niet zelf volgende week een echo laten maken, kost vaak een paar tientjes, maar stress is ook niet goed.