Dag dames, Ik open een nieuw topic omdat ik in andere topics toch niet veel op herkenning stuit en dat heeft dan vooral te maken met het feit dat veel vrouwen die pleegzorg willen verzorgen zelf een kinderwens hebben die niet vervuld is. Hier een andere situatie. Wij hebben twee kinderen en zijn "klaar". Wij willen beiden niet meer kinderen en manlief laat zich steriliseren. Echter, waarom dan pleegzorg denken jullie? Nou dat heeft echt met het sociale aspect te maken. Ik vind dat ieder kind recht heeft op een warm thuis en een toekomstperspectief. Onze kinderen zijn nu nog te jong (beiden onder de twee jaar), maar als zij wat ouder zijn zou ik wel voor pleegzorg willen kiezen. Ik ben op zoek naar ervaringen van moeders die naast eigen kinderen dus ook pleegkinderen hebben. Hoe voelt dit? Kun je een pleegkind net zoveel warmte en liefde geven als je eigen kind? Ook al is het soms maar voor even? Hebben jullie bewust gekozen voor weekend/crisis/permanente opvang? Het lijkt mij verstandig, om erin te groeien, om te beginnen met weekendopvang. Maar hoe ziet dat dan eruit? En iets dat ik ook wel enigzins belangrijk vind, kun je aangeven voor welke leeftijdsgroep je kiest? Ik heb twee jonge kids dus wil wel dat er enigzins aansluiting is zodat je geen buitensluitgevoel krijgt bij pleeg/eigen kinderen. Ik ben me al aan het verdiepen in pleegzorg.nl maar vind daar niet echt verhalen van pleegouders hoe zij dingen ervaren, meer blogs waar ik niet veel aan heb in mijn zoektocht haha.
Dit klinkt echt als waar mijn man en ik het over hebben.. Ook 2 kinderen en daarmee is het voor ons wel klaar. Ook voor het sociale aspect willen we graag kinderen gaan opvangen. Ik wil wel wachten tot de jongste 8/10 jaar is, zodat zij bewuster nee kunnen zeggen als het niet gaat, of het niet zien zitten. Het type zijn we ook nog niet helemaal uit, maar ik neig naar iets langdurigers. Weekendopvang in het begin is ook nog een optie, of juist doordeweeks.. Ik lees dus even mee
Wat geweldig dat jullie dit misschien willen gaan doen. Ik heb vanuit mijn omgeving wil ervaring en er zijn een aantal dingen om over na te denken en rekening mee te houden. - Ik zou aanraden (en meestal is dit ook een eis van pleegzorg) om een onderplaatsing te doen. Dus een kind(eren) die jonger zijn dan je eigen kinderen. Op die manier blijven je eigen kinderen altijd de oudsten en is het voor hen beter te doen. - Vraag jezelf af of je een vrijwillige plaatsing wilt (waarbij de biologische ouders dus bewust kiezen voor pleegzorg en er vaak redelijk tot goed contact is) of een gedwongen plaatsing (waarbij de biologische ouders tegen de plaatsing zijn en soms niet willen meewerken). Bij de meeste organisaties mag je hiervoor kiezen. - Binnen pleegzorg is het heel goed mogelijk om jullie grenzen aan te geven. Doe dit ook vooral! Zeker in het begin en als jullie nog niet zo ervaren zijn. Je mag een voorkeur/ grens voor geslacht, leeftijd, gedrag en achtergrond aangeven. Het is belangrijk dat jullie een kind krijgen dat past in jullie gezin. Als je jonge kinderen hebt zijn pleegkinderen met (behoorlijk) gedragsstoornissen minder snel aan te raden bijvoorbeeld. - Zorg dat je eigen kinderen een eigen kamer hebben. Een rustplek waar het pleegkind niet zonder toestemming mag komen. Het is voor een kind niet zomaar iets om je ouders te moeten delen met "een vreemde". Het is belangrijk dat jullie ook tijd vrij maken met je eigen kind(eren) en dat ze hun mening kunnen geven over de plaatsing. Een eigen kamer voor het pleegkind is vaak ook een eis van jeugdzorg. - En bedenk dat je heel veel van een pleegkind kunt gaan houden maar dat het toch altijd anders is dan je eigen kinderen. Dat komt omdat je daar de volledige zeggenschap over hebt en omdat je daar een band voor het leven mee hebt (als het goed is). Een pleegkind heeft altijd een achtergrond en je moet altijd bedenken dat er situaties kunnen ontstaan waar jullie geen invloed op hebben (opeens weer contact met biologische ouders of familie, opeens geen contact meer, een terugplaatsing waar jullie misschien nog niet achterstaan etc). Natuurlijk kan je je hechten aan je pleegkind maar het zal nooit een eigen kind worden.
Ik ben zelf eigen kind samen met mijn broer uit een gezin waar daarnaast nog vier pleegkinderen zijn opgegroeid. Wij waren uiteindelijk de middelsten. De oudste twee waren 5/6 jaar ouder dan wij de jongste twee 5/6 jaar jonger dan wij. Allen langdurige plaatsingen. Daarnaast nog ooit een crisisoovang gehad inhuis. Ik was toen de oudste kwamen zelf 3 of zo dus daar weinig van meegekregen en we waren gewoon altijd met vier kinderen daarna. Door het leeftijdsverschil was er ook niet echt concurrentie. Mijn ouders behandelden ons ook gelijk. Wat wel een grote invloed op ons gezin was waren de contacten met de biologische ouders vd pleegkinderen. Zowe van de oudste als van de jongste twee pleegkinderen kwamen om de zoveel tijd de ouders of moeder langs en dat gaf toxh vaak wel wat onrust in het gezin. De ouders vd oudsten waren t niet eens met de uithuisplaatsing dus konden flink stoken. Dat duurde dan meestal weer even voor het weer rustig was in huis bv. Over het algemeen heb ik het als kind altijd als gewoon of prettig beschouwd. Vond het gezellig op te groeien in zon groter gezin. Mijn broer heeft er wat meer moeite mee gehad. Is intocerter en kon soms boze buien krijgen. Regelmatig hebben pleegkinderen toch wel 'bagage' en deze komt ook in je gezin, zelfs bij langdurige plaatsingen. Hierdoor is er soms specifieke aandacht en dit zorgde soms voor minder aandacht voor ons eigen kinderen op de momenten dat dat opspeelde. Dat was dan zo maar kon soms ook wel lastig zijn omdat elk kind toch zijn aandcht wil en als je niet opvalt je soms iets 'maakt' om toch belangrijk te zijn. Het doet dus ook wel degelijk iets met de eigen kinderen. Ik vind het nog steeds een mooie ervaring die ik heb meegekregen via mijn ouders maar je komt ook dingen tegen die anders niet op mijn pad zouden zijn gekomen en af en toe ook minder fijne dingen. Crisisopvang kan ook best de nodige onrust in het gezin geven. Wij hadden een crisisoovang toen ik al in de puberteit zat en daar hebben mijn broer en ik, maar ook de toen nog thuiswonende pleegkinderen, van aangegeven dat liever niet meer te willen vanwege de onrust. Voor jezelf is dat ook een overweging of je dat wilt aangezien je wel telkens een plek in je gezin maakt maar toch weer vaak afscheid moet nemen. Als kind vond ik dat niet prettig. Zelf zou ik bv een weekendplaatsing nog wel zien zitten, echter zijn wij op dit moment zo druk in de weekenden dat dat geen optie is. Tevens staat mijn man er niet heel positief in en dat is natuurlijk wel een heel belamgrijke voorwaarde, dus ik denk niet dat het snel zal gebeuren
Totaal iets anders, maar misschien kun je ook denken in de richting van een plan-kindje waar je mee brieven schrijft? Het kindje groeit dan op in zijn eigen omgeving en toch kun je iets moois betekenen voor een ander ergens in de wereld.
Bedenk je goed dat al jouw liefde en warmte misschien helemaal niet beantwoord wordt door een pleegkind en dat een pleegkind daar misschien ook niet op zit te wachten. Dat klinkt heel hard, maar een groot percentage pleegkinderen zijn behoorlijk beschadigd en hebben problemen in de hechting. Hechtingsproblemen en het bijkomend probleemgedrag kunnen heel moeilijk zijn. Ik werk in een jeugdzorginstelling en wij nemen veel kinderen op waar het spaak is gelopen in een pleeggezin. Vaak blijkt het achteraf een mismatch te zijn, maar ja dat is van te voren ook moeilijk te voorspellen natuurlijk. Laat je heel goed voorlichtingen (en eventueel opleiden) over de problematieken die je binnen kunt krijgen en hoe je daarmee moet omgaan. In geval van gedwongen plaatsingen heb je vaak een stuk loyaliteit wat in de weg staat (eigen ouders komen altijd, nouja bijna altijd, op de eerste plaats ongeacht wat ze een kind hebben aangedaan). Als biologische ouders het kind geen emotionele toestemming kan geven om bij jullie te mogen 'zijn', is het voor een kind heel moeilijk te aarden. Bedenk je goed als een kind forse gedragsproblemen gaat laten zien wat je dan wilt, want weer een afwijzing is voor deze kinderen natuurlijk funest. Mijn bericht is misschien wat negatief, maar pleegzorg is echt niet alleen rozengeur en maneschijn.
Even iets nuanceren, Natuurlijk heeft ieder kind liefde en aandacht nodig, maar dat kan behoorlijk stroken met hoe jij dat zelf ziet en kan misschien heel anders zijn dan je gewend bent bij je eigen kids. Sommige kinderen hebben zelfs een zakelijk benadering nodig en bijvoorbeeld pas een knuffel als ze daar zelf om vragen (na 3 jaar). Sommige kinderen willen juist als een baby'tje bij je op schoot zitten en gewiegd worden, ook als ze al 10 zijn, omdat ze dat gemist hebben in de babytijd.
Dat besef ik me, vandaar dat ik hier informatie vraag van ervaringsdeskundigen. Ben ook blij met jouw reactie vanuit professionele invalshoek. Bedankt.
Wij hebben naast onze zoon van 2 een pleegzoontje van ruim anderhalf. We waren niet bezig met pleegzorg maar hij kwam op ons pad en hebben toen besloten dat hij bij ons mag opgroeien. Hij blijft in ieder geval tot zn 18e bij ons wonen. Hij krijgt hier de liefde en aandacht die hij nodig heeft, maar ik vind (na een jaar) dat het altijd wel een klein beetje anders is dan je eigen kindje uit je buik. Misschien verdwijnt dit verschil met een paar jaar nog wel wat maar dat kan ik nog niet zeggen. Ons eigen kind blijft toch onze lieveling. Bedenk je wel dat pleegkindjes vaak een rugzakje hebben m.b.t. hechting, ziektes of gedrag. Dit merken we zelf ook, dit is niet altijd makkelijk. Maar als we dan denken aan hoe hij nu zou leven als hij niet bij ons had gewoond, is het ons allemaal waard. (hij zou anders in een tehuis terecht zijn gekomen, niemand wilde dit kindje omdat hij een ziekte heeft)
Jouw verhaal is eigenlijk precies waarom wij pleegzorg overwegen. Het idee dat je een kind een beter leven kan geven ipv dat hij/zij in een tehuis zit. Ik begrijp uiteraard dat het een ander gevoel is maar het gaat me echt puur erom om een kind een goed leven te geven ipv dat hij/zij in een tehuis zit..... Dat lijkt me zo vreselijk voor een kind.