even van me afschrijven hoor... ik ben nu ruim 23 weken zwanger, en ik voel me geestelijk zo enorm knudde. lichamelijk ist ook niet optimaal (veel last van ischias, bekkeninstabiliteit, maagzuur, etc etc) maar op zich vind ik dat niet onoverkomelijk tot nu toe. maar sinds 1,5 week voel ik me regelmatig zo enorm wanhopig, angstig, negatief. ik zou toch gewoon heel gelukkig moeten zijn... ons kleine mannetje laat zich sinds een paar weken heel duidelijk voelen en ook met grote regelmaat, soms hele dagen met 'rustpauzes' van een half uurtje. geweldig, en ik heb ook momenten dat ikd aar zo intens gelukkig van word. het is nog geen week geleden dat ik tegen mn mannetje zei dat ik me nog nooit zo gelukkig gevoeld heb. en nu gaan mn stemmingen zo enorm op en neer. kan zo een halve dag het niet meer zien zitten, en dan de rest van de dag zingend in huis dingetjes doen. leuke spulletjes voor de kleine kopen... en dan vandaag weer een dag waarop ik eigenlijk alleen maar huilen kan, en gedachten krijg zoals 'was ik nu maar niet zwanger' 'ik kan nu niet meer terug' 'er zal niets van mijn leven over blijven' en dan zie ik mezelf hele dagen eenzaam, gefrustreerd en depressief thuis zitten met een kleintje die mn hele leven beheerst, alsof ik 24/7 in dienst ben van een ander. het lijkt me dan opeens vreselijk om de hele dag ons kleintje te moeten verzorgen en bezig te houden... en terwijl ik dit typ voel ik me daar erg schuldig onder, wat moet ons ukje daar wel niet van vinden... we hebben zelf voo rhem gekozen, en dan heb je opeens een mama die dingen denkt als was je er maar niet ik weet van mezelf dat ik enorm gevoelig ben voor hormonen, heb ook een heftige vorm van pms gehad, tot gedachtes van 'was ik hier maar niet meer' aan toe gehad vanaf mn eerste menstruatie, daarom ook ruim 10 jaar de pil geslikt, wat de pms klachten een stuk minder maakte. aan het begin van deze zwangerschap heeft het ook wel 3 maanden geduurd voordat ik enigzins mn rust vond in het feit dat het ukje onderweg is, en ook de leuke dingen kon gaan zien. toen heb ik me weken heel stabiel gevoeld, en heel happy, ik genoot zo enorm van de gedachte een eigen gezinnetje te hebben, allemaal leuke dingetjes te doen samen enzo. en nu dit weer... herkent iemand dit, en is dit net zoiets als met misselijkheid, waarvan te zeggen valt dat het in veel gevallen een goede kans heeft met een bepaald aantal weken weer weg te gaan? ik zie het absoluut niet zitten om zo nog 17 weken door te moeten
Ik ben ook heel erg gevoelig voor hormonen en veranderingen in mijn leven. Ik ben vaak verhuisd enz dus vaak opnieuw moeten aanpassen. Als ik ongie werd dan kon ik ook echt heel erg depri zijn. Ik heb ook steeds vaker last van down-gevoelens dat ik niet meer weet hoe ik me moet gedragen. Ik ga me heel erg veel zorgen maken om later, word ik wel een goede moeder. Ik ben nu al heel erg bang dat mijn leven wordt beheersd maar meer vanuit mijn schoonouders dat ze elke dag/week langs willen komen of dingen gaan doen die ik niet leuk vind met mijn kind. Maar ik probeer er niet teveel aan te denken want volgens mij is het echt allemaal hormonaal. En ik wil genieten van mijn zwangerschap en niet nu al overdreven scenario's gaan bedenken die misschien helemaal niet zullen uitkomen.
hee meid, hier nog een.. ik heb er ook ontzettend veel last van.. ben veel down.. ben ook een erg gevoelig persoon, trek me dingen snel aan. en ja nu met die hormonen gaat dat snel ! en genieten gaat dan niet echt he.. maar kom op meid, er zijn mensen die van je houden, en die je het beste gunnen, alles komt goed, straks heb je je kleintje in je armen, en dan zal alles weer beter gaan. veel sterkte
Heel herkenbaar. Ten eerste, maak je niet teveel zorgen over dergelijke gedachten en gevoelens, het is helemaal niet erg om ze te hebben. Ik denk dat een heleboel zwangeren er last van hebben, alleen de een wat meer dan de ander. Dat komt echt door de hormonen en dat heeft nou eenmaal niet op iedereen dezelfde invloed. Ik heb het ook gehad, ongeveer in dezelfde periode als jij denk ik. Nu gaat het een stuk beter, voel me een stuk sterker en zekerder. Ik zie wel hoe het straks allemaal gaat met de kleine. Dus ik denk niet dat je er nog 17 weken in deze mate last van houdt. Wat je kunt doen is afleiding zoeken. Vooral niet de hele dag met de zwangerschap bezig zijn. Als je je rot voelt, erover praten. Huilen als je daar behoefte aan hebt, vooral niets opkroppen. En als het echt te erg wordt, kaart het dan aan bij je vk. Je bent echt niet de enige, misschien heeft zij nog andere tips.
Ik herken het wel. Maar ik heb net een hele tijd lopen tobben met depressies voordat ik zwanger werd. En toen ging het goed en was ik zwanger en voor het eerst in lange tijd happy en toen kregen we enorme tegenslagen. Toch gaat het relatief nog best goed, al is het wel vechten tegen doemdenken en depressieve gedachten en gevoelens. En de angst dat het ooit weer echt helemaal terugkomt, en ik misschien niet goed genoeg voor mijn kindje zal kunnen zorgen, is enorm. Maar ik vecht ervoor om juist al het andere en het positieve te laten overheersen. De vermoeidheid en het niet slapen maken het er niet makkelijker op. Maar ik denk ook dat iedereen zich wel zorgen maakt om de kleine en de toekomst daarvan, dus relativeer zo alles ook maar weer...
Ik kan er niet over mee praten, kan ook niets nuttigs zeggen eigenlijk. Maar wil jullie wel heel veel sterkte enzo wensen.. lijkt me vreselijk om je zo rot te voelen...
Hoi! Ik kan mij er ook helemaal in vinden in deze verhaal. Bij mijn wisselen de stemmingen ook als een blad aan de boom om. Ook last van kwaaltjes die er niet vrolijker op maken en minste geringste wat mijn iet aanstaat schiet ik uit mijn slof. Normaal kon ik mij daar nog wel overheen zetten, maar nu niet! Merk ook wel aan mij zelf dat ik wel eens denk van: Dit is wel een hele overdreven reactie van mij zelf. Dus herken het ook nog eens van mezelf eens heel goed! Groetjes Anna
wat lief al die reacties, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, alle andere depri-mama's ook heel veel sterkte! ik hoop maar dat het snel weer over gaat voor ons allemaal. Gelukkig kon ik gisteravond weer uit mezelf bedenken dat de nieuw gekochte kleertjes e.d. voor ons ukje nog gewassen de kast in moeten, en vond ik dat opeens wel weer leuk om te doen, voor ons kleine mannetje het lastigste van die depri stemmingen vind ik denk ik nog wel, dat je op dat moment niet kunt indenken dat het ook weer weg zal trekken, en je je dan ook weer happy kunt voelen. op zulke momenten voelt het alsof de wereld vergaat oid
Wel fijn dat je toch weer blijdschap voelde! Dat is altijd goed... Echter zou ik dit soort gevoelens WEL melden bij je VK..... Gewoon bij je volgende bezoekje.... Die is dan in elk geval op de hoogte...... liefs goddes
Ik herken het ook wel... Soms voel ik me ook niet zo happy en ga ik me allemaal dingen afvragen rondom de zwangerschap. Ik raak dan echt in een negatieve spiraal... Ik denk dat een groot gedeelte van deze gevoelens ontstaan door angst: het is natuurlijk niet niks een kindje op de wereld zetten en daar alle verantwoordelijkheid voor dragen. Dat is ook gewoon eng! Ik denk dat deze gevoelens allemaal vanzelf wel zullen loslopen; je hebt nog een hele tijd om naar de bevalling en het hebben van een kindje toe te leven, en ik ben er zeker van dat alles vanzelf op de plaats zal vallen op het moment dat het kindje er is.