Heel vervelend dat het zo is, maar echt genieten doe ik niet van mijn zwangerschap. Ik zit al vanaf het begin niet goed in mijn vel en heb de controle absoluut niet over mijn emoties. Ik voel me labiel, snel geirriteerd, ik kan mijn werk niet meer fatsoenlijk doen, ik ben het overzocht kwijt. Eigenlijk loop ik de feiten gewoon achterna. Ik voel me hier slecht onder kan het niet uitstaan dat "slechts" hormonen zoveel met me kunnen doen. Ik kan een heel verhaal en omschrijving geven over hoe ik me wel en niet voel, maar eigenlijk ben ik op zoek naar vrouwen die hetzelfde hebben/ voelen en dit kunnen delen. Ik hoop dat ik niet de enige ben en kan me ook haast niet voorstellen dat ik de enige ben. In ieder geval alvast bedankt.
Je bent zeker niet de enige en ik weet zeker dat er al snel veel 'lotgenoten' hier op het topic zullen komen schrijven. Ik ken het van mijn zus.. dat was net Dr Jekyll / Mr Hyde... ongelofelijk wat was die veranderd tijdens de zwangerschap. Het ene moment poeslief maar veel vaker en op de meest onverwachtse momenten: GRRRAAAAUW! Net een kat.. wat zeg ik.. en hongerige tijger! Ik heb nog bewondering voor mijn zwager die haar door dik en dun is blijven steunen. Inmiddels is het ruim 7 jaar geleden en nog zit ze er wel eens mee. Dat (en een traumatische bevalling) hebben haar altijd weerhouden van een tweede... Ze kende zichzelf niet meer en vond het allemaal even vreselijk (terwijl ze verder kerngezond was en het mannetje ook)... Herkenbaar dus... Gelukkig was ze snel na de bevalling weer gewoon mijn allerliefste zus en een ontzettend gave, lieve mama! Hoop doet leven? Veel sterkte enne.. je bent zeker niet de enige!
hoi hoi, je bent zeker niet de enige... ik wilde net zo een zelfde topic openen.. ik ben zwanger van mijn eerste kindje en had verwacht dat ik echt op een roze wolk zou zitten.. ik kan er dus totaal niet van genieten en voel me alleen maar rot (nou lig ik ook al 2 weken plat door kwaaltjes, maar ook daarvoor was ik niet te genieten). ik heb gelukkig wel een lieve vriend die me met alles wil helpen, maar zelfs dat schiet me soms in het verkeerde keel gat... het schijnt gelukkig wel dat dit weer weg zal zijn als je eenmaal bevallen bent en dat hoop ik dan ook maar! sterkte! liefs cherryl
schaam je niet meiden! Als je blieft die dat niet. Ik heb hier ook dingen weggeschreven en zag zo dat ik niet alleen was. Iedereen heeft het op een andere manier. Wat mij erg hielp is in eerste instantie hulp te vragen bij de Ha. Ik ging er aan onderdoor. Die zei minder werken. Mijn verhaal bij de Vk gedaan om zo sterk te staan naar mijn werk toe. Dit was bij mij de trigger dat werk wat zoveel aan mij vroeg en niet met mijn remmen in eerste instantie meeging., Ook heb ik een bach druppel flesje laten aanmaken. Zo gingen ze depressieve kantjes van mijn gevoel eraf. Ik had last van de winterblues erbij. Sins 1-1 is alles steeds beter gegaan. Vanaf 31 weken voel ik me ook veel beter. Genieten kan ik nu weer wel. Ik heb ook minder lichamelijke klachten, want geestelijk en lichamelijk zijn met elkaar in verbinding! T komt echt goed, maar hormomen kunnen zeker monsters zijn! Grrrrr
Ik had het met mijn tweede zwangerschap. Mijn eerste zwangerschap genoot ik zo van, ondanks heel veel complicaties. Ik zat echt op cloud 9. Bij mijn tweede was dat anders. Vanaf het begin was het alsof er een grauwe wolk om me heen hing. Niet echt kunnen genieten en steeds zo'n down melancholiek gevoel. Het was niet zo dat ik heel hormonaal was, maar wel veel humeurig dan bij mijn eerste. Het liefst zat ik een beetej te kluizenaren met weinig mensen om me heen. Nu achteraf gezien heb ik zoiets van stiekum heb ik toch wel genoten, maar anders dan bij mijn eerste. sterkte meis!
Fijn om te beseffen dat ik niet de enige ben. Ik herken veel in het verhaal van Sweetlakecity en Pinguin72. Ik ben neerslachtig, zie alles negatief in en er hangt voortdurend een grijze wolk boven me. Behalve als ik met mensen ben waar ik veel om geef en waar ik dus mezelf kan zijn (een vreselijke sjagrijn en negatieveling) Ik vind het dan ook hartstikke fijn dat mijn man mij zo blijft steunen. Ik word al moe van mezelf en zit mezelf in de weg, laat staan wat voor last hij ervan moet hebben. Ik overweeg om ook naar de huisarts te gaan als ik er vanmiddag met mijn werk niet uitkom. Ik moet nu echt voor mezelf gaan kiezen en op de eerste plaats dus voor mijn kindje. Ik wil jullie in ieder geval bedanken voor de berichtjes en het is fijn om te weten er niet alleen voor te staan!
oh inderdaad zat mezelf enorm in de weg. Pffff Vitamine B6 schijnt te helpen, schijn je je beter van te gaan voelen. Hier was manlief ook een grote steun! En vond het heerlijk dat ikg ewoon lekker down bij hem kon zijn zonder opmerkingen van anderen.
Oh hoe herkenbaar.... ik was ook zo toen ik zwanger was van Louise! Het schijnt dat je tijdens je zwangerschap een aantal tekorten hebt aan belangrijke vitamines die te maken hebben met depressie/neerslachtigheid. Wellicht even navragen bij je vk of ha en wie weet is het met een ander voedingssupplement opgelost!
Hier ook heel herkenbaar, dit is een antwoord wat ik bij een eerder topic van iemand geschreven heb, misschien voor jou niet helemaal van toepassing maar misschien ook wel: Hoi, ook ik ben bekend met depressies en zit nu ook in een depressie. Ik dacht het gaat wel weer over het zullen de hormonen wel zijn, tuurlijk doen die zijn werk maar bij mij is dat niet het enige. Herken je je nu in een depressie ga dan naar je verloskundige of huisarts want depressies kunnen schade leveren aan het kindje (meer kans op bv een vroeggeboorte, hechtingsproblematiek). Ik heb inmiddels hulp van een psycholoog en slik anti-depressiva, wel is er na de geboorte een kans van 30% dat het kindje moet afkicken maar dit duurt vaak niet langer dan 4 dagen en ik kan zelfs gewoon borstvoeding geven, wel krijg ik waarschijnlijk een klinische bevalling. Op www.poppoli.nl staat een filmpje waar ik mij heel erg in herkende, ben ook daar op het spreekuur geweest gister. Ik zit zelf al sinds begin december thuis ivm de depressie en het begint nu langzaam aan beter te gaan en hoop ik straks als de kleine geboren is beter te zijn en voor de kleine te kunnen zorgen. Ga iig naar je huisarts, deze kan een goede beoordeling van je klachten maken! Sterkte Liefs Marlous
t hoeft niet altijd opgelost te worden met anti depressivia. Ze begonnen bij mij eerst me bloed te onderzoeken. Toen daar niets uitkwam was het gewoon stoppen met werken en leuke dingen gaan doen. genieten van de zon als die weer kwam. Mijn werk heeft op dat moment echt moeten luisteren naar mij en ik wilde voor me verlof, Ik wilde in de nog 4 te werken weken , opgebouwd gewerkt van 2 naar 4 naar 6 uurtjes. Zodat ik nu het gevoel echt verlof te hebben. Dat voel ik niet maar eerder naar me werk toe was dit fair.
Ik zou me gewoon mezelf zoveel rust gunnen. Klinkt gek, maar dat gun ik me dus niet. Ik moet streven naar wat ik eerst kon, maar voordurend loop ik tegen mezelf aan. En afgelopen donderdag was de druppel, ik heb enorm lopen huilen op het werk. Ik kon niets eens meer stoppen. Rationeel weet ik alles perfect, maar dat staat mijlenver van mijn gevoel af. Ik ben ook zo bang dat ik dadelijk niet begrepen word op mijn werk. Een depressie kan ik het niet noemen, maar dat ik op mijn tenen loop is duidelijk. Pfff lastig hoor vrouw zijn..... Ik hou jullie op de hoogte van hoe het gesprek verlopen is. Duim maar voor me!
kirst> herkenbaar. Ik zat ook alleen maar te huilen op me werk. Mensen af te snauwen. Achter de feiten aanlopen. Gevoel hebben dat er niemand met mij rekening houdt maar ik wilde gewoon verder werken zoals het daarvoor ging. Niets zwanger op werk, wel thuis. Gek worden van iedereen die zei: leuk he hoe lang moet je nog? Goh jou buik is ook niet dik. Hoe gaat het. Goed bedoelt maar om gek van te worden. Ik voelde me een wandelende broedkip. Na de sint ben ik echt ingestort. Dus met 28 weken. Naar de Ha gegaan en geeist om een gesprek. Daar tot 2 x weer naartoe gegaan. T gaf me zoveel rust om even niet te werken. Ik had voordat ik ingestort was al aangegeven dat ik nog maar 6 uur op een dag wilde werken. Blijkbaar luisterde ze toen echt naar me en gaf me het zoveel rust dat ik echt kon instortten. Succes met je gesprek!
Ik herken jou verhaal zo enorm. Bijna eng. Ik wil ook helemaal niet werken, alleen de verantwoordelijkheid die ik aan zou moeten kunnen, maar wat dus niet lukt. Ik laat alles versloffen en signaleer een hoop maar doe er niets mee. Ik huil vaak op weg naar mijn werk en zie er als een berg tegenop. Ik wil gewoon rust en mocht ik er met mijn werk niet uitkomen dan onderneem ik stappen. Ik zoek naar erkenning in hoe ik me voel en tja dat kan natuurlijk alleen maar door kenbaar te maken hoe ik me voel. Die drempel is nog erg hoog, maar het is goed dat ik het doe want anders word ik afgerekend op hoe slecht ik mijn werk op dit moment doe. Ik kan me zo goed voorstellen dat je rust hebt gevonden. Ik wil ook weer genieten van de dingen die ik doe, maar voel me idd zoals jij dat zo mooi verwoord net een wandelende broedkip. Niets meer en niets minder. Hopelijk dat jij dat gevoel nu minder hebt en nog van je laatste paar weken kan genieten! Ik blijf schrijven!
ik heb het dus echt minder. Helemaal toen ik echt er gewoon even uitlag en alles overzichtelijk kon maken in mijn kop. Ik kan dus nu echt genieten. Google eens op bach druppels die geven verlichting. Je hebt ze voor allerlei kwalen. Anders naar de tuinen. Wat voor een werk doe je als ik t vragen mag? pb me anders als t iets te prive wordt.
Gisteren het gesprek gehad. Het viel zo mee. Mijn nieuwe baas had alle begrip en vond dat ik de komende 2 maanden voor mijn verlof nog op een prettige manier moest kunnen werken. Ik ga nu 6 uur per dag werken en ik heb de clienten die ik persoonlijk begeleid overgedragen aan mijn collega's. Dit geeft me wel wat rust en ik vond het echt heel fijn dat er begrip en erkenning was voor het gevoel dat ik heb. Dus al met al heb ik me druk gemaakt voor helemaal niks. Over 2 weken evalueren we het en kijken we of het genoeg rust biedt of dat er nog meer dingen ondernomen moeten worden. Sweetlakecity, bedankt voor je interesse en steun!
volgens mij hebben wij ongeveer hetzelfde werkveld. Ik werk als Ab-er(activiteitenbegeleider) met ouderen. Is echt een baan wat veel van je vraagt. Meid succes en goed dat je dit gedaan hebt!
zit hier huilend te typen herken hier zoveel in ben net bij de huisarts geweest en heb antidepressivum voorgeschreven gekregen. ben heel lang bezig geweest om een kindje te krijgen en nu kan ik alleen maar huilen, heb continu ruzie met mijn partner en sta stijf van de spanning, slaap bijna niet meer. Het is hier thuis dus niet erg gezellig. Vindt mezelf zo stom het lijkt nu net of ik ondankbaar ben of zo. gr redu
redu ik hoop dat dat bij jou helpt. Jank maar lekker das wel goed. heeft je partner respect voor je gevoel?
Niks is stom hoor tijdens je zwangerschap! Ik hoop ook dat de medicatie aanslaat en dat je je snel weer beter voelt. Er gaat nu zoveel in je om dat het logisch is dat er vanalles met je gebeurd. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen en dat je binnenkort van je zwangerschap mag gaan genieten!