Één van mijn honden kreeg op 8 maanden de diagnose heupdysplasie. Hij is nu 4 jaar en op dit moment heeft hij er geen hinder van en rent en speelt met de anderen net zoveel als een hond zonder HD. Maar wel gaat hij soms iets sneller liggen, hij is ook nog eens een grote hond dus extra gewicht kan meer last veroorzaken. Voor hem was het dan ook extra belangrijk dat hij nooit te zwaar zou worden, liever tikkeltje te licht dan te zwaar. Maar... Ik weet dat dit over een paar jaar totaal anders kan zijn en hij er wel hinder van heeft of teveel pijn. Dan kan ik medicijnen proberen, maar wel heb ik gezegd dat wanneer blijkt dat dat niet meer (goed genoeg) werkt het ook klaar is. De kans is dus zeer aanwezig ook gezien het grote ras dat hij hooguit 8 jaar wordt, maar wil hem niet 10 laten worden met zware pijnstillers. Een dier zal pas pijn laten merken wanneer het al te laat is. Ik vind dat je het lijden voor moet zijn zeker wanneer je al van je dier weet dat hij meer pijn gaat krijgen of ziek is. Bij onverwachte diagnose snap ik dat het rauwer op je dak komt. Dieren beseffen niet dat ze er morgen niet meer kunnen zijn, dieren leven in het nu en kunnen daarom ook een uur geleden uitvallen naar een ander dier en een uur later er mee spelen. Dieren kunnen niet aangeven van laat mij dood gaan want ik heb pijn, dat is de kunst van ons als eigenaar omdat te willen en kunnen doen. Net zo dat wij besluiten om eerst medicatie te proberen, want het is zo zielig zo'n jonge hond die niet oud wordt (kreeg ik vaak te horen) mocht een 8 maanden oude pup niet loslaten lopen, spelen etc. Heb direct tegen mijn dierenarts gezegt van sorry maar dat doe ik wel.. Dan maar 3 jaar van zijn leven eraf, maar ik laat hem hond zijn en geen gezelschapsmaatje van mij die het liefst 100 moet worden. Als je aan wat voor dieren dan ook begint weet je dat er vroeg of laat de beslissing in jouw of jullie handen komt te liggen over het welzijn van je dier. Dat moet je kunnen en willen doen en anders begin er niet aan. Zo'n dier wordt niet gelukkiger van het feit dat jij zijn leven rekt. Wij mensen moeten eens stoppen met dieren te vermensenlijken. Emoties die wij zo hebben op die manier hebben zij niet. Het is voor ons makkelijker om het afscheid te willen uitstellen door operaties en medicijnen er in te duwen. Ook het gevoel het te hebben alles geprobeerd te hebben. Ik ben voor operaties en medicijnen, zolang het dier er ook echt daadwerkelijk nog wat aan heeft en niet een soort verlenging wordt. Ben blij dat we dieren leed kunnen besparen door vroegtijdig te kunnen laten ingrijpen!
Onze kat is nu 13. Tot nu toe zonder problemen, gelukkig, want beestje is doodsbang voor vreemden én de dierenarts. Het laatste wat ik wil is haar laatste dagen laten doorbrengen in angst of pijn, dus mocht ze (ernstig) ziek worden, dan wordt het een spuitje en geen opname.
Heb ik genoemd en sta ik achter. In de wet staat dat het onthouden van adequate zorg aan hulpbehoevende dieren ook dierenmishandeling of verwaarlozing is. Betekend ook dat het bewust laten lijden in een uitzichtloze situatie (want pijnstillers werken echt niet altijd of maken het erger doordat dier verward raakt) gezien kan worden als nalatigheid. En daarmee kom je terecht in gebied van verwaarlozing en dierenmishandeling.
Ik heb mijn kat vorig jaar laten inslapen. Hij was al oud en had verschillende gezondheidsproblemen. Had al bijna geen tanden meer (terugkerende ontstekingen) en uiteindelijk is er een gezwel ontstaan in zijn bekje waar nog weinig aan te doen was.... beestje had pijn. Ik wilde hem de lijdensweg besparen dus besloten om hem in te laten slapen.. Zo'n beslissing nemen doet pijn, maar denk in het belang van het beestje. Pijn is niet altijd aan de buitenkant te zien. Sterkte...!
Als een dier veel pijn heeft, zich beroerd voelt, er geen uitzicht is op genezing of beterschap, een dier hierdoor zijn levensvreugde verliest, niet meer kan leven zoals een dier zou moeten kunnen leven, niet meer wil eten etc.. Pff zo’n moeilijke beslissing om te maken. Is denk ik ook een gevoel, van nu is het genoeg. 1,5 maand geleden was dat moment daar voor mijn lieve hondenkind van 10.5 jaar. Wat een verdriet! Maar het kon niet meer, en ik ben blij dat ik haar uit haar lijden heb kunnen verlossen. Want hetgeen wat mij nog meer pijn deed als haar te moeten verliezen, was haar te zien lijden.
@nutts misschien kun je nu nog een tastbare herinnering maken. Van een pluk haar iets laten maken, of nog een mooie fotoshoot. En te bedenken wat je na het overlijden zou willen, hier haalt een lieve boer de paarden met liefde op en houdt paard op zijn erf tot Rendac komt, zodat wij zelf niet geconfronteerd worden met een zeil. Juist nu het moment nog niet direct daar is, geef jezelf ook de ruimte nu voor het stukje 'wat wil ik graag voor een zo goed mogelijk afscheid' Dit jaar is nog een paard bij ons ingeslapen (niet ons paard, wel ons land en hebben geassisteerd) , arm dier had veel toevallen en viel vaak om. Helpt geen pijnstiller tegen, probleem was neurologisch. Vreselijk gezicht, elke keer namen de toevallen toe in kracht tot het punt dat paard zelf ook langer bleef liggen en slechter opstond. Pluk uit de staart gehaald, al het lekkers van de wereld gegeven en ingeslapen op de wei met het mooiste gras. De boer heeft hem liefdevol opgehaald (en ook echt met veel respect) en t was verdrietig maar een goed afscheid.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden Exact. En dit ook ja! Ik denk dat @Anouk2005 het woordje ''irrelevante'' vergeten was.
Mooi gezegd en gedaan Tis dat het bij @nutts om een paard gaat dus waarschijnlijk heeft ze er niks aan, maar misschien voor iemand anders met een hond/kat die dit leest en die ingeslapen wordt: wij hebben van onze onlangs ingeslapen poes een pootafdruk gemaakt. Was eerst mislukt. Gips dat we hadden liggen was kennelijk te oud dus lukte niet. Gelukkig was de DA-assistente zo vooruitdenkend en lief geweest om een soort instant klei mee te geven in het koffertje van de DA. Hadden we toch nog ons eigen plan kunnen uitvoeren
Dat idd (maar misschien is haar saté natuurlijk gestorven) en volgens mij wilde ze destijds vrijwilligerswerk gaan doen bij een dierenasiel of ambulance. Geeft niet, maar ik vind je geen dierenvriend als je ze onnodig zou willen laten lijden.
Ouderdom en pijn. Daar keken wij naar. In april ons hondje laten inslapen. Bijna 15 was ze. Wou haar nog wel jaren om me heen hebben, maar haar lijfje redde het niet. Ze was op en kreeg pijn. Ik wou niet dat haar laatste maanden alleen maar uit pijn zou bestaan. Dat had ze niet verdiend na 14 mooie jaren. Maar de keuze was alsnog moeilijk. Veel verdriet.
Volg je eigen gevoel ts. Jij kent je paard het beste en als je paard pijn heeft en het alleen maar erger wordt moet je doen wat je gevoel zegt. Daar kan je omgeving niet over oordelen, zij kennen je paard niet en weten dus ook niet of je paard wel of geen pijn heeft.
In 2014 mijn 17 jarige haflinger laten inslapen wegens leverbot, in een paar dagen tijd was hij van een sterk en krachtig paard veranderd in een zielig, zwak hoopje paard. De veearts gaf hem maar een kleine kans en dat was voor mij voldoende om hem uit zijn leiden te verlossen.. Ik heb nog steeds verdriet van, mijn maatje. ☹️
Niet meer pijnvrij kunnen leven was hier de reden van het in laten slapen. De keus doet al z’n pijn en vooral als mensen hun mening geven hoe het dier eruit ziet. Luister naar je hart en gevoel. Ik heb in mei mijn maatje van 21 moeten laten gaan. Hij had astma al jaren en liep daardoor 24/7 buiten om van zijn pensioen te genieten. Helaas heeft hij begin mei een zware aanval gehad waardoor zijn longen het hebben begeven. Veeartsen konden niks meer doen. En hij zag er voor een 21 jarige nog uit alsof hij een jaar of 10. Ik mis hem nog iedere dag. Ben vanaf het begin tot het einde erbij gebleven en daardoor omdat hij mij vertrouwde is hij rustig gegaan met mensen om zich heen die hij kende. Heb de halve staart afgeknipt naderhand en daarvan een sleutelhanger, armband en ring laten maken.
@nutts , je mag me een pb doen. Heb mijn paard ook in moeten laten slapen onder soortgelijke omstandigheden.
Hier 4 maanden geleden mijn trouwe maatje in moeten slapen. Ook een paard. 30 jaar gehad. Samen opgegroeid. Ging ook niet meer. Als de dierenarts zegt geen kwaliteit meer van leven en onnodig lijden en pijn hoeft het van mij niet meer, nou was ze echt wel versleten en had ruggemerg beschadiging. Dus was de keuze sneller gemaakt als bij jou denk ik. Maar dan nog. Ik heb er nog 1 en als de DA zegt dat het genoeg is vertrouw ik daar op.