Ik heb net iets naars meegemaakt en wil het toch graag even kwijt. Aan het eind van de morgen zaten mijn man en ik rustig tv te kijken, zegt hij ineens dat hij bijna geen gevoel meer heeft in zijn rechterarm en rechterbeen. We keken het een aantal minuten aan en er kwam geen verandering in die situatie. Ook begon hij zich duizelig te voelen en ineens overal te zweten. Ik was bang dat hij iets met zijn hart of zo zou krijgen en belde met de huisartsenpost. De vrouw die ik aan de lijn had was druk in overleg en zei tegen me dat ze even moest overleggen of ze een ambulance liet komen naar ons huis of een dokter. Ik schrok er van. Dus kennelijk was er wel wat ernstigs aan de hand... Maar ze zei dat ze de dokter liet komen. Die zou er dan binnen een half uur zijn. In die tussentijd begon hij ook ineens raar te praten, nadat ik hem wat vroeg, en hij brabbelde, net alsof hij niet uit zijn woorden kon komen. Een beetje als ijlen bij koorts. Het was ook net alsof hij weg begon te vallen. Ik kon op dat moment niet anders dan wachten op de dokter, in de hoop dat hij natuurlijk snel zou komen... En ik besloot even zijn moeder (dus mijn schoonmoeder) te bellen. Zij vertelde me dat hij dat als kind ook weleens had, dat als hij heel erg gespannen was ergens voor, dat zich dat dan lichamelijk uitte. Toen ze me dat zei, werd ik zelf weer wat gerustgesteld, ook toen ik merkte hoe kalm mijn schoonmoeder erop reageerde. Ondertussen raakte mijn man hevig geëmotioneerd. Hij begon heel erg te huilen. Nadat ik ophing met mijn schoonmoeder arriveerde gelukkig ook de dokter. Hij onderzocht hem en vroeg of we problemen hadden... En dus vertelde ik over de afgelopen tijd, die moeilijk is geweest. Dat we ons kindje verloren hebben. De dokter zei toen geruststellend dat hij geen beroerte aan het krijgen was en ook niks met het hart, maar dat hij eigenlijk gewoon is ingestort. Dat hij daar lichamelijk niet lekker van werd... Mijn man is ook helemaal geen prater en het hele gebeuren van Lenthe heeft hij waarschijnlijk helemaal opgekropt en dat kwam er dus uit. Allebei waren we flink opgelucht, dat het in ieder geval geen beroerte of iets dergelijks was, en de tranen bij mijn man bleven maar stromen, hoewel ik me enorm rustig voelde. De dokter kwam tot de conclusie dat hij dringend met een psycholoog moet gaan praten, alleen. Dat hij dan misschien zijn gevoelens eindelijk wel een keer durft te uiten en kan uiten. Want hij MOET erover praten. Hij schreef even een pilletje voor waar hij weer rustig van zou worden, en die heb ik net opgehaald bij de apotheek. Alleen wil hij hem niet innemen. Beetje eigenwijs misschien. Maarja, ik kan hem niet dwingen hem in te nemen. Hij wil ook helemaal niks op dit moment. Niet eten, niet drinken, niet beneden, alleen in bed liggen. Hij is heel lusteloos. Lastig is dit zeg... Ik wilde even mijn hart luchten, en dat voelt wel lekker om het kwijt te zijn.
Jeetje.. meid dat is schrikken inderdaad.... Snap je helemaal.. Wil je veel sterkte wensen. Liefs, Doula
Oh jeetje, wat een schrik! Heel veel sterkte gewenst. Ik heb hetzelfde meegemaakt na de geboorte van onze dochter. Nadat duidelijk was dat onze dochter het zou overleven, storte ik in (met dezelfde klachten als je man). Praten moet echt! Heel belangrijk! Stress en emotioneel gebroken zijn kan je echt kapot maken van binnen. Sterkte!
Oohh wat zul je geschrokken zijn.. en je man ook natuurlijk.. Ja, spanning kan zich heel goed lichamelijk uiten en blij dat het medisch gezien onschuldig is... jullie hebben ook zo'n moeilijke tijd gehad en nog.. Knuffel voor jou..!!
Jij en je man zullen echt flink geschrokken zijn zeg. Ik hoop dat je man met iemand wilt gaan praten. Misschien vindt hij het wel gek als ze hem doorsturen naar de psycholoog, maar het is niet niks wat jullie hebben meegemaakt. Daar moet je zeker wel over gaan praten. Heel veel sterkte. Ook voor dinsdag.
Kan me voorstellen dat je je rot geschrokken bent. Klinkt idd erg logisch dat alle stress en spanningen van de afgelopen tijd er nu uit komen. Is ook niet nix waar jullie nu doorheen gaan. Hoop dat hij veel aan de gesprekken heeft. Soms is het idd beter om je hart bij een vreemde te luchten.
O wat vind ik dit zielig zeg Ik ken je verhaal, en ik zie nog mijn man voor me toen mijn zoontje bijna dood ging toen hij 3,5 week oud was. Hij kan er ook niet over praten. Toen ik je verhaal las, dacht ik ook meteen aan een beroerte (meerdere mensen in mijn omgeving hebben er 1 gehad) Ik hoop dat je man erover wil leren praten, hoe moeilijk hij het ook vindt. Of misschien de vorm van een tekening/ kunstwerk iets maken over jullie kleine en zijn gevoel erbij. Wat jullie is overkomen is echt vreselijk. Dat dit er nu bij komt maakt het allemaal niet makkelijker. Heel veel sterkte L4ever! liefs
Jeetje meis, wat een schrik! Hopelijk ziet je man in dat hij moet gaan praten met een psycholoog, het is echt niet niets wat jullie net hebben meegemaakt en jullie hebben elkaar hard nodig. Sterkte!
och meis zat net aan jullie te denken wat zul je geschrokken zijn en laat hem echt met iemand praten dat lucht op net zoals jij hier je hart lucht . sterkte voor de komende tijd groetjes san84
och jeetje meis, wat heftig! hopelijk wil hij toch met iemand gaan praten over wat er is gebeurd.. heel veel sterkte de komende tijd!
jetje wat naar, je schrikt je op zo'n moment helemaal kapot. Wat ontzettend vervelend voor je man dat ie het zo moeilijk vind om te praten over zijn gevoelens. Heel veel sterkte en beterschap voor je man. Hopelijk gebeurt dit niet nog eens.
Kan me heel goed voorstellen dat je geschrokken bent! Heftig... Ik denk inderdaad dat het goed is dat je man in gesprek gaat hierover. Rouwverwerking is belangrijk, zeker als het gaat om het dierbaarste in je leven.. Heel veel sterkte en kracht toegewenst...
ahw meis toch!! Wat zullen jullie geschrokken zijn, hopelijk als je man een beetje is bijgekomen dat hij dan wel hulp gaat zoeken. Wens jullie heel veel sterkte. Dikke digi knuffel
Meid toch Wat een ellende heb je toch allemaal al mee moeten maken. En dan nu dit erbij. Ik hoop dat je man er voor open staat om met een psygoloog te gaan praten,en dat hij dan zijn gevoelens kan uiten. Ik denk dat hij het thuis niet kan omdat hij sterk wil zijn voor jou. Gelukkig is er lichamelijk niks met hem aan de hand en kan je dat doorstrepen Alleen geestelijk is zo ontzettend moeilijk om hem daar in te kunnen helpen. ik hoop dat Hij zich er goed doorheen vecht Heel veel sterkte voor je mannetje maar zeker ook voor jou een hele dikke knuffff
Bedankt voor de lieve reacties. Het gaat nog steeds niet goed hier. Hij klaagt op dit moment over enorme hoofdpijn.Hij maakt er hele vreemde geluiden bij, net alsof hij niet bij is. Ik heb uit onmacht een familielid gebeld die er zo ook aankomt.
En anders toch een ambulance bellen hoor! Als hij last blijft houden, kan er toch ook wat anders aan de hand zijn!
meis zeer verstandig om iemand erbij te halen doe rustig aan en als je het nogsteeds niet vertrouwd gewoon weer bellen hoor. groetjes en een dikke knuffel