Hoi, Afgelopen woensdag ben ik gecuretteerd. Mijn angst voor een miskraam begon ruim drie weken geleden, toen we op de echo geen hartslag zagen. Met kerst begon ik, na twee weken wachten, heftig te bloeden met weeen en krampen. Helaas bleek een paar dagen later op de echo dat het vruchtje nog niet losgelaten had. Twee keer heb ik cytotec gekregen, wat niet heeft geholpen. Daarom de operatie gehad. Ik voel me verdrietig, het voelt echt als een kindje verliezen. Maar verder weet ik ook niet precies hoe ik me voel. Mijn man vraagt telkens of ik erover wil praten, maar ik weet niet zo goed wat te zeggen. Het lijkt zo raar om te rouwen over een kindje wat niet eens een kindje was, zo klein nog. Weten jullie het wel te verwoorden? En hoe voelen jullie je? Hoe verwerk je dit? En helpt het bijv om er een boek over te lezen, of juist niet? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Wat balen Willemijn, en dan ook nog met kerst! Om te beginnen wens ik jullie heel veel sterkte toe. Mij helpt het om er inderdaad heel veel over te praten met mijn vriend en wanneer ik alleen ben en verdrietig ben, lees ik hier veel op het forum. Soort van 'gedeelde smart'. Ik ben ook heel erg verdrietig geweest en soms nog steeds wanneer het weer niet is gelukt. Ik leef de ene dag vol vertrouwen en de andere vol angst en verdriet. Het is hier vallen opstaan en weer doorgaan...hoop op een nieuwe zwangerschap, ook voor jou. Want als je er eenmaal van hebt mogen proeven, wordt de drang alleen maar sterker. Sterkte! Liefs
Heel veel sterkte willemijn. Ik heb in het voorjaar 2010 een miskraam/curratage gehad. Bij mij hielp praten ook, tot een paar maanden later, toen had ik mijn leven weer opgepakt en zat het verdriet niet meer zo op de voorgrond. En wat mij ook hielp was om nuchter te denken, als het kindje wel was geboren, dan was het misschien een kastplantje, dit is iets wat de natuur zelf regelt. Het is echt een kindje wat je verliest, je hele leven valt ineens induigen (je bent al aan het plannen zodra je zwanger bent). Ik ben nu 22 week zwanger, maar de echo's blijven eng, zo zijn ze er bij ook achter gekomen dat het hartje niet klopte.
Hoi Willemijn, Ik heb zelf ook twee miskramen gehad. Ik herken zo erg wat je schrijft. Dat je niet kan omschrijven wat je voelt! Dat je niet weet hoe je je voelt! Heel naar is dat! Bij mij hielp praten ook. Gewoon vertellen dat je niet weet hoe je je voelt, hoe je je moet en wil voelen. Vertellen dat je verdrietig bent. En het is echt het verliezen van een kindje. Je hebt al zoveel verder gedacht. Het had al een plekje in jouw hart! Veel sterkte de komende tijd. Er komt een moment dat je er makkelijker over zult kunnen praten!
Ha meiden bedankt voor jullie lieve en begrijpende reacties. Precies wat jullie zeggen, het plannen maken, vooruit denken, dat valt allemaal ineens in duigen. Moet nu nog telkens denken aan als het wel goed was gegaan, dat ik nu dan zoveel weken zwanger zou zijn enzo. Dan komt het verdriet weer boven.. Maar het doet idd goed om erover te praten en te lezen, zeker hier bij alle meiden die het zelf hebben meegemaakt. Jullie ook heel veel sterkte!
Ik merk zelf dat ik veel heb aan de ervaringen van vrouwen die hetzelfde mee hebben gemaakt, (of vergelijkbaar). Wij hebben voruge week woensdag tijdens de termijnecho (bij 12 wk) te horen en zien gekregen dat er enkel een leeg vruchtzakje zit. De miskraam is nog niet op gang gekomen, sterker nog: mijn lijf zwangert gewoon door... Ik heb vooral de eerste dagen een heel onbestemd gevoel gehad. Kon het niet goed omschrijven, met 'leeg' kwam ik er denk ik nog het dichtste bij. Gevoel dat je een kindje verliest, terwijl dat er bij ons nooit geweest is, (er is enkel een placenta en een vruchtzakje gevormd bij ons). Heel raar: je verliest een kind, maar je verliest het toch niet, want het is er nooit geweest... Heb na een paar dagen maar besloten dat het wel een kindje is dat we verliezen. Ik ben zelf christelijk en bedacht me dat in een perfecte wereld, zoals God die ooit gemaakt heeft en die ooit ook weer zo maken zal, dit sowieso altijd tot een kindje was uitgegroeid. En om die reden ben ik er ook van overtuigd dat we nu dus toch een kindje hebben, wiens ziel iig bij God is, en die we in het leven na dit leven gaan leren kennen. Dat maakt me elke keer heel verdrietig, maar geeft iig wel de ruimte om afscheid te nemen. Dat gevoel en de gedachte dat er helemaal nooit een kindje geweest is, zette alles daarin stil en gaf helemaal geen enkele mogelijkheid om die gevoelens de ruimte te geven. Dus nou, dat is een beetje waar wij nu doorheen gaan. Blijft op dit moment allemaal nog een beetje moeilijk, omdat we nog een beetje in dat niemandsland van afwachten tot de miskraam inzet, zitten. Tot die tijd blijven we, ik vooral, toch ook steeds maar hopen dat de echo toch fout was. Heel irrationeel, maar zo gaat dat blijkbaar nu eenmaal, ik kan dat niet stoppen iig...
willenmijnl en ook rozemarijke als eerste een hele dikke knuffel helaas heb ik zelf ook op 1e kerstdag een miskraam gehad op deze dag is het bloeden begonnen de eerste dagen was ik "leeg" en daarna heel erg verdrietig ik heb een paar dagen voor mezelf genomen en moet zeggen dat het nu weer een stuk beter gaat gisteren voelde ik me weer een beetje mezelf en vandaag weer eens echt kunnen lachen maar ik denk er nog veel aan .. het is en bliijft een gemis !! heel veel sterkte meiden
Ik heb indertijd het boek gelezen "tussen iets en niets" ook gekend onder de titel "het verliezen van een prille zwangerschap". De belangrijkste les die ik daaruit heb onthouden is dat je sowieso door een rouwperiode moet. Dat heeft me wel geholpen om één en ander een plaatsje te geven. Als het je een troost mag wezen, na een bbz én een miskraam heb ik nu een schat van een dochter rondlopen die volgende maand haar tweede verjaardag viert.
@Rozemarijke: ik geloof ook in God, en het geeft me ook troost dat ik dit kindje in de hemel zal ontmoeten.. Lijkt me prachtig! Ook jouw kindje, wat er idd in een volmaakte wereld zeker zou zijn! Ik hoop dat er gauw duidelijkheid voor je komt, zodat je dingen kan verwerken. @Starsleeper: bedankt voor je tip, ik zie dat (een gedeelte van) het boek zelf op books.google.com staat! Ik verbaas me er ook over dat zoveel vrouwen dit meemaken (1 op de 5?) en dat niemand je ooit leert of voorbereidt op hoe je ermee om moet gaan.. Fijn dat er een forum is
Hoi dames, Ook ik heb met de kerst een miskraam gehad en ben daar erg verdrietig over. Klinkt raar misschien maar ik kan er wel vrede mee hebben dat dit kindje (zoals het voor mij voelt) het niet gered heeft. De natuur beslist niet voor niks helaas.... Waar ik nog wel heel verdrietig om ben is de leegte in mijn lijf. Ik kan maar niet wennen aan het idee dat we weer overnieuw moeten beginnen omdat het kindje er niet meer is. Ik voel heel goed dat mijn lichaam al 10 stappen verder is dan mijn geest. Ik weet dan ook niets meer te doen dan het over me heen te laten komen, te luisteren naar wat ik wel en niet wil en dat dan ook maar te accepteren. Het is inderdaad een rouwproces. xxx en sterkte allemaal!
Hoi Willemijn, Als eersts heel veel sterkte gewenst. Ook ik zit momenteel in een miskraam, ik ben het vruchtje van dinsdag op woensdag verloren. Bij mijn was er geen hartje te vinden bij de eerste echo. De baby was niet ouder geworden dan 8,6 week. In eerste instantie voelde ik weinig bij dat nieuws. 2 dagen later drong het pas tot me door wat er gezegt was. Een week na de eerste echo had ik een 2de echo, ter controle en ook die was niet goed. En toen was ik ook helemaal niet geschokt ofzo, heel kalm en ik kon er heel logisch over nadenken alsof ik buiten mezelf stond. Ik besloot om de miskraam op gang te brengen met pillen.. echter toen ik een paar dagen later de pillen moest gebruiken kwam het allemaal naar boven.. ik heb echt moeten janken toen ik de pillen inbracht, het slaat nergen op maar het voelde alsof ik ervoor koos om de zwangerschap op te geven. De dag na de miskraam was ik gewoon te zwak om ruimte te hebben voor emoties maar daarna ben ik begonnen met huilen en ik ben nog niet weer gestopt. Ik heb nu een doosje gemaakt waarin ik het vruchtje ga begraven. Ik moet zeggen dat ik heel blij ben met alle dames op dit forum, die met elkaar meeleven en hun ervaringen delen. Mijn vriend die bekijkt alles vanaf de zijlijn dus daar heb ik helemaal geen steun aan. Ik vraag me af of hij er uberhaupt wel iets bij voelt.. Liefs
Ik denk dat mannen er gewoon totaal anders in staan. Aan mijn man merk ik ook niet zoveel en als hij het er tegen anderen over heeft, gaat het vooral over hoe ik me voel. Logisch ook wel: voor jezelf is zo'n prille zwangerschap al zo abstract, voor je man, die het allemaal niet voelt gebeuren in zijn lijf, natuurlijk nog veel meer... En wij vrouwen zijn gewoon meer gevoelswezens. Plus dat al die lekkere hormonen er ook nog eens lekker bij komen kijken, wat ook niet echt meehelpt natuurlijk...
Lieve Willemijn en alle anderen die ook een miskraam hebben gehad (sorry, ben niet goed in onthouden van namen).. Op 29 december heb ik ook een miskraam gehad. Iets waar ik nooit aan gehad had gebeurde ineens. Ik heb 3 bloedjes van kinderen rondlopen (nou ja, de kleinste die ligt nog vooral) en krijg dus ook van iedereen (voornamelijk vanuit het werk) te horen waarom we zo "gek" zijn om voor een vierde te gaan. Veel mensen snappen niet dat een miskraam zoveel impact kan hebben. Voor veel mensen is het ook nog geen mensje. (woensdag had ik de miskraam en maandag vroegen ze zich op het werk af waarom ik nog steeds niet kwam werken) maar verwerk het goed en laat je vooral niet pushen om dingen te doen waar je nog niet klaar voor bent... Ik moet nu het gevecht met het werk aangaan waarom ik nog niet klaar ben om te werken en het is aardig lastig, maar ik weet dat het ook erg belangrijk is om aan mezelf en aan mijn gezin te denken. Rouwen is er belangrijk en kun je helemaal op je eigen manier doen. Mijn man en ik zijn katholieken laten binnenkort een mis opdragen voor onze kleine. We hebben haar ook een naam gegeven en gaan haar ook (symbolisch) begraven. Dit is voor ons gezin een manier om het verlies en afscheid een plekje te geven. Doe waar jij (en je partner) je goed bij voelt/en, hoe raar anderen het ook vinden. Praat vooral ook met elkaar. Vertel elkaar hoe je je voelt en wees eerlijk. Naar jezelf en naar je partner. En probeer zo samen dit hoofdstuk af te sluiten. Heel veel sterkte!
Lieve meiden! ik heb afgelopen vrijdag een miskraam gehad... Hadden bij 8 weken een mooie echo geizen. Een kindje met alles erop en eraan. Donderdag had ik een beetje bloedverlies. Vrijdagochtend stroomde het er echt uit... Na een uur of drie kwam de vk. Die boos was omdat ik niet eerder gebeld had. Tja maar ja wanneer weet je dat het te veel bloed is, als je het nog nooit mee hebt gemaakt. UIteindelijk in het ziekenhuis geconstateerd dat het een miskraam was, ja hoop had ik al niet meer, wist ook heel goed dat het mis was. Uiteindelijk 1,5 liter bloed verloren en met spoed gecureteerd. En nog een nacht in het ziekenhuis moeten blijven. En nu thuis. Voelde me vandaag net wat beter als de afgelopen drie dagen. Maar dat voelt dan ook weer dubbel. Moet ik niet meer verdriet voelen..... Dus hoe voel je je??? Is enorm lastig...
Lieve meiden, sterkte allemaal gewenst. Laetitia, wat knap dat jullie op zo'n mooie manier afscheid (durven) nemen! Hier heb ik het ziekenhuis gebeld om te vragen of zij een kopie van de echo wilden opsturen. Ik had helemaal niets tastbaars van dit beebje! Nu hebben we zojuist de enveloppe met de kopie erin opengemaakt, dat was wel ontroerend, om toch een beetje ons kindje te zien. Ik hoop dat dat me helpt in het verwerken!
lieve Willemijn, wat fijn dat het zh nog een kopie van de echo kon sturen. Veel succes met het verwerken en ik hoop dat het met dit stukje tastbaar bewijs van het bestaan van jullie baby'tje. Liefs, Laetitia
Tja hoe voel je je vooral leeg en verloren vond ik 4jaar geleden kreeg ik een mk met kerst 12weken. Was er kapot van en vooral de tijd tot de volgende zwangerschap,8maanden wasafgrijselijk maakte mezelf gek. Januari 2010 kreeg ik weer een mk, gelukkig wel inmiddels een gezonde dochter. Deze keer raapte ik me bij mekaar ging op dieet en sporten. Na 6 weken testte ik weer positief. Dit was helaas ons mannetje. Nu voelde ik me natuurlijk weer leeg verloren boos en noem maar op, maar zo ellendig als met de eerste mk heb ik me niet gevoeld. Wat bij mij werkt is je ergens op storten waar je wel grip op heb leuke dingen doen sporten en geloven in de toekomst en in je lichaam. Knuffel voor iedereen die het nodig heeft.
Heel herkenbaar allemaal. 4 maanden geleden heb ik een mk gehad. Was 10 weken zwanger. Vreselijk wat er dan allemaal gebeurt. In diezelfde week werd mijn zoon twee jaar. Vreugde en verdriet lagen heel dicht bij elkaar. Ik heb mij al na drie dagen laten curetteren. Achteraf had ik het misschien niet moeten doen. Na 3 maanden kwam de keiharde klap pas bij mij aan. Elke klagende zwangere vrouw kon/kan ik wel wat aandoen. Wat had ik er voor over gehad om dit kindje gezond te laten zijn? denk ik dan. Heel oneerlijk naar die andere vrouw toe natuurlijk, maar kan het niet helpen... Als de zwangerschap wel goed was gegaan, was ik nu 28 weken zwanger geweest. Vind dat zo'n rot idee. Ik ben er nog steeds elke dag mee bezig. De ene dag erger dan de andere. Praten helpt bij mij heel goed. Maar ik krijg nog steeds hele nare en vreemde reacties van mensen. Gelukkig was je niet al 25 weken zwanger! wat heb ik daar nou aan? Het voelt gewoon alsof je je kindje verliest. Anderen denken ook, dat als je opnieuw zwanger wordt je dit wel vergeet. Maar je overleden oma/moeder etc. vergeet je toch ook niet? Ik vind het heel moeilijk, maar wij vrouwen zijn sterk! Ik hoop voor iedereen op een mooi en zwanger 2011!