Pfff ik dacht dat ik de zwaarste weken nu wel had gehad: misselijk, hoofdpijn en ontzettend moe...ik had alles tegelijk. Vandaag 12 weken zwanger en het lijkt steeds iets beter te gaan. Maar wat ik vanmiddag toch weer had: Ik zou eerst bij een vriendin lunchen en daarna met mn moeder naar babypark (ik keek er al lang naar uit om dit samen te doen). Nu moest ik wat haasten dus had niet genoeg gegeten waardoor ik al licht in mn hoofd was toen ik bij babypark aankwam. Ik voelde me steeds minder energiek dus ging me ook super lullig voelen dat mn moederzo enthiousiast was en ik maar snel door wilde. Dus ik eerlijk gezegd dat ik niet lekker was en wij meteen in de auto om in de buurt wat te eten. Begin ik me toch ongegeneerd te janken!!! En in het eettentje....en heel de terugweg (alleen) in de auto en nu thuis op de bank...! Vind het heel frustrerend en raar. Heb wel zware weken gehad met werkk (en na het werk regelrecht naar bed, dus het was ook vooral werk en slapen..) maar ik kan niet zeggen waar ik me dan precies rot of verdrietig ovrr voel... Zijn dit de beroemde hormonen?!?!
haha daar lijkt het wel op Gooi het er maar lekker uit hoor, lucht op. Misschien dat de spanning van afgelopen weken eruit komt? Dat je een beetje begint te realiseren dat het echt gaat gebeuren? Van de hele zwangerschap vind ik de eerste weken emotioneel het zwaarst. Alles verandert in je lijf, je bent onzeker of alles wel goed gaat daarbinnen, je hebt allerlei ongemakken maar geen enkel bewijs dat er echt iets gaande is. En als je dan over die magische grens bent kun je na gaan denken over dingen als babyuitzet en wordt het allemaal wat concreter. Icm zwaar werk/vermoeidheid en hormonen.. kan dat best tot spontane jankbuien leiden
Had ik van de week ook, hoor ik "zwart wit" van Frank Boeijen, begin ik over de tekst na te denken en ja hoor, daar kwamen de tranen...
Tsja, klinkt als hormonen waarschijnlijk zit je ook weer te huilen als je het berichtje terugleest. Films,liedjes,mensen die lief tegen je doen...kan je aardig aan t huilen brengen Regelmaat en op tijd eten helpen bij mij wel om het wat in de hand te houden.
Ahw Misschien kwam het doordat je er zooo naar uitkeek om naar babypark te gaan en het tegenviel (omdat je je niet lekker voelde).. Leuk hè, die hormonen..
Nou, hier ging de kraan ook open hoor in de zwangerschappen. Het is me nog niet gelukt om 'm weer dicht te draaien en mijn jongste is alweer ruim 1,5 . KNUF voor jou hoor en huil maar lekker. Niks om je voor te schamen. Het is toch ook rete-spannend om zwanger te zijn!
heeeeel herkenbaar!!! heeerlijk die hormonen! ik was alijd vrij "hard" kon behoorlijk wat hebben en trok me dingen niet snel aan! tot ik zwanger werd! ik zat vd wk greys anatomy te kijken, seizoen 2of3 waarin iemand dood ging (gebeurd er wel vaker) en dat vond ik nog niet eens zo erg al voelde ik daardoor al wat prikken, maar de liefde en hulp die izzy kreeg van haar mensen om dr heen....janken!!! echt uitgebreid ordinair zitten janken!!! mn zus had dr eetkamer stoelen verkocht aan iemand via mp...ik helemaal overstuur,..ik wou ze ook wel hebben! (en zo mooi vond ik ze nou ook weer niet!) vorige wk het besef dat ik straks veel werk als baby er is en man niet, en we t financieel niet echt breed zullen hebben als ik nog een dag minder ga werken,...nou meid...de kraan was niet meer dicht te draaien!!! ik bleef erin!!! bij 12wk zwangerschap kreeg ik rompertje van mn ouders en lief pakje,..janken!!!!!!! de aanleidingen kunnen dus heeeeel verschillend zijn! maar de buien luchten enorm op!!! t hoort erbij ! geef die tranen en emotie ook lekker de ruimte!! t voelt juist niet fijn, als je t gevoel "niet kwijt" kunt! laat je maar lekker gaan!!!!
Ach gossie! heb medelijden met je! Helemaal verheugd op een gezellig middagje met a.s. oma... Dat van overal om huilen herken ik (nog) niet, maar wel dat rotte gevoel als ik niet op tijd eet. Word ik ook zo beroerd van. Neem aan dat mams alle begrip had? ze zal het vast wel begrijpen, maarja, je voelt je dan toch lullig... Veel sterkte, en maar snel een nieuw middagje babypark plannen als je goed voelt!
Hormonen inderdaad! Toen ik de 20 weken echo had gehad en wisten dat we een jongen kregen ben ik 2 dagen later de prenatal in gegaan.. Ben er huilend weer uitgekomen. Zooooveel leuke meisjes kleding, en voor een jongen kon ik niets vinden... Heel frustrerend Ging in loop van de tijd steeds beter!(Heb het niet weer gehad!)
Ah hormonen! Ik kom er gek van! Ik begin hier ook wel vaker te huilen, trek me sommige zaken dan ook zo aan, voel me zo emotioneel! Gelukkig tweede zwangerschap dus weet ik al waardoor het komt Hormonen dus! Zorgt er voor dat je jezelf soms niet meer herkent hoor. Het hoort erbij en je moet erdoor. Gewoon accepteren en als je moet huile, gewoon doen, lucht soms goed op. Erna denk je dan van, nou wat was dat nu?! Maar goed, het is nu zo!
haha bedankt voor alle lieve reacties! Gister kwamen m'n ouders bij ons logeren (wonen in België), dus hebben er om kunnen lachen. Maar op de dag zelf voelde ik me zo rot (en nog rotter omdat ik niet wist waarom ik me rot voelde ) Die verdomde hormonen inderdaad haha denk je van het een af te zijn, dient de volgende symptoom zich aan. Achja, we weten waar we het voor doen zullen we maar zeggen
Hier ook janken om niks! Heb nog gehuild toen we hoorden dat we een meisje kregen, omdat ik dus nooit meer een baby-jongetje zal hebben Als het andersom was geweest, had ik ws gejankt om het feit dat ik nooit een dochter gehad zou hebben Liedjes op de radio, mijn eigen dwarse gedrag waardoor ik dingen misloop, tvprogramma's.. Pfff.. Meestal gaat het goed hoor maar soms heb ik echt dagen dat ik óveral om huil!