Dat zou mijn oplossing zijn. Of beter gezegt: is. Ik ga echt niet snachts de strijd aan als het zo makkelijk is op te lossen. Bij 3 kinderen is het goed gekomen dus bij de 4e zal dat ook vanzelf goed komen. Ik slaap er niet slechter om
Ik zou dus er wel voor kiezen hem dan maar even te laten huilen. Zoals je beschrijft is het gewoonte aan het worden. Maar zo te lezen ben ik de enige althans die reageert op dit topic. Sowieso wat er ook is onze dochter blijft altijd in haar eigen bed, want juist om dit te voorkomen dat je dan krijgt dat als ze k zijn ze ook bij je in bed willen. Het is namelijk best een rare boodschap als je je naar voelt mag het wel maar anders niet. Maar goed je moet vooral doen wat goed voor jullie zelf voelt en wat bij jullie past. Zoveel ouders zoveel meningen en manieren.
Ah kijk, als jij je been breekt en je ligt onderaan de trap te gillen dan laat ik je ook lekker een paar dagen huilen. Is goed voor je longen enzo toch? En je houdt vanzelf op als er niemand komt en boem pats weg is je vertrouwen in de mensen die voor je zouden moeten zorgen. Volgende keer als je pijn hebt (of bang bent of gewoon troost zoekt) dan huil je niet meer. Zo creëren we perfecte, niet klagende, emotieloze mensen! Whiehoe
Onze oudste zoon van 2,5 jaar had er na de vakantie ook een handje van opeens. Paar keer bij ons laten slapen en toen werd hij elke avond wakker. Ik heb hem in zijn eigen bed gelaten. Bij het eerste huildje 5 min gewacht. Soms sliep hij weer en soms niet. Als hij niet sliep ben ik er naar toe gegaan en naast hem gaan zitten en verteld dat hij in zijn eigen bedje moest slapen. Even naast gezeten getroost en weer weg. Meestal ging hij dan weer verder slapen. Zo niet weer 5 min aangehouden en weer terug. Heeft me 3 nachten gekost maar hij slaapt weer heerlijk in zijn eigen bedje
Afhankelijk van de omstandigheden (ziekte, type huil, eet- drink patroon etc) wel of niet laten gaan. Ik kom 3x, mn man ook en dan is t slaapjestijd. Op een gegeven moment (zag je aan de ogen) werd t wel een spelletje. Toen was ze wel iets ouder. Duidelijk gezegd dat spelletje nu klaar is en we gaan slapen, mama ook slapen. En dan kwam ik niet meer (in die zin dat over de rooie we niet laten gebeuren want dan kotst ze alles onder met alle ellende van dien (zere keel, nog rotter slapen etc))
Nouu als mn kind zn been breekt ga ik wel even kijken hoor maar mijn dreumes was altijd moe en jengelde de hele dag, was snachts wel 10x wakker. 1 nacht heeft ie gehuild, in totaal 1,5 uur, en toen was het afgelopen met de gebroken nachten en was mijn zoon weer vrolijk. Dus ja... helaas is ie nu wel emotieloos
Hebben wij ook gehad bij ons zoontje op dezelfde leeftijd. Is een fase. Maar op den duur maakte hij er n spelletje van. En zodra we datgoed doorhadden gewoon laten huilen. Hij moest weten waar de grens lag. Ben ook naar de huisarts geweest voor zn oren. Maar dat was het ook niet. Eerst was het s nachts. En later ook s avonds bij het naar bed gaan. Hij vind het natuurlijk gezelliger bij ons. Maar hij moet wel weten leren wat slapen is. Dat is me op het cb nadrukkelijk geadviseerd. Volwassenen worden ook weleens wakker s nachts. Je draait je om en slaapt weer verder meestal omdat je ziet dat het nog geen tijd is. Je kindje moet ook leren dat wakker zijn niet perse uit bed gaan betekend. Wij hebben ook buren die n keer op de muur hebben geklopt. Je word er gewoon nerveus van. En ik was ook helemaal moe. Nu slaapt hij door Hoera! Ze moeten ook gewoon echt weten waar de grens ligt. Ze willen natuurlijk gezelligheid. Een ouder kind kan zeggen: ik wil graag op blijven. Een kleiner kind kan dat niet en probeert het dus met huilen. En het is aan jezelf hoe lang je dit gedrag in stand wil houden. Consequent zijn begint al vroeg..
Mijn dochtertje van ruim 2,5 wordt nog steeds iedere nacht in paniek wakker. Ze slaapt in in hasr eigen bedje en als ze s'nachts wakker wordt dan mag ze lekker tussen ons in. Dat geeft zoveel rust. En wij slapen alle 3 een stuk beter dan dat we er 10 keer uit moeten.. Een kind wordt snachts niet express wakker omdat ze dan in het bed van papa en mama mag slapen. Ze worden wakker met een reden. Die reden moet voor t kindje opgelost worden. Hier is dat echt nabijheid. Enne ze slaapt voor der 18e echt wel in haar eigen bed hoor
T cb is zo ouderwets als de pest.. een kindje dat snachts huilend wakker wordt snapt niet dat ie zich om moet draaien en MOET slapen. De natuur herftecht anders bepaald. Dar wij als mensen vinden dat een kind snachts door moet slapen in zn eigen bed is wat wij de maatschappij ervan maken. Helaas werkt t zo niet. Laten huilen is echt tegen natuurlijk en iets van de vorige generatie. T cb leeft nog vooral in die generatie Doe waar je je goed bij voelt ipv doen wat 'hoort'.
Laten huilen heb ik nooit gedaan (kan dat gewoon niet). Onze oplossing bij oudste: hij viel altijd heel moeilijk in slaap. Na avond aan avond tot soms wel 10 uur telkens terug naar boven lopen zijn we ermee begonnen bij hem in bed te liggen tot hij sliep. Vervolgens even naast hem tot hij rustig was en daarna op een stoel in zijn kamer. Niet praten, alleen aanwezig zijn (e-reader mee) tot hij sliep Weer later voor hij insliep terug naar beneden. 's nachts wakker worden deed hij bijna nooit. Alleen als hij echt wat had. Dus dan mocht hij altijd tussen ons in. Jongste is ook een moeilijke slaper. Bij hem werkt het beste om (na even bij hem te zijn gebleven) te zeggen dat je over een half uurtje nog even komt kijken. Negen van de tien keer slaapt hij dan. Voor jullie nachtelijke sessies zou ik aanraden wel te gaan troosten, maar in zijn eigen bed. Desnoods even daar bij blijven. Maar zo mogelijk niet meenemen naar je eigen bed.
Ik ben ook zoals jij en heb mijn kinderen nooit laten huilen. Tenminste niet echt. Bij dit soort fases kozen wij meestal voor de optie om ernaast te gaan liggen op een matras. Dan voorkom je dat je in een gewoonte valt dat ze bij een bed willen liggen, en meestal ging het na een aantal dagen weer vanzelf over. In het ergste geval een aantal weken Bij mijn twee grotere kinderen ga ik wel eens even erbij liggen als ze ‘s nachts huilen, maar dat komt niet meer zo vaak voor
Ik heb uiteindelijk wel de keuze gemaakt om mijn zoontje te laten huilen. Daar zijn maanden ellende vooraf gegaan. Ik kon niet meer, ik was kapot. Alles geprobeerd. Tussen ons in liggen was ook niet goed. Hij kwam vaak meerdere keren per nacht. Het wisselde heel erg of hij snel weer ging slapen of dat ik weer een tijd met hem moest zitten. Ook met inslapen van die periodes dat het goed ging en ineens was het dan weer drama. Wij lieten dus huilen. Heel moeilijk maar hier bleek het de goede keuze. Het werd al snel beter. Hij huilde steeds korter en waar hij eerst 2-4 per nacht kwam werd dat langzaam 1-2 keer naar af en toe. Nu huilt hij soms even wanneer hij zijn houding niet kan vinden bijvoorbeeld. Of er is echt iets, dan ben ik er voor hem. Misschien een stomme vraag maar heb je boos worden al eens geprobeerd? Ik heb ooit in een wanhopige bui tegen mijn zoontje gegild: ga gvd liggen en slapen! Hij hield meteen op met huilen en BAF, daar lag hij en binnen enkele minuten lag hij te zagen. Ben er niet trots op, al heb ik het wel eens vaker ingezet: boos worden en zeggen dat hij nu moest liggen en slapen. Werkte toch best vaak.
Ik heb mijn dochter ook laten huilen. Afhankelijk van het soort huiltje wist ik of ik er naar toe moest of niet. Zij maakte er echt een spelletje van en als we haar bij ons in bed legde dan was het feest. Na 3 nachten was het over en sliep ze weer door. Ben van mening dat ze er echt niks van krijgen en je kind er echt niks aan over houdt. Mijn kinderen huilen om hun prikkels te verwerken dus mijn dochter huilde zich zelf in slaap vanaf 6 maanden en mijn zoontje vanaf 8 maanden. Erbij blijven of elke keer terug gaan zorgde er alleen maar voor dat ze overstuur raakte en dat ze dan helemaal niet meer gingen slapen.