Je kunt ook RRR toepassen met geborgenheid! Hier heeft onze dochter tot een week of 6-7 bijnons beneden gelegen in onze armen en na de laatste avond voeding ging ze haar eigen bedje in... Een kind van 4 weken 20 minuten laten huilen is echt wel heel schadelijk in mijn ogen! Misschien kun je haar als ze in slaap gevallen in in haar bed leggen? Probeer anders eens baby in een droomritme... Hier heb ik veel aan gehad...
Ik laat haar ook geen 20 minuten huilen, hoor! Vind ik ook te lang. Over het algemeen leg ik haar slapend in bed. Meestal slaapt ze dan meteen. Soms word ze dan wakker en huilt even. Nu ligt ze lekker bij me op de borst te slapen En heb de wieg 's nachts lekker naast me, vind ik wel zo fijn. Heb dan wel nog een nachtlampje aan.
Onze kleine jongen ligt nu 3 weken in het ziekenhuis, en ik mis het lichamelijk contact onwijs! Een paar uur per dag is echt niet genoeg. Echter zou ik 24 uur per dag bij me hebben weer teveel vinden, maar dat is voor mij persoonlijk he. Bij onze dochter gingen wij toen ze 4 weken was een paar uur naar een huwelijks, en opa en oma pasten toen op. Dat kan neem ik aan niet als jij 24 uur per dag bij de kleine "moet" zijn. Maar dit advies is wel erg zwart wit, terwijl er een heel grijs gebied is. RRR tsja, rust is in mijn ogen niet 10 minuten voor je weg gaat met een baby ergens in je nek gegooid nog even snel de luiertas in orde maken, rust voor mij was een goede planning maken zodat er geen stress was. Reinheid spreekt voor zich denk ik Regelmaat is voor mij een vaste routine aanhouden, eerst de luier en dan de voeding, zelfde routine aanhouden als baby in bad gaat etc. Wel heb ik onze kleine meid toendertijd meteen in haar eigen wiegje, naast ons bed, gelegd in de nacht. Toen dat goed ging verhuisde haar vertrouwde wieg naar de babykamer (was bij ons met 3 en een halve week) en vanuit daar is ze naar haar ledikant gegaan. Ik ga gelijk grif toegeven dat zij hier heel erg makkelijk in was, als zij huilend en overstuur had gelegen dan had ik het ook anders aangepakt, want ik geloof niet in 20 minuten lang laten huilen. Ik genoot heel erg van de lichamelijke momenten, en op de dag lag ze dus ook regelmatig lekker op mijn buik te slapen. Als ze wakker was waren we veel aan het knuffelen, afgewisseld met momentjes voor haarzelf in de box. Mijn idee was dat zij hiermee, hoe klein ook, ook vertrouwen in haarzelf kreeg. Slaap is eigenlijk het enige wat een baby al zelf kan op die leeftijd, en dat zij dit alleen voor elkaar kreeg vond ik positief, uiteindelijk wil je toch allemaal een kindje groot brengen wat op een dag zelfstandig en zelfverzekerd door het leven gaat. Lijkt een beetje overdreven als je het hebt over een kleine baby En daarom zeg ik ook dat als het niet gewerkt had ik zeker over gestapt zou zijn. Zelfs nu mijn baby van toen 4 en een half is zou ik haar nog geen 20 minuten huilend in haar bed laten liggen. Het is denk wel een hele goede tip om een gedragen t shirt van jezelf in de ledikant te leggen, of een spuugdoekje in jouw bh en die erbij te leggen in de ledikant. Probeer jezelf in ieder geval wel over jouw aversie tegen de ledikant heen te zetten, want naar mijn idee voelen baby's dit ook aan, en zullen zij hier zeker op reageren. Het advies van cb vind ik zwaar overdreven, maar ik zou wel gaan proberen baby met jouw hulp een beetje "los te laten", niet zo in het diepe gooien met laat maar huilen insteek, maar met hulpmiddeltjes en kleine stapjes.
Als jij denkt dat het een inslaaphuiltje is dan zal het dit ook zijn. Zo klinkt het uit je verhaal en moeders voelen heel vaak heel goed aan wat het is als ze goed naar hun instinct luisteren. Sommige kindjes hebben een inslaaphuiltje nodig, zonder dat kunnen ze niet of slecht inslapen waardoor je oververmoeidheid krijgt en dus nog minder slapen. Ik denk dat de meeste mensen bij "laten huilen" overstuur krijsen denken of lezen. Ik persoonlijk heb nl ook het advies gehad om mijn oudste te laten huilen, maar die krijsde 2 uur achtereen (door medische oorzaken). En dus niet aan het inslaaphuiltje. Als ik dit stukje lees dan lees ik een verhaal van een moeder die heel veel voor haar dochter over heeft. Ik had ook dolgraag bv willen geven en ook mij is dit niet gelukt. Hij hapte niet goed aan, keizersnede en te veel stress bij mij. Nog steeds vind ik dat bij vlagen erg jammer. Maar je bent daardoor geen slechtere moeder! Je wou het, hebt het geprobeerd. En dat kan idd als rouwproces voelen, je moet afscheid nemen van iets wat je liever niet had willen doen. Probeer het een plekje te geven en accepteer dat jij een nieuwe moeder bent die ook veel moet bijleren. Net als elke nieuwe moeder.
Bedankt voor je lieve reactie! Ik laat mn dochter idd niet overstuur krijsen. Geloof dat dit niet helemaal is overgekomen in vorige reacties... Balen dat de bv bij jou ook niet gelukt is! Het kost een stuk minder stress nu ik volledig de fles geef. En dat is ook belangrijk voor Dafne. Gelukkig heeft ze in elk geval ruim 2 weken afgekolfde bv gehad. Daar ben ik blij om. Maar ik blijf de neiging houden om haar aan te leggen om te kijken of het miss nu beter gaat. Maar aangezien ze bij de fles ook al in slaap valt, doe ik het maar niet
Graag gedaan Soms is het ook lastig wat men precies bedoelt met 1 zin en zeker als het op een openbaar forum staat. Luister naar je gevoel. Je dochter is nog jong, dus relacteren kan mogelijk zijn, maar alleen jij kan die keuze maken.
Mijn middelste en jongste hebben de eerste 6 maanden bij mij in de bondolino gewoond, en sliepen bij mij in bed snachts. Op een gegeven moment zijn ze er zelf aan toe om in hun bedje te slapen. Geef het de tijd en twijfel niet aan jezelf!
Ik heb niet alles gelezen dus even puur mijn reactie: wat een lomp advies! Tuurlijk goed als t CB meedenkt maar dat moeten ze samen met jou doen. Samen zoeken naar wat past! Ik persoonlijk geloof dat je baby niet kunt verwennen/verpesten. Laat m eerst maar wennen aan op de wereld zijn, opvoeden komt wel! Onze zoon sliep de eerste 6 weken overdag veel op schoot. Ik ging wel bewust regelmatig zitten of liggen zodat er rust was (stilstand letterlijk) zonder tv of radio aan. Snachts sliep hij de eerste 2 weken op ons, anders huilde hij en dat hoefde van ons niet. Daarna 4 weken op aankleedkussen hoog in ons bed. Zijn toen wiegje (op onze kamer) gaan proberen. Maar ook dat samen: dus erin leggen en blijven totdat hij slaapt. Bij huilen troosten en knuffelen. Bij krijsen of langer dan 1-2min huilen, oppakken en troosten. Overdag probeerden we t dan vaak nog een keer,,in de nacht niet. Dan is slaap en slaapritme prio 1. Onze vent is nu bijna 17 weken en slaapt als een trein! Huilt 30 sec bij slapengaan maar kent t ritueel (slaapzak aan, knuffel, kus, tutje als hij wil en muziek aan). Wij hebben dus niet ingebakerd maar wel al vanaf 3 wkn slaapzak aan. Hij wapperde veel maar duimde ook dus vonden dat sneu ok af te pakken. Slaapzak zorgt voor continue warmte waardoor je toch in slaap kan knuffelen maar ze niet wakker worden van temperatuur verschil. Ik hoop dat jij in je topic tips en trucs vind maar vooral zelfvertrouwen. Jij bent mama, tis jouw kindje! Wat niet goed voelt past niet bij jullie! En gun jezelf de tijd om dit te ontdekken. Ik vond de eerste 6 weken zwaar: niet wetende wat hoort/past/kan en mezelf als moeder moeten ontdekken. Me overgeven aan die kleine uk, veel kijken en signaleren leren herkennen hielp. Ik hoop dat je verder ook lieve mensen om je heen hebt om ff uit te huilen en die desnoods ff 1/2uurtje de kleine overnemen zodat jij even me-time hebt! Sterkte meid, babytijd is pittig maar t wordt echt alleen maar leuker
Wij hadden rond de 4 weken ook een meisje die erg graag vast gehouden wilde worden en liet haar soms maar slapen op mijn armen. Maar dan was ze 's nachts erg uit haar doen. Ze Kon uren huilen. Daarna ook op advies van het cb ingebakerd. Eerste keer was ramp, ook met die wekker. Daarna ging het veel beter. Vooral dat we haar wakker op bed moesten leggen na 90 minuten. We hielden haar daarvoor veels te lang wakker en dat wist ik helemaal niet. Succes. Volg je eigen gevoel. Als je het niet eens bent met het cb, dan gewoon lekker niet doen. Maar hier was rust en inbakeren uiteindelijk de oplossing.
Ach, laat die reacties aub van je afglijden hoor! Ik snap hoe ontzettend zwaar die 1e periode is!!! Ik kwam er juist achter dat mijn dochter door mij bleef huilen, schijnbaar had ze juist behoefte aan eventjes een inslaaphuiltje. En ik maar wiegen, want ik vond het zo zielig. Maar ik vond het loodzwaar hoor, dat gehuil en slaapgebrek en die vreselijke hormonsters en onzekerheid. Probeer jezelf voor te houden dat het echt beter gaat worden, hier na een week of 10 kwam er eindelijk een roze wolkje. Er wordt helaas geen gebruiksaanwijzing bij je kindje geleverd.
Liekje81: Een hart onder de riem. Je schrijft precies hoe ik me voelde in de eerste maanden na de geboorte van onze zoon. Dat je zo verward bent en met alle adviezen geen raad weet, vooral niet als ze tegen je gevoel in gaan. En je gevoel. Wat is dat eigenlijk als je nog helemaal onder de hormonen zit? Je kunt jezelf flink kwijt zijn en als je kindje dan ook nog eens erg onrustig is versterkt dat alleen maar. Mijn gevoel ging meteen al zo tegen het laten-huilen-advies in (mijn zoon was 4 weken toen ik hetzelfde advies kreeg) Toch maakte het me aan het twijfelen. Ze zei letterlijk dat deze methode altijd werkte. Als je maar doorzette. Ze zat hier ruim 1,5 uur en ik was eigenlijk al om. Het zou dat weekend gaan beginnen. Toen ze wegging zei ik dat ik me toch ook afvroeg of het niet iets medisch kon zijn. Refluxklachten of klachten vanuit de heftige bevalling die ik had. Ze zei dat dat kon, maar dat hun aanpak altijd begon met rrr en als het dan iets medisch was, konden we dat daarna bekijken. Ze vertrok en ik stond perplex. Ik zou mijn kind 4 dagen 'gecontroleerd' laten huilen, uit handen geven en alleen laten en als het iets medisch was 'zouden we daarna wel bekijken' ?!? Gelukkig schudde het me wakker. Ik ging op zoek naar mensen die me konden vertellen hoe om te gaan met deze situatie, want wat was ik verdrietig en wanhopig. Ik google op 'baby resetten, want dat was toch wat ze me adviseerden? En ik stuitte op dit artikel: Column: Handleiding voor het resetten van je baby | Kiind Magazine en toen las ik verder...Niet voor watjes: Baby's, huilen en hechting | Kiind Magazine Erg fijn om vanuit deze andere ogen te kijken naar mijn baby. Het gaf mij rust. Ik mocht doen wat mijn hart mij ingaf. Zo vond ik mijn weg om ermee om te gaan. Ik liet mijn zoon bij me slapen. Overdag en delen van de nacht. Het bedje proberen deed ik alleen als ik er energie voor had. Ik wiegde, voedde en droeg hem in slaap. Rust en regelmaat liet ik los, want wat is het frustrerend als het steeds niet lukt volgens 'de' volgorde. Ik deed wat werkte. En we kwamen tot rust. Nu ben ik ruim een jaar verder en ik kan zeggen dat ik het vertrouwen in mezelf terug is. En vooral het vertrouwen in moeder natuur. Moedergevoel is iets heel waardevols. Daar tegenin gaan zie ik nu als stressvol en tegennatuurlijk. Ondanks dat we gewiegd, in slaap gevoed en uren en uren samen hebben geslapen en gedragen slaapt mijn zoon nu als een roosje. Ik kan hem zelfs met een kort ritueel wakker in bed leggen en hij slaapt (als er geen tandje doorkomt) de hele nacht door. Ik heb gemerkt dat het rustiger is om stappen te maken als mijn kind er aan toe is. Maar het kost tijd om elkaar te leren kennen. Dat accepteren is misschien wel het belangrijkste. Deze zin die ik in een reactie op mijn post op een ander forum kreeg plakte ik op mijn koelkast en was voor mij een eyeopener: 'Je kindje is nog jong, maar de moeder in jou ook. Geef haar de tijd om te worden wie ze is'. Wat voor jullie werkt, weet niemand. Dat kost tijd zoals ik zei, maar hopelijk krijg je een beetje vertrouwen in jezelf als je mijn reactie leest. Dat het kan veranderen en het moederschap echt leuk wordt, had ik in die periode namelijk nooit gedacht. (poeh die laatste zin is wel even een kijkje in mijn ziel). Knuffel.
Wat herkenbaar allemaal. Veel is al gezegd. Onze dochter heeft de eerste drie maanden van haar leven heel veel beneden bij mij, bij papa of in de kinderwagen geslapen. Ze had onze nabijheid kennelijk nodig. Ik wilde zo graag een kindje, heb 2 miskramen gehad en een vreselijke zwangerschap maar dit? Ik vond het verschrikkelijk. Ik snapte mijn kind niet, ik voelde mezelf nog helemaal niet echt moeder, voelde voortdurend druk om het goede te doen, twijfelde aan mijn capaciteiten...De roze wolk heb ik echt niet gezien toen. Inmiddels is mijn dochter bijna 2 en kan ik zeggen: ik ben gewoon geen baby-moeder. Vanaf het moment dat ze kon rollen, begon te kruipen, ik wat meer van haar begreep werd het zo leuk! En nu baal ik ervan dat ik in die eerste tijd zoveel aan mezelf getwijfeld heb.. Mijn advies zou zijn: probeer je dochtertje regelmatig in haar eigen bedje te leggen, om haar toch te leren dat dat haar plekje is om te slapen, maar lukt het niet? Niet laten krijsen (beetje jammeren om daarna in slaap te vallen is niet problematisch in mijn optiek) en bij je nemen. Je zult zien dat het na een paar weken opeens beter zal gaan. Ze moet nog wennen aan de wereld; het is jouw taak om haar daarbij te begeleiden. En dat kan jij als de beste, want jij bent haar mama! Succes, zet em op!
@roan: eigenlijk denk ik inmiddels ook dat ze vanzelf wel in dr bedje gaat slapen. Ben al de hele week aan het inbakeren, maar ging maar 2 dagen redelijk, sinds donderdag wil ze echt niet in dr wieg, of box of waar dan ook. Alleen bij mij. Ik ben gisterenavond de strijd ook niet meer aangegaan en ben met haar op mn borst gaan slapen. Vandaag heb ik dr op dr buik in de box gelegd en ze slaapt als een roosje al 3x een paar uur! Ik durf dit natuurlijk niet in dr bed, maar overdag in de box ben ik er gewoon bij. Dus vandaag had ik ff wat rust na dagen met een huilend kind te hebben gezeten. En vannacht ga ik ook weer lekker met haar op mn borst slapen.
Ik heb de rest van de reacties niet gelezen, excuus hiervoor. Maar ben het wel eens et wat Moppiemuis hier schrijft! Nagel op de kop!
De 3 R's...wat had ik daar een hekel aan. Ik kon mijn zoon nooit langer laten huilen dan 3 minuten en zeker toen hij nog zo klein was. Is dit je eerste kindje? Probeer je niet al te veel aan te trekken van wat het CB zegt. Ga af op je eigen gevoel...soms lijkt het even of je gevoel je in de steek laat. Gooi dan alles wat je gehoord en gelezen hebt overboord en neem je kleintje in je armen en luister naar je hart.
Jemig, het CB weer eens in de bocht. Lekker naast je neerleggen, ze lopen je alleen maar bang te maken en dat gaat werkelijk nergens over! De meeste kindjes gaan gewoon normaal slapen op een gegeven moment, maar ze is nu nog zo klein! Ze heeft je nodig en dat mag ook. Mijn advies: koop een goede draagdoek of ergonomische draagzak: kan je kleintje bij je zijn en heb jij de handen vrij om wat anders te doen Dat slapen komt vanzelf wel en rust en regelmaat kun je heel goed inzetten met hulp van de draagdoek/zak!
Zoals al heeeel vaak is gezegd: het cb naast je neerleggen. Wat een slechte zaak dat je daar met zo'n vervelend gevoel weg kwam en zo herkenbaar! Ik heb een soortgelijk advies gehad bij mijn zoontje van 6 weken. Maar wat bleek nou? Het huilen had een medische oorzaak, namelijk reflux. Tijdens het consult met de cb-arts heb ik zelfs nog alle typische kenmerken genoemd (zonder te weten dat het om reflux ging), maar de arts vond dat ik mijn zoontje maar moest laten huilen... 1x gedaan en het voelde zó fout! Na nog ruim een week aanmodderen begon hij bloed te spugen en belandde ik midden in de nacht op de SEH. Hij bleek reflux te hebben, inmiddels zó ernstig dat zijn slokdarm kapot was. Daar kwam nog bij dat hij door alle stress, onrust en spanningen ernstig overprikkeld was. Tot op de dag van vandaag neem ik het die cb arts nog kwalijk. Hoe kun je dit nou gemist hebben en met zo'n rotadvies komen terwijl mijn baby huilde van de pijn... in dit geval was het laten huilen gewoon barbaars en pure kindermishandeling. Tot zover mijn ervaring. Ik ben blij dat Averlhach al gereageerd heeft, want ik ben het helemaal met haar eens. Verder wil ik er als tip aan jou en alle andere moeders aan toevoegen dat je, voordat je ook maar overweegt om een kleine baby een korte periode laat huilen, altijd eerst moet laten controleren of het huilen geen medische oorzaak heeft. Een baby huilt nooit zonder reden, al is het "slechts" huidhonger.... Eerder in dit topic werd het al genoemd, maar het boek "Baby in een droomritme" van Stephanie Lampe is echt een aanrader!
Heb je hierover een klacht ingediend? Zoniet, dan wel doen hoor! Ze moeten wel weten wat ze fout doen!
Nee, het was zo'n hectische periode dat ik daar nooit bij stil heb gestaan (en nu je het zegt...). Overigens weet ik wel dat ze met pensioen is gegaan, een maand of wat later. Wij zijn mede hierom ook overgestapt naar een ander cb waar gelukkig andere artsen werken die hier ook compleet anders in staan. Zou het nu nog zin hebben om een melding te maken, denk je?