Hoop dat iemand zich herkent in mijn verhaal. Ben mama van een lieve dochter van net 5. Heb altijd geroepen dat ik het bij een kindje hou, omdat ik het moederschap in de eerste 3 jaar best zwaar ervaren heb. Ik heb ADHD en ben enorm snel gestrest. Kan daarom relatief weinig hebben, waar ik soms zo van baal. Ik was 23 toen mijn dochter geboren werd, en zat in een totaal andere levensfase dan mijn vrienden. Spijt heb ik nooit gehad, echter als ik het anders had mogen doen dan had ik achteraf gezien beter nog een aantal jaar kunnen wachten. zoals ik dus aangaf ben ik er altijd zeker van geweest dat ik het bij eentje wilde houden. Vriendinnen kregen een 2e en ik zag hoe zwaar ze dat ervaarde. Iedere keer dacht ik achter mijn keuze te staan, want ik zou toch geen 2 kinderen aan kunnen Tot ik een aantal weken geleden een droom had over het opnieuw zwanger zijn. De hormonen razen sindsdien door mijn lijf en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn dochter zal minimaal 6 zijn mocht het überhaupt snel lukken. Mijn partner heeft het altijd leuk gevonden om nog een kindje te mogen krijgen en het probleem ligt dus meer bij mij. Is het leeftijdsverschil te groot? Kan ik het op mijn werk regelen, alle spullen opnieuw aanschaffen aangezien ik alles verkocht heb, en ga zo maar door. Wil gewoon niet meer met dit onrustige gevoel zitten en een besluit maken, waar ik me rustig en goed bij voel. Ik hoop dat er iemand is die zich in mijn verhaal herkent en hierover wilt kletsen.
Spring in het diepe en volg je verlangen zou ik zeggen! Natuurlijk is het zwaar, maar die zware tijd gaat voorbij zoals je uit ervaring weet. Je dochter zit al op school dus je hebt veel tijd met de baby alleen en je kunt veel dingen doen om op de drukke momenten jezelf te ontlasten! Komt vast goed.En je partner wil het ook. Dus aan hem heb je al een grote hulp! Mijn man stelde gisteren voor om voor een tweede te gaan en ik kan niet wachten! Over vier maanden al....nog even aftellen...heb er zo'n zin in! Je krijgt dus wel antwoord van een hormoonbommetje in plaats van een rationeel denkend mens
Dit soort reacties doen me goed ben alleen voor mijn gevoel al zo lang uit de babies dat ik het enorm spannend vind!!
Dat heb ik zelfs al. Onze is ongeveer twee en half als we beginnen en ik geniet van de vrijheid die we weer hebben. Maar aan de andere kant: de schopjes voelen, zo'n mooi rond lijf. De positieve en liefdevolle aandacht van je omgeving. Dan dat prachtige samenwerken met je lichaam tijdens de bevalling. De overwinning als het je gelukt is, het glibberige, naakte, hulpeloze lijfje, die speciale geur van je kindje, borstvoeding, en nu als bonus de reactie van je oudste!
Onze jongste is bijna 4 en we verwachten nu een derde kindje, dat vind ik al spannend, we moeten ook veel weer opnieuw aanschaffen maar ik zie ook wel het grote voordeel, je hebt overdag alle tijd als je andere kindje op school is, je bent meer ervaren... Wij hebben er helemaal zin in! Het was bij ons gewenst en gepland maar toch is het spannend!
Ik zelf heb ook adhd ben nu 22 jaar en was net paar dagen 20 toen ik ons zoontje kreeg. Ik ervaar dit ook echt als zwaar en zeker omdat ons zoontje ook een echte avonturier is en heel druk. Maar ondanks dat ik echt wel het heel moeilijk een zwaar vind toch de keuze gemaakt om een 2de te nemen. (Ik wou overigens nog een poging wagen voor een meid met resultaat) Ik heb mezelf aangeleerd dat ritme van groot belang is bij zowel mij en me zoontje. En dit werkt super goed tot nu toe! En erover liegen doe ikzeker niet want een 2de erbij is echt wel heftig maar jij hebt dan nog een ouder kindje en zover ik weet word het juist dan makkelijker. Spullen valt altijd wel te regelen, zorg gewoon dat je het voor jezelf opschrijft wat nodig en aanvinkt wat je hebt. Als adhder is dit echt heel fijnom te doen ookal is het lastig om die start te maken. Ook ik was ervan in paniek hoor, oeh 2de sh*t hoe ga ik dat regelen en dat mort gedaan worden en dat... Bij mij is het allenmaal heelnetjes op ze pootjes terecht gekomen . Als je echt nog een kindje wil zou ik het gewoon lekker over je heen laten komen, laat jezrlf ook eenbeetje begeleiden wat je lichaam voor je wilt doen. Ik ben van mening dat dit echt wel goed moet komen
Hier is er ook pas na 6 jaar een tweede bijgekomen. Bewust. Ik vond het heel veel schelen dat de oudste al redelijk zelfstandig was en op school zat dit geeft je gewoon wat meer ruimte! Hier altijd geroepen dat 2 genoeg was en had vanmezelf ook nooit verwacht dat ik voor een derde kindje zou gaan maar toen mijn man vertelde dat hij het heel leuk zou vinden een derde had ik toch direct weer dat gevoel van JA! Veel succes met maken van je keus en praat erover schrijf je gevoel op en kijk of je er zo over blijft denken
Uiteraard moet ik zelf de beslissing maken, maar toch is het fijn als er "buitenstaanders" met je meedenken. Dit maakt het allemaal wat dragelijker. Ben nou niet bepaald erg gezellig de laatste paar weken. Bij de eerste was er meteen het gevoel " en nu ben ik er klaar voor " nu ik wat ouder ben denk ik toch wel even goed na voordat ik misschien te overhaast een beslissing neem. Fijn om ook een reactie te krijgen van iemand anders met ADHD . Structuur is gewoon heel erg belangrijk en daar moet ik mezelf soms echt toe verplichten.
Hier door omstandigheden(postnatale depressie) "gewacht" met 2de kindje daar zit dus 14 jaar tussen en straks als kindje 3 er is als het allemaal goed gaat zal er een leeftijdsverschil van bijna 19 jaar zijn Het komt echt wel op zijn pootjes terecht ook hier was alles al de deur uit na de eerste en gewoon weer alles lekker opnieuw geshopt en dat gaat nu weer gebeuren hahaha we zouden het bij onze 2 meiden houden,maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Maak je niet te druk meid het vind zijn weg echt wel