Bijna 3,5 jaar geleden (ik was net 30 en mijn man 27) ben ik bevallen van ons dochtertje. Ze was een hele makkelijke en vrolijke baby, eten en slapen, sliep ook al heel snel de nachten door en ze is nog steeds een heel makkelijk en vrolijk meisje. Meteen na het stoppen van de pil was ik zwanger. We waren nog niet zo lang bij elkaar echter was de zwangerschap wel gepland. Iets sneller dan we dachten Op mijn 19e is er 1 eierstok verwijderd i.v.m. een cyste. Er is mijn toen verteld dat ik wellicht nooit zwanger zou kunnen raken of dat het langer zou duren. Toen ik mijn man leerde kennen hebben we het uitgebreid gehad over de kinderwens, dat ik graag meer kindjes zou willen en hoe hij hierin stond. Ook hij wilde graag meer kindjes als dat zou lukken. Een jaar na de geboorte van onze dochter begon het bij mij te kriebelen. Ik legde dit aan mijn man uit waarop hij ineens zei "ik weet niet of ik ooit nog een 2e wil". Hier schrok ik erg van en vroeg waarom hij dit ineens zei. Hij zei dat hij niet wist of hij weer door al die fases wilde gaan en het hem te zwaar leek. Ik heb het onderwerp toen een hele tijd laten rusten, het was ook pas een jaar na de geboorte. Toen ze 2,5 jaar was heb ik het er weer over gehad, en weer zei hij "ik weet het niet". Afgelopen weekend begon ik er weer over, onze dochter is bijna 3,5. Weer zei mijn man dat hij het niet weet en dat het hem zwaar lijkt en het dan misschien teveel voor hem wordt. Ook denkt hij dat een 2e nooit zo makkelijk zou kunnen zijn als ons dochtertje, dan zegt hij "straks wordt een 2e een huilbaby en dat trek ik niet". Ik slik al bijna 2 jaar de pil niet meer (met zijn instemming) en hij wil geen condooms gebruiken. Tijdens het klussen is het vaak voor het zingen de kerk uit en af en toe komt hij wel klaar in mij. De hoop en onzekerheid breken mij nu op, elke keer als we klussen denk ik onbewust van "zal hij nu wel klaar willen komen in mij, kan ik misschien nu wel zwanger worden" Sinds het stoppen van de pil 2 jaar geleden heb ik onregelmatige cyclussen, hiervoor ben ik vorig jaar bij mijn gynaecoloog geweest. Hij vertelde dat ik minder eisprongen heb in een jaar en dat als we een 2e willen we nog wel 'eventjes' hebben maar er niet al te lang mee moeten wachten. Ik weet niet meer hoe ik met deze situatie om moet gaan, ik heb al zo vaak met m'n man erover gepraat alleen komen we er niet uit. Echter de onzekerheid en hoop maken mij verdrietig en breken mij nu echt op.
Jeetje wat erg zeg.. kan je niet eens heel serieus een gesprek beginnen. Zeggen waar je mee zit en dat dit je hoog zit , dat je er steeds aan denkt en naar een tweede verlangt? De zijn zoveel gezinnen met meer dan 1 kindje. Ik hoorde dat de tweede juist heel makkelijk erbij was dat het echt heel erg mee valt met drukte dat je erin groeit. En jullie zijn met zn tweeën, niet alleen hij heeft het druk jij bent er toch ook om het samen met hem te doen!
Hij is gewoon onzeker denk ik, bang voor de verandering.. Laat hem wel een keuze maken want wat jullie nu doen vind ik persoonlijk niet zo slim. Want jullie zijn er niet over uit of er een tweede moet komen maar vrijen wel zonder anticonceptie..
Ik heb zelf nog geen tweede, maar bij vriendinnen en hun partners hoor ik ook alleen maar dat de tweede veel makkelijker gaat, gewoon omdat je het allemaal al eens heb meegemaakt en minder onzeker bent. Ik zou ook eens een serieus gesprek aangaan, er echt even voor gaan zitten en aangeven dat je wilt praten. Vertel dan ook hoezeer het jou raakt en wat het met je doet. En ik denk ook, dat als je man geen tweede wil hij een condoom moet gaan gebruiken tijdens de seks. Nu laat hij jou zo in onzekerheid op deze manier... Ik hoop voor je dat hij van gedachten veranderd!
Tja, mijn man had ook zijn twijfels over een tweede maar eenmaal ze er was ging het echt veel makkelijker. Je bent niet zo onzeker, je weet alles al, je staat niet op voor elk geluidje of huiltje, etc. Het is gewoon makkelijker. Dat is onze ervaring. Ik zou echt zo snel mogelijk met je man gaan praten. Er moet wel duidelijkheid komen.
Bedankt voor jullie reacties, het helpt toch om er ook met jullie over te praten. @Eviii, afgelopen weekend heb ik t onderwerp aangehaald alleen komt er niet meer uit dan dat hij het niet weet. Ik weet echt niet meer op welke manier ik dit onderwerp weer moet aankaarten. @Veera, ik begrijp wat je bedoeld met geen anticonceptie. Echter weet m'n man dat ik de pil niet neem en ik heb de beslissing bij hem neergelegd wat betreft gebruik van condoom. Hij kiest ervoor om het niet te gebruiken en "voor t zingen de kerk uit" of af en toe wel in mij. Hij weet dat er een kleine kans bestaat dat ik dan zwanger kan raken. Ik denk dan, als hij het echt wil voorkomen dan pakt die een condoom. @Cupcake85, mij "lijkt" het ook dat je met een 2e makkelijker bent dan bij de eerste.uiteraard realiseer ik me dat het ook drukker zal zijn echter ben ik degene die meer thuis is (k werk 28 uur) en hij gaat einde van het jaar weer 5 dagen werken (nu heeft hij 4 en 1 papa dag). Ook hebben we veel hulp van z'n ouders. @podiki25, heeft je man lang getwijfeld? En hoe heb jij dat toen aangepakt? Wat was bij hem de reden dat hij twijfelde? Sinds 6 weken staat wel ons appartement te koop, we hebben nu wel een grote woonkamer en 3 slaapkamers. Zouden alleen graag een eengezinswoning willen met een tuin. Van 't weekend zei die nog wel tussen neus en lippen door van "eerst een ander huis" alleen zei hij dat 2 jaar geleden ook. Komt bij mij over alsof t een excuus is om het onderwerp voor nu te vermijden.
Jeetje. Dit lijkt me heel erg moeilijk. Wat knap dat je het elke keer zolang hebt kunnen laten rusten. Ik zou gek worden van ongeduld denk ik. Misschien is er iets waar je vriend (bewust of onbewust) bang voor is. Was hij bijvoorbeeld zelf een 2e kind en raakte zijn ouders toen overspannen of kreeg hij te weinig aandacht(of iets dergelijks) Heeft hij iets in de babytijd van jullie dochter misschien heftiger ervaren dan jij? Hebben jullie in de familie/vriendenkring gezinnen met 2 kinderen? Kan je niet voorstellen dat hij hen eens vraagt hoe de komst van een 2e hen is vergaan.. ofzo. Misschien nog een goed argument: als jullie een 2e zouden krijgen zit de oudste al op school. En heb je dus meer tijd voor een baby. En als ze wat ouder zijn kunnen ze ook samen dingen doen. Dan heb je ook rust omdat ze zich samen kunnen vermaken. Zit jullie relatie verder wel goed? Er is niet iets anders waardoor hij kan twijfelen aan verdere gezinsuitbreiding? Praten met je man is uiteindelijk wel de enige oplossing. Per ongeluk toch zwanger raken terwijl je weet dat je man het niet wil lijkt me ook niet prettig
Hoi, Ik herken je verhaal meteen.. Mijn man was ook zo.. Toen mijn zoon 2 was vertelde ik mijn man dat ik graag voor een 2e kindje wilde gaan.. Maar hij durfde niet. Bij hem zat de crisis erg in de maag. Want stel als we geen werk meer hebben of stel... Terwijl we het best heel goed hebben. Na 8 jaar had ik de hoop opgeven. Ik had mij er maar bij neergelegd dat mijn zoon enig kind zou blijven. En toen kwam mijn man in januari met de mededeling dat hij toch wel heel graag een 2e kindje wilde.. Voor onze zoon en omdat hij bedacht dat de biologische klok nu wel gaat tikken en nu of nooit meer was. Je raad al wat ik heb gedaan.. De pil lag 2 uur later in de prullenbak. Dus hou hoop.. Op een dag kan hij ineens van gedachten veranderen.
Hi Kirsty, Ik moet zeggen dat ik nu ook niet echt veel geduld meer kan opbrengen. M'n man was zelf 1e kind en z'n zusje werd 6 jaar later geboren. Hij heeft altijd veel aandacht gehad dus dat is het niet. Ik weet wel dat hij die zogenoemde "sprongetjes" zwaar vond het eerste jaar. Onze dochter was echt een heel makkelijk kindje dus als ze dan een keer s'nachts wakker werd of huilde dan was dat voor hem wennen. Eigenlijk zijn we gewoon verwend omdat ze zo makkelijk was (en nog is). In onze vriendenkring waren wij de eerste met een kindje. M'n man is 3 jaar jonger als ik, hij wordt 31, ik ben nu 33. Hij heeft een grote familie en al z'n neven die nu pas rond de 26/27/28 zijn zitten nog niet in de kinderen. Z'n twee beste vrienden zijn wel vader geworden, een ervan verwacht over een paar weekjes een 2e. Dus hun zullen de enige zijn aan wie hij zou kunnen vragen/ zien hoe het is. Echter praat hij er met hen ook niet over.. Wellicht dat ik inderdaad nog een keer aan hem kan uitleggen dat het straks makkelijker is als de eerste op school zit. Onze relatie zit verder goed, we zijn echt gek op elkaar, blij met onze dochter en doen ook onze eigen dingen. We zijn wel bezig om ons appartement te verkopen want willen graag een eengezinswoning. Misschien dat dat bij hem zou helpen als we meer ruimte zouden hebben.
Bedankt voor het delen van jouw ervaring met je man. Jeetje 8 jaar.. knap dat je dat zo lang hebt volgehouden. Mag ik vragen hoe oud je was toen je uiteindelijk zwanger raakte van de 2e? Ik ben nu 33 en 8 jaar wachten gaat het bij mij niet worden, ook ivm 1 eierstok die ik heb en niet elke maand een eisprong. Heb je het in die 8 jaar nog met je man erover gehad? Bij mijn man in het niet om financiële redenen, onze dochter was gewoon een hele makkelijke baby. Hij denkt daarom ook echt dat een 2e een huilbaby kan worden, want tja.. het kan in zijn ogen toch niet dat een 2e net zo makkelijk of makkelijker is dan de eerste.
Hoi meid, wat een moeilijke situatie! Bij mannen zijn de bezwaren vaak puur praktisch, terwijl het bij ons echt een emotioneel ding is. Ze denken aan of het wel in de auto past en wat als het inkomen vermindert. Maar er zijn ook sommige mannen, die onverwacht toch erg onder de indruk zijn geraakt van het vaderschap en alles wat erbij komt kijken (lees: enorme verantwoordelijkheid). Ik zou erachter proberen te komen waar bij hem de crux precies zit. En ik zou duidelijke regels stellen over onbeschermde seks. Je zit er ook niet op te wachten dat je straks misschien zwanger bent en hij twijfelt of hij het kindje wel wilt houden of zo. Een kindje willen en moeten accepteren dat die er niet komt, is voor een vrouw een enorm rouwproces. Hij moet zich ook realiseren wat de gevolgen zijn voor jou van zijn getwijfel en gedraai. Natuurlijk moet hij er ook achter staan, maar je mag in deze best voor jezelf opkomen. Jouw geluk hangt hier ook vanaf. Heel veel succes in ieder geval!!!!!
Als je nu zwanger raakt en het kindje vraagt idd meer zorg dan jullie dochter, dan kan je man zeggen dat hij het niet wilde en jij wel en het probleem/de zorg bij jou leggen. Als jullie allebei willen kun je op die momenten zeggen dat je samen een kind hebt gewenst en heb je steun aan elkaar. En een positieve test waar je beiden naar uitkijkt is veel leuker dan paniek bij een tweede streepje
Hoi hoi, Ik was 29 toen ik zwanger raakte van mijn 1e en ben nu bezig met de 1e ronde voor een 2e. Ik wilde namelijk eerst wel ontpillen. Ik ben nu 38 jaar en veel tijd heb ik ook niet meer. Ik heb bij de 1e ook een hele zware bevalling gehad die eindigde in een spoedkeizersnede die niet goed ging. Ik ben op de intensive care wakker geworden. Dat speelt ook heel erg bij mijn man. De 2e hoeft absoluut niet zo te gaan. Ik heb er erg veel met mijn man over gehad maar elke keer gaf hij geen duidelijk antwoord.. Meer van ik wil wel maar ik moet er goed over nadenken want wat als.. Dit of wat als dat.. En vervolgens had hij er niet meer over. Het is echt super frustrerend ik weet er alles vanaf. Ik was ook super verrast dat hij nu er zelf over begon en aangaf dat hij er nu nog voor wil gaan. Ik heb een kinderopvang en zie dat broertjes en zusjes echt niet drukker of huileriger zijn dan de grote broers en zussen. Ik zie wel dat meiden juist iets kattiger zijn dan jongens maar dat is algemeen bekend haha
Je geeft aan dat je man het niet weet, lijkt me erg vervelend meid! Je kan samen met hem gaan zitten en de voor- en nadelen van een tweede kind opschrijven. Zo maak je het visueel voor beide en is het ook voor jou duidelijker waarom hij het 'nog niet weet'. Als je de tegenargumenten beter in kaart hebt, kan je hier ook beter over praten. Wellicht helpt het ook om deze post met hem te delen, hierin geef je heel helder aan wat het met je doet en dat je het zelf heel graag wilt. Heel veel succes!
Ik zou het er ook met hem over hebben. En ik zou me niet meer af laten schepen met een "ik weet het nog niet". Zeg hem dat jou klokje tikt en dat je duidelijkheid wilt. Als hij niet voor een 2e wilt gaan moet hij dat gewoon eerlijk zeggen en jou 2e kinderwens niet zo lang aan het lijntje moet houden. Als hij echt niet wilt heb je dat te accepteren. Maar nu blijf je maar hopen. En anders kan je het een plekje gaan geven.