Alicia, Toen ik op pagina1 jouw verhaal las wilde ik gelijk reageren, totdat ik de reacties van alle andere meiden las...alles is al gezegd! Sommige dingen in mamsi's advies zijn letterlijk uit mijn hoofd getrokken lijkt het wel. Het is niet de taak van het kind (jij) om je schuldig te voelen, dat hoort de taak van de ouder te zijn. Als hij zelf niet ervoor kiest om in jouw leven te zijn, en daar iets positiefs aan heeft toe te voegen, wat hebben jouw kinderen daar aan dan? Advies aan anderen is altijd makkelijk, dat snap ik, ik zit zelf ook met een vader die nooit het initiatief neemt en ik bel soms uit een verknipt soort schuldgevoel weer eens op omdat die arme man niemand heeft(2 keer per jaar ofzo) Maar het stopt op een gegeven moment, een relatie onderhouden moet van twee kanten komen, en moet voor beide partijen iets toevoegen. Heb ik toch weer een heel verhaal geschreven, nou ja, ik hoop dat je er iets aan hebt. Sterkte ermee.
Hoi hoi Wil nog even iets toevoegen..... Volgens mij weet jij heel diep van binnen best wat een verstandige keuze is t.o.v. je vader, maar hik je enorm aan tegen deze beslissing door een onterecht schuldgevoel. En dat schuldgevoel heb je JUIST omdat JIJ dus wél goed in elkaar zit. Jij hebt wél gevoel, jij hecht wél belang aan het hebben van contact met je vader. Maar ik durf te zeggen: een normaal contact met je vader zit er helaas niet in. Misschien een schrale troost: ik heb destijds een half jaar moeten liggen wegens terugkerende premature weeën tijdens mijn zwangerschap. heb bijna mijn kindje verloren. oorzaak: spanningen. En raad eens door wie die veroorzaakt werden: door de man die als dank voor mijn jaren trouwe, veelvuldige hulp mij volkomen links liet liggen toen ik zwanger was en het verre van goed met me ging. Doordat het kwartje viel dat ik door spanningen om deze ´man´ bijna mijn kindje heb verloren, heb ik (uiteindelijk) met hem in zoverre kunnen breken dat ik hem nu alleen nog maar met onze verjaardagen zie. en dan is hij niet welkom op het moment dat ik het huis vol heb zitten met vrienden en kennissen, maar op een ander moment, afgezonderd van enige andere visite. En mocht hij in de toekomst daar moeite mee krijgen (of zijn bemoeizuchtige nieuwe vriendin, die het maar al te graag opneemt voor wat zij "die arme, arme man" noemt), nou, dan komt hij toch niet! Mijn leven gaat wel door zonder hem (is een lang en pijnlijk proces geweest om tot dit standpunt te komen), en eerlijk gezegd: hoe langer het nu voortduurt dat ik hem nauwelijks meer zie ( nu zo´n 1 ½jaar), HOE GELUKKIGER IK WORDT EN HOE LEKKERDER IK WEER IN MIJN VEL KOM TE ZITTEN.....! Mijn advies: schudt overtollige ballast gevoelsmatig van je af (zonder voor 100% contact te verbreken; laat de deur maar op een kiertje staan). Stel je grenzen, doe niet te veel moeite (laat het maar eens voelen) en ga vooral door met je leven met je gezinnetje. Focus je niet (meer) op hem. Dat levert je in eerste instantie mogelijk ´scheidingspijn´ op, maar in de tweede instantie ben je mogelijk veel beter af! PFfff, dat was dus wéér een lang verhaal van mij, maar ik weet ook zo vreselijk goed wat je doormaakt! Groetjes, mamsi
O jee, er zitten een paar heftige verhalen tussen :S Mijn opa, de vader van mijn vader heb ik 3 x gezien in me leven, 2 x toen ik nog in de pampers rond liep, en 1 x was ik 11 of 12. Daarna nooit meer, geprobeert contact te zoeken, wou hij niet, heb me daarbij neergelegt. Mijn stiefvader is vorige jaar 13 janurie 2008 overleden, ondanks dat wist hij dat wat er ook gebeurde, hij de opa voor mijn toekomstige kinderen zou zijn. Ook al is hij nu overleden, mijn kinderen zullen hem kennen. Ik heb gelukkig wel een hele lieve schoonvader, die altijd voor ons klaar staat en weet ook zeker dat hij liefde kan geven voor 2 opa`s. Gisteren zag ik me vader in de auto in mijn woonplaats, toen sprongen de tranen in me ogen, waarom kan dat wel, maar waarom een simpel kaartje of belletje niet? Ik heb me erbij neergelegd dat mijn vader een jaar geleden overleden is ( stiefvader) mzaar hij zal altijd mijn vader zijn. Want een man die in een relatie terecht komt met 1 puberkind, en een jongetje van toen 6 jaar, en toch de strijd aangaat terwijl je geen ervaring hebt, en terwijl het zoveel moeite kost, maar ongeacht wat, toch ervoor ging, dat is pas echte liefde. Ik heb de scheiding en alles wat ervoor is gebeurd nietk unnen verwerken toen der tijd, en schrik niet, werd op me 9e al een verschrikkelijke puber. Mijn stiefvader heeft toen alles op alles gezet, om een band met mij te krijgen, na 2 jaar was dat ook gelukt, me zusje overleed, en ik stond voor hem klaar. Me pubergedrag is toen deels verdwenen, en deed er alles aan om mijn broertje, moeder en stiefvader er zo goed mogelijk door heen te slepen. Daardoor werd de band steeds hechter. Wij kwamen in de grote stad te wonen, ik had het daar moeilijk mee, was een rustig dorpje gewent, mar hij heeft dat speciaal gedaan voor mijn school, zodat ik niet elke dag al om 7 uur hoefde te vertrekken van huis. Helaas werd mijn pubergedrag er niet beter van maar erger, en ondanks alles heb hij gevochten tot de meid die ik nu ben. Mijn vader heeft nog nooit voorons gevochten, toen er een rechtszaak was om de voogdbij, was meneer daar niet eens, zijn werk was belangrijker. Gelukkig zag de rechter dat in, en mochten we bij ons moeder blijven, met de afspraken, om het weekend en halve vakanties bij me vader, en de allimentatie die hij moest betalen. We zijn 11 jaar verder heb in totaal 3 weken bij hem geslapen in 11 jaar, voor de rest, kwam meneer zijn afspraken niet na. Als ik zwanger raak, zal hij het via zijn moeder komen te weten ( heb met haar heel goed contact) als het een jongen of een meisje wordt, zal hij via haar komen te weten, en fotos, zal hij bij zijn moeder zien. Kleinkind in het echt zien, zit er voor hem niet meer bij. Heb nagedacht, en besloten, ik heof niks meer van hem, geen hallo, geen kaartje geen belletje. Hij heeft het gewoon helemaal verpest. En met overleg van mijn broertje, die geeft hem een kleine kans, maardaarna is hij ook zijn zoon kwijt. Ik wil niet meer elke verjaardag denken,, krijg ik een kaartje of een belletje? Elke kerst, denkt hij aan mij? Elke vaderdag mist hij ons? Dankzij dat zijn mijn feestdagen iedere jaar al kapot gegaan, afgelopen kerst, oo na zitten denken hoe waren onze kerstdagen vroeger, zowel met bio vader als stiefvader. Mijn kerstdagen waren het gelukkigst metm ijn stiefvader. En hoeveel pijn het ook doet, mijn stiefvader zal er bij zijn ieder jaar in me hart en hoofd, mijn vader is er de afgelopen 11 jaar nog nooit bij geweest. Ik hoop alleen dat me familie het een beetje goed oppakt.