pfoe wat lastig zeg meid... Ik zal mijn simpele mening als buitenstaander geven. En dat is altijd lastig... Leeftijdsverschil: kan best goed werken heb ik in mijn omgeving gezien maar dan moet je wel echt op 1 lijn zitten. Een stel die ik kende scheelde ook zoiets als jullie. Zij is 30 en hij 50 geloof ik. Maar ze waren qua nivo en omgang en alles gewoon een beetje hetzelfde. Hij was veel jeugdiger in de omgang. Bij jullie zie ik dat niet en het lijkt mij heel erg lastig om een relatie te hebben met een 50 jarige die zich ook echt als 50 jarige gedraagd. Maar ja, dat kan je hem natuurlijk niet verwijten, dat hij ouder is. Wat ik zou doen (denk ik) is nog 1 keer keihard knokken en kijken wat er van te recht komt. Schrijf alles op (of print dit topic uit) wat je mist of wat je jammer vindt in je relatie. Praat met hem en kijk of hij er samen uit wil komen en er alles en alles aan wilt doen. Probeer weer meer tijd voor elkaar te maken, ga samen uit. Bespreek honderdduizend keer alles en doe ook echt wat met de dingen die je bespreekt. Probeer je sexleven nieuw leven in te blazen. Vertel hem (hoe moeilijk ook) hoe jij je onder je gebrek aan sexleven voelt en kijk hoe je het weer leuk kan maken samen. Neem bijvoorbeeld vandaag als datum en schrijf de datum+ 1 jaar in je agenda. Kijk vandaag over een jaar terug op het jaar hard werken aan je relatie en kijk wat er terecht is gekomen van alles. En neem dan je besluit. Kijk jullie hebben het nog leuk samen, dus geen acute reden om hem te verlaten. Alleen is jullie relatie gewoon heel erg verzwakt. Je houdt het nog wel met hem uit maar op deze manier niet lang meer. Jullie dochter is het misschien wel waard om voor te vechten toch? Maar je moet niet puur en alleen voor je dochter bij hem blijven. Nou goed, zo denk ik er over, hopelijk heb je er wat aan... o en anders relatietherapie? Is misschien een grote stap maar kan goed helpen als je er met gesprekken niet zo goed uit komt. Het is niks meer of minder dan iemand die je makkelijkere gesprekstechnieken leert zonder verwijten waardoor je er makkelijker uitkomt samen.
Goede tip debby, dat van het opschrijven. Dat is ook een beetje de reden waarom ik dit topic heb geopend, ik moest het in ieder geval kwijt en ga hiermee (nog) niet graag naar familie of vrienden (Om de 'tja we hadden het kunnen voorspellen' te ontduiken). Wat je schrijft over het aankijken van een jaar is eigenlijk heel moeilijk. Op dit moment ben ik namelijk nog fulltime thuis met de kleine. Heb tijdens mijn zwangerschap en het eerste jaar van de kleine mijn studie afgemaakt en mijn diploma behaald in Juli 2011. Ik werk nu parttime (avond/nacht) in een grand cafe, een tijdelijke overbrugging naar een 'echte baan'. Ik wil part time gaan werken, maar het zoeken naar werk hangt dus ook af van onze toekomstplannen. Het klinkt heel stom, maar nu komt het nog enigzings 'goed' uit om zo'n stap te zetten. Dochter gaat nog niet naar de kindergarten (zou ze vanaf 2 jaar heen gaan) en wordt dus nog nergens 'weggehaald'. Probleem zit hem dan wel in iets vinden in NL waar ze terecht kan, zodra ik een baan zou vinden...
emmamick volgens mij ben je al heel ver met je gedachten... kijk de vakantie aan en praat veel met je man! En neem dan een besluit!
Het lijkt er inderdaad sterk op dat je in gedachten al afscheid aan het nemen bent en je leven zonder hem gaat uitstippelen. Dat is natuurlijk ook goed, als je ook echt bereid bent om die stap te zetten. Wat zijn de factoren die je nu nog tegenhouden om daadwerkelijk de beslissing te nemen?
De factoren die me tegenhouden? Dat ik zoveel van hem houd en hij van mij. Dat het vaak wel heel leuk en gezellig is, maar vooral dat het geweldig is met onze dochter erbij. Van die kleine dingetjes, als ik met haar zit te spelen en mijn vriend komt thuis van werk. Dan roept ze zodra ze de voordeur hoort heel enthausiast "Papa!" en rent naar hem toe om hem een kusje te geven. Dat zijn van die dingen waarvan ik heb gedroomd. Maar als ik besluit het nog een jaar aan te kijken gaan er hier een heleboel dingen gebeuren in dit jaar, die daarna veel lastiger zijn te veranderen. De kleine gaat dan naar de kindergarten, ik zal een baan moeten vinden hier etc...
Is je liefde voor hem sterk genoeg om bij hem te blijven en hem te accepteren zoals hij is? Ik denk dat je ervoor moet oppassen dat je er niet een ideaalbeeld op plakt, zo van, dan heb ik tenminste een fijn gezinnetje waar ik altijd van heb gedroomd. Het is natuurlijk inderdaad fijn om het gezinsleven te ervaren en je dochter een stabiel thuis te geven, maar als jij jezelf daardoor kwijtraakt, moet je je afvragen of dat het waard is. Misschien kom je tot de realisatie dat tussen jullie het 'ideaalbeeld' niet haalbaar is. Als je liefde wel sterk genoeg is en je wilt ervoor vechten, zullen jullie samen hard moeten knokken. Maar dat moet wel SAMEN! Dus hij moet het probleem net zo goed in zien. Heb je je optie van relatietherapie al eens goed overwogen?
We hebben net, onbedoeld, erover gepraat. Ik lag in de woonkamer op de bank en kon mijn tranen niet binnenhouden toen ik voor de zoveelste keer alles tegen elkaar ging afwegen. Hij kwam toen binnen en vroeg wat er aan de hand was. Nouja alles dus verteld, nu niet veel zin het allemaal uit te typen maar het komt neer op alles wat ik hier al benoemd heb. Zijn punten waren dat het tussen ons toch zo slecht niet is, ook al zijn we niet meer verliefd en is er geen vlam meer en alle verschillen/problemen die ik heb genoemd. Mijn tegenargument was dat dat voor mij niet goed genoeg is, om daarvoor mijn hele leven in Duitsland in te gaan vullen, wanneer ik daar nooit de liefde zal kunnen ervaren zoals ik dat wil. Ik ben pas 25 en vind mezelf te jong om me in zo'n relatie te settelen. Voor hem is dat natuurlijk prima, hij leeft daar al zijn hele leven, heeft zijn werk, etc. etc. Hij zei dat we maar gewoon nu lekker naar Australie moeten gaan met zn 3tjes en als we terug zijn dat ik dan maar moet beslissen waar ik heen wil. Hij voegde er aan toe dat als ik naar NL terug wil ik dat maar moet doen, als ik dan gelukkiger wordt. Die uitspraak laat wel zien dat hij, net als ik, ook niet meer gelooft dat er meer uit te halen is dan wat we nu hebben. Het is meer de vraag of ik daar vrede mee heb of niet, en dat heb ik niet. Ten eerste kan ik mezelf niet zijn bij hem, ten tweede is onze relatie niet overtuigend genoeg en is er geen sprake van verliefdheid of een vonkje meer. Daarmee heb ik toch stilletjes al wel mijn beslissing genomen. Ik merk nu aan hem dat hij niet goed weet wat hij er mee aan moet, hij merkt nu wel dat het nu echt serieus is. Dat ik nu geen zin meer heb, zoals ik alle andere keren dat we over onze problemen hebben gepraat wel had. Hij kwam dan heel knullig terug de woonkamer in en zei dat het nu voorbij is met de vader/dochter relatie. Zijn manier om nog een laatste poging te wagen er samen weer nieuw in te gaan staan. Ik ben bang dat het niet meer zal veranderen, weet het haast zeker. Hij zal toch niet veranderen en dat weet hij zelf ook. Ik zal mezelf nooit kunnen zijn met hem. Nu ben ik best wel bang, voor hoe straks verder?
Jeetje meid... heftig om het stuk over jullie gesprek te lezen! Allereerst een *dikke knuffel* voor je Ik denk dat het heel goed is dat bij hem nu het kwartje gevallen is dat dit het niet is voor jou. Ik kan me voorstellen dat het je nu ineens aan vliegt, het is tenslotte ook niet niks. De beslissing is en blijft dus bij jou, als ik het goed begrijp. Zie je het zitten om op deze manier op vakantie te gaan? Kun je voor nu de knop om zetten om er echt van te genieten? Misschien is het nu ook een idee om eens met iemand uit je familie of een goede vriendin te gaan praten die je 'in real life' eens kan helpen om de dingen op een rijtje te zetten? Ik zou ook voorzichtig eens gaan nadenken over hoe je de overgang naar NL dan zou gaan maken. Jeetje... niet niks zeg... Nogmaals een dikke knuffel en als je lekker van je af wilt praten hoor ik het wel
Je kan alleen jezelf en je eigen reacties veranderen. Dan veranderd je partner (misschien) mee. Als hij zelf niet wil / kan veranderen dan word het een erg moeilijke situatie. Succes en maak geen overhaaste beslissingen. Groeten Jane
Bedankt Mamamarije je zegt precies waar ik zelf aan denk, maar dat helpt wel om mij over de streep te trekken en het ook te doen. Ga dus morgen met mijn ouders het erover hebben. @Jane van de 3 jaar dat we samen zijn proberen we de laatste 2 jaar al 'er voor te vechten'. Het was vanaf het begin af aan niet ideaal. Overhaast wordt er dus zeker niks besloten. Ja ik weet het nu zeker...het gaat niet meer samen. Ik kan er niet mee leven dat hij al 2 jaar niet verliefd op mij is en het ook nooit meer zal zijn. We zijn immers pas zo kort samen, om dan nu al in deze sleur te zijn geraakt.. Los van alle andere argumenten waarom het niet gaat samen is dat toch wel het hoofdteken voor mij. Is er iemand die weet hoe de kansen voor ons (dochter en mij) zijn, om nog een plekje bij een peuterspeelzaal te krijgen voor haar als ze twee is? In Nederland moet je ze eigenlijk al vanaf de zwangerschap aanmelden..
emmamick denk je dat mensen met een lange relatie nog verliefd op elkaar zijn? Of bedoel je meer liefde? Ik ben ook niet meer verliefd op mijn man hoor. Maar ik hou zielsveel van hem. Dat gevoel van het eerste jaar dat blijft niet... En ik was er natuurlijk niet bij... maar je kan zijn dingen misschien ook anders opvatten. Hij zegt dat als jij gelukkiger wordt in nl dat je moet gaan. Dat is toch ook een teken van liefde? Wil hij trouwens niet naar nl verhuizen?
emmamick hier kan je pas met een jaar aanmelden op de psz trouwens. En anders krijg je altijd wel een plekje maar moet je soms een paar maanden wachten.
Ik weet wel dat verliefdheid niet eeuwig duurt. Ik doel ook meer op het houden van elkaar, op een gepaste manier. Hij houdt op een hele andere manier van mij dan ik van hem. Hij gunt mij alle geluk in de wereld, maar kan ook heel goed zonder mij leven. Ik vind het niet goed genoeg om met iemand samen te zijn, die wel van me houd, maar net zo goed zonder me kan. Daarop doel ik meer wanneer ik schrijf over verliefd zijn, dat je elkaar het gevoel kunt geven speciaal te zijn. En wanneer je van elkaar houdt, maar er geen enkele seksuele prikkel meer is, dan is dat naar mijn mening niet een soort 'houden van' die hoort bij twee geliefdes. Dat hoort bij twee beste vrienden.
Hij wil overigens niet naar NL verhuizen nee. Dat is nooit een optie geweest, vanwege zijn werk hier dat hij niet wil opgeven. En er zijn misschien wel mensen die heel goed op zo'n manier samen kunnen leven hoor, en het niet erg vinden wanneer de partner apathisch is in het uiten van liefde. Los van alle andere problemen/verschillen die we hebben ben ik ook gewoon een vrouw die een man wil die voor haar door het vuur zou gaan en voor haar zou vechten. Natuurlijk zegt hij dat hij me niet zal tegenhouden als ik terug wil naar NL uit liefde. Maar ik wil JUIST dat hij zou zeggen: Nee! Blijf bij mij g*dverdomme! We horen bij elkaar! (Lekker dramatisch dus )
@ emmamick: ik snap je gevoel heel goed. Ik ben ook een tijdje samen geweest met zo'n man en dat werkt voor geen meter. Je wil inderdaad dat iemand voor je vecht. Ik werd door die relatie echt diep ongelukkig en raakte idd mezelf kwijt. Wat betreft peuterspeelzaal: hier is het inschrijven vanaf 1 jaar, ik denk dat het heel erg ligt aan de regio waar je gaat wonen. Heb je daar al enig idee van? Ik woon bijvoorbeeld in de Betuwe, maar ik kan me voorstellen dat het in de Randstad heel anders is. En waar je wel even aan moet denken is dat het met Kinderopvang wel een heel ander verhaal kan zijn. Goed dat je met je ouders gaat praten! Hier heb je steun bij nodig
Mamamarije, het is fijn om te lezen dat je me begrijpt. Het is echt heel moeilijk uit te leggen aan anderen. Ik zal altijd meer willen in onze relatie en meer verlangen dan hij. Ik ga zometeen met mijn ouders skypen. Ben heel benieuwd naar hun reactie en wat ze er van vinden. Ik denk dat ze het al wel een beetje aan zagen komen.
Hoi meiden even een post. De paniek heeft me te pakken. Ik ga mijn vriend zo vertellen dat ik met de kleine naar NL wil. Nu is mijn vriend echt geen slechte man en ga ik er van uit dat hij begrip heeft voor mijn keuze en begrijpt dat ik mijn dochter meeneem. Maar nu slaat toch de gedachte toe: stel dat hij het er helemaal niet mee eens is dat ik mijn dochter meeneem? Wat nu als hij wil dat ze bij hem blijft? Ze is in Duitsland geboren en heeft officieel de Duitse en Nederlandse nationaliteit, maar nog geen NL's paspoort. Zou het zelfs zo gek kunnen lopen dat hij me kan aanklagen voor het kidnappen van mijn eigen kind?? Oh god. En stel dat hij de rechter er bij wil halen, hoe zien mijn kansen er dan uit?? Zucht..
Oei, ik snap je schrik! Ik schrik zelfs even met je mee, want ik weet hier helaas niet het antwoord op... Heb er (gelukkig) geen ervaring mee... Misschien is het goed om eerst even zijn reactie af te wachten en in het midden te laten wanneer je PRECIES weg wilt... Dat je tegen hem zegt dat je definitief naar NL wil, maar niet meteen zegt: ik doe dat morgen/volgende week/maand/ etc... Zo leg je hem niet die druk en schrik op... Is dat een idee? Dan heb je ook even de tijd om alles na te zoeken. Hoe hebben je ouders gereageerd? Succes/sterkte meid, om straks het gesprek aan te gaan is niet makkelijk! Je bent sterk!
emmamick ik snap wel dat zo een relatie niet alles is... sja meid... ik weet niet of je mijn mening over het meenemen van je kind wel wilt weten. Een vriendin van mij heeft precies hetzelfde gedaan maar dan uit belgie... (zij heeft wel echt nog een jaar in belgie moeten wonen tot ze overeenstemming hadden dat zij haar zoon meenam naar nederland) Ik snap natuurlijk dat jij terug wilt naar nederland maar is dat eerlijk tegenover hem? Jullie wonen daar en hebben daar bewust een leven opgebouwd en nu ga niet alleen jij weg maar neemt ook nog eens het kind mee... waarom zou je dochter bij jou mogen blijven en niet bij je man bijvoorbeeld? Hij is toch geen slechte vader? Heeft hij niet evenveel recht op haar als jij? Sorry, bedoel het niet slecht, ik heb nogal een sterke mening over vrouwen die hun kind meenemen, weg van de vader. Ik snap dat je daarom niet bij hem kunt blijven en ook dat het een lastige situatie is. Maar ik denk dat je uitgaanspunt wel moet zijn dat jullie beide zoveel mogelijk je dochter zien. Je kan volgens mij niet opgepakt worden voor ontvoering zolang je ouderlijk gezag hebt en geen officiele omgangsregeling maar dat is in nederland. Maar goed, ik zal eerlijk zeggen dat ik het wel heel erg zal begrijpen als hij tenminste zou proberen om zijn dochter bij zich te houden. Als ik een man was had ik daar ook alles aan gedaan. Maar ja, als ik je verhaal zo lees, dat hij niet een man is die ergens hard voor vecht, dan betwijfel ik het.
Nou, ik heb hem gisteravond dus verteld dat ik definitief heb besloten terug naar Nederland te gaan met de kleine. Zoals ik al verwacht had en hoopte, reageerde hij gelukkig heel rustig en normaal. We hebben elkaar heel lang vastgehouden, ik heb alweer tranen met tuiten gehuild. Omdat hij er toch wel heel koel op leek te reageren vroeg ik hem hoe hij dat kon. Hij zei dat hij zichzelf goed kan verstoppen en dat het geen nieuws was wat plotseling uit de hemel kwam vallen. Hij zegt dat hij niet wil dat ik ga, maar dat hij me ook niet kan tegenhouden (precies wat ik al wist dat hij zou zeggen). Vandaag smsde hij me vanaf zijn werk met het bericht "Ga niet weg, lief." Het was zijn manier om mij te laten weten dat hij het echt niet leuk vind, omdat hij het emotioneel nooit naar mij toe zal kunnen uitten. Het berichtje heeft mijn besluit niet doen wankelen, ik sta voor 100% achter deze beslissing. Hij vind het moeilijk dat hij zijn dochter nu niet zo zal kunnen opvoeden zoals hij graag zou willen, maar hij is ook niet een man die de confrontatie aangaat en ruzie gaat maken om 'wie haar krijgt'. Hij begrijpt dat het het meest logische is dat ze met mij meegaat, waar ze in de buurt is van opa en oma en mijn vele vrienden die ook veel van haar houden. Hij is helemaal alleen in Duitsland, een echte einzelganger. Ik heb zo'n dubbel gevoel. Aan de ene kant voel ik me bevrijd, aan de andere kant voel ik me schuldig dat ik mijn vriend zijn dochter 'wegneem'. Nu is het dus kijken wat we af kunnen spreken m.b.t. het uit logeren gaan van de kleine bij papa etc. Hij en ik willen het iig beide op een zo'n vriendschappelijke manier mogelijk gaan doen, zodat het contact tussen dochter/vader zo makkelijk mogelijk kan blijven bestaan. We gaan overigens nog wel met z'n drietjes naar Australië. Dit wilde hij toch wel graag, om die twee maanden nog veel met haar te beleven en hij vind het ook leuker als ik ook mee ga, dan dat hij alleen gaat. Zolang het voor ons beide duidelijk is dat het tussen ons voorbij is zal dat ook geen rare situaties opleveren. Ik denk dat we nog best een leuke tijd gaan hebben in Australië. De tijd daarna zal zwaar worden, maar het is uiteindelijk het beste voor iedereen.