Karlijnjg Wil niet helemaal vernijnig klinken maar je gebruikt je vriend wel een beetje als een jojo. Luister naar je eigen gevoel en laat je vooral niet leiden door wat familie en anderen van hem vinden. En wat dat verleden betreft, geen idee wat ie op zn kerfstok heeft maar VERLEDEN IS VERLEDEN. Als ik het zo las, heeft jouw familie daar meer moeite mee dan jij. Ik zou zeggen, daar moeten ze maar mee leren leven en jouw keuze voor hem accepteren. Aangezien je nog steeds veel om hem geeft en hem erg lief vind en ook erg lief voo jou is , zou ik als ik jou was voor je relatie gaan knokken vooral ook in het belang van je kind. En wat andere daar van vinden.... jammer dan. En dat zal moeilijk voor jou gaan worden maar loop er niet voor weg. En vergeet vooral niet, je bent zwanger meid... en die hormomen kunnen echt veel met je doen.... Waardoor je b.v verkeerde beslissingen kan gaan nemen waar je straks spijt van gaat krijgen..... succes
Wordt volwassen! Je gedraagt je als een puber van 15. "Ik heb al tegen mijn ouders gezegd dat we uit elkaar zijn dus dit kan ik niet meer omdraaien". Tuurlijk kan je dat wel omdraaien. Knip de navelstreng door die tussen jou en je familie zit, je wordt nu zelf moeder, gedraag jezelf hier ook naar. Sterkte verder! Als ik het zo lees mag je blij zijn met zo'n man!
Mijn god meis, zo te lezen heb jij een vriend met een hartvan goud! Het is heeel erg dom als je die laat lopen! De vader van mijn dochter heeft ons verlaten, gezegd dat ie geen gevoelens heeft en jaloers s op de kleine, maar ik denk dat ie voor zn familie heeft gekozen (hun waren tegen mij). Het is zooo zwaar om alles alleen te doen! Je verkiest je familie boven hem! Maar met hem leef je, het is jullie gezinnetje die samen oud worden. Je familie komt er wel overheen, zoniet? Hun verlies.. Ik leef mee met je vriend. Ik zou hem er ook zeker bij de kraamtijd laten zijn. HIJ kan hier niets aan doen! Maar nu is je partner en ook je kind de dupe hiervan! Vind het nogal egoistisch eerlijk gezegd
Karlijn, jij schrijft alleen maar over jezelf en over wat je familie wel niet vindt. Hoe zit het dan met de familie van je kindje? Dat kindje heeft een vader nodig, en de papa van jouw kindje heeft een hart van goud en hij heeft ook zijn kindje nodig. Denk verdomme eens aan je kind. Diens belangen heb jij volgens mij niet eens op je radar staan, ik heb je nog niet 1 woord zien schrijven over wat het beste voor hem of haar zou zijn. Alles gaat alleen maar over jou en je omgeving. Je dénkt volgens mij niet eens aan het mensje dat je over een paar weken op de wereld gaat zetten. Over wat die nodig heeft. Wat voor hem of haar het beste is. Dat hij of zij ook familie nodig heeft, een papa en een mama, en dat het niet alleen draait om wat jouw familie te zeggen heeft. Ik vind het belachelijk hoe je je gedraagt, je zou je kapot moeten schamen om hoe je met de toekomst van je kindje en je vriend speelt. Echt. Belachelijk.
Ik doe alles voor een goede toekomst voor ons kindje maar op dit moment heb ik gezegd dat mijn gevoel voor de vader weg is en dat kan ik niet zomaar terugdraaien. Hij vind het niet te verkroppen dat ik hem heb teruggenomen en na een week weer op straat zet. Ik heb gezegd dat ik even afstand moet nemen voor mezelf om rust te krijgen maar heb ook gezegd dat ik wel vrienden en familie over de vloer krijg dus dat maakt het ingewikkeld want weet hoe die over hem denken. Donderdag gaat hij weer mee naar het ziekenhuis voor controle dus dan zien we wel hoe het gaat. Ik weet dat hormonen gekke dingen kunnen doen maar mijn gevoel nu kan ik niet veranderen. Mijn vriend is heel erg verdrietig en sprak huilend mijn voicemail in vanacht en voor hem is het net of het mij niets doet maar natuurlijk is dat wel zo maar het is zo lastig allemaal. Vind dat kindje beide ouders nodig heeft en heb ook gezegd dat ik hem dat niet ga ontzeggen en dat hij bij de bevalling is en dat ik hem bel als er iets aan de hand is maar ik weet verder even niet hoe en wat met de kraamtijd en daarna en wil daar nu ook niet in beslissen, waarop hij me fijntjes laat weten dat ik misschien niet eens meer zoveel tijd heb omdat het zich niet laat plannen wanneer het kindje echt geboren gaat worden. Hij is verdrietig en in paniek en voor zijn gevoel doet het mij niets terwijl ik me nu alleen druk maak om ons kindje en dat er rust moet zijn in mijn leven en hoofd.
Voordat er dingen voor zijn gevallen en er een vertrouwensbreuk was, was er niets aan de hand dus dat is het nare daarvoor was het super en vond ook mijn familie en vrienden hem een schat van een man en het beste wat me was overkomen. Hij heeft ze in de weken erna verweten net als ik, dat ze de maanden ervoor vergaten en alleen nu naar de negativiteit keken. Nu krijg ik dat ook terug dat het net is of ik dat nu zelf ben vergeten. Hij heeft gezegd dat hij een behoorlijke brief voor me heeft geschreven. Hij wilt dat ik die lees en bij voorkeur als hij erbij is zodat hij mijn reactie kan zien, een brief waarin staat wat het met hem doet en hoe hij het ziet en voelt in het belang van ons gezin en ons kindje, wat vinden jullie daarvan? Moet ik die brief lezen waar hij bij is of gewoon niet doen en zelf moment kiezen? Denk dat hij mijn reactie of emotie wil zien maar denk dat ik ook door de hormonen een muur opbouw
Je bent niet duidelijk. Heb je echt geen gevoelens meer voor hem? Of heb je wel gevoelens maar gezegd van niet?
Ik heb gezegd dat ik geen gevoelens mee heb en daar sta ik achter, maar aan de andere kant zeg ik dat ik om hem geef en dat er geen ruzie is en dat ik hem wel lief vind. Misschien zijn het ook wel de hormonen allemaal. Het gaat er bij hem niet in dat ik hem terug in huis neem en koud een apar dagen later zeg dat het gevoel weg is maar dat er wel was toen ik de beslissing maakte hem terug te nemen. Heb gezegd misschien dat ik door de rust dat hij er weer was pas echt goed kon nadenken......hij kan daar niet bij. Ik weet gewoon niet meer zo goed wat te doen en te voelen, hou hem nu op afstand en laat de rest weer dichterbij komen en dat is ook niet helemaal goed en fair tegenover hem natuurlijk. als alles goed gaat moet ik nog 5 weken maar wie weet komt het eerder en dan? Weet dat ik erover na moet denken maar dat gaat zo niet makkelijk.
Ik lees alleen maar "mijn familie vindt dat..." en "ik heb gezegd dat het gevoel weg is" Maar wat voel je nou echt? Is je gevoel echt weg? Of heb je dat alleen maar gezegd omdat het van je familie moet? Ben het eens met de overige dames hier, kies voor jezelf en doe geen overhaaste dingen om je familie te pleasen. Denk aan je toekomst en de toekomst van jullie kindje. Grow up. Blijkbaar wel zo volwassen om een kindje te maken maar niet om de verantwoording daarvoor te nemen? Jullie zijn samen zwanger geraakt, ga er dan ook samen voor. Makkelijk hoor, zomaar hem de deur uit zetten terwijl hij er blijkbaar alles voor over heeft.
Nou zo makkelijk is het niet maar mijn omgeving vond al dat ik hem meteen buiten had moeten zetten en niet nog een week had moeten laten blijven. Er word nu meteen weer op me ingepraat over bevalling en kraamtijd dat ik hem daar ook buiten moet houden maar dat kan ik niet. Hij zegt dat hij niet heel erg blij is op dit moment en vind dat hij er voor ons moet zijn dat hij desnoods op de bank gaat slapen maar vind dat hij voor me moet zorgen. Hij heeft gevraagd hoe ik het nu ga doen met dingen die ik niet meer zelf kan en dat weet ik nog niet. Ik heb vanmorgen gezegd dat ik even afstand moet nemen voor mezelf ter bescherming van mijn eigen balans en het kindje drukte en stress is niet goed en dat geeft de situatie wel.
Wie z'n leven en wie z'n kind is het eigenlijk? Dat van je familie of dat van jou en je vriend? Jeetje zeg, ik sluit me bij heel veel dames hier aan. Je vindt em lief, en je vindt het fijn als ie bij jou is, maar geen gevoel zogezegd? Als je geen gevoelens meer hebt, dan vind je hem normaal gezien ook niet meer leuk, lijkt mij. Ik ga volledig mee in je vriend z'n gevoel en verhaal. Jij zet em buiten, zegt dat je niks meer wil, om hem daarna weer binnen te halen en zeg je dat je gezin wil zijn, om hem een week later wéér buiten te gooien bij 't vuil en beweer je toch ff geen gevoelens te hebben voor hem! Je rammelt behoorlijk met z'n voeten! Wat zeg ik, met z'n heel LIJF !!! Jij HEBT tenminste eentje die er voor wil gaan! Laat die familie van jou toch ff lekker je kont kussen en kies nu eens voor JOUW toekomst en nog veel meer: de toekomst van je KIND. Er zijn zoooooveel mannen die (al dan niet gepland) een kind maken en achteraf zeggen van "poeh, ik wil dit niet, ik kan het niet aan". Jij bent zwanger, hij wil er alles voor geven, en nog gooi je zomaar een dikke deur tegen z'n neus omdat "je familie zegt dat" Jeetje zeg, ik heb echt compassie met die man hoor. Pak jezelf eens bijeen, je kan zeggen wat je wil over je hormonen, je kan toch nog wel je hersens gebruiken zeker? Hormonen zijn geen excuus om de vader ff als vuil te gebruiken?
Dat is het ook niet. Heb je gelezen wat er daarvoor is gebeurd? En hoe de situatie nu is. Ik heb gezegd afstand te moeten nemen voor mezelf, dat snapt hij helemaal niet en al helemaal niet waar hij het aan heeft verdiend het steekt hem dat ik wel met mijn familie en vrienden afspreek nu. De week dat hij er weer was kamen ze niet en belde ze niet ging allemaal via sms of app en zonder dat hij het wist. Dat hoeft natuurlijk ook niet maar vrienden en familie zijn heel belangrijk voor me....hij geeft dan terug dat hij ook familie is. Het is erg lastig zie hem donderdag pas weer en wil tot die tijd zo min mogelijk contact. Ik geef heel veel om hem, maar we kunnen niet als stel verder en dat heb ik gezegd waarop hij denkt dat het niet mijn keus is maar onder druk van niet helder denken, hormonen en de situatie. Daarom was de vraag eerst ook hoe en wat met de kraamtijd want daar loop ik ook tegenaan.
Dat is het wel, de enige reden (die ik afleid uit je berichten) is dat je geen koppel kan zijn owv dat jouw familie het niet zitten. Verder lees ik niks, alles wat hij zegt daar kan ik me volledig in vinden! En al de rest hier ook, dus denk niet dat het aan hem ligt maar volledig aan jou. Ik kan zelfs niet geloven dat je 35 bent, je gedraagt je als een tiener die nog thuis woont.
Sprakeloos ben ik eigenlijk.. En jij moet een kind opvoeden??? Dus als jouw familie zegt dat je kindje straf heeft verdiend ga je dat ook doen? Familie is belangrijk,maar niet als familie op je in praat,als ze je dwingen te kiezen. Als je volwassen bent hoor je zelf keuzes te kunnen maken,en daar volwassen mee om te gaan. Kan zijn dat ze hem niet tolereren,maar het is jouw gezinnetje,en zeg gewoon tegen je familie dat je hen begrijpt,maar je eigen leven leeft. Met andere woorden,dat ze welkom zijn,maar dat je begrip wilt van hen,en anders heb je er gewoon niks aan. Als ik jouw was zou ik eens heel goed achter mijn oren gaan krabben,want waar je mee bezig bent snap ik echt niet,en ben niet de enige geloof ik.. Je laat je gewoon ompraten door je familie,ze brainwashen je gewoon. Sorry,maar kan echt niet begrijpen dat je dat laat gebeuren als je een kind op de wereld gaat zetten...
Het is misschien heel hard om te zeggen maar je wil aandacht van je (ex)vriend, familie en nu ook hier op het forum. Je hebt al veel goed bedoelde adviezen gehad. Je zegt continu hetzelfde waar totaal geen duidelijkheid in zit. Het is belangrijk om eerst eens goed aan jezelf te werken. Jullie baby heeft straks een stabiele thuishaven nodig.
Dat is het dus niet. En mijn (ex) vriend zegt ook me niet zo te kennen die kent me als een vechter en iemand die staat voor haar eigen keuzes en dat mist hij nu. Ik bouw een muur om mezelf heen uit bescherming maar aan de andere kant merk ik dat ik alleen hem buitensluit en misschien dus indirect wel naar familie en vrienden luister. Simpel voorbeeld, ik zei dat we niet verder konden omdat mijn gevoel weg was en dat hij over 4 dagen weg moest. Ik heb direct toen hij in emotie een rondje ging lopen dat gezegd tegen een vriend van me die direct zei dat het onverstandig was enz maar ik kon hem niet zomaar meteen op straat zetten. Maar hij heeft omdat ik zo ziek was steeds gewacht met praten tot later die week tot hij weg moest en gezegd dat hij het niet redelijk vind en vind dat hij beter verdiende en op zijn minst verdiende het voor me te zorgen en er te zijn tot de kraamtijd maar ik heb hem toch weggestuurd. Ik weet niet waar hij nu is, ik weet alleen dat hij overstuur is en voel me echt wel schuldig maar laat dat niet blijken aan hem. Probeer rust in te bouwen voor mezelf en de baby maar dat werkt niet zo. Hij zei me gisteren: zometeen beval je en heb je ons kindje vast en dan realiseer je jezelf dat ik er voor jullie moet zijn en dat dit fout is ben je daar nooit bang voor? En misschien is de realiteit wel....ja daar ben ik bang voor dat ik het te laat zie.
Voor mijn gevoel kan dat ook stabiel zijn als ik alleen ben. Mijn (ex) vriend is het daar niet mee eens. En NEE ik wil geen aandacht ik wil gewoon feedback en probeer er wat mee te doen maar wil mijn vrienden en familie niet buitensluiten. Mijn (ex) vriend zegt dat ook niet te verwachten maar dat ik ze maar op armlengte moet houden tot ons kindje er is en dan verder moet kijken hoe en wat.
Je wil feedback om er dan uiteindelijk... geen HOL mee te doen en steeds opnieuw dezelfde berichten te posten? Meisje, dat heeft geen zin zo! OF je neemt de raad ter harte en gaat eindelijk eens met die man praten en hem toelaten, of je doet gewoon zo verder met het leven van hem en je kind en jezelf kapot te maken zo. Slaat toch helemaal nergens op? Je hoeft je familie toch niet af te stoten? Je moet je niet laten brainwashen door hen, en dat kan perfect zonder dat je hen daarvoor nooit meer hoeft te zien. Gewoon duidelijk zijn wiens leven dit eigenlijk is. Jee, waarom typ ik hier eigenlijk nog? Je bent de helft ouder dan mij en ik blijf steeds het gevoel hebben dat ik tegen een meisje van 14 bezig ben!
Ik snap het en waardeer echt de postings hier heel erg van iedereen. Maar het lijkt zo makkelijk, heb bakken ellende over me heen gehad toen ik hem terug nam als het aan mijn omgeving ligt krijgt hij een foto van zijn kindje an de geboorte en meer niet. Ik wild dat hij de vader is en blijft.
Die ellende gaat wel over als jij duidelijk maakt dat het JOUW keuze is en BLIJFT. Je gaat je kind een kans op een normaal gezin toch niet afnemen gewoon omdat je familie vindt dat je een andere vent moet nemen? Jeetje zeg. Je bent toch oud genoeg om zelf te beslissen of gaan zij dat blijven doen tot ze dood gaan?! Moet je maar doen dan, sta je over x jaar zonder kind en zonder vent. Want die kerel gaat ècht niet genoeg hebben met maar een foto, zoals ie nu al vecht voor dat kind, die man die stapt naar de rechtbank om z'n kind te mogen zien, en ik kan hem geen ongelijk geven in jullie situatie!! Je laat jezelf gewoon leven door een hoop andere mensen. Wat als je kind huilt, jijzelf wil het opnemen maar zij zeggen "nee joh, niet doen" wat ga je dan doen? Kind laten krijsen??? omdat ZIJ DAT BETER VINDEN?! Of als ze zeggen dat je je kind moet slaan omdat het stout is, ga je dat dan ook doen??? Kom op jong!!!!!! Doe ff normaal!! LAAT JE EENS NIET ZO LEVEN!!!!!!! Je bent verdorie 35!!!!!!