Ik snap wat je bedoeld. Is ook echt wel vertrouwensbreuk tussen hem en mij en hij zegt dat we eraan moeten werken, ook al zou gevoel er echt even niet zijn dan zouden we eraan moeten werken omdat het ook hormonen kunnen zijn en dat we er volgens hem alles aan gedaan moeten hebben. En dat dit slechts de makkelijkste weg is, nou zo voelt het voor mij niet hoor. Heb gezegd afstand te willen even maar hij neemt me kwalijk dat ik vrienden en familie wel meteen toelaat hij is net 2 dagen weg en heb continu weer mensen over de vloer.
Jou familie sluit wel de vader van JOU kindje buiten. Wat een nare familie heb jij zeg, kan er niks anders van maken. Maar volgens mij ben jij zelf weinig beter. Je kan op z'n minst 100 procent eerlijk tegen je ex zijn, en zeggen waarom je ervoor kiest om zonder hem door te gaan en zeggen dat je gewoon een zwakkeling bent. Hoe denk je dat dat voor hem is om zomaar aan de kant te worden gezet door de moeder van je kindje, door opeens te horen dat ze niks meer voor je voelt. Om afgewezen te worden door zijn schoonfamilie. Ik hoop dat jou kindje nooit in zo'n situatie terecht komt dat hij word afgewezen door mensen voor fouten in zijn/haar verleden. Verschrikkelijk is dat toch.. Maarja misschien is jou ex uiteindelijk wel beter af zonder jou, hopelijk vind hij op een dag een leuke vrouw wiens familie hem 100 procent accepteert. Dat verdient hij wel als ik dat zo hoor.
Ik accepteerde hem het ging mis door breuk in vertrouwen en door gedoe met familie wat het ergste is. Hij heeft gezegd stel dat ons kind later zoiets heeft wat ga je dan zeggen of doen? Hij zei ook hoe ga je dit het kindje later uitleggen waarom papa en mama niet samen zijn, ga je dan zeggen gevoel was ineens weg en we hebben er niet aan gewerkt? Het is dubbel dat ik zeg om hem te geven maar aan de andere kant te zeggen dat mijn gevoel weg is. Het houden van kan niet weg zijn in een paar dagen volgens hem. En al was het weg kan het nu de situatie en hormonen zijn dat kan bij bevalling of als kleine er is ineens anders zijn daar is hij bang voor. Dat ik dan ineens wel denk ik heb hem nodig, wij hebben hem nodig. Ik vind het confronterend. Hij wilt praten en wil antwoorden ik wil rust en nadenken maar dan helpt het ook niet dat ik wel mijn familie en vrienden nu weer toelaat steeds
Hij zei gisteren ook dat we de erkenning nog moeten regelen. Dat zouden we ook allemaal nog gaan doen, we zouden hem inschrijven op mijn adres, samenlevingsovereenkomst of afspraken tussen hem en mij op papier en kindje erkennen en ineens is dat allemaal van tafel geveegd door mij zegt hij. Ik wil echt wel dat hij het kindje nog erkend hoor. Als het aan mijn familie lag niet maar zo wil ik het niet.
Karlijn dit is mijn laatste reactie,want je bent gewoon stom bezig op dit moment, en iedereen zegt hier hetzelfde tegen jou en je doet er voor nu alsnog niets mee. Het antwoord wat je niet wilt horen: ga weer samenwonen met je vriend en sluit je familie even van je af. Het is jou leven en jullie worden ouders het is jullie kindje en niet van je familie. Je vriend is een man met een hart van goud!!!!! Het antwoord wat je blijkbaar wel wilt horen ( want zo kom je nu over): laat je vriend het kindje niet erkennen,sluit hem buiten en laat je familie je leven overnemen. Meid, je hebt antwoorden gekregen en je doet er niets mee,blijft maar het probleem herhalen. Zoals ik in het begin al schreef mijn laatste reactie hier want je moet jezelf een schop onder je hol geven en een keuze gaan maken en ik hoop dat je dé goeie keuze maakt voor je kindje en jezelf. En ik hoop dat je voor je vriend kiest.
+1 heb nog nooit iemand gekend die echt praat volgens de denkwijze van een ander. Het is hele tijd "mijn familie denkt" "hij vindt dat" Nergens van "IK wil zus of zo" zonder dat het gevolgd wordt door "...omdat familie..." Kan me ook niet inbeelden dat een vrouw van 35 zo praat, en heb steeds meer het gevoel dat hier een stukje gelogen wordt (wat misschien niet zo is, maar komt wel zo over) en dat het hier niet gaat om eentje van 35 maar van iemand die veel jonger is. Heb werkelijk nog nooit een vrouw van dergelijke leeftijd zo onzin horen uitkramen, echt, zelfs hier op 't forum nog nooit en hier zitten verschillende soorten dames door/bij elkaar.
Nou sorry hoor dat ik zo word weggezet nu maar ik ben wel degelijk 35 maar de situatie is lastig want als ik voor hem kies dan verlies ik hun allemaal dan komen ze niet als hij er is en moet hij dus steeds weg als ik ze wil zien. Ze accepteren het niet ook al zegt mijn vriend ze moeten wel en met der tijd zullen ze het accepteren maar zo voelt het niet. Ik ben continu aan het nadenken wat ik moet doen.
Het is een spagaat waar ik in zit of ik tussen 2 kampen moet kiezen en dat niet kan, ik maak de keus en draai die terug.
Ik weet gewoon niet meer zo goed wat te doen en te voelen, hou hem nu op afstand en laat de rest weer dichterbij komen en dat is ook niet helemaal goed en fair tegenover hem natuurlijk. als alles goed gaat moet ik nog 5 weken maar wie weet komt het eerder en dan? Weet dat ik erover na moet denken maar dat gaat zo niet makkelijk. Voordat er dingen voor zijn gevallen en er een vertrouwensbreuk (financieel en openheid) was, was er niets aan de hand dus dat is het nare daarvoor was het super en vond ook mijn familie en vrienden hem een schat van een man en het beste wat me was overkomen. Hij heeft ze in de weken erna verweten net als ik, dat ze de maanden ervoor vergaten en alleen nu naar de negativiteit keken. Nu krijg ik dat ook terug dat het net is of ik dat nu zelf ben vergeten. Hij heeft gezegd dat hij een behoorlijke brief voor me heeft geschreven. Hij wilt dat ik die lees en bij voorkeur als hij erbij is zodat hij mijn reactie kan zien, een brief waarin staat wat het met hem doet en hoe hij het ziet en voelt in het belang van ons gezin en ons kindje, wat vinden jullie daarvan? Moet ik die brief lezen waar hij bij is of gewoon niet doen en zelf moment kiezen? Denk dat hij mijn reactie of emotie wil zien maar denk dat ik ook door de hormonen een muur opbouw
Fijne basis voor jullie kind.. Er gebeurt iets waar je niks vanaf wist. Je familie en jij komen erachter en hij kan op advies van je ouders/familie de laan uit.. Beetje onvolwassen vind je niet.. Waar is het stukje relatie hebben met je partner hierin? Praten over dingen? Nee hoor hoppa de deur uit en dan gemixte boodschappen geven.. En dan nu advies vragen over een brief lezen? Heb je wel door waar je mee bezig bent??? Ik denk dat dit kindje zeker zijn/haar pappa verdiend. Die is hard aan t vechtend tegen een familie en 'ex'/moeder van zijn kind vooral in t belang van t kind. En jij blijft in de slachtoffer rol zitten... Je familie heeft jou precies waar ze je hebben willen..
En dat is het hele probleem dat zegt mijn (ex) vriend dus ook dat ik met hem moet praten met hem eraan moet werken en hem toe moet laten voor hem te zorgen en er te zijn hij zei als dat hij desnoods op de bank gaat slapen en overdag niet hier is. Zie straks weer vrienden en morgen mijn ouders weer en heb donderdag en misschien eerder maar heb net gezegd tegen hem dat ik afstand moet nemen.
Je schrijft nu elke keer hetzelfde. Jouw familie stelt je voor die keuze. Je vriend niet hoor. Als het mijn familie was konden ze de boom in. Wat denken ze wel niet om je zo te chanteren. En zo zou jij ook moeten denken, maar goed dat is mijn mening. Als ik je vriend was zou ik me flink achter de oren krabben of ik uberhaupt zo'n onzekere toekomst wil hebben met een beinvloedbaar persoon voor wie familie belangrijker is dan haar eigen gezin. Maar er is helaas een kindje bij betrokken... Hij wil er tenminste voor vechten, jij zit nog met je navelstreng vast aan je eigen familie.
Er zijn dingen gebeurd en vertrouwen is weg. Dat is te herstellen volgens hem maar alleen als we weer helemaal samen zijn en er samen aan werken. Ik zeg gevoel is weg hij zegt dat het niet kan maar heb mezelf voorgehouden dat het wel zo is. Dat is het ellendige van alles. Hij zegt dat ik er niet voor hem gevochten maar de makkelijkste weg kies en niet stilsta bij wat belangrijkste is voor ons kind en dat ik ook niet stil sta bij wat hij voelt en vind. Getuige alleen al het feit dat ik hem in een paar dagen op straat zet en niet eens de tijd geef.
Ik snap niet zo goed waarom je advies wilt. Je hebt je keuze al bepaald. Je hebt contact met iedereen behalve met je ex, de belangrijkste persoon (op jullie kindje na) in deze situatie. Ik wens hem en jullie kind veel sterkte. Je kan overduidelijk zelf geen keuzes maken, maar vooral luisteren naar familie. Mijn inziens zijn dat nu net de personen waarmee je nu geen contact zou moeten willen hebben..
Voor mijn gevoel heb ik beide nodig, maar stoot ik 1 van beide nu af. De persoon die het niet verdiend. Dus ondanks de vertrouwensbreuk en of het gevoel nou wel of niet echt weg is zeggen jullie, onverstandig dit, terugnemen en ervoor vechte in belang van het kindje
Uit belang van het kindje kun je in mijn ogen inderdaad het beste kiezen voor je vriend. Persoonlijk vind ik, zacht gezegd, je familie bemoeials, en jou veeeel te beïnvloedbaar, kies voor je eigen gezin! Hij wil voor je gaan, met je verder gaan, en je familie wil je(onbewust misschien) allen meer tegen houden/in control houden.. Als je familie echt genoeg om je geeft accepteren ze je keuze, of ze het nou leuk vinden of niet.. Sterkte
Snap jou niet Marsim, het is emotie meer niet ik lees het allemaal echt wel hoor! Ben volop aan het nadenken maar dat omgeving zo pushed helpt niet mee en dan vraag ik hem om rust terwijl hij juist de laatste moet zijn die rust moet geven.
Kijk nu eens naar wat je zelf typt, je familie pusht je, en hij moet je rust geven terwijl je dat zelf van niet vind.. je weet wat er gebeurd, wat je er tegen kunt doen, en toch zet je je oogkleppen weer op.. Kies voor je eigen meid! Je familie trekt wel bij, en zo niet, je hebt het volste recht om je eigen leven te leiden, nu laat je het doen door je familie.