Laten we niet vergeten dat er sprake was van een breuk in vertrouwen doordat hij bepaalde dingen niet had verteld dus die pluim is niet helemaal terecht naar mijn mening. Snap niet dat de hormonen dit met me kunnen doen.
Ik heb eigenlijk alleen de openingspost gelezen en een paar stukjes over dat je bang bent dat je familie je laat vallen en je straks alles en iedereen kwijt bent. Ben jij 35? Gedraag je daar dan naar :x Want je gedraagt je zoals ik het lees als een klein kind wat alleen maar bevestiging wil hebben van papa en mama. Raap jezelf eens bij elkaar, geef jezelf een schop onder je .... en kies. Of tussen je vriend, de vader van je kindje die je nog nooit wat aangedaan heeft en geef hem de kans om samen met jou en jullie kindje een gezin te vormen of kies voor je familie en blijf lekker afhankelijk van zo'n stel manipulatieve lui.
Hij heeft mij niets aangedaan nooit. Maar door alles wat vrienden en familie op me inpraten is vertrouwen nog verder weg en ze willen me behoeden voor fouten en verdriet maar hij is zich helemaal suf aan het vechten voor mij en ons kindje, heeft het heel de tijd over ons gezin. Dat dat op de eerste plek moet staan. Het is moeilijk ben bang dat als het toch niet werkt met hem dat ik dan iedereen kwijt ben, mijn vriend zegt dat dit niet het geval is en dat ouders en omgeving wel bijdraaien als kindje er is.
Sorry meid, maar als je bang bent dat je familie je laat vallen door je keuze zou je eigenlijk al moeten weten wat je keuze is. Net wat je zegt: HIJ is voor jullie aan het vechten en JIJ kiest de veiligste optie, niet eerlijk aangezien ik hem gelijk geef, je kindje, je man, je gezin hoort op de 1e plaats te staan, wat jouw familie daar verder van vind is totaal niet belangrijk en wat als ze je laten vallen? Zulke mensen zou ik dan liever kwijt als rijk zijn.
Dat zegt mijn (ex)vriend dus ook steeds dat het al genoeg zegt over mijn keuze maar ik wil daar niet aan. Ook zegt hij dat ons gezin op 1 moet staan en dat we alleen al om die reden al was het gevoel echt weg ervoor moeten vechten en eraan moeten werken en er alles aan gedaan moeten hebben en niet zomaar uit elkaar moeten gaan dat dit door omgeving komt en is ingepraat en dat ik dat ben gaan geloven. Hij neemt het me heel erg kwalijk dat ik hem nu zo op afstand hou dat ik hem na een week de wacht heb aangezegd terwijl er daarvoor ruim een jaar niets aan de hand was tussen ons en dat ik erover denk hem niet heel de kraamperiode toe te laten.
oke dan antwoord op je vraag gedraag je niet als een klein kind maar als een volwassen vrouw. je zit toch niet meer aan de navelstreng van je moeder vast?
Hier heeft hij gewoon gelijk in dat hij je dat kwalijk neemt! Ik zou maar eens snel beslissen als ik jou was want als hij straks omslaat en gaat vechten voor zn eigen kind, dan zou je nog wel eens raar kunnen gaan staan kijken.... Dat ie denkt: bekijk het maar, maar mn kind wil ik wel. Nou dan kan je iig nog uithuilen bij je fam. Wil je dat dan? Wat jij hem nu aan wil doen is echt niet eerlijk tov hem. Straks gaat hij terugvechten, en dan heeft ie nog gelijk ook. En o ja: je moet niet alles afschuiven op je hormonen. Gebruik gewoon je gezonde verstand. Als je dit allemaal te lang laat duren, heb je straks helemaal niks meer (bij wijze van).
Hij zal dat nooit doen denk ik. Maar het punt is dat er een vertrouwensbreuk was. Ik heb gezegd in de weken dat je weg was miste ik je en ging gevoel alle kanten op toen je terug was kwam er soort rust en voelde ik niets meer dat gaat er bij hem niet echt in zeg maar. Kan me dat ook wel voorstellen als ik het terug lees. we hebben afgesproken om even te contacten en elkaar donderdag te zien bij de controles maar denk dat het zwaar gaat worden zeker als ze ons kindje op de echo gaan zien. Ouders en vrienden kwamen niet toen hij bij me was en dat doet me pijn want wil ze niet kwijt en vind de situatie ongezond. En weet dat ze er altijd voor me zijn ook als ons kindje er straks is. hij heeft het gevoel buitegesloten te worden en als een zak vuil behandeld te worden. Komt erg hard aan bij me.
Maar dat doe je toch echt zelf.. Je sluit hem toch ook buiten? Je vind het duidelijk belangrijk wat je familie vind en ik denk dat je dat een beetje los moet laten. Er zullen vast en zeker nog veel meer situaties in je leven voorkomen waarin je familie een andere keuze zou maken dan jij maar het is JOUW leven, JOUW keuze. Ik vind dat je familie je onvoorwaardelijk moet steunen en niet hun denkwijze moet opdringen, maar het is aan jou om dat niet toe te staan. Je leeft niet om andere te pleasen.. en natuurlijk, het is je familie, je houdt van ze en andersom maar bij houden van hoort ook elkaar in elkaars waarde laten, en ik heb het idee dat dat een beetje mist hier.
Snap wat je bedoeld maar zo zijn mijn ouders niet die zien nu alleen samen met vrienden het slechte en kijken niet naar alle goede mooie momenten
Maar je ziet zelf wel in dat dat niet eerlijk is, toch? Ik zou dan toch je rug recht proberen te houden en gaan voor je gezin. Zoals ik al zei; je kan je familie niet altijd pleasen, zo werkt het nou eenmaal niet. En misschien ook wel goed om te zien voor je familie dat je niet naar hun pijpen danst Als het goed is houden zij van jou en zullen ze zich uiteindelijk neerleggen bij jouw keuze. Zo niet, dan is het al helemaal duidelijk. Ik zou niet willen leven met mensen die mij onder druk zetten en bepaalde verwachtingen hebben en mijn keuzes niet respecteren. Ook met het oog op de toekomst straks, je wil je kindje toch ook op jouw manier opvoeden? Dat laat je je familie toch ook niet bepalen?
En zij niet alleen. Jij doet hier net zo hard aan mee. Je sluit hem buiten bij het belangrijkste in zijn leven en jij... Jij weet niet of je m toe moet laten in dat stuk.. Het is oneerlijk en vooral gemeen.. Of jullie ooit weer bij elkaar komen is nu niet aan de orde.. Maar dat je hem dit ontneemt en vooral de manier waarop.. Schaam je!!
Rug recht houden is wel een probleem want voel me echt tussen 2 vuren instaan en wat ik ook kies is niet goed, eerst kies ik voor hun door hem niet te zien, dan kies ik voor hem, dan zet ik hem weer buiten en kies dus voor hun nee dat is niet eerlijk. En gevoelens kunnen niet ineens weg zijn en daar moet je aan werken zeker als je zwanger bent en de relatie verder goed zat of praat ik dat mezelf aan? Wij willen straks ouders zijn voor ons kindje en willen dat ons kindje gelukkig met ons is.
Hij vraagt je niet te kiezen natuurlijk, dat doet je familie. Ik zou er snel klaar mee zijn moet ik zeggen, ze moeten zich schamen dat ze jou zo voor de keuze zetten en jij zou er niet eens in mee moeten gaan. Je gaat toch niet kiezen tussen je familie of je vriend? Je omgeving moet het maar accepteren dat je samen bent met hem. Beetje harder worden hoor...
Ja maar dat is dus denk ik waar de hormonen hun werk doen want ik ben normaal totaal niet zo. Maar iedereen in mijn omgeving is tegen hem. ook vrienden die van situatie weten en ben echt bang als ik hem weer terugneem dat ze me echt laten vallen en dat wil ik ook niet denk dat het daarom nu ook weer zo is gelopen.
Niet bang zijn! Echte vriendschap is elkaars keuze uiteindelijk kunnen accepteren. Als ze dat niet doen zou ik me afvragen wat de vriendschap waard is.. Zelfde geldt voor je familie. Uiteindelijk hoort het in een relatie wel zo te zijn dat je elkaar gewoon op nummer 1 zet, toch? Wat vrienden en familie ook zeggen. Draai het eens om; zijn familie en vrienden willen dat hij met jou breekt en hij doet het nog ook....
snap wat je bedoeld. vind ook dat vriendschap moet zijn elkaars keus accepteren en ook voor familie. Hij zegt steeds tegen me dat wij nu ook een familie zijn. En dat ik dat op de eerste plek moet zetten.
Dat is ook zo, daar heeft hij helemaal gelijk in. Je wil toch ook geen vriendschap met iemand waarbij je moet voldoen aan zijn of haar verwachtingen en anders mag je opzouten? Lijkt me zeer vermoeiend. Kom op Je weet wel wat je te doen staat volgens mij. Even wat harder zijn en vooral duidelijk naar je omgeving.
Je laat je zwaar manipuleren en chanteren. Hebben je ouders en vrienden daadwerkelijk tegen je gezegd dat ze je laten vallen? Liefde van ouders hoort onvoorwaardelijk te zijn. Vrienden hebben jouw keuzes te accepteren. Daar zijn het vrienden voor. En natuurlijk mogen ze hun mening hebben, maar wel tot zekere hoogte. Jij bent heel erg beinvloedbaar. Wat de oorzaak is maakt niet uit. Maar het zal niet alleen deze keuze zijn. Alle belangrijke keuzes die je gaat maken zullen je ouders en je omgeving iets van vinden. Het is zaak dat jij zorgt dat je achter de keuze staat die jij maakt. Voor jezelf en voor je kind. Je focust je op het negatieve. Je familie pusht je om keuzes te maken, dus ben je gestersst. Je haalt allerlei negatieve gevoelens op, ipv de positieve. Volg je gevoel ipv te veel de gevolgen inbeelden over wat er mogelijk zou kunnen gebeuren. Als je echt achter je keuze staat en je gevoel is goed, dan gaat het ook goed komen. Sterkte en succes!
als jij gelukkig bent met hem ondanks zijn verleden die JIJ wel geaccepteerd hebt ga dan voor jullie geluk en ja jammer dat je famillie hem niet accepteert maar dat is dan jammer voor hun jij bent gelukkig en dat is wat jij en je ouders toch ook willen dat hun kind gelukkig is ookal is de partner niet hun keus succes met je keuzes maar alleen jij weet wat jou en je baby straks gelukkiger maakt en ja ook ik ben een partner die niet werd geaccepteerd maar zijn al 15,5 jaar samen en gelukkig groetjes