Dilemma in relatie

Het klinkt alsof je eigenlijk al een keuze hebt gemaakt maar niet definitief hier aan durf over te geven.
Heb je al relatie therapie overwogen?
daar moet je wel voor open staan anders werkt het sowieso niet.

Ik heb lang met de gedachte rond gelopen om weg te gaan bij mijn ex man.
Durfde ook geen knopen door te hakken.
Uiteindelijk gebeurde er iets waar door ik die knoop wel durfde door hakken.
Ik ben met de kinderen verhuisd naar een andere woonplaats.
Natuurlijk vonden de kinderen het in eerste instantie niet leuk .
Maar ze zijn hier zo gelukkig en beter op hun plek.
Ik voel me veel beter sinds we uit elkaar zijn. Alsof er een last van mijn schouders is gevallen.
En ik begin na al die jaren weer mezelf te worden.
ik was in die jaren van de relatie (11 jaar) mezelf totaal kwijt geraakt.
Mijn ex was het er echt niet mee eens en wilde het nog proberen. Maar ik wilde echt niet meer.
We staan nu op goede voet met elkaar, vriendschappelijk omgang.
De kinderen vinden het ook fijn om naar hun vader te gaan.
Voor mij was dit de beste beslissing die ik gemaakt heb.
Maar het is soms ook moeilijk .. dat moet je echt niet onderschatten.

 

Inderdaad, zoals @Megara zegt, denk ik dat je je keuze gemaakt hebt. Zelfs je kids lijken het al te merken. Misschien niet telang meer aanhouden en eens goed praten met je partner hoe jij het nu ziet?

Sterkte alvast want makkelijk is het zeker niet.

 

Sluit me volledig aan bij de voorgaande reacties.
En ik was in dezelfde situatie als jij: wist allang dat het op was, maar durfde de stap niet zetten. Tot er aan zijn kant iets gebeurde waardoor het zoveel makkelijker was om de streep alsnog te trekken. Dat is nu 4 jaar geleden - kinderen waren toen 7 en 9 maar hebben nog 8 maanden gewacht eer we het konden/durfden zeggen.
We zijn betere vrienden dan partners, we hebben open communicatie en doen nog veel samen met de kinderen (en zijn vriendin/verloofde).
Kinderen zeggen het nu ook nog soms: mama je bent nu zoveel gelukkiger, je huilt niet meer, jullie maken geen ruzie meer (ook al dachten we dat ze het niet merkten)

 

Sterkte! En geloof me, je bent sterker dan je zelf denkt of beseft!

 

Ik zit in een soortgelijke situatie, al speelt er bij ons wel het e.e.a. als in dat ik een heel andere kijk op het leven heb gekregen en we daardoor km's van elkaar afstaan. Ik ben in relatietherapie gegaan, deels omdat ik het wilde deels omdat het van mij "verwacht" werd. Althans zo voelt dat dan..

Na een aantal sessies was bij mij de koek op en heb ik aangegeven te willen scheiden. Er stond nog een sessie bin een andere therapeut daar ben ik alsnog heen gegaan en die heeft mij in 1 sessie zo weten te raken (als in; ik huilde binnen 2 minuten over dingen waar ik nog nooit iver gehuild heb) dat ik het nog 1 laatste kans wil geven bij deze man.

Deze man geeft aan dat gevoel en aantrekkingskracht na ontbreken van jaren terug kan komen en dat eerst "de obstakels voor die deur" opgelost moeten worden. In mijn geval dingen uit mijn verleden (waarvan ik dacht hier geen hinder van te hebben)

Mijn advies zou zijn; probeer toch eens een (relatie) therapeut. Scheiden kan altijd nog.

Sterkte X

 

Ik snap je dilemma, toch zou ik zelf er nog een poging aan wagen denk ik. Aan een scheiding kleven ook heel wat nadelen.
je zegt nl dat er geen ruzie is en er geen aantrekkingskracht meer is. Is dat iets wat ook echt niet terug LS komen?

want eerlijk; elke relatie krijgt dit na heel veel jaar. Ieder is druk met de kinderen, werk etc etc, je leeft soms echt langs elkaar heen. Dat is vrij normaal


en het betekent dat 1 van jullie moet verhuizen, misschien kleiner wonen, minder geld dus een extra zorg, jullie zien bij co-ouderschap de kinderen niet dagelijks.

Als je echt echt echt niet gelukkig bent snap ik dat je wilt scheiden hoor, maar ik zou toch kijken of jullie er samen uit kunnen komen.

 

Wat ik dus nooit zo goed begrijp. Je begint een relatie met elkaar, vindt elkaar leuk, je neemt kinderen en dan ineens poef is de liefde weg.

Het hebben van een relatie en een gezin is een keuze. Zeker wanneer je geen groot onrecht wordt aangedaan snap ik dat ‘gemakkelijk’ weglopen van een stabiele relatie gewoon echt niet.

Scheiden is zelden beter voor de kinderen. Scheiden is zelden beter voor jezelf.
Ook bij een nieuwe relatie ga je je uiteindelijk ergeren aan de voor de hand liggende ergerpuntjes.

Je hebt de boot waarschijnlijk al gemist en bent zo ver uit elkaar gedreven dat het niet meer te lijmen valt. Maar een relatie kost ook gewoon energie en aandacht. Wanneer je dat niet doet dan verdort je partner.

 

Ik heb geen populaire mening....
Hoe zit het moeite doen? Jij wilt alleen wonen, willen de kinderen dat ook? Je noemt succesverhalen in je omgeving waar papa ineens een betere band heeft met de kids na de scheiding. Ben je niet gewoon teleurgesteld dat jouw partner te weinig met de kinderen onderneemt naar jouw mening? Zo van, als wij uit elkaar zijn moet hij wel in zijn week voor de kids zorgen?
Je wilt de kinderen leren dat je voor jezelf mag kiezen, maar moet je er niet eerst alles aan gedaan hebben? Jij praat niet met je man, hij weet niet waar jij je aan ergert schrijf je. Hoe kun je dit dan oplossen? Huwelijken/ relaties zijn hard werken. Achterover gaan zitten en verwachten dat je op die manier samen leuk oud wordt werkt niet. Jullie laten het beide liggen. Op basis van jouw verhaal lees ik ook geen inspanning van jouw kant.

 

Pfew wat n reacties hierboven…. Ik kan jullie verzekeren: uit elkaar gaan doe je niet zomaar. En mss (waarschijnlijk) is hetgeen TO hier post maar het topje van de ijsberg…

Vb in mijn geval en wat bijna niemand weet: ik was tijdens onze relatie serieus bijgekomen… zijn reactie: je bent n vet varken. “Ik ben iets begonnen met n slank iemand, niet met een vetrol.” Foto’s van mij werden bewerkt met Fotoshop om me er slanker uit te laten zien of nog liever: ik werd niet meer mee op foto gezet.
Is het dan zo verwonderlijk dat de liefde dooft? En niet meer te herstellen valt?

Tuurlijk had ik het liever anders gehad voor de kinderen (en mezelf). Maar eerlijk waar. We zijn er allemaal beter uitgekomen. Ik ben zoveel gelukkiger nu en de kinderen zien dat ook want hoewel we probeerden de spanning en ruzies verborgen te houden hebben ze het maar alnte goed meegekregen.

Situaties veranderen, mensen evolueren en soms drijft dit helaas een afstand … Dus om zo vanachter een scherm te reageren is best hard…

 

Ik denk dat dit toch echt valt in de categorie onrecht aandoen.

Gemiddeld standen 40% van de huwelijken. En ik geloof er geen bal van dat deze allemaal echt zo vreselijk waren.
We leven gewoon in een vreselijk egocentrische maatschappij. Waarbij niet alleen spullen en kleding een wegwerpartikel zijn.
To voelt zich niet meer aangetrokken tot de man, hij ging er regelmatig op uit en vroeg ook of zij dat graag wilde en dan bij de kinderen bleef. Ze slaapt in een andere kamer want hij snurkt. Nou moe wat een drama.
Ik weet ook niet of het nog te herstellen is. Ze wil de relatie immers niet herstellen. Maar ik denk echt dat ze van een koude kermis thuis gaat komen als ze denkt dat vanaf nu alles beter wordt.

 

Het feit dat jouw man jou bewust zo onnodig gekwetst heeft betekent gelukkig niet dat iedere man dat doet.

TS schrijft dat ze niks te klagen heeft, maar niks meer met haar man heeft. Oh ja, hij snurkt....
Voor mij leest het alsof ze de boel de boel gelaten hebben en nu vast zitten. Een huwelijk is hard werken. Soms tegen de muur lopen en samen naar oplossingen zoeken. Ik mis het zoeken naar oplossingen. Alsof ze geen zin hebben om te investeren, dat mag toch ook gezegd worden. Is alleen niet leuk om te horen dat je de boel hebt laten versloffen.
Dat heeft niks met hard reageren te maken.

 

Jij vind de reacties hard over komen, jammer om dat zo te lezet,

ik heb 25 jaar geleden in dezelfde situatie gezeten, ben gescheiden destijds na 8 jaar huwelijk en ben inmiddels 20 jaar samen met mijn huidige man.

en eerlijk? Het maakt weinig verschil, na zoveel jaar samen is gewoon de spanning er af, zijn er gewoon ergernissen enz enz.

ik denk serieus wel eens dat ik net zo goed getrouwd had kunnen blijven met mijn eerste man, dat had me behalve “ vrijheid” ook heeeel veel minder zorgen en ellende en een verdrietig kind ( allemaal doordat ik wilde scheiden) bespaard.

en ja, ik ben heus wel gelukkig met mijn man, maar om nu te zeggen dat het nu zoveel beter of anders is als met mijn ex…. Nee

daarom vind ik ook echt dat TS hier heeeel goed over moet nadenken en als het kan beter kan kijken of ze er met haar man uit kan komen, want het gras lijkt altijd groener bij de buren

 

Moedig dit topic.
Het klinkt inderdaad als een dillema. Beide keuzes hebben nadelige gevolgen en wil je dus liever niet. Ik denk dat we ook kunnen stellen dat beide keuzes grote inzet vragen van jullie beiden. Uit elkaar gaan is in die zin niet persé de makkelijkste weg.

Wat ik me afvraag, mogelijk wil je hier wat over vertellen:
-Wat hebben jullie anders en/of extra gedaan sinds april?
-In hoeverre bespreken jullie je gevoelens, irritaties, behoefte, wensen, zorgen et cetera met elkaar?
-Heb je duidelijk voor jezelf wat belangrijke factoren zijn die maken dat jullie uitelkaar gegroeid zijn? Wat is jouw bijdrage hierin en wat is zijn bijdrage hierin?

 

89eef, post: 24667886, member: 103494"]Goedemorgen.

Ik zit met een groot innerlijk dilemma en hoop hier wat tips en adviezen te vinden.
Ik heb al 15 jaar een relatie met mijn huidige partner.
2 kinderen van 7 en 9 jaar. In principe niks te klagen. Partner is goed voor me ( ons) werkt hard.
Hij heeft een periode gehad dat hij vaak weg was naar vrienden, hij vroeg altijd aan mij of dat goed was of dat ik bijv weg wilde en hij thuis was bij de kids, maar ik vond het altijd wel prima.

### Je man geeft jouw ook de ruimte! Misschien zou je dat eens kunnen doen, jij lkkr een meidendag(als je vriendinnen, zus, buurvrouw of wie dan ook hebt) je man bij de kids.
Als een man(of natuurlijk vrouw) de kids nooit alleen heeft is het ook niet zo raar dat hij minder met ze heeft ###

Maar Ik merk dat ik niks meer met hem heb, ik het liefste alleen zou wonen.
Ik vind hem niet aantrekkelijk meer, erger me aan 1001 dingen wat ik overigens niet laat merken. Er word niet gekust en amper geknuffeld. Voor mij hoeft het echt niet meer. We zijn gewoon echt uit elkaar gegroeid. In april heb ik het aangegeven aan hem. Ook doordat ik vind dat hij niet echt altijd goed kan met de kids. Is vaak aan het werk en ik doe werkelijk alles. In huis, met de kinderen. Noem maar iets, ik doe het.

### Zoals eerder hierboven gezet, hij vraagt jouw iets maar jij heeft niet thuis, heb het idee dat jij de controle wil en kan het mis hebben hoor. Maar je man is ook een eigen individu en jah misschien heeft hij een andere band met de kids maar laat dan wat toe.
Ook zeg je dat je irriteert maar niks zegt, hallooooo hoe moet een man dat dan weten?praat erover wil niet zijn dat het gelijk veranderd maar hij weet wel wat jouw irriteert. Jij doet alles om huis maar heb je hem wel eens gevraagd? Of hou je die controle liever zelf dat het gedaan wordt op jouw manier? ###

In mijn omgeving zie ik dat de band tussen vader en kinderen ontzettend is verbeterd na een scheiding. Omdat de mannen dan zelf verantwoordelijk zijn, en wel moeten. Om mij heen zie ik mooie dingen gebeuren.

### denk echt dat je het veel groener ziet dan dat het is hoor ###

In April gaf hem aan dat ik denk dat wij ook elkaar moeten. Ik heb al eens aangegeven dat ik niet zeker weet of wij wel oud worden samen. ( afgelopen jaren meerdere malen )Er was een ruzie geweest ( wat redelijk uitzonderlijk is want dat hebben wij haast nooit ) en toen dacht ik, ik kies voor mezelf. In mijn hoofd loop ik al heel lang met deze gedachten, hij vond dat we het nog een keer moesten proberen. Ik ben daarin meegegaan. Maar ik merk dat ik het steeds moeilijker vind. Ik durf de stap niet te nemen vanwege het verdriet dat ik de kinderen dan aandoe. Ik ga dan een leven wat in principe goed is , op zijn kop zetten van 3 mensen. Alleen maar vanwege mezelf. Zoals ik al zei, we hebben eigenlijk nooit geen ruzie.
Mijn zoontje van 7 vraagt weleens, wanneer gaan jullie scheiden. Of tijdens de vakantie vroeg hij : Mama, wanneer ga je nou eens op zoek naar een andere vriend( omdat zijn vader “vervelend” tegen hem was. Aan het klieren enzo)
Soms denk ik dus ik, wat voor voorbeeld geef ik hun.

Niet weggaan omdat er geen ruzie is lijkt het juiste, maar ik denk dat mijn kids heel goed voelen dat ik niet gelukkig ben, dat ik niet mezelf ben.
Ik leer ze niet voor jezelf kiezen, ik laat ze niet zien hoe een fijne liefdevolle relatie eruit zien. Ze komen natuurlijk ook bij vriendjes en vriendinnetjes en zien daar ook hoe het thuis gaat.
Ik slaap ook al jaren apart. Het was begonnen vanwege zijn gesnurk(echt heel hard) maar ik kan me ondertussen ook niet meer ertoe zetten weer bij hem te liggen.

Eigenlijk speelt er nog wel meer maar het bericht is al lang genoeg geworden….

Ik denk dat iedereen om ons heen weet dat ik een keer ga, maar ik durf niet vanwege het verdriet dat ik iedereen ga aandoen wie kan mij tips en adviezen geven.

### wil het niet belerend over laten komen zo is het echt niet bedoeld maar denk dat jij hier de factor bent die moet gaan praten, geef dat goede voorbeeld mee aan je kids.
- wat zit je dwars
- laat het toe dat je man eens alleen is met de kids
- laat het toe dat je zelf eens een dag(deel) weggaat
- laat het toe dat je man eens iets doet in het huishouden(en natuurlijk op zijn manier)

Heb echt het idee als ik jouw verhaal lees dat je overal de controle over wil maar hierdoor er zelf aan onderdoor gaat.

Geef die man een kans!!
Dat hij al vraagt vind je het okee en of hij eens bij de kids blijft zegt voor mij wel dat hij rekening met jouw wil houden.
Het is geven en nemen in een relatie, hij mag ook zijn wie hij is.

Nogmaals het is niet met een vinger streng wijzend maar zo kom je over.
Gras is echt niet groener alleen of ergens met iemand anders en nu ik dit typ denk ik neem je tijd eens zelf en laat hem bij de kids zijn bijv de hele dag. Geeft je ook weer een hele andere kijk naar hem toe. Dan ben je misschien wel trots op hem en kijk je met een andere blik naar hem.

 

Eens met meerdere reacties hier. Een relatie vraagt voortdurend onderhoud. Gesprekken, knuffelen, tijd voor elkaar maken, moeite doen voor elkaar. En dat mis ik in jouw berichten, vooral van jouw kant. Wat maakt bijvoorbeeld dat je geen intimiteit meer wil met hem? Is er iets gebeurd/veranderd of heb je het kaarsje gewoon uit laten doven? Wanneer hebben jullie voor het laatst samen gelachen, iets leuks gedaan met zn tweetjes, een goed gesprek gehad, samen plannen gemaakt of een probleem opgelost?
En als jij altijd maar thuis bent met kinderen, ja dan wil je weleens alleen zijn. Regel dat dan ook voor een middagje, man en kinderen de hort op of jij erop uit.

Bij alleen maar zitten en sippen verandert er niks. En zal iets drastisch als een scheiding je ook niks brengen.

En alsjeblieft, ga iets doen met je vent. Al is het een lunch onder schooltijd of terwijl de Kids bij oma blijven. Ga een stuk lopen arm in arm. Ga met zn tweeën een scootertochtje op 1 voertuig maken zodat je elkaar wel moet vasthouden, weet ik veel, maak contact. Dan hoef je echt niet gelijk de koffer in, al zou dat een mooi eindpunt.zijn, maar echt, doe iets om elkaar te vinden.

 

Wij leven ook meer als vrienden, wat is daar bijzonder aan dan? Het is in mijn optiek de fase waarin alles zn plek en ritme heeft (aka de sleur). Fundering staat maar vlaggetjes moet je zelf ophangen.

Zou niet weten wat ik meer in mn relatie zou willen of van een ander wat wezenlijk van meerwaarde zou zijn.

In elk geval genoeg ex'en om te kunnen bevestigen dat die sleur altijd er wel in zit in meer of mindere mate en dat het hebben van kinderen dat alleen maar vergroot.

Maar ex is niet voor niks ex, daar schortte veelal al t nodige in de fundering.

Man is niet perfect, ik ook zeker niet maar als dit de minpunten zijn knijp ik in mn handjes.

En ja ook het apart slapen vanwege gesnurk is al 7 jaar heel herkenbaar.

Ipv avondje oppas, stuur de kinderen eens uit voor logeren. Even mama uit modus, of snooze button, laat gewoon even los.

Edit:
Hier ligt huishouden (incl al t kluswerk) ook op mijn nek voor 90%. Dat doe ik ook mezelf aan want als ik voor hem een lijstje neerleg (wat hij nodig heeft) dan doet hij dat ook. Kluswerk en eten koken dan niet (voor ieders welzijn) maar zat andere opties die wel kunnen maar ik gewoon niet uitbesteed. Dan schiet ik mezelf natuurlijk ook wel in mn voet.

We hebben bewust dingen die hij en G samen doen, bioscoop bijv is echt HUN ding, hun momentje, hun "weet je nog". Geeft mij even wat rust, maar veel belangrijker hun band.

Ook ik kan omvallen en dan moeten ze het samen rooien. Toen ik 3 dagen met mn werk de hort op ging hebben ze het hier ook gered.

Als je gaat scheiden verwacht je ook dat hij de verantwoording neemt, allicht kan je hem nu gepland al vast wat dagen die verantwoording gunnen. "Mama is zaterdag niet beschikbaar, voor alle vragen en bekommeringen zie papa"

Het klinkt mij vooralsnog allemaal meer als een "mid-kids" crisis. Kinderen zijn gesettled op school, de mini drukte valt weg (je hoeft niet meer met een autootje mee te spelen en in een halfuurtje heb je alles in huis wel gedaan ipv ongoing slalom en repeat) een DEEL van je oude leven kan je weer oppakken, maar gezamenlijk dan weer niet want daar zijn de kinderen dan weer te jong voor (avonden).

 

Goh dit vind ik wel een interessant inzicht hoor. Want je hoort en leest wel vaker (in tijdschriften ofzo) ik ben zoveeeel gelukkiger met mijn nieuwe vriend/man, maar ja dat is altijd in de eerste periode. Die mensen hoor je niet 20 jaar later...