Dilemma, kaartje of bellen na de geboorte?

Waarom wil je ze iets laten weten? Het feit dat je ouders niet terug wensen te komen voor de geboorte van hun kleinkind zegt heel erg veel. Ze geven er kennelijk geen zak om.

 

Wat een moeilijke situatie.
Maar als ik in die situatie zou zitten dan zou ik alleen een kaartje sturen. Omdat het contact moeizaam verloopt en omdat ik een leuke kraamtijd wil hebben en niet op zou willen zien tegen een belletjes.
Je hoeft je er ook niet schuldig over te voelen. Je hebt genoeg pogingen gedaan waaruit is gebleken dat het nou eenmaal niet wil.

En inderdaad zij beweren dat de boel doorgeschakeld staat wat dus niet het geval is. Bal terugkaatsen mochten ze er wel over beginnen.

 

Waarom laat jij zo over je eigen heen walsen en je hart aan diggelen trappen? Ik vind dit bijna geestelijke mishandeling wat die mensen jou aandoen en hebben gedaan.

Jou zus behandelen ze het tegenover gestelde van jou. Ze KUNNEN dus wel medelevend en normaal zijn, behalve tegen jou.

Kijk, als het nou mensen waren die tegen IEDEREEN zulk gedrag vertonen denk je misschien " ze weten niet beter". Maar dat weten ze dus blijkbaar wel, en DAT maakt het juist zo pijnlijk.

Je word gewoon behandeld als het zwarte schaap van de familie en dat verdien je niet.

 

ik zou de eer aan mezelf houden en gewoon een kaartje sturen ook voor later voor je kindje zodat ze nooit kunnen zeggen maar mama heeft nooit niks laten weten dat je geboren werd het is een lastige situatie maar zo valt jou niks te verwijten je zou als ze langs willen komen het voor een keer toestaan en erbij zeggen dat het de laatste keer was dat jij het contact heb gezocht en dat het nu aan hun is als ze idd veel om je geven en je kindje dan zullen we wel moeite doen doen ze dat niet valt jou niks te verwijten vind het wel een hele moeilijke situatie voor je en erg dat je ouders niet in je leven hebt zoals je het graag zou willen

 

Alleen een kaartje lijkt mij ruim voldoende in deze situatie.

 

Ik heb je vorige topic ook gelezen. Gezien de geschiedenis denk ik aan de ene kant: laat maar. Stuur een kaart en ze zoeken het verder maar uit.
Aan de andere kant: volgens mij weet je moeder het dan wel weer zo te manipuleren en draaien dat het jouw schuld is dat ze niet op kraamvisite zijn geweest, omdat jij ze de kans niet hebt gegeven.
Dus hoewel ik niet echt vind dat ze het verdienen, zou ik toch (laten) bellen. En het dan gewoon bij hun laten wat ze met die informatie doen. En hoe moeilijk ook: maak je niet te druk over de mogelijkheid dat ze op de terugreis onaangekondigd op bezoek komen. Ik neem aan dat jouw huis ook gewoon een drempel heeft in de voordeur en alleen jij en je man beslissen wie daar overheen stapt.

 

Het klinkt misschien heel hard wat ik ga zeggen, maar als ik jou was zou ik gewoon NIKS meer laten horen.

Als ze je daarover aanspreken naderhand zeg je gewoon, dat je het zat bent om tweederangsdochter te zijn, en dat ze ZELF duidelijk genoeg zijn geweest, te laten merken dat jouw dochter OOK tweederangs kleinkind zal gaan worden, en dat je dat je kind graag wil besparen.

Duidelijke taal, zeg het als een mededeling en recht voor zn raap.
Heb jij een keer je zegje gedaan, en kun je verder met je leven.
Anders zal het toch blijven knagen, als het contact toch uiteindelijk doodbloed...

Heb zelf al 10 jaar mn vader niet gezien, ook doodgebloed, en ben nog steeds gefrustreerd eigenlijk.
Toen Timmie geboren werd, heb ik onder druk toch een kaartje gestuurd zodat ie wist dat zn 4de kleinkind geboren was.
Heb er niks van gehoord, en ik weet 100 procent zeker via via dat ie het kaartje ontvangen heeft.
En nu heb ik spijt als haren op mn kop, dat ik dat rotkaartje verstuurd heb.

Mijn advies: loop ze niet meer achterna....

 

Ik zou ze echt niet bellen ze moeten al "blij" zijn als ze een geboorte kaart ontvangen!

 

Ik zou niks laten horen.
Mochten ze na de geboorte het lef hebben om wel ineens contact te zoeken dan zou ik dat direct afkappen zonder er ook maar 1 woord aan vuil te maken.

Sterkte

 

Eens met wat Damay schrijft.

Mijn biologische vader heeft ook niets gehoord toen onze dochter werd geboren. Geen kaartje, geen telefoontje, niks. Hij heeft nooit moeite voor zijn kinderen willen doen en verweet ons het slechte contact dat we hadden. Ik zie hem dus niet meer en wil hem ook absoluut niet weer in mijn leven.

Het is ontzettend pijnlijk, ik weet er alles van, maar kies voor jezelf en laat ze voor wat ze zijn. Het boeit ze niks, anders waren ze er wel voor terug gekomen.
Ik zou ze niks laten weten. Ze wéten wanneer je uitgerekend bent, zij kunnen bellen. Hoe rot het ook is, maar ik raad je aan om voor jezelf te kiezen. En dan draait je moeder het maar zo dat het jouw schuld is, jíj weet wel beter.

Sterkte meid, het is kut als je niet op je ouders kunt rekenen, dat doet pijn. Het zal ook altijd een pijnlijk iets blijven. Gewoon omdat je het zo graag anders wilt. Maar het zit er niet in. Zorg dat je gelukkig wordt, met de mensen die er wel voor je zijn. Succes nog even met de laatste loodjes en ik wens je alle geluk.