Om eerlijk te zijn weet ik diep van binnen dat het de tijd er rijp voor is om de knoop door te hakken. Het is niet de eerste keer dat ik met het idee speel, het is al veel vaker gebeurd in periodes dat het leven hectisch was. Nu met de stress over de verhuizing hebben mijn man en ik nog geen tijd gehad om er echt voor te gaan zitten en dit naar elkaar uit te spreken. Maar hij denkt er hetzelfde over als ik. En toch knaagt er nog iets, het idee van afhankelijk zijn van iemand anders. Ook al hebben wij het ontzettend goed samen, blijft dat voor mij toch moeilijk. Ik denk dat ik daar nog overheen moet.
Mijn grootste valkuil is dat ik me schuldig voel als mijn man werkt en de kinderen op school zijn, ik vind dat ik niet niks mag doen of iets voor mezelf. Maar dat moet dus wel, je moet tijd voor jezelf blijven nemen en dat ook echt consequent volhouden. Want anders ga je eraan onderdoor. Tbm zijn omdat je kind een beperking heeft is zwaar. Maar geeft ook wel rust. Alleen moet je die rust leren ervaren, hoe gek dat ook klinkt.
Ja daarvan kan ik me ook heel goed voorstellen dat het moeilijk is, omdat je al gauw denkt dat je te weinig doet. Bedankt voor het delen! Fijn dat je dat nu weet van jezelf zodat je je ervoor kunt behoeden. En die rust ook echt pakt.
Hoi ladies Wilde ff laten weten dat mijn werkgever mij vanochtend heeft laten weten dat ik ontslagen zal worden. Ondanks dat ik het zelf eigenlijk diep van binnen ook al besloten had, durfde ik de knoop niet door te hakken nog. Nu is dat voor mij gedaan. Enerzijds opgelucht, anderzijds ook wel een beetje verdrietig dat ik nu afscheid moet nemen van een heel leuk bedrijf en leuke collega's waarmee ik 7 jaar met plezier heb gewerkt. Het is uiteindelijk het beste voor nu. Vind het wel heel spannend hoe ik me ga aanpassen aan het continue thuis zijn. Het zal wel even wennen worden. Als iemand tips voor me heeft hoor ik dat graag
Dat is een verrassende wending. Op grond waarvan wordt je ontslagen? Ik zou niet meteen akkoord gaan of ergens voor tekenen tot je het even hebt laten bezinken. Tiurlijk is het op zich fijn dat de keuze nu voor je wordt gemaakt maar ze kunnen je natuurlijk ook niet zomaar ontslaan.
Klopt ze willen het met wederzijds goedvinden, en dus met overleg over de voorwaarden. Mijn advocate is ermee bezig, heb het officiële voorstel nog niet. Maar dat zal morgen volgen. Weet je, het is iets dat onvermijdelijk was, en nu is dan de kogel door de kerk. Dus daarin ben ik opgelucht.
Ik zit netje hele topic te lezen en dan lees ik ineens je verrassende bericht van vandaag.. Jeeee, kan me voorstellen dat het een dubbel gevoel is, opluchting maar ook lastig. Ik denk haast dat dit ook normaal is, er zitten immers voor- en nadelen aan. Ik wilde nog wel even reageren op je 'angst' van het afhankelijk worden van iemand, omdat je straks niet meer werkt. Mijn vriendin die een tijd thuis is geweest had dat ook en ik ben van mening dat je in een relatie/gezin/huishouden altijd op allerlei manieren van elkaar afhankelijk bent. Het is teamwork en de ene doet dit en de ander doet dat en je kunt niet zonder elkaar. Dus met of zonder werk, je bent toch afhankelijk van elkaar. Natuurlijk makkelijk gezegd misschien, maar in de basis zit er denkik wel echt een kern van waarheid in... Verder wil ik nog zeggen dat ik ontzettend veel respect voor je heb! Je doet het allemaal toch maar, met alle zorgen en liefde die je voor je gezin hebt, superknap! Ik hoop dat deze verrassende wending jou en jullie wat rust gaat bieden de komende tijd en dat je die tijd ook kunt benutten om erachter te komen wat je in de toekomst nou echt voor jezelf wil, dat heb je zeker verdiend! Succes meid!
Ach toch ook best heel heftig! Wat was de directe reden voor ontslag? Ik vind het echt heel heftig om een moeder van zo'n ziek kindje te ontslaan omdat ze veel zorgtaken heeft. Het is ergens begrijpelijk maar ook zó hard. Ik hoop dat je advocaat hier nog iets uit kan halen zodat jullie er niet erg op achteruit gaan de komende tijd. Dikke knuffel voor jou. Je bent vrij van die druk om overal te presteren!
Directe reden was gewoon de druppel, vorige week was ik eerder weggegaan er was namelijk niemand, compleet uitgestorven dus had paar uur vrijgekomen, dit viel in het verkeerde keelgat van mijn leidinggevende, ik had hem moeten bellen (terwijl hij in Spanje was ?) bij m'n vorige manager kon dat altijd gewoon dus snap zijn probleem niet zo. Maar hij nam het heel hoog op. Maar over het algemeen gaat het ze gewoon om het vrij nemen / afwezig zijn door dat er thuis iets is. Dat is in hun ogen veel te vaak. (Heb nog nooit 'zomaar' vrijgenomen zonder eigen uren in te zetten; verlof, zorgverlof, overuren) dus er klopt geen snars van. Maar ja joh, het is wel prima. Dankjewel meis
kan me je gemengde gevoelens wel voorstellen! Maar misschien gezien je aangeeft het nu al zwaar te vinden en ook voor een derde kindje aan het proberen bent dat dit wel dan de ruimte daarvoor geeft? succes met alles!