Dilemma, slechte moeder, schuldgevoel

Je faalt absoluut niet!
Ik denk dat de meeste moeders die werken ook heel graag bij hun kindje willen zijn.
Helaas kan dit niet altijd, een inkomen is erg belangerijk (& nodig) en jij hebt dan ook even me time om op adem te komen.

Ik denk dat het alleen maar goed is dat je nadenkt over je carrière in de toekomst en dat je nog een diploma wilt halen.
Je hebt dan veel meer mogelijkheden en meer kans op werk.

voor je kindje is het ook goed dat ie af en toe even bij iemand anders is.
Mijn dochter gaat elke zondag naar mijn moeder, vriend en ik sporten dan.
Elke donderdag gaat ze naar mijn tante en ik werk dan niet maar heb dan even tijd voor mezelf en dingen die ik niet kan doen als ze bij me is.
Ik ben druk aan het solliciteren maar heb het af en toe ook moeilijk met de gedachte dat ik der dan 3 dagen moet achterlaten bij oma/tante.

Een goede moeder is een breed iets. Jij bent een goede moeder, je zorgt voor je kind en voor jezelf. Je denk na over de toekomst etc

Je doet het hartstikke goed

 

wanneer je een goede moeder bent is moeilijk te zeggen,
niemand is perfect, iedereen ervaart een keer het gevoel gefaald te hebben als moeder zijnde, maar mijn kinderen knuffelen mij elke dag, elke dag krijg ik kusjes, en mama i love you, je bent de mooiste de slimte en de liefste mama van de hele wereld..... is dat zo ... nee absoluut niet, maar in de ogen van mijn kinderen wel... dus ik zal wel iets goed doen ? dat het in de ogen van een ander niet zo is maakt mij niet uit, zolang ik in HUN ogen het maar goed (genoeg) doe.

wat een ander vind over jou situatie hoef je je ook echt niet druk om te maken, opmerkingen als "maar dan zie je hem zo weinig zul je dan ook vast gaan horen "niets van aan trekken,

jij kunt door studeren, hiermee maak jij kans op een goede baan wat goed is voor jou en je kindje, je zorgt ervoor dat jullie beiden zekerheid hebbe/krijgen in de toekomst en dat is nooit fout.


met het werk/studie combineren kan ik je helaas niet helpen, ik ben een thuis blijf mama maar puur omdat dit gewoon kan, als het niet had gekund of ik was alleen geweest, had ik elke kans aangegrepen, en vind dus ook dat je deze kans zeker moet grijpen.


nogmaals je faalt echt niet, je zorgt voor jullie toekomst !

 

Naar mijn mening is een gelukkig kind een kind met een gelukkige moeder. Alles staat of valt bij hoe jij je voelt bij de keuzes die je maakt. Werken en studeren doe je voor je eigen toekomst, maar ook voor de toekomst van je kindje. Aan de andere kant kan je tijd met je kindje niet meer inhalen. Het is een dilemma. Ik denk dat iedere moeder met dit dilemma worstelt. Je zal een balans moeten vinden waar je zelf achter staat. Niet luisteren naar wat andere mensen vinden dat je moet doen. Het is jouw leven en het leven van jouw kind, dus jij mag beslissen.

 

Jij geen goede moeder? Moet je eens zien wat je allemaal al voor elkaar hebt gekregen! Zo jong, tijdens je studie, zwanger geraakt en dan toch door blijven knokken, van mij krijg je een staande ovatie hoor! Je klinkt heel liefdevol en bedachtzaam. Elke moeder vraagt zich af of ze het goed doet! Is het mogelijk dat je als hbo-v in de psychiatrie blijft werken? Weet je, het is altijd heel moeilijk om te weten dat iets wat je nu doet, pas later profijt gaat opleveren. Maar je denkt vooruit, juist voor je zoontje en ik denk niet dat je kindje hiermee iets zal missen. Juist niet! Uiteindelijk leven we vandaag en maken we er het beste van. De toekomst is net zo goed belangrijk, maar laat het je niet teveel in beslag nemen door je zorgen te maken over wat er allemaal nog kan gaan komen. Volgens mij heeft je zoontje heel erg geboft met zo'n lieve mama

 

Je moet je niks aantrekken van een ander! Ik vind je helemaal geen slechte moeder, je kijkt naar je toekomst toch en je bent nog zo jong, kunnen juist veel mensen een voorbeeld aan nemen.

Ben je nog samen met de vader? Dat haal ik niet echt uit je bericht. En wie zou eventueel op gaan passen?

 

Wat een ander zegt, tja anderen zeggen zoveel. Zoveel moeder dus zoveel meningen, waar er nooit maar 1 de juiste kan zijn.

Ik ben van mening dat ik (dus dat zie ik echt alleen voor mezelf) een betere moeder ben als ik ook werk. Zelf vind ik (dus weer voor mezelf) dat dit voor mij max 3 dagen is. Toch zie ik genoeg vrouwelijke collega's die 4 dagen werken. En zelfs die 5 dagen werken. (Waarbij evt aanwezige partners ook nog fulltime werken).
In het buitenland zijn er zelfs nauwelijks parttime banen. Dus al die werkende moeders zijn slechte moeders?
Nee natuurlijk niet. Dus waarom zou het jou een slechte moeder maken?


Een gelukkige of tevreden moeder is een betere moeder dan een ongelukkige moeder.
En het gaat niet alleen om de kwantiteit, maar ook om de kwaliteit.


Als jij zorgt dat je goede opvang hebt voor je zoontje, waar hij (voor zover je daar nu over kunt spreken) ook gelukkig en tevreden is, dan lijkt mij dat geen punt.

Niemand kan voor jou de keuze maken, maar volgens mij weet je diep in je hart wel wat jij wilt. Ga ervoor en geniet van de momenten samen.

 

Je bent juist een goede moeder!! Wat jij nu gaat doen is ook voor de toekomst van je kindje een leuke baan goede opleiding ect probeer in het weekend echt voor jullie twee te maken leuke dingen doen en zo door de weeks werken studeren. En die wissel diensten kijk wat je daar mee kunt regelen?

 

Een goede moeder is voor mij een moeder die haar kind met liefde omringt. Dat kan liefde van jezelf zijn, maar evengoed van de papa, de grootouders, en lieve onthaalmoeder of wie dan ook.

Wij werken allebei voltijds. In België is dat volkomen normaal. Ik heb me daar nooit schuldig over gevoeld, ondanks de veelvuldige kritiek op dit forum. Ik heb wél gezorgd voor een fantastische onthaalmoeder, waar mijn dochter echt dolgraag naartoe ging. Ze zorgde voor een extra plek waar mijn dochter geliefd was en nieuwe dingen leerde. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet bedenken waarom ik daardoor een slechte moeder zou zijn.

 

Gaat je moeder al die tijd oppassen? Of ga je andere opvang gebruiken?

 

Je kunt het misschien ook nog een jaar uitstellen?
Ik persoonlijk vind dat een baby zijn moeder in het eerste jaar het harste nodig heeft.
Het eerste levensjaar is de basis voor de rest van zijn leven. Nou wil ik niet zeggen dat kinderen die naar oma of kdv gaan geen goede basis krijgen. Maar wel dat een moeder (of vader natuurlijk) zélf die basis het beste geven kan, zov
eel mogelijk.
Ik zelf werk sinds de geboorte van mijn zoontje 16 uur en mijn man zorgt dan voor hem of opa en oma.

Sterkte met je beslissing, wat je ook doet, het zal goed zijn. Want je klinkt sterk en je hebt al heel wat bereikt!
En een slechte moeder ben je niet, dat ben je als je je kind bewust verwaarloosd en geen liefde geeft.

 

Je bent écht geen slechte moeder! Echt niet.
Volg je gevoel... Je kunt ook eerst met wat "minder" tevreden zijn en eventjes niet in de psychiatrie te werken, maar even wat anders te doen... Je kunt, als je kindje wat ouder is, altijd nog weer naar de psychiatrie gaan.

Zelf had ik al jaren mijn zinnen gezet op een bepaalde afstudeerrichting. Toen ik ongepland en onverwacht zwanger bleek heb ik last minute alles omgegooid... Gevoelsmatig wist ik meteen dat die afstudeerrichting en die "line of work" voor mij niet te combineren was met mama zijn. Beste keuze die ik ooit gemaakt heb.

Voor jou ligt het natuurlijk heel anders... Maar volg je gevoel. Inkomen is belangrijk, maar genoeg samen zijn met je kind ook! Geld doet niet geliefd voelen... Alleen liefde kan iemand geliefd doen voelen.

Je zal echt de juiste keuze maken als je luistert naar je gevoel én je verstand. Een gulden middenweg kan precies zijn wat je nodig hebt.

 

Je moet niet denken over wanneer je een goede of slechte moeder bent, want dat hangt wel van meer dingen af dan wel of niet werken. En wat een ander ervan vindt dat is natuurlijk helemaal niet interessant, het gaat on wat jullie als gezin prettig vinden.

Aan ervaringen kan ik je niet helpen, ik werk wel gemiddeld 30 uur maar ben altijd thuis
Het enige dat ik je wel mee wil geven is denk er overna of zoek uit of dit wellicht ook over een paar jaar kan.
Ik ben dus thuis en zie mijn kinderen de hele dag (op school uren na) en ik vind het al zo vreselijk hard gaan. Het klinkt als een cliché maar ze worden zo snel groot.
Denk er over na of je de jaren dat ze klein zijn wil gebruiken met hard werken en hard studeren enz...dat er geld binnen moet komen staat absoluut bovenaan natuurlijk.
Maar zorg iig dat je er geen spijt van krijgt dat die jaren zo voorbij gegaan zijn.

Ik veroordeel absoluut niet, het heeft ook niks met goede of slechte moeder of schuldig voelen te maken, maar een gevoel van mij dat ik je nu als moeder van een 7 en 3 jarige mee wil geven.

 

Je moet doen wat jou gelukkig maakt! Ik heb voor dezelfde keuze gestaan. Al een aantal jaar werkte ik in een vakgebied waarin ik niet gelukkig was, gevolg: moe, gauw kort lontje, etc. Ik wilde stiekem al jaren verpleegkundige worden. Mijn vaste contract werd wegens reorganisatie beeindigd, waardoor alles weer open stond! Ik heb twee kindjes van 3 en bijna 1, dus het zal absoluut pittig worden. Maar de gedachte dat ik eindelijk kan doen wat ik wil doen, maakt mij gelukkig en ook rustig. Dat is voor mijn kinderen veel fijner, dan wanneer ik niet gelukkig ben en misschien iets meer bij ze ben...

Het zijn 3 jaren (in mijn geval 4), er is nog een heel leven daarna! Ik zie de onregelmatige tijden ook wel als voordeel, want misschien kan ik mijn kids dan ineens wel uit school halen omdat ik in het weekend moet werken.

Succes met je keuze, do what makes you happy!

 

Hier een werkende studerende mama en papa! Beiden een postdoctorale opleiding dus ja...we hebben een goed diploma maar dit waren kansen. Manlief 4 jaar, ik 2 jaar, nu beide bezig aan laatste halfjaar. Werk zelf ook in de psychiatrie trouwens.

Beiden werken we 28uur (3x9uur en 1uur thuis) en gaan we 1 dag naar school. 1 dag is papa/mama dag met onze uk.

Het is heel pittig, ben ik eerlijk in maar bij ons kost t vooral vrije tijd.
Als we thuiskomen eten we samen, spelen we met zoon tot hij naar bed gaat, ruimen op, maken huiswerk en gaan naar bed. Doordat we al t huiswerk doordeweeks doen zijn we t weekend (meestal) huiswerkvrij en doen we leuke dingen samen.
Dat maakt dat wij ons niet schuldig voelen. Hij krijgt veel aandacht als we thuiszijn, hij heeft blije ouders omdat ze doen wat ze leuk vinden, we kunnen m financieel genoeg bieden. En tuurlijk baal ik wel eens en voel ik me schuldig als ik moe ben of denk "ik wil een avond weg van alles", maar tis tijdelijk! En dan hebben we beide veel betere en vooral stabiele arbeidsmarkt kansen dus ook zijn toekomst is zo beter verzorgd.

Wat ons helpt het vol te houden:
-vooruit koken, dus veel invriezen zodat je op vermoeiende dagen gewoon iets in de magnetron kan doen maar wat wel gezond is (bami, nasi, spagetti, stamppot, wokschotel etc) en porties voor 2 dagen maken. Wij eten vaak 1 dag gekookte aardappels en 1 dag gebakken.

-hulp vragen aan familie en vrienden, wij mogen als we willen 2x per week bij (schoon)ouders eten/eten meenemen. Doen! Scheelt je energie, sociaal praatje en ff genieten van familie/vrienden moment.

-wij hebben een poets. Ja kost geld maar daarvoor koop ik tijd met mijn kind en geen stress over vies huis. Iedere avond ff stofzuigen en doekje over tafel is 10 minuten.

-strak dagritme, niet altijd leuk maar wel helder voor iedereen. Eten, spelen, opruimen, spullen inpakken dag erna, studeren, douchen, kleren volgende dag klaarleggen. T wordt automatische piloot dus minder energie vreter en ik hoef s'ochtends alleen maar aan te kleden en te eten (rn zelfs dat kan in de auto na een zware nacht hihi) en de ukkepuk aan te kleden. Eten doet hij bij de oppas.

-op vrije momenten heerlijk genieten van je kind. Alles wat er nog moet komt wel als hij slaapt! En nu hij wat groter word doen we samen een was in de wasmachine etc.

Kortom, als dit een kans voor je lijkt moet je t zeker afwegen.
Als je t goed kunt regelen voor je kindje qua opvang, strak kan plannen en leven en er blij van wordt dan zou ik t doen.

 

Ik zou de kans wel pakken en ipv een schuldgevoel te hebben naar oa mijn vriend. Zeker omdat je vriend nu niet werkt kan hij er toch voor jullie kind zijn? Hoe breder jij opgeleid bent, hoe meer kans er is om on de toekomst eventueel im het buitenland aan de slag te kunnen. Misschien kun je zoveel mogelijk studeren in de avonduren als je kindje slaapt. Zorgen dat je vriend huishoudelijke taken doet en kookt zolang hij niet werkt. Hierdoor hou je denk ool nog wat tijd vrij voor je kindje.
Ik werk ong 35 uur per week, maar heb toch wel het idee dat ik veel met mn kinderen doe. Wel kan ik als zelfstandige mn tijd redelijk zelf bepalen.
Overigens voelt dit voor iederee anders en zul je uiteindelijk moeten doen waar je je goed bij voelt. Succes!

 

Respect meid, volgens mij doe je het al heel erg goed. Opleiding afgemaakt, een goede baan, terwijl je een kleintje hebt gekregen. De kwaliteit van de tijd die je met je kindje hebt vind ik persoonlijk belangrijker dan de hoeveelheid. En een happy mama is een happy kindje, echt waar. Ik zou het dus wel doen. Wat je vriend betreft, hij kan wel allemaal grootse plannen hebben, maar er is nog niks van de grond gekomen. Dat ligt niet aan jou of de kleine, hij moet zelf een manier vinden om zijn eigen ding op te gaan bouwen, in balans met jou en de kleine. Dat is wel zijn pakkie an, je moet je nu niet door hem laten tegenhouden want jij hebt op dit moment wel opties en hij zo te horen nog niet. Dromen is makkelijk (bijv werken in het buitenland) het daadwerkelijk doen is anders en komt er vaak niet eens van. Zonder kleintje was het er dan waarschijnlijk ook niet van gekomen.

 

Voor wat betreft de jaloezie van je vriend en jouw schuldgevoelens zou ik echt een goed gesprek voeren hoor... Ik geloof namelijk niet in het komen 'aanwaaien' van een carrière of diploma's. Daar moet gewoon voor gewerkt worden. Zonder jouw vriend te willen veroordelen zit er natuurlijk wel een reden achter waarom het bij jou makkelijk lijkt te gaan en bij hem moeilijk. Mensen die net een stapje harder lopen dan de rest lijkt het namelijk altijd makkelijker af te gaan dan anderen. Dus wees trots op wat je bereikt en gaat bereiken en verwacht dat ook van je vriend!