Ts fijn dat hij mee gaat misschien kan hij alles hierdoor zelf ook verder verwerken. En is het bij een volgende begrafenis niet zo'n groot ding meer! Sterkte!
Lief als hij wel gaat maar niet strikt noodzakelijk bij zo'n relatief grote afstand. Maar dat is een andere kwestie dan of je verdriet loskomt bij begrafenissen. Tuurlijk doet dat het. Daar zijn ze voor. Mensen op begrafenissen huilen om de verse doden maar ook vaak om oud zeer. Dat hoort bij het leven. En tijdens uitvaarten mag dat eindelijk ook eens een keer en plein publique. En dat is volgens mij heel belangrijk: je hebt de zekerheid dat je, hoe ouder je wordt, steeds meer doden te betreuren hebt. Daar loop je niet voor weg. En volgens mij wordt het moeilijker met elke begrafenis/crematie die je overslaat. Alleen daarom al zou ik gaan.
Wat goed dat hij het toch probeert! Ik vind het met uitvaarten altijd lastig. Want aan de ene kant vind ik dat het 'moet' vanuit respect. Aan de andere kant; het is zo'n beladen gebeurtenis waar zoveel emoties bij komen kijken dat ik ook vind dat je het zelf moet kunnen bepalen of je wel of niet gaat. Niemand zou je dat kwalijk moeten mogen nemen eigenlijk, als je evt niet gaat, want iedereen neemt afscheid op zn eigen manier. Nou ben ik zelf iemand die niet graag iemand voor het hoofd stoot dus als het gaat om familie zou ik sowieso gaan, maar ik snap de emoties van je man wel. Een half jaar na de doodgeboorte van onze dochter overleed de opa van mijn man. En het laatste waar ik zin in had was naar de begrafenis gaan. Want het was in hetzelfde gebouw, dezelfde uitvaartondernemer....en zelfs de foto's van alle kinderen + kleinkinderen + achterkleinkinderen (ook een mooie foto van ons overleden dochtertje) werden tijdens de diens getoond. Maar ik voelde me zo schuldig als ik niet zou gaan. Nu is het voor je man wel langer geleden, maar die emoties kunnen gewoon heel heftig blijven. Als hij echt heel veel moeite heeft met de uitvaartdienst straks denk ik wel dat het goed zou zijn als hij hulp zoekt. Maar dat hij nu aangeeft toch mee te gaan is al een enorme stap
Ik denk dat ze dan wel komt ja, maar wij zien elkaar op andere momenten. Hebben nooit een gezamenlijke kringverjaardag. Ik heb ze allebei nog nooit ontmoet. En als de moeder van een van mijn schoonzussen zou overlijden en zou vragen of we naar de begrafenis willen komen, zou ik dat doen. Maar ik heb geen trauma. Ik zou mijn man met trauma nooit naar een begrafenis 'sturen' van iemand die zo ver van hem afstaat.