Ik weet wel waar ik over praat aangezien ik depressief was(ben) en een baby kreeg.....het is moeilijk, heel moeilijk......je zorgt dan niet alleen voor jezelf maar ook voor je kind en vergis je niet want kinderen vragen niet of het uitkomt of ze mogen eten/drinken/poepen etc etc, jij bent degene die 24 uur per dag bezig is met je kind! en als je al weet dat je depressief bent, dan kan je beter je depressie te lijf gaan en daarna proberen je kinderwens in vervulling te gaan. En geloof me ik weet hoezeer je kinderwens er kan zitten! Ik wist niet dat ik ziek was maar jij weet het wel en zorg dan dat je er wat mee gaat doen. Wil je geen meds, doe dat dan niet en ga naar een psycholoog, praten kan ook helpen. Kan je het financieel lijen dan kan je beslissen je werk te laten voor wat het is. En ook al ben je depressief, dat wil nog niet zeggen dat je, je kind dan automatisch maar gaat verwaarlozen (niet gericht aan topicstarter)
Allereerst, meid een dikke knuf, Ik zit nu zo eens een uurtje over jouw verhaal na te denken, maar jouw dokter stelt die diagnose, niet een psycholoog. Mijn ervaring is dat een huisarts geen specialist is en dat heel makkelijk roept. Je zit niet lekker in je vel? Hoppa etiketje depressief erop. Wellicht is het iets anders, daar kom je met een psycholoog vanzelf achter. Zelf werd ik als depressief beschouwd, terwijl het een gegenaraliseerde angststoornis is met depressieve gevoelens. In mijn geval was het een spiraal van angst naar rotgevoelens naar angst naar rotgevoelens etc. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik niet (tijdens mijn zwangerschap!!!!) aan de antidepresiva ben gegaan, die mij door mijn huisarts waren voor geschreven. Met een therapie ben ik eruit geklommen. Om kort te gaan: Wacht lekker het gesprekje met je psycholoog af en "geniet" van je therapie. De 1 gaat naar de sauna om te ontspannen, jij werkt op deze manier aan jezelf. Heel goed dat je het jezelf gunt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (wellicht ben ik aan de zweverige kant, maar een positieve kijk erop doet je misschien wel even goed)
volgens mij vraagt ze niet om advies over haar kinderwens maar over het werk!! vind het maar raar dat er gezegd wordt dat ze nog jong is en nog vele jaren voor zich heeft!! als jij een kind wil wil je toch ook niet jaren wachten!! echt zo'n vervelende opmerking! en er zijn ook mensen die juist doordat het niet lukt met zwanger worden in de put raken, ik denk dan als het wel lukt en de zwangerschap wel goed gaat dat dat de beste therapie is! voor mij persoonlijk dan! keltje ik voelde me juist super goed toen ik gestopt was maar dat kwam meer omdat ik zelf 4 miskramen heb gekregen en werkte als kraamverzorgster en dit trok ik echt niet meer! ik geef onze kinderwens ook niet op omdat ik me op dat gebied rot voel! dit heeft namelijk voor mij niks met elkaar te maken want verder voel ik me top! alleen de faalangst op het werk is mijn probleem! ik heb soort faalangst mbt werk, en daardoor voel ik me rot!
Uhm ik weet wel zeker dat het een depressie is.. Het heeft met zoveel dingen te maken.. Eigenwaarde, negatief denken, onzeker zijn, totaal niet kunnen slapen (heb het een weekje met slaappillen geprobeerd maar had helemaal geen effect! Dus mee gestopt..) En nog meer van die dingen.. Ik wist het zelf al maar goed.. Wat voor etiket er ook op me geplakt word, ik voel me niet gelukkig over mezelf en zit niet lekker in mijn vel. Medicijnen ga ik idd niet nemen.. Ik wil het eerst ''gewoon'' proberen.. Zoals ook al in 1 van mijn berichtjes staat ik vind dat een HA over t algemeen al te snel AD voorschrijft, maar goed dat is mijn mening @Lana jou verhaal kan ik me volgens mij wel herinneren?! Had jij ook niet een topic?? Meid heel veel succes!!
Ohja.. en op het gebied van kinderen en de kinderwens ga ik niet meer op. Wil niet lullig doen, maar dat is niet is waar ik me nu druk om maak en zal maken!
Keltje ik kom je even een virtuele knuffel geven.. Bij deze.. Heel veel succes en sterkte de komende tijd.. Je mag me altijd pben als je even je hart wilt luchten.. Veel succes bij de psycholoog..
Ik vind het heel knap dat je de stap hebt genomen om naar de huisarts te gaan en dat je openstaat voor een psycholoog. Het feit dat je de medicatie durft te weigeren en het eerst met therapie wilt proberen laat ook zien dat je echt nog wel positief durft en kan denken! Dus ik vind dat al heel veel zeggen. Heeft verder ook niets met leeftijd te maken. Er zijn genoeg van 45 die jaren lang met een depressie rondlopen en die stap niet durven te zetten. Met je werk moet je denk ik kijken of het alles waard is. Zo je financieel zo slecht komen te zitten dat je door moet of kom je emotioneel nog veel slechter te zitten als je doorgaat? Het kan ook helpen om te kijken wat je kansen op de arbeidsmarkt zijn. Als je snel een andere baan kunt vinden waarom zou je dan die overstap niet kunnen maken? Succes met het gesprek en ik hoop dat het voor jou meer zekerheid bied! Ik wil me verder totaal niet bemoeien met je kinderwens en ik ben ook niet in de positie om daar over te oordelen maar bespreek het wel met je psycholoog Hormonen zijn gekke dingen namelijk en het kan al een hele opluchting zijn om je kinderwens bespreekbaar te maken! Succes
Oké, ik zal niks meer zeggen over de kinderwens. Stoppen met werken... Wat wil je bereiken door dat te doen? Ik begrijp dat je het er niet naar je zin hebt. Maar waarom helemaal stoppen? Waarom niet gewoon wat anders zoeken? Ik geef je vriend wel gelijk. Als jij stopt, komt alles op hem aan. Hebben jullie voldoende financiële ruimte om op zijn salaris verder te gaan? Hebben jullie dan ook nog wat over voor leuke dingen? En je moet ook rekening houden met kosten die er in de toekomst bij gaan komen. Als je later weer een baan zoekt, vragen veel werkgevers naar dat 'gat' op je cv.
Allereerst wil ik tegen je zeggen dat ik het knap van je vind dat je hulp zoekt. Ik zal even een klein beeld van mijzelf geven. "pas" 25 jaar, ernstige depressie, borderline en paranoïde. Ziek tijdens mijn werk geworden terwijl ik ook pas 2 weken in dienst ben geweest. Had een contract van 6 maanden. Terwijl de bedrijfsarts en leidinggevende zochten naar vervangend werk voor mij ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen met een overdosis in mijn lijf. Hierdoor kon ik dus nog niet reintegreren. Mijn contract liep 14 maart af, doordat ik dus niet aan het werk kon. Nu zit ik in de ziektewet. Wil eigenlijk duidelijk maken, soms is het goed om afstand te nemen, ik kom degelijk tot rust. Maar aan de andere kant valt het niet mee. Ik moet mezelf elke ochtend uit bed schoppen en mezelf ernstig toespreken om elke dag wat in huis te doen. Maar helaas valt dat zwaar tegen. Nu ben ik zo ver dat ik op aanraden van diverse mensen een wsw indicatie aan het aanvragen ben. Ik hoop dat ik hem krijg en dat ik op deze manier begeleiding en advies kan krijgen om mij weer aan het werk te krijgen. Wel ga ik hopelijk starten met vrijwilligerswerk in het dierenasiel om toch een doel te hebben in het leven. Oja ik heb wel medicijnen, niet dat ze helpen maar das een ander verhaal. Ik heb ze gekregen maar heb er duidelijk bij verteld dat ik een kinderwens heb, is het niet nu direct dan wel hopelijk binnen een jaar. Er is mij wel geadviseerd om eerst mezelf wat beter te voelen en in mijn geval is dat idd veel beter. Kan niet naar jouw situatie kiijken maar wil je wel adviseren om jezelf goed te "bewaken" tijdens een mogelijke zwangerschap. Dit om ernstige dingen te voorkomen. Verder qua werk kan ik je weinig adviseren. Ik denk dat het wel heel verstandig is om open kaart te spelen bij je werkgever/bedrijfsarts. Hopelijk kunnen die met je meekijken om misschien halve dagen te werken of een paar dagen minder en dat langzaam weer opbouwen. Zo kom je toch een beetje tot rust en blijf je ook aan het werk. Hoop dat je er wat aan hebt en je mag me altijd pb-en als je vragen hebt! Heel veel sterkte met alles!
Ik denk helemaal niet dat iedereen zo denkt. Maar eerlijk gezegt was mijn eerste gedachte wel: Waarom nu een kindje als je depressief bent? Ik heb ook 1,5 jaar op n kinderdagverblijf gewerkt, was er een huilbaby, ooh daar kon ik wel mee om gaan. Ik had geduld voor tien! Toen mijn dochtertje was geboren en de eerste weken behoorlijk heeft gehuilt, was ik helemaal de weg kwijt. Ik had 0,0 geduld, als ze huilde, jankte ik 10 x harder.( en nee dat was echt niet uit medelijden voor mijn dochtertje ) Voelde me rot, en dat weeeken lang. Ben er nooit mee naar de dokter gegaan, omdat elke keer als ik er zat hij zij: Je doet het zo goed! je bent zo'n nuchtere meid, en alles gaat zo goed! Nouja, dan ging mn masker maar weer op.. Als ik al een depressie had gehad en het was hetzelfde gegaan na de bevalling...... Ik wil niet eens weten hoe ik dan gereageerd had op sommige dingen. Laat je goed informeren meid! Snap dat het HEEL moeilijk en vervelend is om zulke reactieste krijgen, maar ik wou het toch even kwijt. Sterkte...
oh, ik zie nu dat je het neit meer over je kinderwens wilt hebben. Nou, sorry dan! Had het al geplaatst.
Haha geeft niet leonie, je zegt het al anders dan de andere dames.. Maar ook al krijg ik een kindje en het blijkt dat alleen therapie niet werkt dan zou ik na de bevalling alsnog met medicijnen willen beginnen.. Het loopt zoals het loopt.. De komende 2 a 3 maanden is er nog niets aan de hand dus ik zie het wel..
Moeilijk hoor meid! Zoveel mogelijk je hart proberen te luchten! W.b. dat werken, ik ben nu niet bepaald depressief, maar ben in tweestrijd over het al dan niet blijven werken of halftime gaan werken. Financieel is het eigenlijk echt wel nodig dat ik 5 dagen blijf werken, maar nu dat ik 2 kinderen heb, betwijfel ik of ik daar wel gelukkig van zou worden. Hopelijk kom je eruit en ben je weer snel een gelukkige meid!
Nou ben geweest bij de psycholoog! Wat een leuke vrouw!! Dus heb er een goed gevoel over!! Vaak is het zo dat je idd moet blijven werken, is goed voor je ritme enz. maar ze kon het heel goed begrijpen dat ik het nu even niet kan opbrengen.. Dus mijn gevoel is nu bevestigd.. Qua kinderwens.. heb ik het ook maar even gevraagd omdat ik er zo over aangevallen werd. Zij vind het geen probleem. Je kunt nooit van te voren weten hoe je gaat reageren op een zwangerschap en een kindje. ik zou dat zelf gewoon goed in de gaten moeten houden als het zover komt en daarbij zei ze ook, vrouwen die heel goed in t leven staat, happy en blij, kunnen ook ineens heel depressief op een zwangerschap reageren dus het zegt niks! Het kan ook zijn dat je juist weer een steuntje in je rug hebt als je zwanger bent enz enz.
Fijn om te horen meid! Zo zie je maar dat het aangeven van je kinderwens bij zo´n persoon echt kan helpen! Heel veel succes en sterkte verder!
Ja dat klopt. Een postnatale depressie kan ook bij vrouwen voorkomen die altijd heel opgewekt en optimistisch zijn... Ik ben blij dat je een goed gevoel aan het gesprek met de psycholoog hebt overgehouden. Maar wat me niet duidelijk is: Wat ga je nu doen? De psycholoog zei dat het vaak beter is om te blijven werken en ze begrijpt dat je dat nu niet kunt opbrengen... Maar wat adviseert ze jou dan? In jouw specifieke situatie?