Ik denk dat als je niet in de zorg werkt je een andere kijk hierop hebt. Ik ben het met ts eens dat het een moeilijke keuze is. Persoonlijk zou ik (denk ik) niet gaan of de band moet wel heel bijzonder zijn. Ik ga ook niet naar een uitvaart hoewel mijn band met de client of familie soms wel speciaal is. Je moet ergens een grens trekken en dit is mijn grens. En heel wreed gezegt heb ik er ook geen zin in. Ik kan dan iedere week wel op crematie en laat dat nou net niet mijn hobby zijn... Ik heb ook collega's die wel naar bijna alle crematies gaan, ze vinden dat prettig om het zo af te sluiten. Ik vind het een beetje gek dan client zo specifiek naar jou als ex hulpverlener vraagt, de band moet dan wel heel speciaal zijn....
Als mede-verpleegkundige kan ik het hier alleen maar mee eens zijn... Had het niet anders kunnen verwoorden! Ik heb o.a. als kinderverpleegkundige gewerkt en heb ernstig zieke kinderen verpleegd, ik heb er een heleboel op zien knappen, maar heb helaas ook kinderen zien sterven na soms maandenlange opname... Je voelt je heel betrokken en je bent in het proces ook heel betrokken, maar je bent ook professional en zal altijd een bepaalde afstand moeten bewaren om je werk te kunnen blijven doen, hoe moeilijk dat ook is... Ook ik heb soms huilend in de stafkamer gezeten, samen met collega's, maar vervolgens raap je jezelf bij elkaar en ga je door, omdat het moet voor de familie en voor je patient... Op sommige momenten is afstand-nabijheid als verpleegkundige een heel grijs gebied, je wilt wel, je kan soms ook, maar je hebt ook en Vooral je thuisfront!
door naar het hospice te bellen heb je zelf wel ingang gegeven natuurlijk dit zou ik dan al niet gedaan hebben als je werk en prive zo gescheiden wil houden