Even van me afschrijven. Mijn emoties slaan even op hol! Zo blij als ik was toen ik de eerste test in handen kreeg. Daar was het streepje wat ons vertelde dat ik en mijn man een baby kregen. Dagen en maanden vlogen voorbij. De bolle buik bleef groeien wat waren we super blij! De rugpijn kwam misselijkheid erbij. Maar dat hoort erbij. De echo's waren gerust gevend alles was in orde. We kregen te horen dat je een meisje zou worden! Wat stress tussen Door maar dat hield ons niet tegen. Papa en mama gingen zelfs met elkaar trouwen. Om jou samen een mooi leven te geven! Daar was het dan de laatste weken, ik werd gek van de hitte de pijn, ik wilde dat je werd geboren, ik kon er niet meer tegen. Daar was de dag dat de bevalling zou gebeuren, wat ging die dag achteraf snel. Nu dat moment voorbij is komen de tranen, ik kijk de foto's nog vaak terug. Al is het pas een week geleden ik wil ook weer terug. Papa kan zijn armen weer om me heen doen heel fijn maar nu besef ik wel, mama's buik is leeg, hier lig je dan gezond en zo tevreden. Ik mis het getrappel en gewoel in me buik, de hik daar beneden die me smacht wakker hield waar ik eerst gek van werd. Kleine meid ik ben zo blij dat je er bent! Maar ook zo verdrietig dat je niet meer in me buik zit helemaal van mij alleen. Het moment zelf besefte ik nog niet hoe erg ik je missen zou als je geboren werd. Ik zou je zo weer terug stoppen, al die gemengde emoties. Want hoe zeer ik je ook weer in me wil hebben ben ik weer super trots dat je hier nu bij me bent! Mijn lieve rozemarie ik hou zoveel van je. De liefde de ik al die maanden voelde zijn nu sterker dan ooit! Nu kan ik je bewonderen en je in je mooie ogen kijken. Een zeer blij maar ook verdrietig gebeuren ik blijf er maar aan denken dat me buik nu leeg is!
Hey meid, Heel herkenbaar. Ik had dit alleen bij mijn 1e omdat ze veeeel te vroeg kwam. Som dacht ik haar te voelen terwijl ze in de couveuse lag... Heftige tijd. Ik herken het zwanger zat zijn gevoel ook. Bij deze zwangerschap moest ik vanaf 30 wkn bedrust houden. Bijna 7 weken heb ik op bed geleefd... ja in die hittegolf. . Ik lag soms naast op bed en zat regelmatig in de badkamer m'n benen met een koude douche af te spoelen. En toen inneens kwam hij! Moest wel even slikken ook.. nu is deze zwangerschap ook voorbij. Komt toch sorteer van onverwacht! Het verdrietige gevoel wat je voelt is niet vreemd en heeft echt te maken met de kraamtranen. Die irritante hormonen worden snel minder hoor! Ik vond mezelf in mijn kraamweek echt labiel en nu voel ik me weer gewoon mezelf Komt goed!
Oooo wat herken ik jouw verhaal. En wederom gaat het me denk ik weer gebeuren. Precies hetzelfde hier.
Ik had dat totaal niet! Ik was zo blij dat hij gezond en wel op de wereld was. Ik vond, en vind het nog steeds, vreselijk om zwanger te zijn. Ik was (ben) zo gestrest, de hele tijd. Ik wil gewoon graag controle hebben en terwijl hij in mijn buik was had ik dat absoluut niet. Nu weer en ik weet het zeker, zwanger worden doe ik nooit meer! Ik ben daarom ook erg jaloers dat jij er zo romantisch naar kan kijken en dat terug verlangen.
Oh Patri dat van die controle herken ik ook heeeeel goed! Ben blij dat ik nu beide kids op de wereld heb en ik nu goed voor ze kan zorgen. Ben zielsgelukkig met beide kids maar een 3e durf ik niet aan door mijn geschiedenis en de angsten.
Ja ik had ook echt niet verwacht er zo op terug te kijken vooral de bevalling zelf. Die dag ik dacht echt wat een pijn deed dat nooit meer. Maar de dag erna begon het alweer te kriebelen me buik was zo plat. Ik voelde haar niet meer. Me man kan nu zijn armen om me heen doen en weer knuffelen en ik me buik die in de weg zat! Ik zou de bevalling zo weer willen herbeleven! Het ging me veel te snel Ik had het ook in het begin met controles maar na de paar laatste ging ik echt van nou de zoveelste. Hopen dat dit de laatste controle is en ze dan komt! Uit eindelijk ivm depressie en de pijn in me lichaam niet meer kunnen lopen en heftige voorweeen me laten strippen. En op precies 39 weken werd ze geboren! Ik voel me zo leeg en eenzaam! Hoop dat het gevoel echt weg trekt. Op dit moment denk ik alleen maar aan nu gelijk weer zwanger te worden! Maar ik wil echt 1 a 2 jaar ertussen hebben en van me kleine meid kunnen genieten. Ik heb al eens een burnout gehad En hoop echt niet terug te schieten! Hebben jullie nog tips ?
Sorry geen tips. Ben ongepland weer zwanger geraakt toen de eerste 5 maanden was... ik was dat gevoel toen nog niet kwijt. En nu heb ik het dus weer. En ja, nu is mijn buik twee keer zo dik en o wat zit mijn lichaam me in de weg. Ben het wel zat maar ik geniet nu zoveel mogelijk want ik weet hoezeer ik het ga missen. Maar na deze gaan we toch echt zorgen dat het niet weer (zo snel) gebeurd en zal ik er ook mee moeten dealen. Misschien kan jij mij dan tegen die tijd tips geven
Ik schaamde me zelfs voor m'n platte buik. Mijn dochter heeft 3 mnd in het ziekenhuis gelegen en ik voelde me echt naar! Nu ik mijn 2e zwangerschap zga uitgedragen heb voel ik me wel stukke completer. Ik heb veel hulp gehad ook om de vroeggeboorte en het trauma daaraan te verwerken (nog steeds een open wond hoor). Misschien kun je via je huisarts hulp vragen. Want je moet hier niet mee doorlopen. Zonde van je energie en je mist toch ook heel mooie momenten die worden vergalt door je verdriet enzo Beterschap!!
wat leuk geschreven. Ontzettend herkenbaar allemaal. Ik zei toen tegen vl hij eruit en dan gewoon altijd een baby in mijn buik. Gelukkig is dat gemist ongeveer na een jaar aardig over gegaan. Nu pril zwanger van de 2e en ik kan niet wachten tot ik die bewegingen ga voelen. Weet wel dat vl hierna niet meer wil dus zal het helaas niet nog eens mee maken.
Herkenbaar! Ik mis het ook ontzettend. Vond het zo bijzonder! Vind het geweldig om haar in m'n armen te hebben. Haar te zien lachen wanneer ik tegen haar praat. Te zien hoe ze ontwikkeld. Maar dat getrappel in mijn buik... Ze is vandaag 8 weken oud en ik mis het nog steeds. Zou echt graag weer zwanger zijn!
Ik kan het echt ook niet van me af zetten ik huil nu al 3 dagen. Ik lig dan alleen zonder het gevoel in me buik. Plat ik mis het wanneer ze de hik heeft in me buik de schoppen enzovoort! Ik voel me zo leeg en verdrietig.
Herken het wel maar niet zo extreem als jij hebt dat je er van moet huilen enzo. Bij mij ging het gevoel na verloop van tijd wel weer weg. Ook omdat de kleine zoveel aandacht opslokt haha. Straks kun je gaan genieten van de eerste x omrollen dat ze gaat zitten. De lachjes die ze geeft . Elke tijd heeft wel wat moois. Ook de tijd in de buik.
Ja klopt! Ik kan er helaas niks aan doen het overkomt me gewoon ineens de tranen. Vandaag gaat het wel al beter maar merk dat me emoties nog steeds niet echt onder controle zijn heb er gewoon hoofdpijn van! Ik probeer het maar te laten gaan in de hoop dat ik dan snel uitgehuild ben!
Klink alsof je last hebt van kraamtranen Dat hebben veel moeders. Alleen de reden verschilt vaak. Fijn dat je een fijne zwangerschap hebt gehad (tenminste daar ga ik vanuit als ik lees dat je het mist). Ik vond/vind zwanger zijn juist verschrikkelijk. Van begin tot eind ben ik energieloos. Maar o die eerste weken. Dat je kan zien waarvoor je het gedaan hebt. En dat je kindje gezond in de kribbe ligt Dat je het bedje naast je kan zetten, en je om kan draaien om je kindje verliefd aan te kijken. Maar het is ook een proces, waarbij ik de eerste weken mijn kindje niet uit handen kon geven. Ik voelde me nog zo een met hem dat het compleet onnatuurlijk voelde om hem aan iemand anders dan zijn vader te overhandigen.
Lees dit zelf nu met tranen( ben nog lekker emotioneel) ik herken dit ook. Onze zoon is nu twee weken en ik voel me ook vaak zoals jij in je mooie tekst schrijft. Hetzelfde over het moment dat hij geboren werd, ik heb best een heftige bevalling gehad maar oh wat zou ik dat moment eigenlijk nog een keer willen beleven, gewoon het moment dat hij op me buik werd gelegd geen woorden voor wat dat met je doet. En dan de kraamweek oh wat mis ik die ook. Ja ik zou het zo allemaal nog een keer willen beleven.
Heel mooi geschreven en ook heel herkenbaar.. laat die tranen maar komen, klinkt als kraamtranen en die moeten er gewoon uit. Ik miste mijn buik ook zo verschrikkelijk, het is natuurlijk ook een prachtig gevoel. Jullie samen tegen de rest van de wereld 😊 Maar nu is ze er, en nu komen er weer nieuwe prachtige dingen. Het eerste jaar zit zo vol met mijlpalen. En dan hopelijk een tweede zwangerschap en dan besef je pas hoeveel je ervan moet genieten ondanks de soms vervelende symptomen.. Mijn eerste kon wat mij betreft niet snel genoeg komen, de andere 2 mochten zo lang blijven zitten als ze wilden
Hee meid, Ik ben nog niet bevallen maar kan me je gevoel wel voorstellen. Zelf wil ik ook mijn meisje zo lang mogelijk lekker bij me houden. Wat naar dat je je zo rot voelt terwijl dit een geweldige periode moet zijn Ik denk niet dat ik iets kan zeggen om je beter te laten voelen maar wil je even een knuffel geven. Hopelijk voel jij je snel beter en vergeet niet ( op een andere manier) te genieten van je wondertje.