Even van me afschrijven... Na een traumatische ervaring als deze is het vrij normaal dat een mens aan iedereen die ernaar vraagt verteld wat er is gebeurd. Voor zover ik weet is dat een manier van verwerking en het een plekje geven. Maar hoe meer wij er over vertellen, hoe meer het besef komt dat het ook anders af had kunnen lopen voor Louise want wat als we niet al toevallig in het ziekenhuis waren geweest? Ik weet niet hoe de mogelijke ambulance broeders en de aanwezige verloskundige hadden gehandeld bij het uitzakken van de navelstreng ? Had ze het daar wel levend afgebracht, en als ze dat had, was ze dan net zo gezond als nu, of had ze er dan wel een mogelijke hersenbeschadiging o.i.d.? Vragen waar je het antwoord niet op wilt weten, maar die na inmiddels 6 dagen in het gelukkige bezit (nee, het is geen bezit, ze is ons toevertrouwd, zie geboortekaartje) van onze prachtige Louise toch soms langs komen waaien. Op het moment dat de gynacoloog roept: Ik heb een navelstreng. En kort daarop uitlegt dat het een keizersnee gaat worden, dringt dat niet zo door. Ik was al lang blij dat ik van die pijnlijke rugweeën verlost werd, want die waren écht niet meer grappig en als daarbij een keizersnee hoorde, dan was dat maar zo. Vervolgens wordt je op armen en knieën op je bed gedirrigeerd en proberen ze met man en macht je kind met hun vingers in je doos (sorry voor de uitleg) omhoog terug de baarmoeder in te drukken, vullen ze je blaas met een cateter om ditzelfde te bewerkstelligen en geven ze een flinke weeën remmer in je been. En zo gaje dan niet lang daarna met bed en al door de gang. Geen idee wat je te wachten staat, maar te zeer ondersteboven om daar wat van te beseffen. Nu na de zoveelste keer vertellen besef je opeens dat er in de operatiekamer helemaal geen OK-personeel aanwezig was, en dat de gynacoloog (vrouw), anestesist en opgeroepen kinderarts de enige met voldoende opleiding waren en dat de rest van de aanwezigen maar gewone verpleegsters waren, aangestuurd door de gynacoloog. Dan komt ook opeens weer op dat een van die aanwezige verpleegkundigen 2 dagen later dienst had en ons vertelde dat ze die nacht om 4 uur nog niet in slaap kon komen Het idee dat er dus niet eens 10 minuten tijd was om het OK personeel op te roepen is na 6 dagen vertellen en verwerken opeens een klapje na. Want ja wat had er met ons wonder gebeurd als we niet al toevallig in het ziekenhuis waren geweest? Want we hadden er ook voor kunnen kiezen het thuis af te wachten, toen de ontsluiting stageneerde bij 7 cm. Die keus hadden we van de verloskundige gewoon, zoals zij zei konden we het thuis afwachten, maar dan kon het best eens nachtwerk worden en vroeg ze zich af of ik dan nog energie genoeg had om te persen, of naar het ziekenhuis gaan om bijgeleid te worden met een infuus waardoor de weeën krachtiger zouden worden. En dan toch voor het ziekenhuis kiezen, terwijl ik al die maanden heb gezegd het liefst thuis te willen bevallen. Ik denk dat het achteraf toch meer indruk heeft gemaakt als ik in eerste instantie dacht. Het overkomt je, je hebt een uurtje later met een narcose-hoofd een pracht van een dochtertje naast je bed, maar als je er zo eens een paar dagen de tijd voor hebt gekregen erover te denken geen OK-mensen, het halve ziekenhuis wat van ons verhaal op de hoogte was, de mensen bij de receptie die Erik gratis een parkeerkaart gaven toen hij vertelde wie hij was (omdat ze het verhaal gehoord hadden), hoe slecht ik eigenlijk die 1e nacht en dag was terwijl je zo gezond als een vis het ziekenhuis in ging. Ik denk dat het gewoon zijn tijd nodig heeft, zoals dat met alle traumatische ervaringen gaat.
Allereerst gefeliciteerd met je dochter! Ten tweede begrijp ik hoe jij je voelt. Heftig verhaal, heftige bevalling die nu pas tot je doordringt. Wij hebben ook een traumatische bevalling gehad die eindigde in een spoedks. Dinsdag krijgen we een geplande ks omdat de gyn met deze tweeling geen risico wil lopen op herhaling. Gelukkig hebben we een gezonde dochter en vanaf dinsdag nog 2 meiden. Geef jezelf alle tijd om dit te verwerken. Praat er heel erg veel over en maak desnoods nog een afspraak met de gyn om vragen beantwoordt te krijgen. Geniet van je mooie meid.
Allereerst van harte gefeliciteerd met jullie prachtige dochter met de meest fantastische naam! Wat een nare ervaring is jouw bevalling geweest zeg! Mijn Louise is ook met een ks gehaald maar dat is niet te vergelijken met jouw verhaal. Probeer het zo vaak als je kan te vertellen en door je hoofd te laten gaan. Zulke ervaringen hebben veel tijd nodig om een plekje te geven. Bedenk echter wel dat ze gezond is, dat het met jou goed gaat (althans dan neem ik aan) en dat je nu heerlijk kunt genieten van je mooie meissie. Veel liefs Manuela Ps ik ben ook erg benieuwd naar het geboortekaartje
Gefeliciteerd met jullie mooie dochter! Kan me voorstellen dat je alles wat gebeurd en de impact die het mentaal op je heeft even moet laten inzinken. Neem daar ook de tijd voor. En geniet vooral des te meer van jullie kleine schat, besef dat een kind op de wereld zetten niet zo vanzelfsprekend is als dat het lijkt. Knuffel haar maar extra veel. Enne... laat jezelf ook lekker vertroetelen, je hebt het echt verdiend! Groetjes, Wendy
Van harte gefeliciteerd met je dochter! Wat een verhaal zeg en wat er anders gebeurd zou zijn moet je maar niet te lang over filosoferen... Zelf ook een nare bevalling gehad, in het begin was ik er best koel onder maar een weekje of wat later heb ik het er wel moeilijk mee gehad... Zou zeggen praat of schrijf het van je af en geef jezelf gewoon effe de tijd om weer tot je zelf te komen... komt best goed! Geniet van je mooie meisje en wees lief voor jezelf je hebt een topprestatie geleverd!
Hier minder spoed, maar niet minder traumatisch - veel over gepraat, veel over gehuild, veel hardop aan mezelf verteld en van me afgeschreven - en nu staat alles weer in perspectief. Je moet hier dóórheen en het is helemaal niet raar met zo'n ervaring! Kan alleen maar zeggen: wat een goede hulp heb je gehad... en vooral: van harte gefeliciteerd met je dochter, geniet van elkaar!
Ten eerste van harte gefeliciteerd met e dochter. I begrijp de angsten die je nu hebt.de enige tip die ik je kan geven blijf erover praten en kun je het niet alleen af ga naar je huisarts. voordat je helemaal instort.
Geboortekaartje zal ik morgen ff in m'n album zetten. Wel grappig dezelfde naam, want je hoort Louise niet vaak. Met mij gaat het inderdaad best goed, zeker gezien het feit dat het pas een week geleden is allemaal, maar ja...
Bedankt voor jullie support, vorige week om deze tijd lag ik net 5 minuten naar m'n prachtige dochter te kijken met een kop vol narcose, terwijl ze al een uur en 20 minuten oud was. Pfff... wel even emo.
Onsukkie, wat een bevalling zeg, en zo onverwachts, het ging zo goed, je gaf steeds lifeverslag bij de meimama's. had niet verwacht dat het zo zou eindigen. Kan me helemaal voorstellen dat je dit moet verwerken! Gelukkig je hebt je meisjes, nog en geniet er maar lekker van. een goede bevalling en afloop ervan is zeker niet vanzelfsprekend. En wat ben je dan als mens nietig, en helemaal als baby, dat soort dingen besef je pas echt als je je realiseert dat het inderdaad heel anders had kunnen aflopen! Je hebt een prachtige meid!
Onsukkie, ook ik had nooit verwacht dat je bevalling zo zou eindigen. Probeer niet te denken in "wat als" ik weet dat het moeilijk is (dankzij mijn HELLP bij de zwangerschap van Sam ben ik ook ineens bewust geworden van het feit dat ik dood had kunnen gaan, maar ik ben er nog!) Geniet van je kleine meid (nu weet ik dat je dat al doet ) en probeer ook een beetje te rusten he! xxx