Hey dames. Ik werk nu zo'n 8 maanden in een supermarkt. In die 8 maanden ben ik twee keer tijdelijk afwezig geweest vanwege mijn zieke zoontje. Beide keren kwam ik terug en zei ik tegen een goede collega "joh, ligt dit nu aan mij of is Collega X aangekomen in een week tijd?" Beide keren hoorde ik dat het niet aan mij lag. Het is gewoonweg zo. Collega X is een schat. Een onwijs lieve vrouw met veel te veel verdriet in haar verleden. Behalve dat is ze ook een enorme aansteller terwijl ze tegelijkertijd serieuze problemen weglacht. Collega X is echt heel erg dik. Ik klinkt misschien een beetje respectloos (en dat is totaal niet de bedoeling) maar ik vind het moeilijk haar te kunnen omschrijven. Collega X is breder dan een aantal kandidaten uit het tv programma Obese. Ze kan niet zitten met haar benen tegen elkaar aan. Schoenen doet ze ook niet zelf, dat doet haar man. Traplopen kan ze niet. Haar binnenbenen zijn compleet kapot gegaan doordat het tegen elkaar aan schuurt en een spijkerbroek is voor haar te pijnlijk om aan te doen. Sinds deze week heeft ze non stop een knalrood gezicht. Vocht? Bloeddruk? We weten het niet maar we weten wel dat we haar bergafwaarts zien gaan. Het gaat écht slecht met haar en ze ziet (of wil het niet zien) het niet. Ze heeft een kinderwens, al heel lang. Paar weken terug dacht ze zwanger te zijn en was bij de huisarts geweest. Na een aantal keren teruggekeerd te zijn kreeg ze te horen dat ze echt niet zwanger was en haar lijf bepaalde functies "uitschakelt". Ze werd dus gewoon al een half jaar niet meer ongesteld. Maar zwanger was ze niet. Testen én een echo hebben dat uitgewezen. Collega X is emotioneel instabiel, kan weinig hebben, huilt binnen twee seconden maar is verder éigenlijk onwijs sociaal. Zodra het over zichzelf gaat, ja dan klapt ze dus compleet dicht en schiet daarboven op in de verdediging of ze lacht alles heel laconiek weg. Er zijn nu 12 collega's (waaronder ik) die zich echt zorgen om haar maken. Wij zien haar zo onwijs afglijden en we ZIEN wat ze eet in de pauze. Laat staan thuis. Ik was de eerste die het hardop zei maar iedereen was het met me eens; ze eet zichzelf dood. Wij maken ons oprecht zorgen en we willen haar dat vertellen of in iedergeval iets doen. Voor haar, met haar, maakt ons niet uit maar we willen het uitspreken. We weten alleen niet goed hoe. We hebben getwijfeld haar op te geven voor Obese maar besloten dit niet te doen omdat het pontificaal op tv zou zijn als ze werd uitgekozen en dat kan ze niet aan. De reden dat wij nu als collega's iets willen doen is dat wij denken dat het haar wél iets doet als ze ziet dat een ánder zich zorgen om haar maakt. Zelf speekt ze het nooit uit. Haar man zegt er nooit iets van (volgens haar dan, wij hebben hem nooit gezien laat staan gesproken) en niemand durft haar met de neus op de feiten te drukken. Wij durven en willen dat wel. We vinden het moeilijk een begin te vinden en weten niet goed hoe het aan te pakken. Voor de duidelijkheid; het is echt niet zo dat ze een beetje mollig is/maatje meer/ breder dan gemiddeld of hoe je het zeggen wil. Ze is echt (en ECHT oprecht) gevaarlijk dik. En in acht maanden tijd zie ik haar steeds slechter gaan. Ze is 35 maar gaat de 60 gewoon echt niet halen als ze zo doorgaat. Heeft iemand tips of ideeën over hoe we dit kunnen doen? Zelfs ervaringen zijn we blij mee. (collega's weten overigens dat ik dit hier plaats. Zelf zitten we een beetje "vast" qua insteek en ook zij hopen hier iets te vinden waar we onze eigen draai aan kunnen geven)
Pfff moeilijk hoor aangezien ze emotioneel absoluut niet stabiel is. Aan de ene kant zou ik inderdaad proberen het op een vriendschappelijke manier je zorgen uitten en hopen dat ze er iets mee gaat doen. Aan de andere kant misschien is de werkplek voor haar misschien nog iets waar ze niet gefronteerd word en als jullie haar gaan aan spreken kan ze ervan schrikken en komt ze straks niet meer werken. Moeilijk hoor, ik kan je er verder niet veel mee helpen. Wil wel even zeggen dat jullie lieve collega's zijn die elkaar willen helpen
kan je niet helpen maar vind het goed dat jullie haar willen helpen woe weer kijkt er verder niemand naar haar om en hsd ze nooit hulp durven vragen.. hoop dat jullie een manier vinden en ze her accepteert... hou je ons een beetje op de hoogte?
Och jeetje, dat klinkt wel erg heftig. Ik snap dat jullie je zorgen maken. Zoiets ligt natuurlijk wel erg gevoelig, maar ik denk dat er maar 1 ding op zit als je het bespreekbaar wilt maken en dat is dat 1 van jullie het gesprek met haar aangaat. Uitleggen dat je je zorgen maakt en waarom en of je haar mag helpen bij het zoeken van de juiste hulp. Ik zou dit gesprek niet met meerdere collega's erbij voeren. Lijkt me dat iemand zich dan erg aangevallen kan voelen en alleen maar onzekerder wordt. Lastig hoor...
Ik zou een afspraak met haar maken (jijzelf of één van je andere collega's) en vragen of je een kopje koffie bij haar mag komen drinken. Dat lijkt me netter en beter dan op het werk... Daar kun je dan voorzichtig het onderwerp aansnijden, dat je je zorgen om haar maakt. Samen kun je het er over hebben en eventueel hulp zoeken.
Wat superlief van jullie! Hoe te beginnen zou ik niet weten, als het maar wel positief is! Benadrukken dat jullie haar een superleuke collega vinden, dat jullie haar graag willen helpen omdat jullie haar zo graag bij het team hebben.... zoiets? Dat jullie haar heel graag willen motiveren en helpen, misschien met haar samen gaan sporten om en om ofzo? Samen boodschappen doen en een afvalschema bedenken? Zulke dingen? Misschien dat er dan mooie vriendschappen buiten het werk ontstaan ook? Dan zal ze zich misschien beter voelen en dan gaat het vaak nog sneller met afvallen!
Oei, ontzettend lastig, wat een gevoelig onderwerp (voor collega). Als je (of een collega) met haar gaat praten, lijkt het me belangrijk om vanuit de ik te praten en niet vanuit de wij. Ik denk namelijk dat het vreselijk voor haar moet zijn dat ze er op die manier achterkomt dat er over haar gepraat is (niet dat dat erg is hoor, absoluut niet, maar voor haar zal dat waarschijnlijk erg kwetsend zijn).
Hoe lief jullie dit ook bedoelen, niet doen...... Ben zelf morbide dik geweest en zou het niet kunnen waarderen als collega's zich (goedbedoeld) met mijn gewicht zouden bemoeien. Dit is simpelweg niet aan jullie. Ze zal zelf immers in de spiegel ook wel zien dat ze veel te dik is. Wat wil je met zo'n gesprek bereiken? Ga je haar begeleiden met afslanken of iets? Want als je alleen maar zegt van 'je bent echt gevaarlijk dik en we maken ons zorgen' dan is dat echt niet zinvol voor haar, zal eerder avenrechts werken als ze een emotie-eter is. Misschien zal ze dan stiekem gaan eten. Uit ervaring weet ik dat de knop bij jezelf 'om' moet maar dan moet je wel op een bepaald punt in je leven gekomen zijn dat je er klaar voor bent en er 100% voor wil gaan. Bemoeienis van anderen heeft mij echt nog nooit geholpen, wel verdrietig gemaakt. Helemaal als dat dan slanke mensen zijn die er werkelijk niets van begrijpen hoe het is om elke dag zoveel gewicht mee te torsen en je emoties te uiten in eten....
Moeilijke situatie inderdaad maar wel heel goed dat jullie haar willen helpen!! En als het inderdaad allemaal gaat lukken dan is ze jullie later ook enorm dankbaar!! Een goede manier dat is moeilijk... Ik denk zoiezo dat ze zich voorzichezelf schaamt en ook wel weet dat ze niet gezond bezig is maar het patroon niet zelf kan doorbreken. Misschien kunnen jullie proberen eerst te laten zien dat jullie haar waarderen en om haar geven: misschien allemaal iets op een mooie kaart schrijven of een klein cadeautje met kleine kaartjes eraan waarop jullie iets schrijven wat je super aan haar vind: sociaal,lief, mooi haar ofzo ik zeg maar wat. Dan heeft ze ook iets waarvan ze denkt hee dat valt andere op ik mag er best zijn!! En dan daarna aangeven dat jullie je zorgen maken om haar gezondheid en hoe ze hier zelf in staat. Ik zou het inderdaad misschien bij jou thuis doen bijvoorbeeld nodig een paar collega's uit niet teveel dan is het zo een muur waar ze tegen over staat. Maar doe het bijvoorbeeld met 1 college samen dan heb je zelf ook steun en is het voor haar niet teveel. Ik hoop dat jullie een goede manier kunnen vinden en dat ze geholpen wil worden! Het is niet makkelijk om een bepaald patroon te doorbreken en ze zal echt zelf moetem willen.. Denk dat ze echt proffesioneel geholpen moet worden als ik beetje je verhaal lees ook psychisch dat ze over haar leven kan gaan vertellen tegen een proffesional. Veel succes meid en zet m op!!
Ik denk dat ze zélf op een punt moet komen dat ze er iets aan wil doen, als ze er zelf niet 100% achter staat dan zal het haar ook nooit lukken, hoe hard jullie haar ook willen helpen. Ze moet het zélf willen en doen. Die mensen van obese geven zichzelf op omdat ze er klaar mee zijn en af willen vallen, maar jou collega klinkt niet als iemand die het zelf zat is en er iets aan wil doen, anders had ze het misschien allang ter sprake gebracht en in haar pauze niet schaamteloos ontzettend veel eten in jullie bijzijn maar zich schamen voor haar eetgedrag en hulp zoeken bij jullie/huisarts etc
daar zijn we dus ook bang voor. We willen haar niet aangevallen laten voelen of iets dergelijks. Ook helemaal geen verdriet doen, überhaubt dat ze er een rotgevoel aan over houdt willen we dus niet hebben. Juist daarom vinden we het heel moeilijk. Wij denken namelijk dat er voor haar geen punt komt waarop ze haar knop omzet zonder dat iemand zich uitspreekt. Haar man zegt nooit iets, familie zegt nooit iets, vrienden niet en tot nu toe de collega's dus ook niet. Ze heeft al zo ontzettend veel intens nare momenten beleefd, allen te wijten aan haar gewicht. Maar telkens lacht ze het weg. Hoe ze er thuis mee omgaat kunnen we niet zien natuurlijk. Of ze een emotie eter is kan ik niet goed inschatten. Volgens collega's niet, ik twijfel een beetje. Ik ken haar eetgewoonten alleen van de pauze, niet van buiten het werk. Wel hoor ik haar vaak praten aan de telefoon. Ze eet bijvoorbeeld heel graag bij familie en áltijd hoor ik haar roepen 'dat lust ik niet. Maak voor mij maar iets makkelijks joh, patatjes ofzo'. Ik denk dat zij thuis ook van het gemak is en niet of weinig kookt maar veel afhaalt/laat bezorgen en veel frituurt. Ik weet ook niet zo goed of het écht verstandig is om iets tegen haar te zeggen en eerlijk gezegd weet ik ook niet goed wat we er mee denken te bereiken. We hopen natuurlijk vanalles, maar we weten niet goed hoe of wat we kunnen verwachten. Wel weet ik vanuit mijn persoonlijk oogpunt dat ik niet iemand wil zijn die achteraf zegt "ik heb het altijd al gedacht, ben er altijd al bang voor geweest, ik zag het aankomen etc" maar nooit iets heb gedaan of heb geprobeerd.
Ik denk persoonlijk ook dat je je niet met haar gewicht moet gaan bemoeien, dat ligt veel te gevoelig en kan averechts werken. Wel zou je haar op een normale (geintereseerde) manier kunnen vragen of het allemaal goed gaat met haar, omdat je het idee hebt dat ze ergens mee zit. (omdat je ziet dat ze de laatste tijd niet helemaal zichzelf is) Laat haar weten dat als er iets is ze bij jou terecht kan, dat lijkt me het enige wat je nu kunt doen. Het is altijd fijn om te weten dat iemand je wil helpen en dat je weet dat mensen voor je klaar staan zonder meteen hun (ongetwijfeld goede) adviezen te geven. Als ze behoefte heeft om erover te praten gaat ze dat dan wel doen, maar zo voorkom je dat ze zichzelf bedreigt gaat voelen door jullie. Iig nooit als groep dit met haar gaan bespreken, want het is heel vervelend om in je eentje tegenover een groep te zitten. Ook al zijn de bedoelingen goed, dat kan erg confronterend overkomen.
Een gesprek hierover met haar hebben zou je alleen moeten doen als je een echte vriendschappelijke band hebt met haar, en dan niet met z'n allen in de personeelsruimte, maar 1 iemand in huiselijke omgeving. Het is een gevoelig onderwerp dat eigenlijk alleen familie en goede vrienden zouden mogen opbrengen, en wie weet hebben haar familie en/of vrienden hun bezorgdheid allang uitgesproken. De wil om te veranderen is er nog niet, en het is overduidelijk dat haar mentale gesteldheid daar een rol in speelt, gezien het feit dat ze elke emotie en gebeurtenis weg eet.
Hebben jullie goed contact met jullie leidinggevende? Ik zou kijken of je via de leidinggevende een en ander kan aankaarten en dan de bedrijfsarts inschakelen. Hoewel heel lief bedoeld, denk ik dat de problematiek te diep ligt en te zwaar is en dat ondanks jullie zorgen dat geen aanleiding zal zijn om er iets aan te doen. Ze zal zich eerder onzekerder gaan voelen en zich misschien gaan terugtrekken,
+1 en zelf goede vrienden en familie kunnen hier niks aan doen, het is niet aan jullie vind ik persoonlijk
ik ben ook extreem dik geweest maar zou het denk niet fijn vinden als collega's ermee gingen bemoeien hoe lief ook bedoelt ze moet er echt zelf klaar voor zijn om iets aan haar gewicht te doen denk als het uitgesproken word ze misschien echt nog erger berg afwaards gaat ik heb zelf toen de stap genomen om er iets aan te doen en nog geen dag spijt van gehad maar hoefde het zelf ook niet te horen van een ander daar kon ik eh toen echt onwijs boos om worden ook al hadden ze ook echt wel gelijk moeilijke situatie en heel attent
Helemaal mee eens! Dikgedrukte hier net zo, je wordt er alleen maar onzekerder van als mensen commentaar gaan leveren op je gewicht, waardoor je geneigd bent om je in huis op te sluiten en alles op te eten wat los en vast zit. En iets aan je gewicht doen kan alleen maar als je zélf wilt, niet omdat anderen commentaar leveren. Wat je hooguit kunt doen is laten weten dat als ze ergens over wil praten/er iets is, dat ze bij je terecht kan. Collega X is emotioneel instabiel, kan weinig hebben, huilt binnen twee seconden maar is verder éigenlijk onwijs sociaal. Zodra het over zichzelf gaat, ja dan klapt ze dus compleet dicht en schiet daarboven op in de verdediging of ze lacht alles heel laconiek weg. Typisch gevalletje overlevingsmechanisme (heb er zelf ook een handje van), waardoor het 2 kanten op kan gaan als je haar wel over haar overgewicht aanspreekt. Óf je opent haar ogen, ze staat er voor open en je/jullie kunnen haar helpen. Óf ze klapt helemaal dicht, wil geen contact meer en 't gaat van kwaad tot erger..
Het enige dat kan is in dialoog. Bovendien moeten jullie ook in staat zijn haar echt op te vangen als jullie ervoor kiezen de put open te trekken.