Ik ben bij de eerste vol overtuiging gestart met flesvoeding. Geen seconde over getwijfeld van tevoren. Ik stond daar helemaal achter. Niemand heeft me ooit geprobeerd 'om te praten' o.i.d. In het zkh niet, de kraamverzorgster niet, familie niet. 1 tante zei:' wat raar dat je geen borstvoeding geeft'. Daar heb ik hartelijk om gelachen en verder geen woord aan vuil gemaakt. Bij de tweede ben ik wel gestart met bv, en na 9 weken op fv overgestapt, zij had verborgen reflux en dronk de hele dag door, en dat vond ik echt niet oke voor mijn oudste van 2,5. Ik vond het echt onnodig dat de oudste amper aandacht meer kreeg omdat hij een zusje had gekregen. Het werd een stuk leuker toen ik stopte met bv. Bij de derde heb ik 8 maanden bv gegeven. Toen waren de andere 2 ouder, waardoor ik zelf veel meer rust had, en ik wilde gewoon 1 keer meemaken hoe het zou zijn als ik langer zou voeden, en die lastige 3 maanden door zou zijn. Met 8 maanden ging hij vreselijk bijten, en dat was ik na 3 dagen zo zat, dat ik per direct ben gestopt, ik was er helemaal klaar mee opeens.
Ik ben heb 3 weken bv gegeven, waarvan 2 weken fulltime gekolfd. Drama was het. Een regelrechte hel. De beslissing om bv te geven kwam vanuit mij, maar de beslissing om door te zetten kwam mede door de sociale druk die er op moeders hangt om bv te geven. Mijn dochtertje hapte niet goed, aanleggen ging slecht en ze dronk veel te gulzig. Hierdoor had ik continu bloedende tepelkloven (gebruikte altijd tepelhoedje, hielp vrijwel niet). Daarnaast was ik strontchagrijnig, zag telkens tegen het voeden op en kon niet goed binden met mijn dochtertje omdat ik dus telkens gemengde gevoelens had. In mijn ogen is mijn kraamtijd echt verpest omdat ik telkens die druk voelde om toch door te zetten en niet op te geven (ook vanuit mijn directe omgeving). Ik heb maar liefst drie keer een lactatiedeskundige ingeschakeld en het hielp enigszins wanneer zij er bij was, maar zodra zij weg was kwamen de problemen weer terug. Na 1 week trok ik het niet meer. Naast de pijnlijke tepelkloven en kreeg ik daarnaast ook een borstontsteking, mijn dochtertje kreeg spruw (met als gevolg nog meer pijn tijdens het voeden!) en ik was het zat om bij elke voeding te moeten stressen, frustreren en uiteindelijk 2 uur bezig te zijn geweest met één voeding. Dus ik stapte over op fulltime kolven. Alhoewel ik blij was dat ik de fysieke pijn bij mijn borsten afnam, vond ik het onzettend tijdrovend en voelde ik me echt een melkfabriek. Bah. Was een vreselijke periode. Uiteindelijk toch besloten om over te gaan op fv. Eerst was ik huiverig - want je voelt je toch enigszins schuldig, mede te wijten aan die heersende sociale druk - maar wat was ik opgelucht toen ik haar dat flesje kon geven. Alsof er een last van mijn schouders viel. Mijn dochtertje leek ook meer voldaan en tevreden en IK voelde mij ook meer "mezelf". Eindelijk de rust, niet telkens tegen een voeding opzien en volop kunnen genieten van mijn dochtertje. Dus de eerstvolgende keer zal ik direct starten met fv. Ik ga het risico niet nemen om wederom mijn kraamweek te vergallen en ik wil gewoon vanaf dag 1 kunnen genieten van mijn dochter, zonder extra fysieke ongemakken (want na een bevalling heb je die al genoeg) en mijn vriend kon ook een deel van de last op zich nemen omdat hij 's nachts ook een flesje kon geven. En daarnaast vind ik het ook gewoon niet waard. Mijn dochtertje groeit ontzettend goed op fv en is een tevreden baby. Zie dus geen reden om het anders te doen bij een eventueel volgend kindje.
Dat is niet stom, dat is begrijpelijk. Bv wordt, in onze maatschappij, als "de norm" gezien en dus is het logisch dat vrouwen cq moeders zich genoodzaakt voelen om bv te geven of in ieder geval te proberen, want als je dat niet doet, dan hangt er toch een stigma aan je. Hoe moeilijk het ook is, daar moet je je echt van proberen los te koppelen. Je bent geen slechte moeder omdat je fv geeft. Fv is een geweldig alternatief en daar groeien kinderen fantastisch op. Geen enkele reden om je schuldig te voelen dus. Volg jouw eigen gevoel en doe waar JIJ je het prettigst bij voelt. Je zegt zelf dat als je bv zou geven, je dit zou doen om anderen te "pleasen". Dat is inderdaad die sociale druk, maar daar moet je het nooit voor doen.
Heftige tijd heb jij dan ook gehad met bv. Maar met stom bedoel ik eigenlijk: ik vind het stom van mijzelf dat ik er zo'n ''ding'' in mijn hoofd (gevoel/verstand) van maak. Ik ben normaal helemaal geen twijfelaar, lach hard als mensen wat vinden (ik werk bijv ook 4 dagen, je wil niet weten hoevaak ik daar commentaar op krijg. Als ik dan zeg dat ik werken leuk vindt en dat mijn man ook 4 dagen werkt dan krijg ik hier in de omgeving helemaal rare blikken. En daarbij doet het me niks, daar ben ik van overtuigd) maar bij bv/kv voelt het net alsof ik niet KAN kiezen. Inderdaad door, zoals jij zegt, de ''norm''.
Juneau, wat jij zegt is ook zo hoor. Die sociale druk is soms best heftig. Ik heb het ook wel aangehoord. De ene vrouw tegen de een zwangere vrouw die bv wil proberen; "Mij is het gelukt, dus jij kan het ook". Dus daar stond ik dan.. Mij was het niet gelukt om het vol te houden bij de oudste..... Wat ben ik dan? Dan voel je je toch wel een mislukkeling, althans ik toch wel een beetje.... Ik ben echt wel voor borstvoeding, maar niet onder alle omstandigheden. En dan is fv echt wel een goede keuze.
Ja, ik bedoel dus ook dat het begrijpelijk is dat je er zo'n ding van maakt in jouw hoofd! Dus je moet het jezelf niet verwijten dat je zo'n tweestrijd voelt, gezien de heersende sociale druk rondom borstvoeding is dat heel begrijpelijk. Als die druk er niet zo heerste en bv niet zo als de 'norm' werd gezien (maar gewoon als een van de mogelijkheden om jouw baby te voeden) dan had je die gevoelens waarschijnlijk niet. Dat voorbeeld met werken is inderdaad ook zo'n voorbeeld van sociale verwachtingspatronen t.a.v. vrouwen/moeders. Het is lastig om dat van je af te zetten omdat die ideeën zo erg in ons systeem zitten, maar ik hoop dat het je wel lukt en vooral luistert naar wat jij wilt en waar jij je prettig bij voelt, zonder een schuldgevoel te hebben. Als het mij eerder was gelukt, was mij een hele, ellendige periode bespaard gebleven.
Ja precies, ik heb mezelf ook echt een mislukking gevoeld in de periode nadat ik was gestopt. En de opmerkingen maakten het er inderdaad niet beter op. Mensen bedoelden het meestal wel goed, maar ze weten niet dat ze onbewust microagressies naar mijn hoofd gooide.. Opmerkingen zoals: "heb je wel geprobeerd door te zetten?" of: "jammer, maar bij je volgende kindje kan je het weer proberen!" geven je echt het gevoel dat je hebt gefaald. Terwijl dat dus absoluut niet zo is. Ik ben ook pro borstvoeding (net zoals ik pro flesvoeding ben overigens), er kleven gewoon veel voordelen eraan! Ik vind het ook gewoon een mooi, natuurlijk iets. Maar die constante sociale druk is hetgeen ik me tegen verzet, vooral omdat het veel vrouwen (waaronder ik) gewoon in nare posities kan brengen (terwijl zij al in een kwetsbare positie zitten zo vlak na de bevalling) die vermeden kunnen worden en vrouwen soms met een minderwaarheidscomplex achterlaat. Dat moet anders, vind ik.
Ik vind dat iedereen daar helemaal vrij in moet zijn en elkaar in hun waarde moet laten, maar helaas bestaat er inderdaad die druk om in ieder geval borstvoeding te proberen. Ik chatte destijds met een vrouw, haar zoon kreeg niet genoeg voeding uit haar borstvoeding maar zij weigerde flesvoeding te geven... sorry hoor, maar je wilt toch het beste voor je kind en als een kind niet goed groeit omdat hij/zij niet genoeg voedingsstoffen uit bv haalt dan kijk je toch naar andere alternatieven?! Zelf heb ik 2 kinderen, bij beide is er ook geen enkele twijfel (nog geen procent) geweest dat ik borstvoeding wilde proberen, direct met flesvoeding gestart... geen spijt van en mocht er een derde komen doe ik het precies op dezelfde manier.
Ik ben twee dagen na de geboorte begonnen met fv. Mijn meisje viel voortdurend in slaap tijdens de bv en ze begon af te vallen. Ik moest om de twee uur voeden en op verzoek. Ik was alleen zo bekaf van een heel zware bevalling dat ik al wist dat ik dit echt niet ging trekken. ik koos dus na twee dagen voor fv. Ik heb me lang schuldig gevoeld maar besefte ook dat mijn meisje niets heeft aan een ongelukkige, doodmoeie moeder. Mijn meisje vond de fv heel fijn en ik kon gelijk een goede regelmaat in brengen. Ik heb er dus geen seconde spijt van!
Tijdens mijn zwangerschap wist ik al dat ik wilde starten met fv. Ik heb fibromyalgie en dus ook de chronische vermoeidheid die hierbij hoort. Ik heb ook genoeg opmerkingen gehad hoor en voelde me heel onzeker. Ben ik dan zo slecht voor mijn kind? In het z'huis waar ik sowieso zou bevallen werd er helemaal niet moeilijk over gedaan en ik werd ook niet 'overgehaald'. Van tevoren was mijn keuze duidelijk en dat werd gerespecteerd. Achteraf ben ik zo blij dat ik fv heb gegeven! Door alle ellende na de bevalling had ik bv echt niet kunnen opbrengen. De kraamhulp was ook zo lief! Dus als jij fv wil geven, dan doe je dat. Je weet zelf her beste is wat goed is voor jou en je kinderen. Dit heb ik iig na heel wat maanden wel geleerd.
'Iedereen' vindt BV zogezegd het beste, maar ik merk dat er heel weinig kennis over is in onze maatschappij. Waardoor moeders zich schuldig voelen als het niet lukt, of direct te horen krijgen dat alles aan hun voeding ligt en dat het met een fles wel opgelost is. Je moet sterk in je schoenen staan als moeder. Welke voeding je ook kiest.
Klopt, je hebt (in mijn ogen) gelijk. Als ik hoor hoeveel vrouwen het advies hebben gekregen te stoppen met bv vanwege bijv reflux. Echt zonde. Juist omdat het lichter verteerbaar is. Wil niet zeggen dat iedere moeder maar bv moet blijven geven. Maar ook niet dat je bij zoiets per definitie moet stoppen. Er is te veel onkunde, ook (of juist?) in ziekenhuizen is mijn eigen ervaring.
Wij zijn bij ons eerste zoontje direct gestart met fv! En ook bij ons tweede kindje wordt het fv! Geen twijfel over mogelijk! Ik respecteer iedereen, of iemand nou fv of bv wil geven, ieder zn keus! Waar ik niet van hou is mensen die proberen bv op te dragen! Bij ons eerste kindje was dat de kraamzorg en de vk! Waarop ik uiteindelijk kwaad werd en zei dat ze er nu echt over moesten ophouden.. ik heb dit als vervelend ervaren.. ik heb mijn redenen om fv te geven.. als iemand redenen heeft om bv te geven, helemaal prima! Ik heb me nooit schuldig gevoeld, ik heb me wel niet begrepen en gerespecteerd gevoeld.. wat echt niet leuk is als aanstaande mama! Nu ben ik direct duidelijk. Direct bij de vk aangegeven fv te geven en daar geen discussie over mogelijk is. Dus gewoon doen wat JIJ wilt, waar jij je goed bij voelt!
Ja klopt. De onkunde komt (juist) vanuit sommige professionals. Heel jammer. Want dan wordt de roep 'BV is het beste' wel heel hol, als je als nieuwbakken moeder geen echt, goed advies kan krijgen. Als alleen maar gezegd wordt dat bv het beste is en zo natuurlijk en dat het allemaal vanzelf gaat, worden moeders onterecht opgezadeld met gevoelens van falen en schuld. En dat is echt het laatste wat je moet willen. Geen moeder faalt. BV is geen sprookje. Ik ben zo dankbaar voor de woorden van de vroedvrouw en lactatiekundige in het ziekenhuis: 'de eerste drie weken zijn de hel'. Dan kan je je daarop instellen.
Ja dat lees ik hier ook in de reacties. Allemaal gevallen waarbij ik denk 'nou dat had echt op een heel andere manier gekund', maar waarbij overduidelijk de goede kennis en begeleiding niet voorhanden was. In Nederland is het toch te vaak een kwestie van zeggen 'borst is best', maar vervolgens iets heel anders doen. Beetje als voetbal: je kunt wel heel hard roepen dat Nederland wereldkampioen moet zijn, maar als trainers en coaches alleen maar zeggen 'jullie moeten voetballen' komen die elf mannetjes in het veld echt niet ver. Daar komt echt meer bij kijken: spelregels kennen, trainen, oftewel, kennis en begeleiding.
Ik wist voordat ik zwanger was al dat ik graag alleen flesvoeding wilde geven. Hele zware zwangerschap gehad, en toen definitief besloten direct flesvoeding te gaan geven. Geen spijt gehad! Hij doet het supergoed! Wel bleken zijn darmpjes nog onderontwikkeld te zijn (door mijn diabetes), en heeft hij uiteindelijk pepti gekregen. Wellicht was borstvoeding lichter verteerbaar geweest. Ik was vooral ook blij dat ik snachts ook een keer ononderbroken kon slapen
Dat kon ik ook bij 12 weken hoor Heeft tot 6,5 maand geduurd, maar of je nu borst of fles geeft, alle kinderen gaan wel weer eens spoken die erste jaren.
Goede vergelijking Zolang de voorlichting en begeleiding niet veel beter (professioneler) wordt, kom je er niet met mooie woorden en glanzende foldertjes.
ik had geen kracht meer over om iets te doen. was al 7maanden uitgeput in de zwangerschap en toen moest ik nog bevallen. Ik kon amper lopen qua kracht dus ik was blij dat ik niet persé voor mijn eigen kind hoefde te zorgen (wat ik uiteraard als het wel ging wel deed). Mijn lijf trok het allemaal niet meer (al bij 10 weken zwangerschap en toen moest ik er nog 27), dus ik MOEST ook echt bijkomen. daar had ik mezelf niet nog 12 weken doorheen kunnen slaan... Hij slaapt inmiddels als een roosje (ruim 1,5 jaar inmiddels) maar idd bij tijd en wijle nog wel eens spoken
Snap ik hoor, je hoeft je niet te verantwoorden voor je keuze. Voor jou was dit overduidelijk de beste optie. Er wordt weleens gezegd dat kinderen door FV sneller zouden doorslapen, maar dat is niet waar. Het is natuurlijk wel zo dat je FV uit handen kan geven, dus iemand anders de nachtvoeding(en) kan laten doen. Dat is daar weer een voordeel van.