Ik heb sinds een paar weken pas met iedereen gedeeld dat wij voor een 2e kindje gaan en dat we met iui bezig zijn. Ik had gehoopt op wat steun en begrip, maar het valt me zo tegen. Ik krijg vragen als, hoe bedoel je geestelijk zwaar? En de opmerking gister van mijn schoonzus, Ja je moet er wat voor over hebben hè. Terwijl zij allemaal spontaan en makkelijk zwanger worden. En zelfs mijn ouders reageren met weinig woorden. Gelukkig heb ik wel een lieve man die me steunt, maar omdat het al zo zwaar is, kan ik wel wat meer steun gebruiken. En door de reacties of weinig reactie, wil ik er al weinig meer over zeggen. Kennen meer van jullie dit?
Tja... Ik denk dat niet iedereen precies weet wat het inhoudt en dus ook niet weet hoe te reageren. Daarnaast is het ook zo, als ik voor mezelf spreek, dat ik me wel realiseer dat ik persoonlijk er veel mee bezig ben, maar mijn omgeving er natuurlijk niet de hele tijd aan denkt. Of misschien wel helemaal niet. Ik heb ook geen zin om er met iedereen over te praten. Nu moet ik ook zeggen dat het mij qua zwaarte (zowel emotioneel als lichamelijk) alles is meegevallen (dit is mijn eerste ivf voor een tweede kindje). Dat scheelt misschien ook wel in het ventileren .. Ik heb het onze familie verteld. Reacties zijn verschillend: sommigen vragen er oprecht geïnteresseerd naar, anderen minder vaak bijvoorbeeld. Ik vind dat niet zo erg. Mijn vriendinnen weten het ook en nog wat goede vrienden van mijn vriend. Ze vragen er niet dagelijks naar (dat hoeft voor jij ook niet, het is aan lang traject en ik snap dat het bij hen in de vergetelheid raakt) en sommigen weer wel. Maar goed, het gaat nu dan ook goed met mij. Voel me goed, lichamelijk en geestelijk. En dan is er vaak ook niet veel meer te melden. Ja, hopelijk over een week goed nieuws Ik hoop dat je een goede weg kan vinden voor jezelf om het te delen met de mensen die je de steun geven die je wilt. De anderen zou ik er niet mee vermoeien. Kost je alleen maar energie en die heb je hard voor andere dingen nodig... Succes en sterkte.
Jawel hoor, ik herken het ook wel. Wij hebben al een hele tijd geleden gezegd dat zwanger worden bij ons niet zo gemakkelijk gaat (omdat er steeds hints gegeven werden over dat mijn schoonouders zo graag opa en oma zouden worden). In onze omgeving werd ook steeds vaker gevraagd naar of wij nog niet aan kinderen wilden "beginnen". Ook tegen onze vrienden hebben we het daarom verteld. Wat mij opvalt, is dat mensen er haast nooit uit zichzelf naar informeren, naar hoe het nu is. Misschien realiseren ze zich niet hoe belangrijk dit voor ons is, of wat voor impact de MMM kan hebben. Of misschien zijn ze gewoon bang iets te vragen en er een emotionele reactie op te krijgen. Of misschien weten ze gewoon niet wat ze moeten vragen. Ik weet niet waar het aan ligt, maar ik merk het dus ook. Edit: ik wil er nog even aan toevoegen dat ik bij ons niet zozeer "onbegrip" ervaar, maar een gebrek aan directe interesse (ik ga ervan uit dat onze omgeving wel heel erg met ons meeleeft, maar ik merk er alleen niet zo veel van).
Ik herken het ook wel. Ik kreeg bijv. opmerkingen als ''het kan altijd erger'' of ''misschien wil je lichaam hier iets mee aangeven''. De meest vreemde opmerkingen of gebrek aan meeleven, tja, je doet er weinig aan denk ik.
Ik herken dit ook wel hoor. Mensen die dit niet hebben meegemaakt, zullen je nooit helemaal begrijpen. En die goed bedoelde opmerkingen kon ik op een gegeven moment ook wel schieten.... Wij hebben een zoontje welke spontaan is gekomen. De 2e wilde maar niet lukken, uiteindelijk 8 IUI's gehad en nu bezig met IVF/ICSI. Vandaag terugplaatsing gehad uit een 2e poging. Heel veel succes meid, het kan erg emotioneel zijn. Hoop dat je toch iemand vind waar je je verhaal kan delen. Je gevoelens kan je hier ook goed kwijt. Wij snappen precies hoe je je voelt. Ik lees wel eens verhalen van meiden hier en dan denk ik, dat is echt precies wat ik altijd bedoel.
Zelf niet die ervaring, maar wel van de andere kant. Een vriendin is de hele molen doorgegaan (helaas zonder resultaat) en omdat het voor haar behoorlijk emotioneel was durfde ik er niet zo naar te informeren. Dat heb ik haar verteld en gevraagd of ze, als ze er over wilde praten, daar dan zelf het voortouw in wilde nemen.
Bedankt voor jullie reacties! Allemaal ook herkenbaar en toch bij iedereen weer verschillend. Ik zou het idd fijn vinden het hele proces en de gevoelens en dus ook emoties met jullie te delen Nu is het ook even een moe,mt dat ik het erg moeilijk heb. Ik was hierdoor al om 5 uur wakker en pieker overal over, om de lulligste dingen. Woensdag mag ik testen, dus dat zal het zijn
Herkenbaar.. Ik weet alleen niet of jullie 1e via mmm verwekt is.. Hier ook het gevoel soms er alleen te voor staan..wel samen met lief natuurlijk! Iedereen die niet in de mmm zit/gezeten heeft kan zich voorstellen En Voelen hoe het voor ons is!! Helaas negeren die mensen je..zeggen hele domme dingen..en kwetsen je onbewust! Tijdje terug heb ik mijn moeder flink de waarheid gezegd...ik dacht als jullie er niet voor ons zijn..stik dan maar!! De mmm is al moeilijk voor je relatie maar het kan ook banden breken! Gelukkig besefte mijn moeder dat ook..en proberen m'n ouders nu normaal te doen!! Heb jij al eens verteld hoe het voor jou/jullie is?? Dikke knuffel en heel veel sterkte!!
Die van 'misschien wil je lichaam er iets mee aangeven' doet me echt de rillingen over m'n rug lopen! Wat een rotopmerking. Welke het ook goed doet: je maakt je te druk,daarom lukt het niet.
Hoi babytjuh, Onze dochter is ook geboren via iui. We waren 2,5 jaar bezig. Gelukkig was het met de 1e iui al raak toen En ja ik heb het al vaker uitgelegd hoe het voor ons voelt, ik doe net niet meer, om nog meer teleurstellingen te voorkomen. Ik deel het wel met jullie. Ik heb het gevoel dat ik ongesteld ga worden, buikpijn,.... Balen
Hier soms ook weinig interesse vanuit onze omgeving. Maar ik moet zeggen dat nu we er zelf wat meer over vertellen, ik het idee krijg dat onze vrienden de impact wat beter begrijpen. Maar ja....hoe leg je aan iemand uit hoeveel verdriet het doet als het maar niet wil lukken. De slapeloze nachten, continu hoop hebben zonder resultaat, alle angstige wc-bezoekjes, bijna een hartaanval krijgen bij ieder buikpijntje, de talloze keren dat je naar het ziekenhuis moet, hoe het voelt om jezelf te moeten prikken, hormonen die door je lijf razen, vrienden die wel zomaar zwanger worden, ellendige gesprekken met artsen, je leven wat stil staat, etc. Dit kan je gewoon niet uitleggen aan mensen die niet in hetzelfde schuitje hebben gezeten! Het is zoveel meer dan alleen de teleurstelling als je weer eens ongesteld wordt, maar dat blijft voor mensen voor een groot deel verborgen. Ik ben deze ronde zo'n 8 keer naar het ziekenhuis geweest in 10 dagen tijd. Dat heeft zo'n impact op je leven. En zo kan ik nog tig dingen noemen. Ik probeer nu naar m'n omgeving heel open te zijn over ons traject en ook duidelijk aan te geven dat ik het prettig vind als ze er naar informeren. Dit lijkt z'n vruchten af te werpen, want ik krijg steeds vaker smsjes van vrienden die willen weten hoe het gaat. Maar er blijft altijd een grote groep mensen die er niet naar informeert (omdat ze niet weten hoe ze er over moeten beginnen of omdat ze de impact van dit traject niet beseffen of omdat ze gewoon stom zijn). Probeer je te richten op de mensen waar je wel iets aan hebt en laat de rest een beetje links liggen. Het is moeilijk (ik worstel er zelf ook dagelijks mee), maar je kan er helaas weinig aan veranderen. Veel sterkte met de laatste wachtdagen en ik hoop dat de buikpijn toch niet je ongi gaat betekenen. X
Hoi Linneke, Ik zit zo'n beetje in dezelfde situatie als jij. Eerste kindje 2,5 jaar op moeten wachten (net voor IUI zwanger) en nu mogen we na weer 2,5 jaar wachten in januari starten met IUI. Ik vond het voor onze eerste moeilijker omdat mensen dan nog niets weten. Nu weten ze dat het bij ons niet vanzelf gaat en stellen ze over het algemeen geen pijnlijke vragen over wanneer er een 2e komt. Er is opzich begrip maar ik merk wel dat mensen soms niet beseffen hoe groot het verlangen naar een 2e kindje kan zijn en dat het wachten soms heel zwaar kan zijn. Maar laat ik eerlijk zijn, toen ik eindelijk zwanger was van ons eerste kindje dacht ik ook dat het wachten op een tweede nooit meer zo moeilijk zou kunnen zijn omdat ik al moeder ben maar het valt me stukken zwaarder dan ik gedacht had. Ik hoop dat de IUI raak mag zijn! Kom anders eens kijken bij 'ons' topic van meiden die allemaal lang moeten wachten op een tweede zwangerschap. http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/325320-2e-kindje-langer-jaar-oefenen-155.html#post14069300
secundaire fertiliteitsbehandelingen Hier nog een link naar een website die ook in ons onderwerp geplaatst werd waar heel goed wordt uitgelegd wat het verdriet kan zijn als je op een tweede kindje wacht. Zou je eventueel aan je familie/vrienden kunnen laten lezen?
Hoi Jiska en Mariska, Ik heb 3 keer jullie berichtjes gelezen, maar na 1 tel weet ik het niet meer, sorry hoor. Maar ben teveel met mezelf bezig. Heb sinds vanmiddag beetje bloed en troep verloren. Troep van de lutinus. En kan ook niet zien door de lutinus of het bruin is. Weten jullie of een je bij een innestelingsbloeding ook menstruatiebuikpijn hebt?