Eindelijk in het traject en dan spontaan zwanger

Al meer dan een jaar willen wij een kindje.

Elke maand weer was het een teleurstelling als het weer niet gelukt was.

In februari dit jaar hebben wij besloten naar de huisarts te gaan, want het duurde nu toch wel erg lang. Van de huisarts kreeg ik een verwijzing voor een echo. Op de echo bleek dat ik last heb van PCOS. Hiervoor kreeg ik een verwijzing naar de gynaecoloog.

Na alle onderzoeken (man potje inleveren, bloedtesten, etc) mocht ik dan toch eindelijk bij mijn volgende menstuatie beginnen met Chlomid, om de eisprong op te wekken. Op de dag van het bezoek aan de gynaecoloog begon ik bloed te verliezen en ik bleef bloed verliezen, dus ik was ongesteld. Op dag 3 begonnen met Chlomid slikken. Aan het eind van dag 4 vond ik dat mijn menstuatie wel erg magertjes was, dus hebben we besloten de volgende dag een zwangerschapstest te doen. En ja hoor, die was positief! Maar dat kan helemaal niet dachten we, ik maakte immers geen eisprong. Nog maar een test gedaan... Ja hoor, het waren toch echt 2 streepjes. Zou het door de Chlomid komen? Het was pas 07.00 uur, dus het ziekenhuis konden we nog niet bellen. Op dat moment begonnen er 2 ontzettend lange uren. Om 09.00 uur gelijk bellen. Het eerste dat gezegd werd was: mevrouw, u had een test moeten doen voordat u met Chlomid begon. Tja, ik had een paar dagen ervoor een echo gehad. Als ik zwanger was hadden ze dat toch wel gezien?! Ik moest direct stoppen met de Chlomid en zou later teruggebeld worden.

Om 16.00 uur werd ik teruggebeld. Over 3 weken zou ik een echo krijgen om te kijken hoe ver ik ben en of het hartje klopt. Kan het niet eerder? Nee mevrouw, we zien nu nog niets.

Diezelfde avond begon ik bloed te verliezen, shit, straks is het een miskraam. Gelijk mijn moeder gebeld, die vond dat het geen miskraam was, want ik had geen last van erge krampen. Volgende ochtend toch maar even het ziekenhuis gebeld, maar de echo over 3 weken bleef gewoon staan.

Er brak een tijd aan van veel misselijkheid en heel erg zere borsten. En mijn acrylnagels lieten los, die zijn er nu dus ook maar af.

3 juni was het zover, we kregen de echo. Erg spannend, want ik was zo bang dat het mis was gegaan. Op de echo was te zien dat het vruchtje 6,5 mm groot was en het hartje klopte. Dat betekend dat ik toen 6 weken en 4 dagen zwanger was. Ook kreeg ik wat minder goed nieuws, want bij het vorige bezoek is er een uitstrijkje gemaakt en daarop waren verontrustende cellen gevonden. Dit moest 2 weken later verder onderzocht worden. Na het bezoek aan de gynaecoloog had ik best een dubbel gevoel, ik was blij omdat alles goed is met het kindje, maar ik ben ook bang vanwege die verontrustende cellen. Uiteindelijk heb ik me er maar bij neergelegd en hoop ik maar op het beste, anders maak ik mezelf helemaal gek en dat is ook niet de bedoeling.

Afgelopen donderdag heb ik het onderzoek gehad en de afwijking was licht tot matig, niets om me zorgen om te maken dus. Er is wel een hapje weggenomen en daar krijg ik volgende week donderdag de uitslag van. Over 3,5 week moet ik nog een keer terugkomen bij de gynaecoloog en als dan alles goed is mag ik door naar de verloskundige.
Het onderzoek moet ik in ieder geval ook weer 6 weken na de bevalling.

Het weekend bleef ik bloed verliezen, echter geen krampen, maar genoeg om me ongerust te maken. Vanochtend gelijk het ziekenhuis gebeld en vanmiddag mocht ik langskomen. Met het kindje was godzijdank niets aan de hand, het hartje klopte nog mooi en het zag er allemaal goed uit.

Ik ben erg onzeker van mijzelf en daardoor is het af en toe best moeilijk, bij elk pijntje of beetje bloed schiet ik al in de stress. Hartstikke slecht natuurlijk!