Nee, het is niet vergelijkbaar met de meeste situaties (maar ik geloof echt wel dat wij een en ander aan zorgen delen!!) en misschien had ik ook niet moeten reageren in dit topic, want onze situatie is natuurlijk niet standaard... Maar het is wel wat hoor... Mijn zoon kan helemaal niet zeggen dat iemand hem niet goed behandeld, of dat iets pijn doet, of dat hij ongelukkig is of juist niet, en toch weet ik nu al dat ik er niet altijd voor hem kan zijn en dat ik maar vertrouwen moet hebben. Maar eerlijk gezegd heb ik dat vertrouwen helemaal niet. Er is zoveel doorloop van personeel in de zorg, slechte overdracht, mishandeling (ook patiënten onderling) seksueel misbruik. Bah. Hoe kun je dan vrede hebben met je kind achterlaten. Ik heb al moeite met school op dit moment. Ik snap wel dat het met 'gewone' kinderen anders is, maar je moet best wel verbaal en emotioneel stevig kind hebben gemaakt om überhaupt een vreemde te vertrouwen en dan ook nog de mond open durven te trekken als er iets gebeurt dat het kind niet zint. Dat lijkt me ook bij 'gewone' kinderen nog best wel veel gevraagd, eigenlijk. Dus ik begrijp heel goed dat je kleine kinderen, ook zonder handicap, niet zomaar bij een betaalde oppas achterlaat.
Ik ben het helemaal eens met 1 van de eerste reacties, zolang het kind zich er prettig bij voelt is het prima. Maar wat ik nu al heel duidelijk merk is dat je er echt niet zoveel aan kunt doen als ouder en dat kinderen hier toch heel verschillend in kunnen zijn. Mijn zoontje was van het begin af aan snel overprikkeld, sliep alleen thuis in bed en was snel bang. Hij gaat nu tot mijn grote verbazing zonder problemen naar de oppas sindskort. (Noodzaak tot wegbrengen was er eerder nooit want man werkte thuis wanneer ik moest werken). Ik zie in mijn dochtertje van 4 maanden tot nog toe iets heel anders, veel rustiger, slaapt wel het liefst in een bed maar ook rustig bij iemand anders in een ledikantje en laat alles veel meer over zich heen komen. Ze is ook minder op mij gefocust, al kan dat nog wel komen natuurlijk.. Waarom ik in het andere topic nogal heftig reageerde; je krijgt als ouder van een huilbaby/moeilijk slapend kind zo vaak van die steken onder water van ouders met ‘makkelijke kinderen’ dat zij zelf ook gewoon ‘heel makkelijk’ met hun kind omgaan en het daardoor zo goed gaat met slapen op vreemde plekken etc. Stiekem gun ik zulke mensen altijd nog een keer een moeilijke slaper. (Oké dat is niet aardig van me. Een huilbaby gun ik niemand overigens.) Ik ben namelijk ook ooit gewoon begonnen met mijn zoontje overal mee naartoe nemen enzo maar het werkte gewoon echt niet voor hem. En als ouder zit jíj dan de rest van de dag/nacht met de gebakken peren, niet die mensen die zo hard beweren dat je maar wat makkelijker moet zijn. Momenteel gaan mijn kinderen alleen weg als het nodig is en soms een halve dag wanneer bijv. oma hen uitnodigt gewoon voor de gezelligheid. Logeren vind ik niet nodig en vind ik ze nog erg jong voor met 4 maanden en 2 jaar. Op vakantie heb ik ze veel liever bij me.
Dafne logeert weleens, maar alleen bij mn sm. Zit op kdv en dat gaat ook prima, alle vertrouwen in hun. Maar hebben nog nooit een onbekende oppas gehad. Als het nodig is, dan altijd bij mn sm. Die past ook een dag in de week op en heeft alles bij de hand bij haar thuis, bed enzo. Ik kan de stap nog niet zetten voor een onbekende oppas. Ik vind dat niks. Daarbij wetende dat dat echt aan mezelf ligt. Zo'n onbekende wordt vanzelf bekend tenslotte. Het is op zich niet nodig, want mn sm is altijd bij de hand zeg maar. Maar soms voel ik me bezwaard haar weer te vragen. Heb een voorzichtig eerste stap gezet door een balletje op te gooien bij vrienden. Zij zijn ook Dafnes voogd mocht ons wat overkomen. Maar door druk druk druk kent Dafne die niet zo goed. Dus daar zijn we mee bezig, haha. Zoals het nu klinkt, lijkt het alsof ik niet zonder mn kind kan of overbezorgd ben. In tegendeel, ik breng dr met een gerust hart naar kdv of sm. En doe graag iets voor mezelf. Maar dat oppassen door een vreemde is nog een ding Het resulteert er alleen in dat vriend en ik te weinig samen doen. Meestal doet 1 van ons 2 iets voor zichzelf. En dat is wel jammer, en wil ik over een tijdje wel anders.
Natuurlijk mag (moet!) je reageren, ook dat zijn situaties waarbij je dus niet "zomaar" een oppas huurt zoals dat zo makkelijk geopperd werd. Jouw wantrouwen in de zorg nu snap ik heel goed. Er is daar nog veel niet op orde. Hopelijk zijn er plekken waar je tegen de tijd dat het nodig is wel genoeg vertrouwen hebt dat ze goed voor hem zorgen. Ongelooflijk moeilijk lijkt mij dat.
Dank je, hele fijne reactie Ik hoop ook dat we een fijne plek vinden. Ik denk er zelfs over na om zelf iets op te zetten.
Hier gaan ze naar een gastouder en soms past oma op. Verder niemand. Kan ook niet echt met hun gedrag
Even nog aanvulling op mn vorige post. Het gaat me dan echt alleen om laten logeren bij iemand anders. Overdag iemand oppassen gebeurt regelmatiger, ook bv door een buurvrouw ofzo. Daar heb ik verder geen moeite mee.
Dat vind ik dan wel weer een heel extreem voorbeeld. Zal vast niet alleen zijn omdat het kindje niet alleen durfde te zijn.
Pff, zo mee eens! Hier huilbaby eerste 2 maanden. Daarna strikte rrr. Sliep alleen in eigen bed. Snel overprikkeld. En ik had de pech dat ze tot ze een jaar was nog 3 slaapjes deed. Dus ja, ik heb me redelijk opgesloten en alles om haar slaapjes heen gepland het eerste jaar, 1.5 jaar. Het was anders echt drama. En dan zo'n muts die zegt dat haar kinderen zo makkelijk zijn omdat ze ze overal mee naartoe neemt. Dan zeg ik altijd: nee, niet omdat, maar ondanks. Dan hebben ze gewoon mazzel. Verder kijken dan eigen referentiekader is erg moeilijk voor sommige mensen. Edit: ik heb trouwens 0 spijt dat ik het zo gedaan heb. Was allemaal maar tijdelijk en zij gedijde er gewoon goed bij, dus wij ook. Nu is het veel makkelijker en sinds ze geen middagdutje meer heeft, slaapt ze zelfs weleens in de auto. Konden we ons eerste jaren niet voorstellen, haha.
Kdv vanaf 4 maanden bij alledrie. Ging niet altijd makkelijk, gelukkig een heel fijne omgeving waar dragen, in slaap wiegen en voeden op verzoek geen probleem was. Logeren mag, maar hoeft niet..de oudste 2 doen dat graag, de jongste vindt het tot nu toe nog te spannend en dat vind ik ook prima. We missen daarin geen dingen. Af en toe zou ik best eens een oppas willen, maar met onze jongste is dat gewoon lastig en dat kun je niet met een 16 jarige afdoen, van beide kanten niet. Opa en oma passen daarom wel op. Ik ben er niet op tegen, maar vind het geen must. Stoor me wel enorm aan de mensen die zeggen dat een kind moet wennen, of dat je ze kunt leren slapen of dat een makkelijk kind een kwestie van opvoeden is. Aaargh.
En hoe groter ze worden des te groter het onbegrip zie je wel. Kan heel goed dat jouw kinderen er geen last meer van hebben als ze ouder zijn. Hier dus wel (al sliepen ze als baby dus overal, maar toen vingen ze de prikkels ws op door enorm veel te slapen) maar nu 5 en 9 snappen heel veel mensen niet waarom je beperkt kunt zijn in wat je kunt ondernemen. Voor een schooldag ergens eten s avonds is gewoonweg geen optie. Geeft op zondagen nogal eens gedoe. Maar idd wij zitten ermee.
De opvoedingsvisie van die ouders was dat dat de kinderen zelf wel aangaven wanneer ze ergens klaar voor waren. Dat meisje was 6 ofzo, sliep ook nog bij de ouders in bed. Verder een heel normaal kind, was echt niks mee aan de hand. Maar als mensen hun kind nooit eens ergens anders laten dan denk ik aan dit voorbeeld. Het hoeft ook niet gelijk een onbekende oppas te zijn, maar af en toe een dagje of weekendje bij anderen zonder dat ouders erbij zijn vind ik wel normaal.
Goed voorbeeld... mijn jongste is 6 en slaapt nog bij ons in bed.. verder een heel zelfstandig jongetje. Het kan denk ik geen kwaad om met een iets meer open blik te kijken. Op zich af en toe ja. Voor de rest denk ik idd dat kinderen zelf goed aan kunnen geven wanneer ze ergens aan toe zijn. Al moeten sommige dingen zoals school wel gewoon.
Mijn oudste is bijna 11, laatst een superleuke gezellige bbq gehad. Alle 3 de kindjes mee. Het was het gedoe achteraf wel waard hoor, maar pff, wat heeft die avond hem een energie gekost (en daarmee ons ook). En dat komt er thuis weer uit he.
Ik heb een heel open blik hoor. Ben ook echt voorstander van cosleeping, maar in dit geval had ik heel erg het idee dat het totaalplaatje van die opvoeding averechts werkte. Dat meisje kreeg echt in alles haar zin als ze maar hard ging huilen en dat vind ik echt niet gezond.
@Paardenbloem kan prima dat het beter wordt! Onze oudste was een huilbaby en moest ik strikt rrr toepassen kon hem echt niet meenemen overal naartoe. Overigens resulteerde dat er bij ons wel JUIST in dat wij de oppas hier lieten komen, gesleep was geen optie. Mijn moeder heeft ook wel (vertelde ze me later) Uren rondjes met hem gelopen savonds. Niet dat ze me dat toen vertelde, ik zat er zo doorheen en ik had de spaarzame momenten los van mijn baby erg nodig om het aan te kunnen. Als ze dat had gezegd had ik me vreselijk gevoeld! Maar nu is het een top slaper, heel vrij en logeert juist zelf heel graag. Hij verbaasd me zo! Tegen mij werd ook vaak gezegd joh neem hem mee (naar vrienden) leg hem hier op bed. Nee, dat ging niet, dat deed hij niet en dat was voor niemand leuk. Bij ons werkt meeslepen niet, maar laten vertroetelen bij vertrouwde gezichten wel. Dus daar kiezen wij altijd voor. Overigens las ik ook ergens “.onbekende” oppas maar ik heb mijn oppas via oudermatch. Is eerst 4x hier geweest, woont vlakbij, loopt stage hier op de basisschool..het meisje is goud waard en nu echt een fijne betrouwbare oppas. Ik krijg al buikpijn als ik straks een nieuwe moet zoeken