Vandaag heb ik dan officieel de eerste echte aanvaring gehad met mijn man over de opvoeding.... Ons zoontje heeft vandaag een enorme huildag gehad, en na de laatste fles vanavond, wanneer hij WEER enorm begon te huilen toen hij naar bed moest, vond mijn man het welletjes. Die wilde hem laten huilen, omdat hij ook echt doodmoe was. Oke, daar kan ik in mee, maar max 15 min. Mijn man had echt zoiets van: al brult hij een uur, ik ga er niet heen. Omdat het niet meer huilen was maar krijsen, ben ik toch naar boven gelopen. In eerste instantie riep mijn man heel boos: 'dat als ik dat zo nodig moest doen, ik er later ook maar uit moest gaan, als hij voortaan altijd huilt als hij naar bed wordt gebracht (dus eigenlijk gaat het over een stukje verwennen, wat in mijn ogen niet kan met 4,5 maand). Maar ik trok me er niks van aan en ben naar boven gegaan. Ons zoontje was helemaal over zn toeren, dus ik moest er ook van huilen (kwam flink zuur omhoog). Mijn man kwam naar boven en schrok erg en moest ook huilen (dat vond ik dan wel weer lief) en voelde zich heel schuldig dat hij zo reageerde. We hebben het dus ook echt wel goed uitgesproken, maar zijn tegelijk ook wel van geschrokken. Zeker omdat dit soort dagen/ nachten nog wel vaker gaan voorkomen. Hebben jullie ook wel eens een flinke discussie of ruzie gehad met je partner over de opvoeding?
Ja hier het zelfde mijn man zegt ook vaak lekker laten huilen. En bij mij is de regel 20 tot 30 min ( ligt er aan hoe hij huilt ) laten huilen en echt niet langer.
Hier regelmatig een discussie over opvoeden. De kunst is om het erover te hebben als de kinderen op bed liggen. Hier op dit moment een dwarse peuter en een eigenwijze kleuter. We merken dat we bepaalde dingen toch wel anders aanpakken. Ruzie maken we eigenlijk nooit over de opvoeding, gelukkig maar, meestal komen we er wel uit.
Nee, eigenlijk hebben wij nog nooit een discussie over opvoeden gehad. Wij zijn allebei anti-laten huilen, dus dat is al geen punt van discussie en natuurlijk denken we over sommige zaken wel eens anders, maar nooit zodanig dat we er discussie/woorden over hebben. Als we in bepaalde situaties een verschillend plan van aanpak hebben dan leggen we elkaar onze gedachtegang daarover uit en vaak is dat voor de ander wel verhelderend. Ik moet zeggen dat ik wel gedacht had van te voren dat we wel eens flink van mening zouden kunnen verschillen over bepaalde dingen in de opvoeding en dat er dan ook hevige discussie van zouden kunnen komen, maar niets blijkt in de praktijk minder waar te zijn.
Eerlijk gezegd in de 2,5 jaar dat hij oud is nog nooit gehad Wij zitten tot nu toe wonder boven wonder altijd op 1 lijn, al denk ik dat dat wel anders gaat worden in bijv zijn puberteit dan denk ik dat ik er anders insta als mijn man omdat dan de vader/zoon en moeder/zoon relatie anders is als nu als het over vriendinnen/uitgaan etc gaat
nee gelukkig niet, onze zoon is ons nu echt aan het uitproberen en dan moet je echt wel beide op 1 lijn zitten haha. over onze dochter ook nooit discussies over het opvoeden.
Zeker tot 1,5 jaar laat ik een kindje niet huilen. Maar goed, jij ook niet. Deze aanvaringen zullen wel eens vaker voorkomen. Dan kun je maar het beste nadat het is geweest goed praten over hoe jullie er beide instaan en tot een compromis proberen te komen. Wij hebben ook wel dingen die niet altijd overeenkomen. We komen er altijd wel uit. En inderdaad altijd als de kinderen er niet bij zijn.
Discussie over opvoeden niet met 4,5 maand maar wel over het wel of niet laten huilen en hoeveel minuten e.d Je kunt een kindje niet verwennen tot 6 maanden zegt men, maar wel Gewennen. Maar een baby die zo huilt daar is altijd wat mee. Kan heel simpel een vieze luier zijn of heeft gewoon ff de warmte van papa of mama nodig. Ik denk dat vrijwel elke ouder wel eens een moment meemaakt dat ze denken ' ik ben er klaar mee, laat maar ff lekker gaan, ik weet het ook niet meer'. Mij hielp het altijd om te denken dat er weer een ontwikkelingspunt/sprong aan kwam bij de kleine waardoor ze onrustig was en veel huilde. Of opeens niet meer rustig in slaap kon vallen. En dat het tijdelijk is, over zal gaan. Discussies hebben wij ook gehad in die periode. Soms gaat de een eerder naar de kleine toe dan de ander. Het is en blijft afstemmen met elkaar.
Er zijn van die dagen dat het moederschap enorm zwaar is!! Je man en jij zijn twee verschillende mensen, ook nog eens van een ander geslacht (lol) dus dat je soms een verschil van mening hebt is helemaal niet zo raar. Natuurlijk moet je het wel in grote lijnen met elkaar eens zijn over de opvoeding, maar in dit geval sprak jouw moedergevoel meer dan zijn vadergevoel zullen we maar zeggen. Als jouw intuïtie zegt dat je je kindje niet wilt laten huilen (doe ik ook absoluut niet) dan ga je gewoon naar 'm toe als ie huilt, wat je man er ook van vindt. Een kindje van 4,5 maand kun je idd nog niet verwennen en beter 1 x te vaak er heen geweest dan dat je kindje helemaal over z'n toeren raakt en de hele nacht niet meer slaapt. Gelukkig hebben jullie het alweer goedgemaakt! Kan gebeuren hoor, in dit geval vind ik dat jij 't prima hebt gedaan. En geloof me, dit komt in alle huishoudens voor, maar als je kindje nog zo klein is en je bent al aan het eind van je Latijn blijft die eerste echte aanvaring verschrikkelijk. Sterkte met je kindje, ik hoop dat ie snel weer beter in z'n vel zal zitten.
Wij hebben het hier nog nooit gehad. Ik had het eerlijk gezegd wel verwacht, mijn vriend en ik zijn behoorlijk verschillend in veel zaken. Uiteraard wel eens situaties gehad waar wij niet gelijk wisten hoe te handelen. Dan overleggen we wat we denken wat we moeten doen en tot nu toe komen we daar altijd uit. Gelukkig zijn jullie er goed uitgekomen, dat is het belangrijkst!
Ja regelmatig moet ik zeggen. Onze dame kreeg als ze haar zin niet kreeg of iets deed wat niet mocht een vreselijke driftbui die ik niet onder controle kreeg. Uiteindelijk na 3 dagen had ik in de gaten dat als ik haar bij me kon krijgen dan was die bui snel voorbij. Daar was hij het dus niet mee eens, hij had liever een driftaanval van ruim een uur. Ook vind ik dat hij te vaak iets niet toestaat terwijl ik er het kwaad niet van in zie. Als ik groente sta te snijden in de keuken wil ze er graag bij zitten en dat mag. Ze wil eigenlijk ook niet naar hem toe als ik thuis ben en als ik weg ben dan gaat het wel. Heb hem al gewaarschuwd dat hij niet zo "streng" moet zijn want hij ketst haar alleen maar meer af.
Nee eigenlijk nooit. Maar ts, dat is niet echt ruzie denk ik wat jullie hadden, je man had het gewoon helemaal gehad.
We hebben gelukkig zéér weinig discussies over de opvoeding. Op kleine dingetjes na hebben we dezelfde kijk op de manier hoe we onze kinderen willen opvoeden (gelukkig). Af en toe wil het nog wel eens voorkomen dat hij sneller boos of geirriteerd naar de kinderen is dan ik aanvaardbaar vind. Maar eigenlijk is dat ook wel wat flauw, want daar maak ik me zelf ook heus wel eens schuldig aan.
Dat denk ik ook, dat hebben wij ook regelmatig en ik noem dat dan geen ruzie. Toen Lisa nog een huilbaby was was het soms best erg, maar van beide kanten, zaten we er een beetje doorheen. Vooral 's nachts had 1 van ons het soms wel even gehad. En nu hebben we soms nog wel een klein meningsverschil, Lisa maakt er soms een potje van 's avonds en ik heb sneller de neiging om naar haar toe te gaan. Verder is mijn man vaak wat strenger dan ik, maar we vullen elkaar eigenlijk wel goed aan.
Wij zijn het niet altijd eens met elkaar omtrend opvoeden. Maar dingen die ik zeg of doe tegen mijn kinderen, hebben meestal altijd een achter liggende gedachte. Tenminste, ik probeer het allemaal zo verantwoord mogelijk te doen. En mijn man is soms wat kort door de bocht. Gelukkig geeft hij mij, na de discussie, 9 van de 10 keer gelijk. Meestal gaat zo iets zo van: "goh, wat je vanmiddag tegen X zei is niet zo handig, waarom heb je dat op die manier gedaan? Ik zou het toch anders doen, want...." Gelukkig komen we er altijd samen uit.
Fijn om te lezen dat jullie ook wel eens een meningsverschil hebben! Ik denk dat het idd geen echte ruzie was wat we hadden, maar mijn man had het gewoon echt gehad voor die dag. En dan zeg je wel eens dingen waar je spijt van krijgt. vandaag hebben we weer een huildag, hij ligt nu alweer in zn bedje te jammeren. Echter is het nu echt jammeren en niet krijsen, dus we laten hem nu even liggen. Wellicht een sprongetje of zo?
ik ken het wel en je ziet het gebeurd vaker dan je denkt. dat komt meestal omdat de ouders ook moeten wennen aan nieuwe leventje, meestal komt er ook vermoeidheid bij kijken en ja dan ben je gewoon prikkelbaar. het is niet zo erg zolang jullie het maar uitpraten en uitleggen waarom iets wel of juist niet goed is. let op ik zeg niet dat dit bij elk gezin gebeurd, maar het gebeurd vaker dan we denken alleen wordt er bijna niet over gesproken.
Eigenlijk nooit.. We babbelen wel eens over of we wel op 1 lijn zitten qua dingen. Ik vind wel dat hij f en toe te lang lief blijft.. Bij mij is het nee mag niet.. Laatste waarschuwing, als hij het dan nog een keer doet mag hij afkoelen op de deurmat.. Manlief wil nog wel eens een extra waarschuwing geven.. Dan zeg ik daar op een normale manier wel iets van
Ik wou ook zoiets schrijven.. hier is dat zo ongeveer ons enigste verschil hij is iets makkelijker met huilen als ik ben. Nu zijn die van ons 3 en 1,5 he. dat is een heel groot verschil op 4,5 mnd. Maar soms ben je het gewoon even zat, ik denk dat jouw man dat gister had, even toe aan rustig aan en daar houden kinderen geen rekening mee. Aanvaring is niet erg als jullie het maar uitpraten en elkaars standpunt aanhoren en daarover overleggen.