Nee nog nooit discussie gehad over de opvoeding, moet ook zeggen dat ik best veel alleen doe en mijn man vaak "afhankelijk" is van mijn mening omdat hij zoveel mist en dus veel niet weet. Het vreemde is, als het moet door ziekte of iets dergelijks, dan kan hij het wel en dan accepteer ik dat het anders gaat zolang het met liefde gaat.
Nee, eigenlijk niet... We zitten wel op één lijn. Is wel eens voorgekomen, dat mijn man hem naar mijn idee te laat naar bed heeft gebracht... Ik lag ziek op bed en man en zoon waren bij de buren aan het eten. Normaal is bedtijd om 19.00 uur met een beetje flexibiliteit, tot half acht uiterlijk. Alleen als hij overdag lang heeft geslapen, of we zijn onderweg ergens vandaan. Maar het is altijd heel duidelijk aan hem te merken als hij er niet op tijd in ligt... Enfin, die avond werd ik om 20.30 uur wakker en ik hoorde niks in huis. Dus ik sms naar man waar ze waren. Zaten ze nog bij de buren! Ik heb hem nog wel gezegd dat dat niet de bedoeling is, maar hij trekt er niet zo zwaar aan als ik. Van hem kan het best wel een keertje wat later. En ik vind het prima, zolang hij er inderdaad maar geen regelmaat van maakt.
Vind ik ook lang... Op die leeftijd is het nog niet huilen om aandacht, maar dan is het nog instinctief. Dus honger, pijn, dorst, angst...
Ik snap je standpunt hoor, maar heb je het wel eens meegemaakt dat als je boven komt op de kamer van je kleintje, dat hij of zij breeduit gaat lachen en direct stopt met huilen? Dat hebben wij hier de laatste tijd veel en we weten eigenlijk beide niet zo goed wat we dan moeten doen...want verwennen kan nog niet met 4,5 maand maar het lijkt soms wel alsof hij toch wel wat begrijpt...
Owh ik moet er bij zeggen dat t geen huilen is wat mijn zoontje deed maar echt schreeuwen om niks en als je zijn kamer in kwam ging hij gewoon liggen lachen. Beetje verkeerd geformuleerd. Maar dat probleem hebben wij dus 2 mnd lang gehad echt schreeuwen niet huilen of krijsen nee schreeuwen en er was echt niks. Als hij echt huilt dan kijk ik na 5 of 10 minuten wat er is ( aangezien hij zichzelf nog wel eens in slaap huilt wacht ik 10 min troost ik hem en ga ik weer weg. )
Mijn ervaring is dat het vaak wel zo zal blijven discussie.s over de opvoeding. Op dit moment hebben we hulp van jeugdzorg inverband mijn problemen en een probleem daar van is dat we samen beter moeten praten over de kleine problemen en irritatie.s die we naar elkaar voelen als het om de kinderen gaat. Mijn dochter van 2 jaar heeft er nog niet echt last van maar we moeten echt op een lijn komen. Nu we steeds wat meer praten over de een lijn. Merken we dat onze oudste zoon zijn kond tegen de kribbe aan het gooien is kortom hij is zijn grenzen aan het aftasten tot hoe ver kan ik bij me ouders gaan. En ik kan je vertellen met een 11 jarige dat dat soms verdomt lastig is. Hij maakt er echt gebruik van... Blijft toch proberen zijn zin door te drijven. En we maken nu nog steeds wat fouten daar in. Mijn nee is voor papa ook nee. En andersom. En de kunst is en blijft om het na de hand er samen over te hebben. Hoe lastig het ook is. Opvoeden is een levensweg die je moet volgen... En vooral ga op je gevoel en instink..
Veroordeel toch niet zo gelijk. Het gaat niet altijd over rozen he. Soms denk je er goed aan te doen. Probeer je er een weg mee in te slaan. Kijken wat het beste werkt voor je kindje. We hebben het niet over uren laten huilen......
Zou best wel een sprongetje kunnen zijn hoor. Hier ging ik er tot de leeftijd van 1 jaar vrijwel direct uit als mijn zoon begon te huilen. Nu huilde hij niet veel 's nachts dus dat scheelt. Vanaf 1 jaar heb ik hem wel eens laten liggen. Afhankelijk van de soort huil hoor. Bij pijn door kiesjes/nachtmerrie oid ga ik er nog steeds gelijk uit, want dan moet hij gewoon getroost worden. Maar soms huilt ie ook wel eens in zn slaap, dit duurt nooit langer dan 1 minuutje ofzo. Of hij huilt even heel kort omdat ie zn speen niet kan vinden. Dan ga ik er echt niet uit. Maar zodra het huilen hier in de nacht zo'n drie a vier minuten duurt dan is er gewoon iets en ga ik naar mn zoontje toe. Mijn vriend is het hier helemaal mee eens.
Ook dat is een hele normale reactie dat een kindje stopt met huilen zodra ze je horen lopen. Ze weten dat er dan iemand aankomt en ze geholpen/getroost gaan worden. Als een kindje pijn heeft zal het vast blijven huilen, maar als het gewoon even wat aandacht een aai over zijn bol nodig heeft dan stopt het met huilen omdat ze iemand horen aankomen. Het blijft consequent zijn, vasthouden aan rituelen, niet de kamer uit gaan, troosten in de slaapkamer zelf, kamertje donker houden etc. Sterkte! En grote kans dat dit gewoon een sprongetje is. Dan kan hij straks weer wat nieuws!
Nee eigenlijk niet. We verschillen wel eens van aanpak maar dat accepteren we van elkaar of we hebben het met elkaar er over. We hebben afspraken over hoe we daar mee om gaan en op welk moment we dingen met elkaar bespreken. Onze kinderen zijn oud genoeg om precies door te hebben wanneer we niet op één lijn zouden zitten en daar gebruik van te maken. We volgen elkaar dus en bespreken het wanneer de kinderen naar bed zijn. Dit was natuurlijk wel even zoeken in het eerste jaar maar duidelijke afspraken zijn volgens mij het belangrijkste.
Eigenlijk hebben wij onze dochter nooit laten huilen toen ze baby was, wel luisterde ik even naar het huiltje maar langer dan 5 min kon ik het niet aanhoren. Nu is ze 7 en kan ze zelf vertellen waarom ze huilt
Hier alleen gezeur over hoe lang laten huilen soms,, ik laat hem niet langer dan 15 minuten huilen, en dan nog licht het aan de huil van mijn zoon, ik laat hem wel jammeren maar niet overstuur krijsen.
Mijn man verwijt me nogal eens dat ik niet consequent genoeg ben. En dat is ook zo, dat weet ik van mezelf. Maar god, wat vind ik dat toch lastig soms! En ik moet het mijn man nageven: Hij is áltijd consequent.
hier eigenlijk ook maar 1 keer ik wou onze dochter ook een keer laten huilen wat we eigenlijk nooit deden ze was toen denk ik ong 18 maanden maar vriendlief pakte dr uit bed en legde haar in ons bed ik zei toen ja zo leert ze het nooit. Haar laten huilen zijn we allebei tegen (gelukkig)
ik kan je heel goed begrijpen! maar hij heeft gelijk wij hebben het ook altijd gedaan maar het kwam met periodes zeg maar dus 2 a 3 dagen laten huilen en het was over, hoe klein ze ook zijn ze weten echt wel dan als ze blijven huilen mama komt toch wel ze zijn echt niet dom! suc6 ermee
Gelukkig zijn wij tot nu toe altijd twee handen op één buik geweest als het om de opvoeding van Mira ging. Ik hoop ook dat dat altijd zo blijft.. Het helpt dat we over veel dingen hetzelfde denken en als dat een keer niet zo is (wat natuurlijk ook heel normaal is) praten we daarover en komen we tot een oplossing.
Wij denken over veel dingen hetzelfde maar bij ons is het wel zo dat bij mij sommige dingen wel mogen en bij mijn man niet en omgedraaid. Wij hoeven niet persee 1 lijn te trekken, hier werkt dat prima.