dat vind ik dus ook, men mag er retetrots op zijn dat hij/zij zijn kind)eren) tikken geven en het normaal vinden, maar zodra je er een andere mening op nahoud ben je aan het sarren.
nou, ik zit me gewoon enorm te storen aan het feit dat je continu op een nare toon blijft herhalen dat je tikkende ouders lui vind ... elke keer laat je dat even fijntjes weten met een knipogende smiley erachter.... Ik tik alleen maar bij de zeldzame situaties als er gevaar dreigt....dus op 2 handen te tellen voor 3 kinderen, dus hoef me eigenlijk niet aangesproeken te voelen.... maar de toon van jouw reacties irriteren me mateloos, de zelfgenoegzaamheid die ervan afdruipt....en inderdaad het gesar... maar goed ik ga stoppen hier... het is duidelijk denk ik waar ik sta...
Anderen zijn er niet retetrots op, die zeggen gewoon dat zij het een goede /bruikbare methoede vinden.... in reacties op bijvoorbeeld je zelf zijn er wel wat cynische grapjes gemaakt ja, dat klopt, maar ik geloof niet dat ze er retetrots op zijn.... ze vinden het wel kunnen....
joh een andere mening hebben is helemaal geen punt, zoveel mensen zijn zoveel verschillende meningen, het gaat er om dat jij de mensen die anders handelen dan dat jij doet de grond in boort, wij tik gevende ouders doen jou toch ook niet de grond in boren, noemen je toch ook niet lui omdat jij het op een andere manier doet? Jij bent dus inderdaad aan het doordrammen en sarren. Zwaar irritant!
Tsjaa, misschien vind ik jouw manier van opvoeding wel geen opvoeden. Kinderen kunnen namelijk prima hun eigen mening/gevoel/maniertjes hebben maar als ouder zijnde ben jij er toch om deze emoties/gevoelens en maniertjes in goede banen te laten lopen. Een kind met een driftbui is kwaad, maar is hij normaal om kwaad te zijn over een koekje wat niet gekregen wordt? Een kwaad kind kan gaan gooien met speelgoed naar alles wat leeft, maar mag dat ook? Ongeacht of het net de manier is waarop het kind zijn frustratie uit? En buiten dat om... wat als 100 keer waarschuwen, afleiden, praten, begrip tonen en op alle mogelijke manieren waarschuwen niet werkt en een corrigerende tik wel? Elk kind heeft namelijk zijn eigen manier van dingen oppikken, soms moeten ze ergens van schrikken om door te krijgen dat het niet een goed idee is en een ander kind heeft genoeg aan een aai over de bol en een goed gesprek. Dat verschilt... Geen enkele opvoedingsmethode is per direct de garantie op een perfect luisterend en opgevoed kind. Maar jij doet denigrerend over een methode (want ja dat is het) die jij niet toe wilt passen. Noem me maar lui, maar ik ga niet dag in dag uit met mijn kind de strijd aan. Lijk me ook wel gek ook. Strijden met mijn kind. Ik ben de ouder. Kind hoort te luisteren naar ouder. Daarmee uit. Oja.. en ik vind het doodnormaal. Mijn ouders hebben mij namelijk ook weten op te voeden tot een welgemanierde, respectvolle dame die nog steeds (ongeacht de flinke corrigerende tikken die mijn vader kon uitdelen) gek is op haar ouders die nu opa en oma zijn van een prachtige en gelukkige kleinzoon die mama soms gek kan maken.
aangezien je mij gequote heb antwoord ik hoop dat het netjes genoeg is ja mijn kind mag boos zijn, ja mijn kind mag zelfs schreeuwen en al stampend de trap oplopen en ja mijn kind mag ook met zijn/haar deur slaan, omdat het boos is, want dat is namelijk zijn of haar emotie, gooien met spullen (is mij nooit gebeurt maar goed) mocht het gebeuren haal ik alles waarmee hij of zij kan gooien uit de buurt, en ik heb nog nooit meegemaakt dat als ik consequent blijf, nee blijf zeggen dat 1 van mijn kinderen door blijft gaan, dus ik vind dat overdreven ik heb 6 kinderen in verschillende leeftijden, 6 totaal verschillende karakters waarvan er 2 bijna tot terrorist benoemt kunnen worden, ook omdat ze inderdaad het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen en zelfs die kregen MIJ niet zover dat ik tikken ging uitdelen, ja het kost lange adem, en ja ook ik was en ben s'avonds weleens bekaf van het waarschuwen en weghalen, maar dat hoort erbij daar ben ik moeder voor geworden.
Daar schuilt hem de fout: niet tikken betekent niet niet luisteren of opvoeden of overleggen. Er wordt geen strijd gestreden, althans niet meer dan in huishoudens waar wel getikt wordt. Het betekent alleen maar straffen en consequenties verbinden aan gedrag op een andere manier dan tikken en ook hier wordt geluisterd naar de ouder, maar daar komt geen tik aan te pas
Ik bekritiseer het ook zeker niet. De niet-tikkers hoor. Wat ik probeer te zeggen dat iedereen de methode hanteert die het beste bij zijn of haar kind past. Wat hem of haar het beste lijkt. Voordat ik nu lijk op een hardhandige moeder; Mijn tikken zijn meer aaitjes of een duwtje tegen de billen ik KAN mijn kind namelijk geen pijn doen en de enige keer dat ik hem wel pijn deed uit een reflex heb ik mijzelf zo onwijs rot gevoelt. Al moet ik wel zeggen dat hij nooit meer een speeltje tegen mijn hoofd heeft geslagen.
We weten (als we eerlijk zijn) wanneer iets kindermishandeling is en wanneer niet. Ook ouders die zelf nooit een tik geven weren heus dat corrigerende tik niet daaronder valt. Gewoon niet moeilijk doen en accepteren dat iedereen een eigen opvoedingsstijl heeft en elkaar daarin respecteren. Wat onnodig om hier tig pagina's over te discussieren.
Hoezo onnodig alev84? Dit topic heet toch discussie topic? Toch niet laten we allemaal niet reageren Ondanks dat sommige van ons (waaronder mss ikzelf) wat fel zijn, denk ik niet dat dat een probleem moet zijn in een pittige discussie over opvoeding. Die denk ik per definitie feller zijn dan over welke kleur rok zal ik dragen.
Ik ben tegen de corrigerende tik, voor mijn kind en een ander kind zou ik die ook niet geven. Er zijn andere straffen die effectiever zijn en geweldloos, ik zie nog steeds voor me een paar jaar geleden, we zijn in een restaurant, een ander stel zit aan de aan tafel achter me, moeder/vader en een dochtertje, rond de drie jaar, vader en moeder praten een half uur over koetjes en kalfjes, doen zeer rustig aan met bestellen waardoor ze volgens mij al een kwartier of drie zaten, het kind zit eerst rustig te kleuren, af en toe wat aandacht vragen aan vader/moeder maar die maande haar al snel dat ze moest kleuren, na drie kwartier is er nog geen eten bij ze, kind word onrustig (logisch vind ik) dus ze begint een beetje te dreinen en drammen, vader en moeder vinden dat dochter geduld moet hebben, ze krijgt zometeen toch eten maar kind is het zat en wordt vervelend, moeder spreekt haar vermanend toe dat ze geduldig moe wachten (toen was ik het al drie kwartier zat, blijf thuis met je kind of zorg dat je kind iets kan doen, niet alleen een kleurplaat van restaurant, een puzzeltje meenemen, een boekje en vooral geef je kind aandacht, als je samen wil zijn, zorg voor oppas) Kind wordt echt vervelend, op een gegeven moment slaat ze haar vader, (niet acceptabel) wat doet moeder, geeft het kind een klap op haar hand en zegt je mag niet slaan, kind kijkt moeder aan en geeft vader nog een klap, moeder reageert door een klap te geven in gezicht en nogmaals zegt ze niet slaan dochter zegt jij slaat ook Maar ik ben altijd tegen geweest, je hebt genoeg alternatieven, wij hadden niet luisteren het aantal minuten tegen de muur staan van je leeftijd, toen dat niet werkte, mocht ze geen snoepje, of geen tv kijken of geen ds en zo gaat het met de leeftijd mee, is niet makkelijk want ze is ondertussen 8,5 en af en toe al flinke "puberbuitjes" maar je groeit erin mee.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik mijn kind nooit een tik of een klap zal geven. Ik ben met ijzeren hand opgevoed, mijn ouders hadden altijd gelijk en eigen mening hebben betekende klappen krijgen. Met klappen bedoeld ik minimaal kwartier tekeer gaan met een leren riem of vuisten. Soms vind ik nog gek dat ik normaal doe tegen mijn ouders. Natuurlijk is het veel erger dan een kleine tik op de billen maar bij mij zit het zo diep dat ik echt nooit wil doen. Mijn man wil het ook absoluut niet hebben.
Dat is zeker gek ja .. heel sterk van je. Die van mij mogen branden in hel tot in de eeuwigheid. Ik zie ze dus ook niet meer..
Zo was mijn vader ook, vreselijk, maar gek genoeg praat ik ook nog steeds met hem. Is het bij jou ook meer omdat je vroeger dacht dat dat slaan normaal was. Toen ik kind was dacht ik dat namelijk wel, er werd altijd gedaan alsof het normaal is dat ouders hun kinderen bont en blauw slaan. Dat is er zo ingegroeid denk ik.
Ik vind het eerder sterk van jou dat je de mensen die je zo vreselijk hebben behandeld voorgoed uit je leven bant, ook al waren het je ouders. Ik wou dat ik dat kon! Maar sorry helemaal offtopic
Ik had voor de rest goede jeugd hoor alleen dat slaan en straffen pffff Ik weet nog zo een mooie voorbeeld. Ik was een jaar of acht, een van ons heeft zakje met groente zaden open gescheurd. Mijn moeder was woest en degene die het heeft gedaan moest het opbiechten maar niemand durfde natuurlijk. Wij moesten dus als straf beneden ( buiten op de stoep ) op de knieën zitten met handen omhoog totdat iemand het zou opbichten. Moeders was echt creatief met straffen verzinnen... Overigens nooit klappen gekregen van vaders, hij ging vaak voor me of mijn zusjes en broer staan als zij bezig was,maar hij stopte haar nooit die watje... maar ja voor de rest waren het goede ouders.
Het klopt denk ik wat je zegt,het was echt normaal dat kinderen geslagen werden,alle vriendjes en vriendinnetjes kregen ook gewoon klappen hoor. Ik moet wel zeggen dat toen ik 20 was ik enorme ruzie kreeg met mijn moeder. Mijn jongste zus was toen 10, ik woonde toen al ik NL en ging daar op bezoek. Wij gingen een dagje weg en mijn zusje moest een raam dicht doen in de woonkamer maar heeft het schijnbaar niet goed gedaan. Toen wij thuis kwamen lagen paar planten op de grond. Moeder werd weer zo kwaad en wilde mijn kleine zusje slaan,nou dat ging dus echt niet gebeuren. Ik heb haar toen de waarheid verteld echt alles eruit gegooid, we zijn toen ook meteen weg gegaan en ik heb haar 2 jaar niet gesproken. Maar toch hoe raar het ook niet klinkt het blijven je ouders en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit voorgoed contact zou kunnen verbreken.