Shopaholic: hier doen wij het dus precies zo. Uitgezonderd van 'sprongetjes' ellende hier ook bijna nooit een kind in de hoek. Soms denk ik weleens dat kinderen, laten we zeggen tussen 2 en 4, (die geen bijzondere aandoening hebben, dat uitgesloten daarbij) die dit gedrag vertonen weleens ouders kunnen hebben die niet altijd even consequent zijn en die dus grenzen blijven opzoeken. Zo wordt het een soort patroon. Zo, dat heb ik er dan maar uitgeplupt. Maar dat is echt wat ik denk. Daarna begint het gepuber, maar da's een ander verhaal haha. zo, zal wel een hele bult over me heen krijgen, maar ik ga lekker slapen.
Ooo hoe vaak ik mijn zoon onder mijn arm heb mee moeten nemen omdat hij midden in het centrum op zijn rug gaat liggen.
Nee, dat klopt. Sommige mensen zullen mijn aanpak ook niet begrijpen. Ik ga ervan uit dat iedereen het naar eer en geweten doet
ow meeeennn mijn oudste heeft het nooit gedaan maar die tweede echt van dat diva gedrag . stampvoeten/gillen. benieuwd wat nummer 3 voor stunten gaat doen. die ligt nu iig nog vastgeknoopt in de buggy
Ik wil niet geslagen worden. Ik wil niet dat mijn kind geslagen wordt. Ik wil niet dat anderen worden geslagen. Ik voed mijn dochter op met "slaan doen we hier niet". Je mag mama en papa (en wie dan ook) niet slaan. Ik sla jou ook niet. (Voor zover ze het nu kan begrijpen) Ik ben pedagoog, in mijn opinie is slaan, of "een corrigerende tik" zoals het wordt genoemd, geen oplossing.
Zou goed kunnen, die van mij weet echt heel duidelijk waar mijn grenzen zijn en zal d'r ook echt niet zomaar overheen walsen. Tuurlijk als ze moe is of niet lekker is of gewoon botweg haar zin niet krijgt is ze ook lastig maar dat mag ze ook.. Ik heb zelf ook wel eens een pest humeur en dan hoeft ook niemand tegen mij te zeggen dat dat niet mag.. Meestal als ze echt chagie is probeer ik d'r aan het lachen te krijgen door gek te gaan doen en vaak helpt dit. Werkt het niet dan laat ik d'r gewoon effe chagie zijn en dan draait ze wel weer bij.. Tenzij ze over een grens gaat natuurlijk maar dat is niet zo snel. Nu heb ik ook best een makkelijk kind vind ik zelf hoor want als ik naar kids van familie kijk denk ik af en toe echt bij mezelf pffffff hoe houd je het vol! Maar aan de andere kant, misschien zijn ze zo geworden omdat ze nooit consequent waren of weet ik wat...
haha... ik zie het voor me, maar dat doe ik echt niet hoor....ik ben wel eens bij mijn dochter op de grond gaan zitten.....ze keek me verbaast aan en de lol was eraf en haar boosheid zakte.... hihi..... je moet alleen wel veel verbaasde blikken incasseren.... maar ook veel mensen die het wel origineel vonden....bij 2 dochters hielp het ook als je zei nou mama gaat verder.... nog voor ik buiten was rende ze me achter me aan. bij mijn middelste werkte dit niet....elk kind is anders en vraagt een andere manier van opvoeden.....
Ik pak haar handje vast, ga op mijn knieën zitten en leg uit waarom dat niet mag. Blijft ze doorgaan til ik haar op en zet ik haar in de box. (Kan nog niet op een "straf" plekje..) en volhouden... Een uitzonderingsmoment is dan verwarrend. Consequent zijn dus.
Nog een keer precies zo ook hier. Tuurlijk zijn er buien, en daar probeer je in af te leiden. En ik zie ook weleens kinderen van dichtbij en vraag ik me af wat nou de kip en het ei is. Ach, punt bij paal ben ik gewoon heel gelukkig zoals het bij ons is.
Hier zijn ze gewoon echt niet onder de indruk van de trap (vaste straf'plek'). Hoe consequent we het ook blijven toepassen, heeft ze nooit geboeid en gaan bij wijze van de halve dag van op de trap, om er een minuut af te zijn en vervolgens er weer te zitten etc etc etc. Met de oudste kunnen we het nu beter bepraten de laatste 1,5 maar van 2,5-4 met momenten echt dramatisch geweest en dat zie ik nu ook weer. In de winkel of waar dan ook negeren: maakt niets uit. De middelste ligt met het gezicht naar de grond te schreeuwen en ziet dus niet eens dat je weg bent In onze kleine buurtsuper haal ik dan dus ook gewoon de paar boodschappen terwijl ze daar ligt te schreeuwen, haal haar op, stop haar al schreeuwend in de kar of als plank onder mijn arm, afrekenen en naar huis. Buien komen net zo snel als dat ze gaan, maar temperament van mama en die was als peuter net zo (nergens van onder de indruk, straf raakte me niet: hoek, trap, speeltje wegnemen, leuke uitje gaat niet door of wat dan ook). Kwam wel weer goed hoor, tot de pubertijd haha
Die van mij zegt dan gewoon; Doei doei en gaat liggen zwaaien. Laatst in de Lidl; Zoontje gaat dus (als lolletje) op de grond liggen midden in een pad. Ik met mijn handen vol boodschappen en hij maar niet op willen staan. Ik laat hem liggen om snel de boodschappen op de bang te leggen en verwacht dat hij zo achter me zou staan, maar nee! Ik kom terug en meneer ligt op zijn gemakje 'sneeuwengeltjes' te maken op de smerige Lidlvloer. Exemplaar
Ben benieuwd wat jullie vinden van een corrigerende tik? In de meeste situaties ben ik er niet voor, omdat je volgens mij beter kunt opvoeden zonder 'machtsvertoon'. Maar er zijn best situaties waarin ik er niet op tegen ben. Een corrigerende tik heeft namelijk ook wel enkele voordelen boven andere straffen. En in een situatie waarin acuut ingrijpen noodzakelijk is en het niet verbaal kan, kan het ook wel een heel krachtig middel zijn. (Onmiddelijk, duidelijk, kortdurend) Doe jij dat bij eigen kinderen? Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik zou ook niet durven zeggen dat ik het in de toekomst nooit zou doen. Voorbeeld: ik heb zelf als kind op de snelweg wel eens het portier open gedaan. Mijn vader reed en kon dus niet even netjes op ooghoogte met me gaan zitten communiceren. Hij heeft me dus alleen maar (tussen de voorstoelen door) heeeel hard in mijn been geknepen. Ik ervaar dat zelf absoluut niet als kindermishandeling ofzo. 't Was een wijze les. Sindsdien nooit meer het portier geopend. Doe jij dat bij andermans kinderen? Absoluuut niet. Zo ja, wanner doe je dat? Als standaard straf of grote uitzondering als je je beheersing verliest. Zie bovenstaande. Absoluut niet als standaard straf. Maar in een extreme situatie zou het kunnen. Ik denk trouwens dat het ook alleen dan indruk maakt en het gewenste effect heeft. Overigens zou ik dan daarna alsnog in gesprek gaan over het hoe en wat. Wat betreft het stukje over zelfbeheersing verliezen: als er een moment is dat je je kind NIET slaat, is het als je je beheersing verliest. Het is dan namelijk geen 'opvoeden' meer maar het uiten van je eigen frustratie en boosheid. En dat gaat al gauw te hard. Bovendien denk ik dat je dan echt de relatie met je kind verstoord.
Ik vind een tik bij gevaar overigens wel anders zoals de zoon van mijn vriendin, die op 12 hoog even over de rand van de gallerij ging hangen! Hij heeft toen een tik op zn billen gehad van zn moeder, zij schrok zich het apezuur toen ze hem zag half er over heen (ze deed de jongste in de wagen), hij was op dat moment 6 of 7 jaar. Ja ik snap de reactie dan wel hoor!
dit zijn de situaties waarbij ik de corrigerende tik hanteer.... verder vind ik het niet perse nodig....dus doe ik het niet. maar dan moet je even kordaat ingrijpen en een schrikeffect hebben zodat duidelijk is dat dat echt niet kan
Oh ja, die plank onder de arm heb ik ook wel een paar keer gehad. Dat deed ik als hij weigerde een handje te geven op plekken dat het van mij wel moest. Dat was een paar keer en sindsdien nooit meer een probleem; als ik een hand vraag, krijg ik hem. En als hij tegensputtert, vraag ik alleen maar: wil je als een plan? Dan weet hij genoeg. (Terwijl ik hem volgens mij inmiddels niet meer zou kunnen houden.) Maar ik zie me nog lopen: krijsende rode kop aan de voorkant en spartelende benen aan de achterkant... en mama maar opletten dat er geen onschuldige omstanders geraakt werden, haha. En dan van wildvreemde van die verontwaardigde blikken krijgen. Nee, je kunt je kind beter onder een auto laten rennen. @Bamjolein: Inderdaad, zo'n situatie bedoel ik. Echt even het schrikeffect van dingen waarvan je absoluut zeker wilt weten dat je kind het nooooit meer doet. (Voor zover je dat zeker kunt weten dan.) Als het gaat om niet goed luisteren, schelden o.i.d. is het geen ramp als het waar langer duurt voordat ze het snappen en je dus meerdere keren moet toespreken of straffen. Dat hoort ook bij opvoeden, die herhaling. Maar bij 7 hoog over de reling hangen, krijg je vaak niet meerdere kansen om je kind op te voeden. Dan is een tik wat mij betreft best een goed middel. Dat wil zeggen: als je het anders nooit doet. Want dan heeft het denk ik juist effect. Als je te pas en te onpas tikt, weet het kind niet meer wanneer het ècht over de schreef is gegaan.
Van andermans kinderen moet je afblijven!! Mijn kinderen hebben en krijgen wel eens een tik op de vingers of tegen hun luier. En nee ik voel me er niet prettig bij, maar ze moeten wel weten wat wel en niet kan/mag. Vervolgens doen ze het geen tweede x meer. Vind het bij de opvoeding bijhoren. Nogmaals een tik is géén klap!
Maar mijn kids zitten ook zelden tot nooit op de trap, ik bedoel, omdat ik mijn kids wel eens een corrigerende tik heb gegeven wilt dat niet zeggen dat ze nooit luisteren en vervelende kinderen zijn.
Hier werkt de strafstoel voor geen meter. Hij gaat er gewoon lachend naar toe haha. Overigens heb ik hem een keer een tik gegeven uit schrik reactie. Ik liep met hem op mn arm de trap op en hij krijgt een driftbui en gooit zichzelf zo achter over waardoor ik hem bijna liet vallen uit schrik gaf ik hem een hele zachte tik op zn luier. Overigens kreeg ik zelf als kind ook vaak een tik op mn kont en vind mijn moeder nog steeds een geweldige lieve moeder en oma. En ben nooit bang voor haar geweest. Mijn vader die daar in tegen nooit sloeg maar schreeuwde en met spullen ging smijten daar was ik bang voor omdat hij tijdens dat soort dingen ook echt de woede in zijn ogen had.