Eigenlijk belachelijk dat mensen zo kortzichtig zijn. Dat je bang moet zijn als je anders ben. Niet alleen homo's lesbische biseksuelen. Maar iedereen met een andere levensstijl is dan het mikpunt. Tuurlijk een levenstijl kies je voor en homoseksualiteit niet. Uiten van je gevoel lijkt wel verboden. De maatschappij baart mij sowieso zorgen hij.word steeds verrotter. Steeds meer mishandelingen steeds meer verkeershufters steeds meer agressie. Waarom?
Zou ik het erg vinden als mijn zoon/dochter homoseksueel zou zijn? Nee. Zou ik me om een homoseksueel kind meer zorgen maken dan om een heteroseksueel kind? Ja, helaas wel. Voor mij is homoseksualiteit al vanaf jongs af aan vanzelfsprekend geweest. Ik ben er min of meer mee opgegroeid. Ik merk dat sommige kinderen verbaasd zijn als ze ontdekken dat een andere combinatie dan man/vrouw ook voorkomt en die dat heel vreemd vinden. Ik was juist verbaasd toen ik ontdekte dat het niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is. En dat vond ik dan weer vreemd, haha. Dus in die zin zou het voor mij geen punt zijn. Ik weet wel dat het mensen met een andere seksuele geaardheid nog steeds vaak erg moeilijk wordt gemaakt. Dus ik zou me daar wel zorgen om maken. Wat als mijn kind (als jongeren maar ook als volwassene) te maken krijgt met pesterijen, intimidatie, buitensluiting, geweld etc. Eerder schreef iemand dat iedere ouder stiekem hoopt op een heteroseksueel kind. Ik wil hem gaar nuanceren. Ik hoop niet op een heteroseksueel kind. Ik hoop wel op een makkelijk leven voor mijn kind, zonder afwijzing en al te grote tegenslagen. En de ervaring leert dat de kans op zo'n leven groter is, als je voldoet aan 'de normen'. Dus zo lang de normen in ons land nog zo zijn dat homoseksuelen bespot, gekleineerd, uitgescholden en aangevallen worden, hoop ik inderdaad dat mijn kinderen hetero zijn. Niet omdat ik minder van mijn kind zou houden. Maar wel omdat ik weet dat onze maatschappij, ondanks alle mooie wetten en woorden, gewoon erg verrot omgaat met homo's en lesbiennes.
Hier ben ik het mee eens. Dat zei ik toevallig nog tegen mijn man gisteren, toen ik deze discussie aan het bespreken was met hem. Wij geloven allebei niet in polygamie, grappig dat het nu ter sprake komt.
Helemaal mee eens hoor. Ik heb gereformeerde grootouders. Mensen die geen Christen zijn, zouden ze streng in de leer noemen. (Hoewel ze steeds soepeler worden hoor... Na het eten leest mijn grootvader altijd voor uit de bijbel. Ze hebben hem nu een paar keer van voor naar achter gelezen. En hebben inmiddels op ruim 80-jarige leeftijd besloten om de saaie stukken voortaan over te slaan. En sinds ze een keer op zondag auto hebbem gereden, zijn ze om. ("Wat een rust op de weg.") Dat doen ze nu vaker, wel met een kerkdienst op de radio. ) Maar goed, dat is even een situatieschets. Eén van hun kinderen is homo. Ze hebben die altijd met liefde geaccepteerd. Ook zijn vrienden (vrienden als in 'vriendje) waren en zijn altijd welkom. Het één hoeft het ander echt niet uit te sluiten. Wat dat betreft vind ik mijn grootouders echt een voorbeeld voor alle mensen, wel of niet Christen!
Zonder alles te lezen: Ik respecteer iedereen, homo, hetero, dik, dun, allochtoon, autochtoon... Zolang ik met respect behandeld word, respecteer ik de ander ook. Dit heeft in mijn ogen niets met geaardheid, geloof, afkomst, vorm of what so ever te maken. Dus als mijn kind gelukkig word met iemand van hetzelfde geslacht, dan is dit voor mij absoluut geen probleem. Ik kan me niet voorstellen dat iemand het echt niet accepteren dat z'n eigen kind gelukkig is met eigen geslacht. Zie je die dan liever ongelukkig in een huwelijk met het andere geslacht? Het is (helaas!) in deze maatschappij al moeilijk zat om uit te kast komen, die kast zou niet moeten bestaan!
Ik wens mijn kinderen een gelukkig leven toe. En als ze op het gelijke geslacht vallen het zij zo, als dat hun gelukkig maakt dan zal ik hun daar in volledig steunen. Toen mijn zwager aan mijn man vertelde dat hij weer een relatie heeft en dat het een jongen is was het eerste wat mijn man vroeg: Wat voor werk doet ie? Hij bleek banketbakker te zijn, dus man zei dat als ze langs zouden komen hij maar een lekker zelf gemaakt gebakje mee moest nemen De hele familie reageert er normaal op en vindt het prima als mijn zwager op deze manier gelukkig is. Ik heb er een hele leuke zwager bij gekregen in elk geval! Onze dochter hebben 2 geweldige ooms eraan en zijn stapelgek op ze, en andersom net zo. Ze groeien hier dan ook op met de normen en waarden dat het normaal is. Ik hoop dan ook dat ze nooit bang zullen zijn om het te vertellen dat wij boos of teleurgesteld zullen zijn. Teleurgesteld zal ik zijn als ze er met de pet na gooien op school, onverantwoord met geld om zouden gaan. Teleurgesteld zou ik nooit zijn als ze een andere geaardheid blijken te hebben!!
Ook ik zou het heel moeilijk vinden omdat ik ook geloof dat God de man/vrouw relatie gemaakt heeft. Ik weet eerlijk gezegd niet precies hoe ik daar mee om zou gaan. Maar zoals eerder gezegd maakt dat echt geen verschil in liefde voor je kinderen! Liefde hoort onvoorwaardelijk te zijn, zo houdt God ook van mensen. God houdt van iedereeen maar hij accepteert niet het verkeerde dat men doet. Dus keur ik het ook niet goed, de bijbel is daar m.i. duidelijk over maar dat betekend niet dat je niet mensen meer kunt respecteren als mens. En id. naastenliefde is het tweede grote gebod. Fijn dat tot nu toe tijdens deze discussie het ook wel geaccepteerd wordt als iemand anders denkt, hoewel er wel een paar kwetsende reacties ook tussen staan. Want een christen die zeg maar fundamentilistisch is in het geloof wordt al snel veroordeeld als bekrompen, maar wij mogen toch ook onze eigen oprechte geloof hebben?
precies! het sociaal maatschappelijk gewenste gedrag. daar begint het al mee hoevaak lees je hier niet over (zwangere) dames die in hun omgeving de botste opmerkingen naar hun hoofd krijgen geslingerd als ze bijvoorbeeld meer dan 3 of 4 kinderen willen/krijgen ("fokbedrijf") of juist maar 1 kind willen ("want dat is weer zo zielig"), of dat het zelfs teleurstellend is als je niet van elk geslacht een kindje hebt? Kun je nagaan hoe scheef je wordt aangekeken als blijkt dat je kind anders dan anders is, of dat nu een handicap is, sexuele voorkeur of gewoon en eigen bepaalde levensstijl (op latere leeftijd)
Is niet altijd hoor! Mijn neef heeft nooit moeten vechten tegen de mensen die t niet accepteren of tegen de maatschappij. Toen hij nog 'in de kast' zat zat ie zo vreselijk met zichzelf in de knoop. Dat is toch triest? Eenmaal uit de kast is hij altijd geaccepteerd..overal..altijd..op straat..overal. En over je man. Dus hij zou liever zijn zoon doodongelukkig zien met een vrouw dan gelukkig met een man. Ik denk niet dat je nu al kan zeggen hoe hij gaat reageren. Als je eenmaal een kind heb, ga je letterlijk over lijken voor m..en je wilt niks liever dan dat je kind gelukkig is.
Wat fijn om te lezen! Een jongere neef van mijn man is ook homo en zijn ouders waren in het begin wel geschrokken en vonden het moeilijk. (helemaal toen hij ook nog eens mee deed aan een gay verkiezing..) Maar ze hebben hem nooit de deur gewezen en zijn zelfs nog heel close met hem. Ze houden nog net zoveel van hem en behandelen hem niet anders nu ze weten dat hij homo is. Dat neemt niet weg dat ze liever hadden gezien dat hij met een meisje thuis was gekomen.
Ach, dat houd je toch. Als een (volwassen) kind wel met iemand thuis komt van het andere geslacht, zijn ouders ook niet altijd blij met de keuze voor de partner.
Bij ons is het zo onbelangrijk, dat we over een onderwerp als deze niet eens praten. Als je met iemand van gelijk geslacht thuis wil komen; wees welkom. Als dit ons kind gelukkig zou maken, dan zijn wij ook gelukkig. Het is zo jaar nul om hiermee te zitten.
Groen geel blauw of rood lang klein dik of dun. Hetero bi of homo. We houden van hem om wie die is niet om wat die is. Geluk dat staat voorop en nee wij zouden er totaal geen moeite mee hebben
Wij praten er thuis ook niet over omdat we het niet belangrijk vinden inderdaad. Vind zijn geluk het allerbelangrijkste en of dat nou met een vrouw of met een man is dat maakt me helemaal niks uit.
Ik zeg altijd; het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Ik wil gewoon dat mijn dochter gelukkig is. Of dat nu met een man of een vrouw is. Ik zou er totaal geen moeite mee hebben. Je bent wie je bent.
Wij praten er thuis heel open over. Het zoontje van de oppas is pas 5 maar zit vermoedelijk in het verkeerde vel. En dat ziet mijn dochtertje. Waarom wil hij ook lippenstift op, wil hij altijd mama spelen etc. Beter nu al in de opvoeding over praten, scheelt later wellicht een hoop vragen?