Hoi, Weet niet of het hier moet, maar goed dat zien dan wel Ik vroeg me af of er meer mensen hier zijn met een partner die overspannen is of een burnout heeft. Mijn vriend heeft dat tijdens mijn zwangerschap, of eigenlijk door mijn zwangerschap, gekregen. Hij is nu weer langzaam beter aan het worden, werkt weer 100% enzo maar er blijven toch dingen. Zo is ie vaak snel moe of kan weinig hebben. Soms reageert ie ineens heel gepikeerd ofzo. Ik weet wel dat ik dat niet persoonlijk moet opvatten, maar soms is dat toch lastig. Zou het wel fijn vinden om eens met mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. Hoe zorg je bijvoorbeeld dat je toch jezelf blijft en je eigen dingen blijft doen. Heb soms de neiging om overdreven veel rekening te houden met mijn vriend. Groetjes Rosa
ik heb zelf een burnout gehad en ik kan je vertellen ik werd juist gek van iedereen die rekening met me hield en me precies vertelde hoe ik alles moest doen. Ik wou de dingen op mijn manier even verwerken maar ook afgeleid worden door het normale leven Alleen met veel rust pozes tussen door Ik sliep veel en deed gewoon alles een paar tandjes minder Het heeft mij veel energie en tijd gekost en ben er na bijna 7 maanden toch weer boven op gekomen En vraag aan hem waar hij behoefte aan heeft.
Ik sluit me bij Melanina aan. Ook ik heb een burnout gehad, bij mij werkgerelateerd. Ik ben 4 maanden thuis geweest en uiteindelijk weggegaan bij die werkgever. Nu, een jaar later, ben ik nog steeds met de nasleep bezig. Ben inderdaad snel moe en kan wat minder op mijn bordje hebben. Maar ook ik werd gek van het rekening houden met. Ik wilde alles op mijn eigen tempo doen, niet teveel vragen en inderdaad soms afgeleid worden. Ik denk niet dat je je vriend helpt door constant rekening met hem te houden. Jij bent zeg maar degene die sterk moet blijven en gewoon haar ding moet doen. Als je vriend de power heeft om met je mee te doen zal hij dat als het goed is gewoon aangeven. Als hij de power er niet voor heeft kun je hem het beste gewoon laten. Dat jij je ritme houdt is heel belangrijk, zodat hij dat straks ook weer gewoon krijgt. En zoals je zelf zegt; het is zeker niet persoonlijk bedoeld als hij gepikeerd over komt. Hij kan alleen heel weinig hebben. Soms kan een vraag al teveel zijn om over na te denken is mijn ervaring. Heel veel succes in ieder geval, want ik weet ook dat het een heleboel vraagt van een relatie! Liefs, Kubus
het vraagt zeker wat van een relatie de mijne ging er bijna aan onderdoor. En door de goede bedoelingen maar verkeerd overkomen op mij van me moeder heb ik die ook bijna 6 maanden niet meer gesproken. Ik werd gek van mensen die zeiden zoek hulp wat ik zelf al gedaan had en van mensen die zeiden ga medicijnen aan de dokter vragen enz. Ik door een geschiedenis in mijn verleden moet niks hebben van verslavingen en aangezien er in mijn familie verslavingen aan allerlei dingen zit wou ik het op eigen wilskracht doen. Heb wel hulp van een prof gevraagt omdat ik het even niet meer wist ik die alles zo geordend en verwerkt had was nu een wrak het leek of alle dossiers op de grodn door elkaar lagen en ik ze weer moest ordenen wat me niet lukte. Ik deed het dus wel op mijn tempo maar wou gewoon dat iedereen zijn dingen bleef doen alleen zonder verwachtingen van mij. Ik deed het hoe ik dacht dat ik het moest doen. Praten helpt ook veel niet eens over de dingen die niet gaan maar juist de dingen die het leven leuk maakte ik zocht afleiding. Ik wekte op een kdv maar kon het even niet aan en ben dus in de zw gegaan. Maar als afleiding heb ik wel op het 5 wekend oude kindje van een vriendin gepast want zij moest weer op school zo bleef ik toch nog in het ritme van kids maar op mijn tempo . Dus blijf gewoon je ding doen en doe er wat leuks bij alleen laat je vriend het op zijn manier en tempo doen . Want wat ik had is dat ik te snel beter wou worden en van me zwakte baalde ik was dus ook daar gefrustreerd van. En je moet weten het ligt niet aan jou alleen kan hij nu heel weinig hebben omdat alle prikels van buiten nu nog zwaarder en harder aankomen Heel veel sterkte iig
Hoi, Dank voor jullie reacties! Het rekening houden met mijn vriend komt bij mij denk ik ook uit een soort schuldgevoel. De druppel waardoor hij een burnout kreeg is omdat ik heel ziek ben geworden tijdens mijn zwangerschap (uitdroging door misselijk). Hij vond het zorgen voor mij heel zwaar en was ook bang dat er iets met mij zou gebeuren. Gelukkig kunnen we heel goed met elkaar praten over dit soort dingen en gaan we nu ook allebei naar een (andere) psycholoog. Het is alleen soms wel fijn om er apart van mijn vriend nog over te praten Is trouwens ook fijn om het een keer van de andere kant te horen! Groet Rosa
Hallo dames, Ik zit al geruime tijd met de vraag of ik wellicht een burn out heb of overspannen ben. Momenteel heb ik het gevoel dat ik het gewoon allemaal niet meer trek. Als ik anderen hoor over mijn levenstijl, snappen ze niet hoe ik het elke dag weer bolwerk. Mijn dag ziet er als volgt uit: Ik sta om 5:15 op iedere dag, kleed onze kleine meid aan, geef haar de fles en vervolgens om half 7 op de fiets naar het kinderdagverblijf om haar om 7 uur daar weg te brengen... om 7:20 met de trein richting mijn werk waar ik als vestigingsmanger van een uitzendbureau 40 uur p/w werk. En 's avonds kom ik thuis rond half 7 en geef dan vaak met mijn jas aan Chloé eten en vervolgens rond half 8 begin ik met ons avondeten. Ook sta ik vaak rond 22:00 nog de WC te schrobben, de was te vouwen of iets anders huishoudelijks).. Zoals jullie kunnen lezen maak ik lange, zeer drukke en intensieve dagen. Momenteel begint dit zijn tol te eisen. Ik heb nu al weken het gevoel mezelf uit bed te moeten slepen, alles in mijn lichaam doet pijn, er hoeft maar iets te gebeuren of ik zit weer te huilen, ik heb weinig tot totaal geen libido meer (en dit zorgt voor erg veel spanningen binnen mijn relatie). Soms heb ik echt een 'walg' gevoel als hij me in bed weer probeert 'lekker te maken' voor seks. Ik ben dan gewoon doodmoe en wil niets anders dan slapen. Als ik dit dan kenbaar maak dan wordt hij chagarijnig en voelt zich te kort gedaan en hierdoor ga ik me schuldig voelen en weer liggen piekeren. Al met al kost deze toestand me nóg meer energie. Daarnaast heeft mijn partner een baan bij de Landmacht waardoor hij super vaak weg is en ook in oktober weer geruime tijd (5 maanden) weg zal zijn. Ik zie hier zo tegenop.. Alles weer helemaal alleen doen.. Eerlijk gezegd meiden, is het kaarsje bijna uitgebrand... Wat zeggen jullie van deze situatie? Wat moet ik hier mee aan?
Hi Bo, Je zegt het eigenlijk zelf al, de batterij is leeg. Denk dat het belangrijk is om weer op te laden. Weet je voor jezelf al waar de knel zit? Is je werk nog leuk, of werk je misschien te veel uren, heb je hulp nodig met je kindje? Of is het nu gewoon alles bij elkaar? Ik zat zelf in een situatie waarin ik ver weg werkte, plus op een afdeling die gereorganiseerd gaat worden met een zeer negatieve sfeer. Heb nu een baan dichterbij huis gevonden, want ik merkte dat het met gewoon helemaal leegzoog om daar te werken. En als je dan ook nog thuis voor je kindje moet zorgen.... Dan houdt het echt snel op. Zelf heb ik veel gehad aan de boeken van Kabat-Zinn over Mindfullness. Dat houdt in dat je aandacht geeft aan alles wat je doet. Daardoor creeer je rust in je bezigheden en het geeft je ruimte doordat je zorgt steeds in het nu te blijven en niet te piekeren over het heden of verleden (ok, makkelijk opgeschreven, maar moeilijker in de praktijk ). Kun je hier trouwens wel met je partner over praten? Weet hij waarom je bijvoorbeeld geen zin hebt in sex enzo en wat er nog meer speelt? Als dat nog niet het geval is, zou ik dat in elk geval eens doen. Misschien kan hij ook helpen om dingen te regelen voor de tijd dat hij weg is. Groet Rosa ps: nog een paar praktische tips: - misschien kan je kindje op de creche al haar avondeten krijgen? Dat doe ik met Thijmen ook en dat scheelt veel. Hij krijgt daar gewoon een potje groente rond een uur of vijf. - maak het jezelf zo makkelijk mogelijk, doe alleen de dingen die echt gedaan moeten worden. Bijvoorbeeld om tien uur 's avonds de wc schrobben kun je misschien naar het weekend verplaatsen (of je partner laten doen.... )
Rosa, bedankt voor je reactie! Het is inderdaad ook enorm hectisch. Ik heb het er wel met mijn partner over gehad en ik heb ook wel het idee dat hij luistert, maar of hij de ernst van de situatie in ziet.. dat betwijfel ik. Ik zelf trouwens ook. Het gekke is dat ik, wanneer ik eenmaal op kantoor zit, het enorm naar mij zin heb. Dan pieker ik er ook niet over om te stoppen met werken (of tijdelijk..). Ik snap het zelf ook niet goed. Maar als ik thuis kom ben ik zo ontzettend op. Ik heb idd laatst een artikel gelezen over Mindfullness, toen dacht ik nog, want inspannend om over elk moment na te moeten denken. Maar als je het anders bekijkt.. het kan je leven ook een stuk intenser maken. Ik kan nu op het moment ook niet meer genieten. Dat vind ik nog het meest pijnlijke ik. Ik kan gewoon niet meer genieten van die kleine momenten. Het najaarszonnetje, mijn kleine meid die me met een grote grijns aan kijkt.. Dat breekt m'n hart. Ik besef zelf goed dat er iets moet veranderen, maar wat dat is weet ik gewoon niet goed. Ik vind het ook heel moeilijk om er überhaupt aan toe te geven.
Hi Bo, Klinkt niet goed als ik je verhaal zo lees... Weet hoe jouw baan eruit ziet aangezien ik hetelfde werk deed op het moment dat ik de burnout kreeg. Ik raad je toch aan om eens met je huisarts te gaan praten. Ik moest toen der tijd onmiddelijk stoppen met werken en werd doorverwezen naar de arbo arts. Zoals jij je dagen en gevoel omschrijft ga je dit niet lang meer volhouden. Dat is niet goed voor jou, maar ook niet voor jouw meisje die een gezonde mama nodig heeft en jouw mannetje die een gezond vrouwtje nodig heeft. Zorg altijd dat je gezin op de eerste plaats staat meis, jullie gezondheid staat voorop. Ik doe inmiddels heel ander werk, hoe leuk ik het werk ook vond, ik wil die drukte nooit meer. Nogmaals meis, ga met iemand praten, want zoals je op mij over komt neem je veel en veel te veel hooi op je vork en dan gaat het een keer fout! Als je vragen hebt mag je me ook altijd PB'en. Liefs, Kubus
Mijn partnet heeft een burnout gehad die verder ontwikkelt is in allerlei andere psychische klechte. Al met al heeft hij ruim 2 jaar thuis gezeten en heeft hij intensieve therapie gevolgt. Zelf had ik op dat moment nog nooit een depressie of burnout gehad en besef me dus heel erg goed dat ik het nooit volledig heb kunnen begrijpen. Aan de andere kant denk ik dat mensen die zelf een depressie of burnout hebben gehad niet kunnen beseffen hoeveel inpackt het heeft op de partner. Ik vind dat er soms een beetje te makkelijk over gedacht wordt. Het is niet zo eenvoudig om iemand zijn eigen ding te laten doen terwijl je ziet dat hij zichzelf kapot maakt. Je ziet iemand beetje bij beetje de afgrond in glijden, maar kan er absoluut niets tegen doen. Het enige dat je kunt doen is klaarstaan wanneer die gene je nodig heeft. de fout die ik gemaakt heb is dat ik alles voor hem heb opgegeven. Ik ging niet meer weg, stappen, etc omdat hij niet graag alleen wilde zijn. Nu is hij er helemaal bovenop, maar ben ik alles kwijt. Vriendinnen hielden op met bellen, kwamen niet meer langs en vroegen me niet meer mee. In weze ben ik eigenlijk mijn eigen ik uit het oog verlooren omdat ik alleen nog maar oog had voor mijn man. Nu heb ik het zelf heel moeilijk en zit ik behoorlijk met mezelf in de knoop. Ik weet gewoon niet meer wie IK ben en wat IK wil en leuk vind. Alles heeft jaren om hem gedraaid. Mijn advies is dan ook om af en toe iets voor jezelf te doen, ook al is het maar 1 keer in de maand. Hou contact met dat gene dat jij leuk, gezellig en belangrijk vind.
Tja, soms kunnen dingen je ook gewoon heel veel energie kosten terwijl je ze wel leuk vindt. Maar dat is natuurlijk wel een teken dat er ergens iets niet goed zit. Je kunt niet alleen maar blijven geven zonder ergens energie vandaan te kunnen halen. Mindfullness betekent niet dat je over ieder moment na hoeft te denken hoor. Het is eigenlijk 2 dingen: ten eerste probeer je niet over andere dingen na te denken en ten tweede probeer je gewoon in het moment te zijn. Het kan dingen wel intenser maken, maar ik word er ook blijer van. Je wordt opmerkzamer zeg maar. Je zegt ook dat je niet meer kunt genieten van dingen, denk je dat dan komt doordat je te veel over andere dingen piekert of omdat je het fijne er als het ware niet meer van ziet? Het is trouwens wel al een goeie stap om het hier neer te zetten. Dat is ook een soort toegeven dat je er even niet uitkomt. Een volgende stap zou kunnen zijn om met de huisarts of de arbo-arts te gaan praten en eens kijken wat die erover zeggen.
Ja, dat is het precies. Je ziet dat iemand waarvan je houdt ergens onder lijdt en je kunt NIETS doen om te helpen. En soms vraagt mijn vriend wel om mijn hulp en mening, maar dan doet ie niets met de dingen die ik zeg. Terwijl hij het er wel mee eens is. Dat vind ik ook wel eens moeilijk, om dan te bedenken dat hij daar misschien de puf niet voor heeft. Het geeft zo'n machteloos gevoel allemaal... Dat probeer ik wel, maar is idd moeilijk. Bijkomend probleem is dat ik door mijn zwangerschap zelf ook een hele tijd eruit ben geweest en daarna ging het ook niet meteen van een leie dakkie. Heb dus ook niet echt contact kunnen houden met vrienden en daar ondervind ik nu ook de problemen van. Wel naar zeg dat jij nu ook met jezelf in de knoop zit! Hoop dat je partner je hier bij kan helpen!
In 2002 heb ik ook een burn-out gehad en heel rot net nadat ik school af kwam. In het laatste half jaar heb ik zoveel moeten doen voor verslagen, presentaties, schoolonderzoeken en ander huiswerk. Gecombineerd met elke vrijdag van het oosten naar het westen rijden omdat mijn vriend daar woonde, zondags weer terug en vrijdagmiddag van vier tot zes schoonmaken op een peuterspeelzaal ging dat niet lekker. Ik vond zelf van wel trouwens, maar toen ik eenmaal klaar was met school viel ik echt in het bekende zwarte gat. Ik kon niet stoppen met huilen, was om de haverklap geïrriteerd, vreselijk moe en ik had het gevoel achter de feiten aan aan het rennen. Toen ik het moment had bereikt dat ik niet eens meer mijn sokken aan kon trekken, wist ik dat ik veel te ver was gegaan en een te veel energie had geëist van mijn lichaam. Resoluut ben ik gestopt met werken (ik werkte als invaller op een kinderdagverblijf), heb na twee maanden ziektewet mijn baan daadwerkelijk opgezegd en ben in die tijd ook bij mijn vriend ingetrokken. Uiteindelijk kon ik pas vijftien maanden later weer licht handzaam werk aan. Zoals al geschreven is door anderen, werd ook ik gek van alle goede bedoelingen die er tegen me gezegd werden. Joh, heb je dit al geprobeerd of Als je het nu zus of zo doet, dan .... Irritant! Ik wilde het zelf doen, op mijn tijd, met mijn energie. Lukte het een dag niet dan kwam er altijd weer een andere dag. Was ik moe, dan ging ik naar bed. Advies geven vind ik moeilijk omdat iedereen anders is, maar het enige wat ik mee kan geven is jezelf blijven. Doe de dingen die jij wilt doen, want als jij je gaat schikken naar je vriend of man dan houd jij het waarschijnlijk ook niet lang vol. En als ik Bo20 haar verhaal lees, dan zit je errug dicht tegen een burn-out aan of je hebt 'm al te pakken. Zelf herken ik me heel erg in je verhaal. Ik was aldoor maar bezig. Was het niet voor school, dan was ik onderweg naar het westen of aan het werk in de peuterspeelzaal als schoonmaakster. Je hebt niet door dat langzaamaan je kaarsje steeds minder en minder wordt, tot het moment dat iets wegvalt en je kaarsje echt minimaal wordt. Een dokter heeft me ooit gezegd dat je jezelf moet zien als een grote kaars die uitbundig brandt. Hoe meer stress en zorgen je hebt, hoe kleiner de vlam wordt en hoe meer de kaars uit elkaar valt. Uiteindelijk als je zo door gaat wordt je vlammetje zodanig klein dat het moeite moet doen om niet uit te gaan. Een klein briesje is dan al genoeg om het branden te doen stoppen. Om daarna de kaars weer brandend te krijgen kost altijd veel meer moeite. De dokter gaf mij toen advies om mijn handen om de kaars te houden en het vlammetje te beschermen zodat er geen briesje bij kon komen. Dat heeft mij aan het denken gezet. Ik ken je situatie niet, maar ik vraag me af of het niet mogelijk is om een aantal aanpassingen te doen. Iets minder werken (een paar uur, een middag, een dag), misschien iemand zoeken die ervoor kan zorgen dat je huis schoon blijft en misschien eten kan bereiden voor jullie (bijvoorbeeld een gastouder of misschien een werkster gecombineerd met iemand die voor jullie wil koken). Dat scheelt voor jou al een heel stuk. Hopelijk heb je er wat aan en succes!
Goedemiddag dames, Ik heb mij sinds afgelopen maandag ziek gemeld en ga komende week naar de huisarts (afspraak staat.. ). Eerst maar eens even rustig aan! Doet me wel goed, moet ik zeggen!
Bo20, kun je het niet anders regelen met je kind en huishouden? Mijn moeder werkte ook fulltime en had een dame thuis voor ons. Die deed dan het hele huis, ons en warm eten maken. Ideaal. Misschien kun je een gastouder bij je thuis nemen die ook licht huishoudelijk werk doet.
Heel goed meis! Neem de tijd om alles voor jezelf op een rijtje te zetten en probeer daarna pas toe te werken naar een structurele verandering. Laat je niet opjagen in ieder geval. Laat je weten hoe het bij de huisarts was? Liefs, Kubus
Hoi hoi! Ik ben vanmiddag naar de huisarts geweest en deze heeft inderdaad geconcludeerd dat alle stress en drukte heeft geresulteerd in een oververmoeidheid (hij wilde het geen naam geven..). Het zal ook wel een aantal maanden duren voordat ik er weer helemaal boven op ben. Daarnaast wordt de hulp van een psycholoog ingeschakeld. Ik ben blij dat ik de stap heb gezet; ik hoop dat het nu een stap in de goede richting zal zijn! Echter heb ik vandaag contact gehad met mijn werkgever en deze wil dat ik vanaf komende week op therapeutische basis weer aan de slag ga. Ik ben hier gewoon totaal nog niet aan toe.. het viel daarom vanmiddag er zwaar. Ook heeft mijn werkgever nog geen arbo ingeschakeld. Ik neem aan dat de arbo arts, mijn werkgever en ik zelf uiteindelijk gaan beslissen hoe we dit gaan aanpakken, of niet? Wat moet ik hiermee? Iemand ervaringen of tips? Wat zijn mijn rechten? Ik zie het niet zitten om volgende week weer opgeslokt te worden door de hectiek van mijn werk..
Hoi Bo20, Fijn dat de huisarts zo begripvol was! Hoop dat je je snel wat beter voelt! Ik zou zelf een afspraak maken met de arboarts, dan kun je je opties met hem/haar bespreken. In principe kan je werkgever je niet dwingen te gaan werken, als jij je er niet goed genoeg voor voelt dan is dat zo! En je werkgever heeft ook geen expertise in dat gebied, daar is de arboarts voor. Ik zou zeker niet gaan werken (op therapeutische basis of anderszins) zonder een gesprek met de arboarts. In principe is het wel goed om de connectie met werk te houden, maar proef uit je berichtje dat je nu vooral behoefte hebt aan rust. Die mag je echt wel nemen voor jezelf! Hier waren het ook een heftige paar weken, de badkamer is gedaan, Thijmen is megaverkouden en ik ben zelf ook ziek geworden. Dat heeft voor behoorlijk wat extra stess gezorgd voor mijn vriend, en ook voor mij. Vind het erg moeilijk om er mee om te gaan. Ga toch geforceerd proberen om sneller beter te worden en meer te doen. liefs Rosa
Hey Bo, goed dat je naar de HA bent gegaan. En fijn dat hij de boel zo goed heeft gezien. Ik zou zelf een gesprek aanvragen met de arbo arts. Je werkgever wil je tuurlijk gelijk aan het werk hebben maar als jij voelt dat dat niet gaat niet gaan werken. Wacht eerst een gesprek af met je psycholoog en de arboarts. Sterkte meid.
Hey Bo, Ik zou inderdaad niet gaan werken zolang jij het gevoel hebt dat je hier niet aan toe bent. Je kan inderdaad gewoon bij je werkgever aangeven dat je een gesprek wilt met een Arbo arts. De arbo arts is gespecialiseerd in dit soort zaken. Hij bekijkt het van jouw kant, maar ook van de kant van de werkgever. Doe in ieder geval niets waar je niet aan toe bent, want daar wordt het niet beter van. Liefs, Kubus