Beste iedereen die dit leest. Ik ben een meisje van 20 jaar. de rede dat ik mijn naam niet openbaar op deze site zet, is omdat ik nogal een strikte familie heb en ik het risico niet wil lopen dat ze dit lezen. Ik kom uit een gezin waar ik het enige kind ben. Mijn ouders zijn van een oude stempel waarin hard werken voor je geld en dromen een must is, en waar je je altijd goed naar de buitenwereld moet tonen. Mijn moeder maakt zich vaak zorgen over wat de buitenwereld wel niet van ons denkt, en vanaf jongs af aan moest ik een soort modelkind zijn die alles goed deed zodat zij dit kon tonen naar de rest van de familie. Nu heb ik een jaar een relatie met mijn geweldige vriend. Hij is 23 en nogal anders qua karakter als wat mijn ouders graag zien. hem maakt het niets uit wat de buitenwereld denkt, als hij maar gelukkig is. ook is hij veel impulsiever met geld, en denkt niet teveel aan de toekomst. het enige wat hij in de zeer nabije toekomst wil, is een kindje met mij. toen hij me vertelde dat hij een kindje met mij wilde en oud met mij wilde worden, schoot ik in de wolken. hij is namelijk alles wat ik ooit had kunnen wensen en kan niet wachten tot wij de ouders mogen zijn van een wonder. Hij heeft een eigen bedrijf waar hij een groot pand voor huurt omdat het met dieren gaat. hij slaapt ook in dit pand en noemt het ook zijn huis. officieel mogen we er geen woonadres van maken omdat het gehuurd word als bedrijfspand, dus gaat het eigenlijk een beetje stiekem met matrassen verslepen bij inspecties en huishoudelijke spullen verstoppen. dit vind ik zelf wel erg jammer omdat je eigenlijk een kindje laat slapen in een pand waar we eigenlijk stiekem wonen. ook is zijn inkomen zeer onstabiel en geeft hij al zijn geld erg makkelijk uit. ik ben wel erg opzoek naar een vaste baan die ik hopelijk snel kan vinden om in ieder geval een vast inkomen te hebben. over een maandje stop ik met de pil en gaan we proberen zwanger te worden. dit kan de eerste maand raak zijn of pas over een jaar. het grootste waar ik bang voor ben, is het nieuws vertellen aan mijn ouders en familie. soms maakt mijn moeder wel eens grapjes over oma worden, maar als ik daar dan op in ga met de opmerking: nou misschien binnenkort wel,'' dan kijkt ze me verschrokken en boos aan en zegt ze '' waag het niet! ga eerst maar eens stabieler leven!'' ik geef haar op zich gelijk op dit punt, maar mijn vriend en ik kunnen bijna niet wachten en willen niet dat ons geluk in de weg staat door alles wat er op dit moment gebeurd. mijn vriend zegt altijd erg mooi: '' er is nooit een perfect moment voor een baby, maar je kunt het moment wel zo perfect mogelijk maken door samen voor oplossingen te zoeken. '' mijn vraag aan de lezers is,; hebben jullie tips die ik kan volgen aan het vertellen van mijn ouders? of dingen waar ik rekening mee moet houden in mijn situatie? babywensanoniem
Welkom, ik begrijp dat jullie erg graag een kindje willen. Maar toch adviseer ik je om eerst een baan te zoeken en wat te sparen. Zou fijn zijn als je straks je kindje ook wat te bieden hebt. Ik ben het met je eens dat het nooit het perfecte moment is, maar je kunt wel zorgen dat je in ieder geval een buffer achter de hand hebt en eventueel een fatsoenlijk huisje. Je bent nog zo jong! Je hebt tijd zat. Tips voor je ouders heb ik niet, denk dat het toch wel lastig is om te vertellen. Er is hier ook een gedeelte voor jonge ouders, misschien vind je daar advies! Succes met je kinderwens!
Dankjewel voor je feedback. dat bedenk ik mij inderdaad ook vaak. soms denk ik wel eens dat ik mijn prioriteiten een beetje verkeerd zet omdat onze kinderwens zo sterk is en we al een tijdje de situatie zo perfect mogelijk willen maken. Als ik dit met mijn vriend bespreek, verteld hij me alle oplossingen voor de problemen en verteld hij me dat ik me nergens zorgen over moet maken en dat alles altijd goed komt. ik moet mijn gezonde verstand er gewoon af en toe bij houden en mijn wens niet te sterk laten overheersen. ik zal verder nog kijken op de site want de verhalen helpen me wel veel en zal zeker eens even in dat gedeelte kijken.
Ik heb ook even jouw verhaal gelezen. Ik vraag me alleen af hoe jouw vriend het voor zich ziet om stiekem in dat pand te gaan wonen met een kleine. Alle baby spullen opruimen bij inspectie? En wachten tot je een vaste baan hebt is verstandiger denk ik. Zo kan je die kleine een stabiel leven geven. Ik heb zelf ook nog geen idee hoe we het financieel gaan doen. Mijn vriend gaat z.s.m. weer opzoek naar een baan, wat hopelijk voor een stabiel inkomen gaat zorgen.
Fijn dat je het zo goed opvat. En ik weet hoe sterk een kinderwens kan zijn! Maar je even ergens anders op richten kan helpen om het een beetje naar de achtergrond te laten verdwijnen... Succes met jullie besluit!