Ik word dit jaar 33 jaar en ik weet al van kindsbeen af dat ik heel graag mama zou willen worden. Zes jaar geleden ben ik getrouwd met een man die mij eigenlijk niet zo goed behandelde, maar ik wou zo graag kindjes dat ik toch de sprong wou wagen, achteraf bekeken natuurlijk niet de beste beslissing. Twee jaar heb ik alles geprobeerd om zwanger te geraken, maar na een aantal vruchtbaarheidsbehandelingen bleek dat het onmogelijk was, ik was ondertussen gigantisch verdikt en na veel onderzoeken kwam er uit de bus dat ik aangeboren insulineresistentie heb, hierdoor produceer je teveel testosteron waardoor je vruchtbaarheid afneemt en je gewicht toeneemt. Op dat moment woog ik al meer dan 100 kg en werd er mij voorgesteld om een maagverkleining te ondergaan waardoor mijn hormoonwaarden weer zouden normaal worden na een groot gewichtsverlies. Kort na de operatie kreeg ik in de gaten dat mijn ex-man mij totaal niet steunde, mij zelfs de schuld gaf en mij totaal in de steek liet. Dat hij niet altijd aardig was tegen mij kon ik nog verdragen, maar de gedachte dat we samen kinderen zouden krijgen die daar getuige van waren kon ik niet aan en ik ben dan ook bij hem weggegaan. Ondertussen ben ik drie jaar verder en 60 kg lichter. Ook een hele hoop levenservaring rijker. Door een complicatie moest ik vorig jaar een zware spoedoperatie ondergaan aan mijn darmen en ik heb die maar ternauwernood overleefd. Ik ben kort daarna een relatie begonnen met één van mijn beste vrienden die ik al 20 jaar ken. Er ging een wereld voor me open, want hij maakt me werkelijk heel gelukkig. Hij is zorgzaam, attent, bezorgd, alles wat ik zoek in een man. Ik heb ook nooit verstopt dat ik een grote kinderwens heb en hij heeft ook altijd gezegd dat hij ook kinderen wou. Vorige week bij een controle bij de chirurg werd er mij gezegd dat ik iets moest doen met mijn kinderwens. Er werd mij heel duidelijk gezegd dat ik onmogelijk nog jaren kon afwachten door mijn medische geschiedenis. Ik heb dit dan ook heel eerlijk verteld tegen mijn partner en had gehoopt dat we er samen open over konden spreken en kijken wanneer we er aan konden beginnen. Dat moest niet meteen, maar ik wilde wel een perspectief. Nu krabbelt hij terug en zegt hij dat hij het idee heb dat 'ik hem een mes op de keel zet'. Dit was niet mijn bedoeling, ik wilde gewoon samen kijken of we er klaar voor waren, maar hij kan mij niet zeggen of hij binnen dit en een paar jaar kinderen wil. Ik ben op dit moment enorm verdrietig en om heel eerlijk te zijn is er een barst gekomen in mijn grenzeloos vertrouwen in mijn partner. Ik moet er wel bij vertellen dat hij zelf ook vaak twijfelt aan zichzelf en het moeilijk heeft met grote beslissingen te nemen op elk vlak. Ik wil hem wel ruimte gunnen, maar voel mij langs de andere kant ook zo hard onbegrepen. Ik hou enorm veel van hem en ik kan ook ergens begrijpen waar zijn protesten vandaan komen, maar ik kan het mij ook niet leven met het idee dat ik nooit een kindje ga proberen te krijgen voor het te laat is... Wat moet ik hiermee????
Pfff heftig verhaal meis. Ik zal als ik jou was een gesprek aan gaan met je partner en vragen waarom hij nu zo dat gevoel heeft dat jij hem onder druk zet, terwijl hij ook heeft aangegeven heeft graag kinderen te willen hebben. Het kan ook zijn dat hij even aan het idee moet wennen en dat hij volgende week of volgende maand zegt we gaan ervoor. Hoe lang hebben jullie iets met elkaar als ik vagen mag?
Jeetjuh meid, wat een vervelende situatie Je kan hem natuurlijk niet "dwingen" tot iets waar hij niet klaar voor is. Maar dat moet erg moeilijk zijn wanneer je je eigen tijd weg hoort tikken... Pff... Hopelijk kunnen jullie hier alsnog samen uitkomen en moet hij het gewoon allemaal even op zich in laten werken. Heel veel succes...!!
Geef hem even tijd, en ga daarna opnieuw in gesprek. Ik neem aan dat jij inmiddels je zegje gedaan hebt over wat jij wilt, waarom en wanneer, dus nu is het zijn beurt om dat te doen en jouw beurt om te luisteren. Wat je er daarna mee moet kan ik je niet zeggen. Ik heb 4 jaar gewacht voordat mijn vriend meeging in mijn kinderwens. Maar ik had toen allang besloten dat als het Nee zou worden (als in: nee, ik wil geen vader worden), dat wij dan toch samen zouden blijven. Ik hield veel te veel van hem om onze relatie te verbreken. Voor een ander kan dat anders liggen, daar kan een Nee wel reden zijn om uit elkaar te gaan. Hoe het ook zit: je hebt er niks aan om terug te vallen op 'ja maar je wist dat ik dit wilde en je hebt toch ja gezegd'. Het gaat erom wat hij nu denkt en wil. Kinderen moet je samen willen, of er binnen een relatie niet aan beginnen, vind ik.
Jeetje meis, wat vervelend. Ik zou het heel even laten rusten, en over een tijdje vragen hoe hij er in staat. Wil hij wel kinderen, hoeveel, maak het leuk door te zeggen (als hij aangeeft kinderen te willen) van goh, zie je ons al zitten, op de bank, met de blokken om ons hoofd gesmeten en een kraaiend lachje erachteraan te horen of zoiets Goed praten en vooral goed luisteren naar elkaar. Wat wil jij, wat wil hij. Samen komen jullie eruit. Ik wil ook dolgraag een tweede (hoeft niet perse nu, maar het liefst binnen 2 jaar haha ) maar mijn vriend vind 1 kind genoeg. Heb me er maar even bij neergelegd, maar hij begint dit nu al steeds leuker te vinden (het brabbelen, klimmen, lopen in zijn loopstoeltje enzo) dus als mini iets ouders is begin ik er wel weer over
Dankjewel voor jullie reacties!!! Uiteindelijk ga ik er ook vanuit dat we er wel uitkomen samen. We zijn nu iets meer dan een jaar samen maar kennen elkaar al heel lang door en door. Hij heeft altijd gezegd dat hij graag kindjes wil en ik ben er ook zeker van dat hij een fantastische papa wordt want hij is geweldig met kinderen en heeft een heel groot hart. Hij is zelfs enkele jaren samen geweest met een vrouw die al twee kinderen had en heeft toen met verve stiefpapa gespeeld. Ik denk dat we allebei met behoorlijk wat bagage in onze relatie zijn gestapt en hij heeft het moeilijk met grote veranderingen. Toen we een relatie begonnen kreeg hij even een paniekaanval die na een paar dagen over was. We wonen intussen officieel samen, eigenlijk was ik na vijf maanden altijd al bij hem, maar hij panikeerde bij het idee om het officieel te maken om dan twee maanden later zelf te zeggen 'hey, zouden we jouw appartement niet eens opzeggen?!'. Ik denk dat hij graag de controle in handen heeft en even moet wennen aan het idee dat ik nu wel heel duidelijk mijn wens heb uitgesproken, wat ik normaal niet snel doe. Dus duimen maar!!!
Als ik dat zo lees, heeft hij gewoon heel erg koude voeten Komt vast goed. Hij schrikt ervan dat het nu zo ver is, dat jij ervoor wilt gaan. Warm z'n voeten maar lekker op, en hopelijk duurt het voor hem ook niet lang meer dat hij zegt: weg met die AC, let's make a baby!
Wat heftig allemaal. Als ik het zomlees heb ik het idee dat het best weleens goed zou komen. Geef hem in ieder geval wat ruimte, maar blijf communiceren. Vertel hem jou gevoel en vraag en luister naar zijn gevoel. Ik herken het verhaal wel een beetje. Ook ik heb met mijn ex partner ooit een kindje gewild. Dit eigenlijk tegen beter weten in. Hij was ook niet zo lief voor mij. Ik ben uiteindelijk bij hem weggegaan en heb daarmee toendertijd ook mijn kinderwens in de ijskast gezet niet wetende wanneer ik hem daar weer uit zou halen. Inmiddels heb ik een onwijs lieve vriend gevonden die in eerste instantie ook geen kindje meer wilde (hij heeft al een kindje uit een eerder huwelijk). Inmiddels zijn we alweer vanaf april 2012 gestopt met de pil en wil ook hij niets liever dan een kindje. Ook is het denk ik belangrijk om je te beseffen wat voor jou uiteindelijk belangrijk is. Ik heb uit de ervaring met mijn ex geleerd dat ik liever gelukkig ben met mijn vriend en zonder kindje dan dat ik ongelukkig ben met een kindje, want daar wordt het kindje ook niet gelukkig van.
Gisteren moest ik naar de endocrinoloog om te kijken hoe het zat met mijn suikerwaarden en dergelijke. Ik moet maandag de hele dag in opname om suikertesten te doen en ook om mijn hormoonwaarden te meten om te kijken hoe het verder moet in de toekomst. Dit staat los van het 'aan kinderen te moeten beginnen' maar is nodig omdat ik al eventjes een behoorlijke dip had. Gisteren samen met mijn vriend een fles wijn gekraakt en een goed gesprek gevoerd. Hij heeft zelf toegegeven dat hij mijn gevoelens heel goed kan begrijpen en dat hij weet dat dit voor mij allemaal heel erg moeilijk is. De kans bestaat er immers in dat ze mij volgende week vertellen of het al dan niet problemen zou opleveren moest ik aan kindjes willen beginnen. Hij gaf zelf aan dat hij niet weigerachtig staat tov een gezin beginnen maar overvallen was door mijn vraag. Hij heeft me gezegd dat hij achter al die onderzoeken staat en ik op zijn volledige steun kan rekenenen, maar dat hij echt wel constant nadenkt over mijn kinderwens en eventjes tijd nodig heeft. Zijn laatste opmerking was 'ik zou inderdaad een hele goede papa zijn en jij een geweldige mama en hou dat beeld even vast, maar gun me nog wat tijd'. Dus ik neem aan dat het wel in orde komt en dat hij inderdaad gewoon even 'koude voeten' heeft. Ik ga dus gewoon de onderzoeken ondergaan en alles met hem bespreken en gewoon even genieten van het samenzijn. We komen er wel uit . Dankjewel voor de steun!
Fijn dat er goed over gepraat is! Succes met de testen verder nog! Wij zijn nog een stuk jonger, inmiddels bijna5enhalf jaar samen.. Hij wilde het de komende 5 a 10 jaar sowieso nog niet, toen bleek ik in november ineens zwanger, toen een miskraam. Naderhand zijn we erover gaan praten, en bij veel mannen is het ´koudwatervrees´ zoals mn moeder dat grappend noemde..! Schijnen nogal wat mannen te zijn die een beetje moeite hebben met het idee dat er in ene keer zo´n grote verantwoordelijkheid bijkomt Mijne is overigens sindsdien ook om! Liever gisteren als vandaag, maarja, je weet niet wanneer het raak is..