Vorige week ben ik bevallen van een prachtige zoon. Het gaat heel goed met mijn mannetje dus geen reden tot ongerustheid. Maar tjonge, wat ben ik bang. Ik ben er letterlijk misselijk van. In plaats van bezig te zijn met nieuw leven, ben ik in gedachte bezig met dood en pijn. Ik ben zo bang dat hem wat gebeurt, dat hij dood gaat of dat hij heel veel pijn gaat krijgen. Ik loop de hele tijd te janken. Ik weet niet zo goed wat ik eraan kan doen. Ik wil genieten en niet zo bang zijn. Ik weet dat je als ouder zijnde nooit echt meer onbezorgd zal zijn, maar dit voelt wel extreem. Zijn er meiden die dit herkennen en mij kunnen helpen relativeren? Gaat dit nog over?
Hoi, dat zijn nu moedergevoelens en de hormonen Als het goed is word dit minder.. maar over gaat dit idd nooit.
ik had wel dat wanneer de oudste heel stil in haar wiegje lag ik even een duwtje gaf om haar te laten bewegen. Maar letterlijk misselijk van angst dat herken ik niet en is mijn inziens niet helemaal normaal. Praat veel met je omgeving en wacht niet te lang met aan de bel te trekken bij verloskundige of huisarts als het niet snel minder wordt
Ik had dat ook hoor. Heel bezorgd en als de doods dat ik haar dood zou vinden enzo. Het hoort er denk ik ook allemaal bij en je zit nog stikvol met hormonen. De kraamtranen horen daar echt bij. Mocht je hier nou langer mee gaan doorlopen, dat het teveel wordt, neem dan wel contact op het je huisarts! Die kan je dan verder helpen.
Ik herken het wel maar krijg het juist nu steeds meer. Op het begin had ik die angst helemaal niet maar nu heb ik die angst steeds vaker. Probeer er goed over te praten en bedenk dat je nog vol onder hormonen bent.
Bedankt voor jullie reacties. Tja, misschien moet ik proberen die gedachtes wat minder toe te laten, mezelf gewoon stoppen als ik weer iets engs denk. Ik weet het niet. Ik weet ook niet hoelang ik moet aankijken voordat ik de dokter ofzo bel. Ik weet dat kraamtranen erbij horen, maar hoever moet je gaan? Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik kijk het morgen nog een dag aan als het nou erger wordt dan bel ik overmorgen de verloskundige of huisarts wel. Luna voor jou hoop ik ook dat het minder wordt, weggaan zal wel nooit gebeuren.
Ik heb het ook nog. Vooral wanneer Femke langer slaapt dan normaal. Ineens krijg ik een rot gevoel en loop ik met een raar gevoel naar haar kamertje. Dan zie ik haar buikje op en neer gaan en dan ...pfoe.... Tja, het is je rijkste 'bezit'.
Herkenbaar, vind het ook erger worden. (misschien niet zo extreem als bij jou hoor, iig niet misselijkmakend). Ook hier als ze wat langer slaapt. Ik durf dan niet eens te gaan kijken, bang dat ik haar .... aantref. Wacht dan net zo lang tot ik haar door de babyfoon hoor. Ben me ook veel meer bewust wat er allemaal kan gebeuren met haar, maar ook met ons. Als ik iets op tv zit te kijken, ziekenhuisprogramma of journaal, dan bekruipt me soms een angst die heel beklemmend is. Ik denk echt dat het moedergevoelens zijn. Hoop wel dat het eens wat minder wordt, maar denk ook dat het een soort 'waaksysteem' is. En dat lijkt me wel goed. Als je er te veel last van krijgt, zou ik idd even aan de bel trekken. Of maak het sowieso eens bespreekbaar met je vk, mensen in je omgeving. Denk dat je best herkinning vindt. (net als hier).
ik heb dit dus ook gehad..was erg veel met de dood bezig...ik wilde niet dood en had vaak van de vreemde gedachtens zo van stel je voor de kleine gaat dood..ik werd er zeer onrustig van en angstig ...Toen ik op 5 maanden na de bevalling was en weer aan het werk piekte het flink 2 x paniekanvallen gehad.. toen bleek dat ik last van een combinatie had.schildklierziekte, hormonen, vermoeidheid, nieuwe onbekende emoties en situaties en ik ben een controlefreak...ik heb altijd de touwtjes in de handen qua emoties en dingens in mijn leven en dit maakte het nog moeilijker. uiteindelijk ben via de internist door verwezen naar een pyscholoog en die vertelde dat wat ik had eigenlijk heel normaal was alleen maakte ik het me zelf veel moeilijker en dan heet dat een aanpassingsstorrins..nu 9 maanden later gaat het toppie! het lijkt als of er een schakelaar om is gegaan. de regel 9 maanden op 9 maanden af geldt voor mij echt wel.. ik moest gewoon heel erg wennen... en volgens mij pyscholoog dat ik met de dood bezig ben en dan angstig worden komt omdat je daar geen controle over kunt krijgen, als het je tijd is dan is dat zo..gggrrrr en daar kan ik niet tegen geen crontrole over iets hebben...dus heb moeten leren acepteren dat het zo is en niet anders..en heel veel gewoon te laten varen...en dingen doen voor me zelf..
Gaat echt weer over hoor! Ik heb het ook gehad en was zo bang dat mijn zoontje zou overlijden. Ik durfde haast niet naar zijn bedje toe te lopen. Dat is gewoon het oermoeder gevoel denk ik wat je overvalt en het feit dat je zo gigantisch veel van je kleintje houdt dat je bang bent dat er wat mee gebeurt. Tuurlijk zou je je hele leven met een bepaald gevoel blijven leven want je bent verantwoordelijk voor je kind en wie weet wat die allemaal nog uit gaat spoken, maar die hele erge angst neemt af.
Heeel herkenbaar!!! Inderdaad ook die angst dat je zelf dood gaat of een vreselijke ziekte krijgt ofzo. Ik had het heel erg, het wordt nu minder (baby is 3,5 maanden oud). Als je altijd letterlijk doodsbang bent voor vanalles, geniet je ook niet van het leven wat je nu hebt. Je hebt inderdaad geen controle over deze dingen en kunt maar het beste genieten van elke dag die je in gezondheid mee mag maken met je gezinnetje
ik heb ook hetzelfde.. had het bij me eerste ook, en nu weer maar ik ben meer bang dat ik zelf dood ga.. voel overal gekke dingen in me lijf enz. naja raar hoor maar leuk is het niet.. ik ben elke dag bang dood te gaan. maar bij me eerste ging het na verloop van tijd over. dus dat hoop ik nu maar weer!!
Heel herkenbaar allemaal. Voel me stiekem erg opgelucht nadat ik al jullie reacties had doorgelezen! Pfff... had ook wel het idee dat het steeds erger werd naarmate mijn dochter ouder werd, maar probeer er niet al te veel mee bezig te zijn, er niet teveel op door te denken. En het wordt dan ook wel steeds minder vervelend. Het lukt mij nu aardig... Maar hadden/hebben jullie ook wel eens dat je je hele rampscenario's kunt voorstellen en dat je je dan (ja, hoe beschrijf je zoiets?) ook zorgen gaat maken over of jij daar ook toe in staat bent? Vind het zoiets engs! Zo durf ik bijvoorbeeld echt niet dicht in de buurt van de balkonreling te komen met mijn dochter op de arm... veels te bang dat ik haar per ongeluk laat vallen. In alles wat ik voorbij zie flitsen aan scenario's zie ik mij dat altijd doen, of overkomt haar iets door mijn schuld. Je krijgt bijna het idee dat je een beetje ''labiel'' bent en dat je in een vage bui of bepaalde situatie tot zoiets ergs in staat bent
Hey meiden, zie nu pas dat jullie gereageerd hebben. Met mij gaat het al beter, geen misselijkmakende angst meer, het is dragelijk geworden. Probeer niet te lang bij enge gedachtes stil te staan en goed op mijn ademhaling te letten. Dat lukt aardig. Ik slik nu ook mamafit, daarin zitten vitamines B in en die zorgen ervoor dat je geestelijk ook beter in je vel zit. "Grappig" om te lezen dat de meeste van jullie bang zijn om naar jullie kindje toe te gaan als ze slapen. Ik vind het juist heel moeilijk om weg te gaan en moet steeds even kijken of hij wel lekker ligt enzo. @Tothemoon. Ik weet niet hoe het bij de anderen zit maar ik ben vooral bezig met wat een ander mijn kind aan kan doen, niet wat ik, al dan niet per ongeluk, zou kunnen doen. Maar ik herken wel wat je zegt. Gedachtes als "Wat als ik struikel boven aan de trap en ik laat mijn kind los en die valt dan naar beneden?" Dat is niet leuk om te denken, maar heb vertrouwen in jezelf als moeder. Bedankt voor alle reacties. Hopelijk gaat de ergste angst snel weg bij degene die er nog last van hebben.
hier ook! vreselijk zeg.. zeker nu ik er dus vorige week over heb gedroomd, werd helemaal gillend wakker. het was even wat minder, nu is het weer terug dankzij die nachtmerrie. die vitamines ga ik trouwens ook maar eens proberen, bedankt voor de tip! heb nog allemaal vage ontzwangerkwaaltjes, misschien dat het helpt.
Dat is toevallig, ik ben ook mamafit gaan slikken. Meer omdat ik steeds aan het kwakkelen was, maar wellicht helpt me dat ook tegen die verrotte angst! Fijn inderdaad om te lezen dat meer vrouwen dit hebben.
Gadver, het was vanavond weer zover. Kreeg weer een hele nare gedachte, moest er van janken. Het ging echt goed de laatste paar dagen, was vanmiddag ook zo positief hier. Denk ook dat het komt omdat ik zo moe ben, zucht. Doet me wel goed om te lezen dat ik niet de enige ben trouwens, hoewel ik het voor jullie natuurlijk niet leuk vind dat jullie er ook last van hebben.
Ik was tijdens de zwangerschap ontzettend bang dat ik mijn kindje zou verliezen bij de geboorte vanwege een collega die dat hefet meegemaakt. Na de bevalling was ik die angst helemaal kwijt, maar voelde me erg schuldig naar mijn zoontje toe en heb ik met de kraamverzorgster gesproken en ze vertelde me dat ik vertrouwen moest hebben in mijn mannetje en dat heb ik ook tegen mijn zoontje gezegd dat ik vanaf nu vertrouwen in hem heb. De angst om hem te verliezen begint wel weer te komen, maar dat komt ook omdat ik afscheid heb moeten nemen van mensen die heel dichtbij stonden. De angst om iemand die dichtbij staat te verliezen is dus groter dan normaal en ik moet er niet aan denken dat er iets gebeurt met mijn zoontje. Maar tegelijkertijd vertel ik mezelf dat ik vertrouwen moet hebben dat alles goed gaat en dat mijn zoontje gezond is en er niets gaat gebeuren. Bij vervelende nieuwsberichten komt het gevoel wel weer wat sterker naar boven, maar ik denk dat dat normaal is en dat dat echt je moedergevoelens zijn. Hormonen werken niet echt mee moet ik zeggen, gelukkig is mijn zoontje nu iets meer dan 8 maanden oud en heb ik steeds minder last van de hormonen, dat zal me wel goed doen. Sterkte iedereen die er last van heeft, het is zo'n naar gevoel om daarmee bezig te zijn.