Gewoon geen zin!

Hoe kan je een beetje op een subtiele manier vertellen aan mensen dat je gewoon geen zin meer hebt om dingen te doen, zonder dat ze zich aangevallen voelen :S

Kheb namelijk 1 bepaald iemand, met diegene ging ik eerst altijd de hort op, maar ik heb nu gewoon totaal geen zin meer om ff ergens naartoe te gaan of iets, ben alleen van het stofzuigen in huis al moe, dus laat staan om ergens heen te gaan en ergens rond te lopen..

Eerst zei ik gewoon dat ik geen zin er in heb ensow, maar dat viel niet egt in goede aarde, dus kom er tot nu toe steeds met een smoesje mee weg.. En kwil niet smoesjes blijven verzinnen, en ik snap dat het voor diegene vreemd is dat ik niks meer doe en dat ik niet meer wil (ook ben ik eracahter gekomen trouwens dat ik altijd op sleeptouw meeging) maar kweet egt niet hoe ik dit op een subtiele manier kan vertellen, zonder dat ik gelijk aangevallen word, et wekt egt irritatie bij mij op.. ook omdat ik weet hoe diegene kan reageren wanneer het diegene niet zint (wat bijna altijd het geval is) want het is altijd diegenes weg en anders niet :S HELP!

 

ik lees mee... ik zit met ongeveer het zelfde probleem,

 

Is goed
Zo te zien je leeftijd ook nog jong haha!
Dus vrienden/vriendinnen zijn van je gewend dat je nog zo levendig bent als eerst en nog steeds mee gaat met uitstapjes en weet ik veel wat..

Ik ging soms al mee voor maar 5 min ergens iets op te halen, wat nog geen eens ook voor mezelf bedoeld was ook, dat bedoelde ik dus met dat ik op sleeptouw mee ging altijd..

Zit nu financieel ook niet egt breed, dus heb zo wie zo al minder zin om dingen te doen of ergens heen te gaan, tenzij ik dingen nodig heb voor de beeb, zo niet, wil ik gewoon liever niet meer ergens mee naartoe.. tis miss wel gezellig, maar om nou mee te gaan voor een ander waar je zelf niks te zoeken heb, zie ik gewoon als sleeptouw mee gaan, want zo gezellig is dat niet altijd..
Plus daarbij me rugkwalen en bekken beginnen ook op te komen, dus gewoon geen zin der in! Maar bij sommige valt dat niet altijd even in goede aard en weet niet wat ik ermee moet :S

 

gewoon eerlijk zijn meiden je bent zwanger en dat kost energie, als iemand daar geen begrip voor kan opbrengen is dat jammer voor diegene, kun je niet bij je thuis afspreken ipv de hort op te gaan? lekker filmpje kijken en chips eten
als iemand op dit moment niet begrijpt dat ik ergens niet naartoe kan dan ga ik niet eens meer in discussie, kom nou, dan maar geen begrip, beetje inlevingsvermogen van hun kant mag best!

 

Jah dat thuis afspreken heb ik geprobeerd, maar dan komt diegene en gaat na 10 min weer weg, omdat het zogenaamd "saai" is.. terwijl ik van alles in huis heb, chippies, chocola, films, noem het maar op..

Tis een vriendschap van egt al jongs af aan, vanaf dat ik 5 was ofsow.. dus kwil et ook niet zomaar opgeven.. dat ik onverwachts zwanger raakte viel zelfs al in het verkeerde keelgat en kreeg opmerkingen naar me hoofd van: als dit maar niet tussen ons in gaat staan..en dat een kindje voor mij niet uitkwam, dat ik maar over abortus na moest gaan denken en dergelijke.. en het heeft toen egt op het randje gestaan van einde vriendschap.. pff er is zoveel meer aan de hand ook, maar dat word egt een lang verhaal..

Ik kan zeggen en duidelijk maken wat ik wil, maar alsnog verwacht diegene dat ik mee ga of iets.. Terwijl ik laatst al duidelijk had aangeven van: ben veel moe, snel last van me rug en bekken, dus niet zoveel zin meer om dingen te doen.. en togg word er door gevraagd.. voelt een beetje alsof ik niet serieus genomen word en weet dus niet hoe ik et nog duidelijker kan maken.. voel me dan weer schuldig als er word gezegd: we zien elkaar zo weinig ineens.. terwijl ik denk van: Jah hallo, je weet hoe het zit, heb et je verteld, miss kan je ook moeite doen om het naar je zin te maken als we thuis afspreken..

 

je kindje komt straks op de eerste plek, als ik jou was zou ik je vriendin daar vast op voorbereiden, als ik dat zo lees denkt ze dat er niks zal veranderen.....

 

Jah dat word er volgens mij indd ook gedacht.. soms denk ik wel eens van: Let maar op, wanneer mijn kindje er is, word er gewoon verwacht dat ik een hele dag meega, met kinderwagen en al, onder het mom van: Agg, de baby slaapt ook wel in de kinderwagen.. of bijv. van als ik weer op sleeptouw mee moet: dan maak je de beeb togg ff wakker en slaapt ie daarna wel weer verder in de kinderwagen..

Eerst deden we elke dag wel wat/iets.. maar kwil et gewoon egt niet meer haha.. en indd straks met de beeb zal het nog wel veel erger worden, want ik ga me beeb niet overal mee naartoe sleuren, en al helemaal niet voor uitstapjes van maar een paar minuten die nergens op slaan..

Ze zal er indd maar aan moeten gaan wennen jah.. en anders houdt et togg egt ergens een keer op vrees ik :S

 

ja het houdt inderdaad ergens op meid zij kan niet voor je beslissen en al helemaal niet voor je beeb....

 

bij mij is het eigenlijk wel een beetje anders,maar ik heb geen idee hoe ik haar iets eerlijk kan vertellen zonder haar teveel te kwetsen het liefst natuurlijk helemaal niet. ( dus dat hebben we hetzelfde

( lang... heel lang verhaal..)

ik heb zelf eigenlijk ook niet zo'n enorme behoefte meer aan haar "vriendschap" maar wil haar aan de andere kant ook niet kwijt,toen vorig jaar bleek dat ik chronische ziek ben,is zij de enige die is "gebleven"

en dat waardeer ik enorm aan haar,

maar aan de andere kant lijkt ze niet te begrijpen wat mijn ziekte inhoudt.ik kan soms niet lopen, en als ik een keer een echt slechte dag heb dan moet mijn man me zelfs helpen met aan/uit kleden en douchen. mijn hele lichaam doet soms zo'n zeer dat ik maar weinig kan.( hier word rekening mee gehouden met mijn man zijn werk als de kleine eris dus geen zorgen )

mijn man en ik zijn al gauw gaan samen wonen,hij trok meteen bij mij en mijn ouders in vanwege omstandigheden en wou na 6 maanden op zichzelf
omdat we inprincipe al 6 maand samen woonden heb ik besloten met hem mee te gaan.

toen deze meid dat hoorde was ze natuurlijk heel blij voor ons,maar het was niet eerlijk.want zij had al langer een vriendje als ik,en dan zou ik zeker eerder gaan samen wonen.

zij en haar vriend gingen haastig opzoek naar een woning,en hebben deze een jaar later gevonden als wij onze woning,en ze moesten nog een half jaar wachten op de sleutel.

elk weekendje weg dat mijn man en ik doen...doen hun ook, alleen verder weg, duurder.. mooier, en het weer was bij hun altijd beter...behalve wanneer mijn man en ik zo'n slecht weer hebben gehad dat we besloten er een "bed"dagje van te maken, dan hadden hun slechter weer maar natuurlijk kregen we dan ook in details te horen wat hun beddagje was ( dat deden wij niet hoor,wij hielden het verder lekker voor onszelf )

toen mijn man mij ten huwelijk vroeg was zij de eerste (buiten onze ouders om) die ik erover verteld heb... ze deed heel leuk,was super blij voor ons.
achteraf krijg je te weten dat ze ruzie met haar vriend heeft gemaakt dat haar vriend niet eerder was als de mijne, want nu ben ik weer ergens verder in als haar...
20 mei, de dag dat we trouwden heeft mijn man( hij weet dat ik al een tijdje een grote kinderwens heb) mij gezegd er ook klaar voor is,en het wil proberen ondanks dat het misschien moeilijk word met mijn ziekte,
dit hielden we natuurlijk voor onszelf want het zou een grote teleurstelling zijn als het echt niet zou lukken en iedereen weet dat je bezig bent,

maar 5 weken later bleek bij een posi test dat het ons in 1 keer gelukt is.
wat waren wij gelukkig ! ondanks mijn ziekte, ondanks dat de doktoren dachten dat het minimaal 2 jaar of misschien wel langer ging duren,
wij hadden een cadeautje gekregen, ik was zwanger.. !
dit werd meteen gedeeld met de aanstaande opa's en oma's die natuurlijk ook heel blij waren,ook wou ik dit meteen met mijn vriendin delen,
ondanks dat ze alles beter moest hebben als mij, en sneller... vond ik toch dat ik het haar moest zeggen, ze was immers de enige die er nog voor me was,de rest had me laten stikken toen ik ziek was.

mijn man en ik hebben het haar verteld, ik was 6 weken en 4 dagen zwanger, ( heel vroeg ja en ja de kans was heel groot dat het nog mis ging vooral met mijn ziekte) maar ik had die dag een echo gehad en het hartje klopte zo mooi, volgens de gyn was de kans aanwezig maar met een kloppend hartje wel klein.

en haar reactie... die deed gewoon pijn,ze feliciteerde me niet eens. ze zei letterlijk: meid ik kan nu niet blij voor je zijn, pas bij de 12 weken.
dan is de kans op miskraam pas nihil.
er kan nu nog zoveel misgaan ik kan nu niet blij voor je zijn, en echt blij voor je zijn kan ik pas wanneer je je kindje in je armen hebt,

oke heel lief bedoelt misschien... maar iedereen heeft kans dat het misgaat.zo moet iedereen eigenlijk pas blij zijn als ze hun kindje in hun armen hebben,

toen ik 16 weken zwanger was... vertelde ze mij dat ook hun met de pil gestopt zijn,ook hun wouden een kindje maken, ( hun prive was niet helemaal super,al een hele tijd niet, na mijn mening hadden die 2 alleen een relatie om een relatie te hebben, er was veel ruzie,veel schoppen en slaan,en veel geldschulden dit weet ik omdat ze me dit zelf verteld heeft toen ze echt heel boos op hem was en toen was niet alles zo perfect meer) niet de situatie waarin ik aan kinderen zou denken.

en ook had ik het idee dat ze het een beetje wou doen omdat ik een kindje zou krijgen en ook nu moest ze hebben wat ik zou krijgen,.

ondanks alles deden we best wel regelmatig wat met elkaar en het was ook altijd wel gezellig,( zolang we het maar over haar hadden want ze had verder weinig intresse voor mij, haar leven is natuurlijk beter) maar dit vond ik niet erg. ze was er voor me ( of eigenlijk niet echt maar ze nam me mee weg... het huis uit.)

nu staat ze al sinds ik zwanger ben bijna elke week voor de deur,
terwijl ik ( begin zwangerschap) moe was,misselijk was, en even nergens zin in had, behalve slapen...maar dan belde ze en zei ze: ooh heb ik je wakker gebeld... ? euhh ja eigenlijk wel maar geeft niet. ik slaap zo wel verder. ooh okee doe je de deur even open dan ik sta voor de deur.

ook deze meid denkt dat er niets veranderd is met mijn ziekte, en door mijn ziekte is mijn zwangerschap nog zwaarder,vooral nu...
en nog denkt ze dat ik alles kan, nog denkt ze dat ze te pas en te onpas voor de deur kan staan. en zometeen als de kleine er is.. ze heeft het zovaak over wat zij allemaal met de kleine wil gaan doen, ( snap ik allemaal is ook heel leuk en lief bedoelt) maar de opmerking: ooh wat zou het leuk zijn als hij voor het eerst "mama"tegen mij zegt.

of: m en ik maken ons toch wel erg zorgen om je hoor.je bent zo ziek,je kunt misschien niet eens voor dit kindje zorgen, misschien moet ik stoppen met werken dan kun je je zoontje bij ons laten,en wanneer jij behoefte hebt aan je zoon en er zin in hebt kom je bij ons langs.
toen was ik toch helemaal in schock.stelde ze nou echt voor om daar de kinder kamer te maken, om hun mijn kind op te laten voeden,en wanneer ik "zin"heb mag ik wel langs komen... je kunt geen zin hebben in je kinderen, die zin moet je maar maken. je kunt niet alleen de lusten hebben maar de lasten niet dragen..! wat dacht ze wel niet :S
ze probeerde voor mijn gevoel mijn zoontje af te pakken,in de hoop dat hij zometeen zou denken dat zij de mama is ofzo.

maar ik heb er niks van durven zeggen.ik wil geen ruzie maken. en vooral nu in de zwangerschap sta ik slecht in mijn eigen schoenen, ik weet niet wat ik moet zeggen en hoe ik het moet zeggen,
ik heb het idee dat nu ik zwanger ben ... ik nog maar weinig durf.

ik heb haar gezegd: meid maak je geen zorgen, met mijn ziekte kun je prima kindjes opvoeden,ja het zal misschien soms wat zwaarder zijn, vooral wanneer mijn man heen werken is, maar als het echt TE zwaar word omdat ik niet meer kan lopen, mag mijn man vrij nemen van zijn werk, dit is allemaal al overlegd met zijn werk, daar komen mijn man en ik zelf wel uit, ( en op een sarcastische manier gezegt: maar bedankt dat je mee hebt met denken)

tot nu toe is ze nog steeds regelmatig langs geweest,en doe ik gewoon normaal tegen haar, ze duikt hier de kasten in, de zet de tv aan en gaat gewoon kijken terwijl ik probeer te slapen, ze gaat lekker laptoppen
ach vond het ook nooit erg,ze kon altijd komen, maar er is gewoon zoveel veranderd sinds ik echt ziek ben geworden,en ik weet niet hoe ik haar dit duidelijk kan maken....
voor nu durf ik het niet eens....
het is sinds een maandje uit met haar vriend, hij schijnt haar al 3 jaar in elkaar te slaan, en ze heeft er nu eindelijk een punt achter gezet,
naar haar zeggen wisten haar ouders er ook vanaf dat ze elke dag geslagen werd,...
heel eerlijk gezegd weet ik niet wat ik moet geloven, want welke ouder laat zijn kind elke avond in elkaar slaan ?magoed misschien is het echt zo dus ik oordeel daar verder ook maar niet over, ik laat het in het midden,

maar nu moet ik haar natuurlijk steunen, en ik vind dat zoooo moeilijk...
door alles wat hierboven beschreven is... ik heb het nooit zo beseft,ik was blij dat zij mij niet heeft laten vallen,ik zag het niet en wou het ook niet zien dat ze mij eigenlijk niks gunde, maar nu ik zwanger ben en ik mij een beetje aan haar ga "ergeren" denk ik bij mezelf: ze heeft me al die tijd niets gegund,alles was bij haar beter,en ze baalde als ik het "zogenaamd"beter had als haar, ( terwijl ik zoiets heb van : je hoeft niet alles te hebben om gelukkig te zijn, het enige dat je nodig hebt is elkaar, de rest komt vanzelf iemand die getrouwd is en kinderen heeft hoeft niet perse gelukkiger te zijn als iemand die niet getrouwd is of kinderen heeft )

nu staat ze om de zoveel dagen aan de deur.omdat het dus uit is met haar vriend,ze hebben samen een huis gekocht waar ze 6 maand in hebben gewoond, nu zitten ze in dikke schulden want zij is ontslagen van haar werk, en hij zit met bbl opleiding en kan haar niet uitkopen.

zometeen wanneer de kleine er is wil ze elke dag komen omdat ze er van overtuigd is dat ik het niet alleen kan, hier zit ik echt niet op te wachten,

ik wil haar niet kwetsen, en ik wil haar ook niet kwijt... nogmaals is zij de enige die mij niet heeft laten stikken... ( ookal was het misschien omdat ze zelf verder weinig heeft en het dus meer voor zichzelf heeft gedaan )


pff zo dit is mijn verhaal...hmm mijn verhaal is toch een stuk anders ofniet


liefss

 

@zwanger89: ik ben het met Annemarie eens. het wordt tijd dat je haar heel eerlijk en direct zegt wat je voelt en hoe je erin staat, je vriendin is vooral bezig met haarzelf en walst hiermee over jouw gevoel en ziekte en zwangerschap heen, en dat komt omdat je het toelaat, jij bent de enige die bepaald hoe je leven eruit moet zien nu en als je vriendin hier niet in past, of in ieder geval een stuk minder vaak en minder opdringerig, dan moet je haar dat goed duidelijk maken, en doe het voordat je kindje er is want in je kraamtijd heb je wel wat anders aan je hoofd

 

Kan er geen touw aan vast knopen.

 

klopt.. ik moet hier ook wat aan doen, het beste is voor dat ons kindje geboren is,

ik heb hier al eindeloze gesprekken over gehad met mijn man, hij probeert me er ook bij te helpen maar hij is inmiddels bijna zover dat hij het wil zeggen,´

maar dat wil ik niet hebben, hun zien mekaar zogoed als niet, en het is niet eerlijk tegenover haar,

alleen kan ik de moed nog niet vinden bij mezelf.ik wil geen ruzie, maar ik wil ook niet dat ze dagelijks-wekelijks op de stoep staat zodat ik haar wel even kan vermaken terwijl ik druk ben met oa opvoeding en huishoushouding en mijn eigen relatie onderhouden,

ik heb aan van alles zitten denken, een brief een mail een sms, maar ik moet het gewoon echt recht in het gezicht doen dat is wel zo fair.

maar weet nog steeds niet waar ik mijn moed vandaan moet halen. ik hoop dat de volgende keer als ze komt dat er dan weer iets is, of dat ze wat zegt of weer iets doet zodat ik aan aanknopingspunt heb.
en dat ik het haar dan gewoon kan vertellen,

en ik hoop echt dat ze niet boos word ...

bedankt voor de reactie(s)

 

Pff, is indd ook een heel verhaal !
Ondanks je ziekte, zitten we togg eigenlijk nog wel een beetje in hetzelfde schuitje, want ik heb 1.5 jaar geleden ook een K*Tperiode gehad, waarin zij mij veel heeft geholpen ook, ook zij was de enige die er voor me was in die tijd..

Heb nu al een hele tijd alles op de rit, en ben ook alweer een tijdje samen met mijn vriend (we zijn 2 jaar uit elkaar geweest en hadden hiervoor aal een relatie van 3.5 jaar gehad), waardoor ik ook niet meer elke dag tijd voor der heb of iets..
Zij heeft ook een relatie, ook super lang, alleen haar relatie is heel anders dan die van mij is.. zij woont al meer dan 7 jaar samen, maar hun leven eigenlijk een beetje apart van elkaar waardoor zij gewoon alles kan laten en doen, mijn vriend en ik vinden het heerlijk om samen te zijn.. Vanwege haar relatie begrijpt zij dit ook niet egt goed..

Vaak is het ook nog eens zo, als ik een eigen mening heb, dan weet zij het altijd wel beter.. Als ik iets bedenk, of het ergens niet mee eens ben, dan word ik gelijk afgesnauwd, en daarom durf ik haar ook niet eerlijk te vertellen hoe het nou zit, omdat ik weet dat ik als de boosdoener word aangewezen dan.. In de tijd dat ik die K*Tperiode heb gehad, heb ik veel advies wel van haar gehad en heeft ze me ook egt wel geholpen met veel dingen, alleen krijg nu het idee dat ze niet in ziet, dat ik alles op de rit heb en dat het dus niet meer nodig is..

Toen ik haar vertelde dat ik zwanger was, zij ze me dat het niet uitkwam voor mij, geen goed plan was, en ik moest maar overwegen tot abortus.. Ze had zelfs al een verwijskaart voor mij aangevraagd bij mijn huisarts :S zonder dit met mij te overleggen, en toen ik daar boos over werd en zei van: je kan niet alles voor mij beslissen en dat ik mijn beeb wou houden, toen was ik dus de boosdoener.. Ze overrompelde me dus met woorden van dat ze me altijd heeft geholpen en altijd alles goed bedoeld.. Alsof ik NOOIT wat terug heb gedaan :S In die K*Tperiode had ik wat schulden, en dus nooit geld en dergelijke om wat te doen.. Zij heeft paar jaaar geleden ook in die situatie gezeten, en heeft me dus advies gegeven en dergelijke over waar ik het beste terecht kon met alles.. Toen de tijd wou ik ook nooit afspreken, omdat ik togg het geld er niet voor had, maar ik werd zowat gedwongen om mee dingen te gaan doen, en zij betaalde wel.. Ik heb haar op andere manieren geholpen, zoals met dingen die ze op moest halen en niet alleen kon en dergelijke.. op der honden gepast en noem het maar op.. Heb zoveel terug gedaan, alleen zonder geldwaarde.. Dit heb ik er toen ook gezegd, maar alsnog worden er verwijten naar mijn hoofd gemaakt..Ze maakte zelfs ruzie over het feit dat mijn vriend en ik willen gaan verhuizen naar een andere plaats ivm met zijn werk! Dat was volgens haar niet de afspraak, we zouden voor altijd dicht bij elkaar blijven wonen..

En dat met dat van: zij heeft alles beter.. dat is hier ook het geval, nu nog steeds, omdat al ons geld naar de beeb toe gaat, wat ik eigenlijk super vind, want me beeb is egt mijn alles zou, zou zelfs me laatste euro er voor omdraaien, omdat zij altijd wel genoeg geld heeft, moet ik maar mee want zij betaald wel.. Zij weet en heeft ook altijd alles beter..

Kwil nu gewoon lekker me leventje lijden, heb het nu goed voor elkaar allemaal en ben gelukkig.. Heb nu gewoon alleen me rust egt nodig, ben veel moe, want snachts kom ik amper in slaap.. me rug, bekken en liezen beginnen zeer te doen.. en alsnog ga ik uit respect, of eigenlijk om haar niet teleur te stellen togg morgen mee een hele dag weg.. en kheb der gezegd wat ik heb, maar ze zegt gewoon: Je gaat wel mee he morgen, heb geen zin om op het laatste moment iemand anders te regelen om mee te gaan..

Ik weet gewoon, als ik eerlijk zou zijn (en dan klopt de stelling: waarheid is hard.. in dit geval indd) als ik eerlijk zou zijn, dat ik de boevrouw ben en heeft ze gewoon geen goed woord meer voor me over.. zo doet ze ook altijd met anderen.. Daarbij ben ik indd ook nog eens der enige "egte" vriendin, want de rest heeft ze allemaal al afgesnauwd en geen goed woord meer voor over..

 

En dit bedoelde ik dus altijd met op sleeptouw meegaan, omdat zij er altijd zo opstond dat ik mee ging en het "gezellig" vond en ik voelde me ook een beetje verplicht, omdat ik niet anders terug kon doen.. en 9 van de 10 keer was het ook wel gezellig, maar als ik er geen zin in had of iets, dan was ik altijd stilletjes, maar wou haar nooit teleurstellen.. Maar de laatste tijd, omdat ze zo aandringt is het gewoon egt niet meer gezellig, ook vanwege mijn moeheid waardoor ik altijd al wat stiller ben dan normaal, moet ze altijd commentaar leveren, dat ik wat vrolijker moet doen en alles.. en kga eigenlijk nu alleen maar, omdat ik me soort van verplicht voel, maar dus eigenlijk totaal geen zin heb..

pff, kan der wel een boek over schrijven, jeetje..

 

ik ken het.... zo voel ik me ook,

ik heb bij zelf nog steeds niet de moed gevonden om haar eerlijk te zeggen wat ik denk en voel,

ik heb een aantal keer eerlijk gezegd : meid: ik heb er even geen zin in, ik heb even genoeg aan mezelf,
staat ze al op de stoep en zegt: oke maar mag ik dan wel even gebruik maken van het toilet ? ja wat zeg je dan ? tuurlijk zeg je geen nee...
maar vervolgens blijft ze wel de hele dag hangen :S

ook belt ze mij nooit meer op mijn mobiel... maar op mijn huistelefoon,ik heb geen nummer herkenning dus ik weet niet wie er belt, en neem dus altijd op als ik thuis ben...

en het eerste wat ik te horen krijg is : okeee je bent thuis ik ben er met 5 minuten.
blegh blegh blegh

eigenlijk weten we allebei wel wat we moeten doen denk ik zo.... alleen durven nog niet omdat we bang zijn dat we ruzie krijgen en wij de boemannetjes zijn,

maar ik moet dit gewoon echt een keer doen, ik moet gewoon zeggen hoe ik me voel en wat ik van haar gedrag vind zonder een vinger naar haar te wijzen alsof het haar schuld is,
want ik kan zometeen niet hele dagen met mijn kindje en haar op pad zijn, ik kan haar niet hele dagen over de vloer hebben, wij hebben zometeen een gezinnetje, en dat heeft structuur en regelmaat nodig en daar hoort zij niet bij


en als het echt niet anders is .. dan is een boek schrijven geen slecht idee.
en dan op sturen naar haar nee grapje hoor,
zou wel makkelijk zijn, ff verhaaltje schrijven, geven, en klaar... maar dat is wel heel gemeen...

het moet gewoon recht in het gezicht...

oh enne... met dat op sleeptouw gaan.... ik heb steeds vaker een andere smoes ( ook niet goed natuurlijk) maar ik ben bijna op mijn eind, en trek het gewoon echt niet, de echte reden schijnt ze niet te begrijpen dus gebruik de laatste tijd veel smoesen,

ik hoop dat je het trekt morgen !
als je echt niet wil moet je niet gaat hoor. dan maar een smoesje !

 

Whaha, dat van de telefoon ken ik!
Soms als ik niet opneem, belt ze indd gelijk derna op me huistel, gelukkig heb ik wel nummerherkenning
Maar na 10 keer gebel, komt er een sms met dat ik gierig ben en of ik haar negeer.. en als ik dan op een lalter tijdstip wel opneem, moet ik nog verantwoording gaan afleggen ook waarom ik niet opnam of wat ik aan et doen was :O

Gelukkig staat ze bij mij niet snel aan de deur, omdat ze weet dat ik nu samen woon ensow dus dat scheelt, maar me telefoon gaat wel egt (zonder overdrijven) 20 keer per dag.. en ook vaak indd van: oh sorry lag je te slapen ?

Denk dat we indd allebei weten wat er te doen staat, want indd, straks hebben we ons gezinnetje, waar zij niet bij in past, gezin op nr. 1..

En bij jou is het helemaal lastig, omdat ze weer vrijgezel is en ervan uitgaat dat jij haar vermaakt, hier net zo! Het gaat al een paar weekjes niet lekker bij haar thuis en zeurt elk weekend of ik mee uit ga, of door de weeks hele dagen weg wil, zodat ZIJ ervan opknapt, maar ik savonds chagerijnig en uitgeput met pijn in me buik en alles op de bank zit! En bij jou zal dat nog wel veel erger zijn vanwege je ziekte, jij hebt je rust nog veel harder nodig, word straks al druk genoeg met de kleine erbij..

Kga morgen gewoon mee, dan heb ik et weer ff gedaan en kan ik weer daarna smoesjes blijven verzinnen haha ! Vind het helemaal niet leuk om smoesjes of dergelijke te verzinnen, want dat hoort niet in een vriendschap vind ik, moet van 2 kanten komen en je moet elkaar begrijpen.. nu ben ik wel heel makkelijk wat vriendschap betreft, want heb nog een andere vriendin, die zie ik maar 1 keer in de maand ofsow, maar dat vind ik helemaal niet erg en andersom ook niet.. Deze daarin tegen wel en heeft ook hele sterke jaloersie naar andere vriendinnen van mij toe trouwens..

Hoe gaan we deze moed bij elkaar slepen haha! We zijn allebei al zo duidelijk als wat geweest, maar het pakt niks uit.. En indd, ben ook niet uit op ruzie, maar dat gaat er denk ik wel komen als het zo doorgaat en we niet worden begrepen..