Goeiemorgen dames, Ik vind wat ik zelf bereikt heb op zich normaal maar word soms echt de hemel ingeprijst en ben inmiddels toch stiekum best trots op mezelf. Heb n mooie dochter van bijna 9, een huis, 2 hondjes,getrouwd, net een opleiding (MBO niveau 4 paraveterinair) afgerond,vrienden waar ik van hou, mijn rijbewijs,zwanger. Ik heb zo ongeveer alles waar ik ooit van droomde. Hebben jullie dat ook?
Heerlijk is dat he ? Heb dat ook hoor, dan zit ik in de tuin met me koppie thee en dan denk ik jeetje wat mag ik me gelukkig prijzen, ben echt trots. 2 Mooie gezonde kids, mooi huis, een hele leuke vent, de mogelijkheid om niet te hoeven werken, leuke vrienden I love my life
Nee, maar ben op weg om mn doelen te bereiken haha, wil mn rijbewijs nog, gezinswoning ipv flat waar ik nu in woon, en nog een leuke man tegenkomen.. maar voor de rest heb ik zeker geen klagen en doe ik ook niet, ben "rijk" zat wat dat betreft..
Ik voel me op dit moment best heel content met mijn leven zoals het nu is. Dat gevoel heeft van ver moeten komen... In eerste instantie heb ik het er namelijk erg moeilijk mee gehad dat mijn carriere niet van de grond kwam en ik meerdere doelen op dat gebied nooit heb kunnen behalen. Nu ik dat een plekje heb weten te geven en ik lekker thuis zit en straks thuismama mag worden, voel ik me best gelukkig en ook trots. Iets 'accepteren' zoals het is maakt me trots. Ik ben namelijk een verschrikkelijke perfectionist, dus nu tevreden te zijn met wat ik heb... ja, daar geef ik mezelf zeker een schouderklopje voor. Over niet al te lange tijd verhuizen we naar een heerlijke stek in een klein stadje ( met een tuin!! ), mogen we papa en mama worden van ons eerste kindje en ben ik fortuinlijk genoeg om er thuis bij te zijn. We zijn gezond ( op de kwaaltjes na ), we hebben het goed met elkaar... Ja. Trots!
Ja ik ben trots op mezelf! Ik heb mijn oudste gekregen toen ik 21 was en het bleek dat hij autistisch is. Door het sophia kzh is gebleken dat hij nooit zou kunnen, lezen, schrijven, niet opzichzelf zou kunnen wonen, kortom geen "normaal leven"kunnen leiden. Hij is nu 15 en zit op praktijkonderwijs, hij kan lezen en schrijven,hij blijft het moeilijk vinden, maar hij doet het! Hij heeft hier jaren voor moeten vechten en ik heb heel veel met hem gelezen, hem voorgelezen om het te verbeteren. Hij loopt nu stage in de catering, iets wat hij altijd wilde, school had hier ook geen ervaring mee en geen stageplaats hiervoor, aangezien dit soort kinderen vaak in de groenvoorziening of schoonmaak worden gedrukt. Maar hij wilde het perse, (en ik ook) dus hebben ze voor hem gezocht en gevonden, bij een heel goed aangeschreven zalencentrum voor bruiloften enzo, hij vind het er superleuk. Hij moet blijven oefenen in allerlei dingen: hij snapte niets van gezichtsuitdrukkingen, die heb ik hem geleerd door samen voor de spiegel te oefenen, hij kon niet met auto's spelen niet met blokken bouwen etc, dat soort simpele dingen heb ik hem moeten aanleren door oefenen oefenen en nog eens oefenen. Of hij ooit op zichzelf kan wonen weet ik niet, maar hij is zeker al op het niveau van begeleid wonen, dus af en toe iemand die komt kijken bij hem. Kortom, deze mama is SUPERTROTS een beetje op zichzelf, maar vooral op mijn oudste!!!
Ik ben absoluut trots op mezelf, maar voornamelijk op wie ik ben geworden na alles wat er in mijn leven is gebeurd. Ik kan niet zeggen dat ik trots ben op dingen, of spullen, of iets wat ik heb bereikt, maar meer op hoe ik tegenwoordig in het leven sta. Dat komt voornamelijk omdat ik al wat ouder ben waarschijnlijk (41) en de meesten hier nog in hun twintiger-jaren zitten en die heb ik al lang achter me. Ik was destijds net zo gelukkig als jullie, had alles wat ik me maar kon wensen (toen bewust nog geen kinderen) maar er is nog heel wat ellende gevolgd jammer genoeg. Het verliezen van mijn vader, een flinke burn-out door wat ooit mijn droombaan was, m'n scheiding (na 15 jaar bij elkaar te zijn geweest waarvan 7 jaar getrouwd en ook zielsgelukkig geweest met elkaar ooit) en ben hierdoor heel veel kwijtgeraakt. (Droombaan dus, droomhuisje, vrienden..) Zo'n 6, 7 jaar geleden begon de zon weer volop te schijnen toen ik ging scheiden en later m'n huidige vriend leerde kennen en helemaal natuurlijk toen Dennis werd geboren, wat ook zo z'n voeten in de aarde had gehad. Ik concentreer me tegenwoordig alleen nog maar op de dingen die er ècht toe doen, namelijk mijn gezinnetje en besef me hoe fijn het is dat we gezond en gelukkig zijn. Onze buren hebben ruim een jaar geleden hun dochtertje van 10 verloren aan kanker nadat ze 2 jaar enorm ziek is geweest en ik weet dat ze alles zouden willen geven wat ze hebben om haar weer terug te krijgen. Een mooi huis, dure auto, etc., het is allemaal heerlijk als je het hebt, maar zo nietszeggend als je dergelijke dingen meemaakt. Dat versterkt mijn gevoel nog meer dat je alles moet halen uit iedere dag want morgen is het er misschien niet meer. Oftewel: Carpe Diem.
Ik ben heel trots op mezelf, door alles wat ik vroeger heb meegemaakt. En er toch zo normaal uitgekomen, leuke man, 2 kinderen, lekker huis, financieel echt niks te klagen, super!
Ik ben super trots op mezelf omdat ik nu 47 kg ben afgevallen! Kan nu dingen doen die eerder toch echt moeilijker waren. Begin steeds fijner in mn vel te zitten. En verder dat ik een gezonde dochter op de wereld heb gezet, gelukkig getrouwd ben en ik heerlijk thuisblijf mama kan zijn. Ja daar ben ik trots op!
Ja, hoewel het niet altijd zo voelt kan ik wel zeggen dat ik trots op mezelf ben (en daar mag ik mezelf dan wel weer wat vaker aan herinneren). Na een jeugd met heel wat deuken, heb ik toch weer geleerd om lief te hebben. Ik ben mama zonder mama, van twee prachtige jongens die het heel goed doen en me vaak vertellen dat ze me lief vinden. Ik heb de meest lieve man die ik altijd gehoopt heb ooit nog eens te vinden. Ik heb een afgeronde HBO-opleiding waar ik niets mee kan, maar daardoor wel een leuke baan heb op MBO-niveau. Ik ben aan het opkrabbelen uit een periode van stress, waardoor ik steeds beter leer te relativeren. Ik heb een dak boven mijn hoofd. En lieve mensen om me heen. Ik ben trots, ja!
Sja, trots op mezelf? Ik heb veel dingen waarvoor ik dankbaar moet zijn, maar op dit moment zie ik vooral de zaken die ik NIET heb bereikt. Als je mij 8 jaar geleden had gevraagd hoe mijn leven er later uit zou zien zou dat plaatje er anders uitzien dan nu het geval is. Heb een HBO diploma op zak en tijdens mijn studie had ik een sterk beeld van wat ik zou doen en zou bereiken... En nu zit ik thuis met twee kleine kinderen en mijn wereld lijkt soms zó klein. En ik zit met een onbevredigd gevoel van binnen.. In principe heb ik alles wat ik wil.. Een dochter, een zoon, een lieve vriend en een leuk huis. En toch voel ik me zo onrustig van binnen... Denk vaak: Is dit het nou...??? Heb ook geen makkelijke tijd achter de rug, hoor. En ik heb hou teveel vast aan mijn dromen (carriere maken, eigen geld verdienen wat ik belangrijk vind) i.p.v. dat ik dankbaar ben voor wat ik NU heb. Als je in het woordenboek het woordje 'onafhankelijk' opzoekt tref je waarschijnlijk mijn foto ernaast aan.. Ben altijd financieel onafhankelijk geweest en nu ineens afhankelijk van mijn vriend.. Het lukt me ook maar niet om een passende baan te vinden terwijl ik voor de crisis binnen 1 keer solliciteren al een baan had, bij wijze van spreken. Voel me vaak schuldig naar mijn kinderen toe dat ik geen genoegen kan nemen met het leven zoals het er nu uitziet. Dat trots zijn komt nog wel... Wanneer ik weer een leuke baan vind.
Ik ben mama, daar heb ik altijd van gedroomd. Helaas is mijn man behoorlijk ziek. Herseninfarct en later nog een TIA gehad. Hij zit nu alweer bijna 4 jaar thuis met beperkingen en ook al is hij niet meer de man met wie ik trouwde en het leven soms klote is, omdat we elkaar opnieuw moeten leren begrijpen en er soms niks met hem te beginnen is, ben ik er toch trots op dat we als gezin onszelf staande houden! Op onze manier zijn we gelukkig, ook al zijn we mensen kwijt geraakt. Ik heb alleen niet de baan van mijn dromen, misschien komt dat ooit nog....
Is het ook zeker meid, maar ik zeg altijd ieder huisje heeft zn kruisje en het kan altijd erger. En ik hou me vast aan de goede dagen
Dat is ook iets om trots op te zijn! Ik ben 2 jaar lang ontzettend depressief en verre van trots geweest, maar nu ben ik ook eindelijk een trots. Ik ga de opleiding doen die ik wil, heb de benodigde toetsen gehaald en ga eindelijk eens wat aan mijn overgewicht doen! Ja, ik ben trots!!!
nee k heb absoluut niet waar ik altjd van had gedroomd. ik heb door gezondheidsproblemen niet gestudeerd en heb nu door afkeuring niet eens een baan. maaaaaarrrrrr ik heb een hele lieve man, een pracht van een zoon, een 2-ling op komst en een heel lieve groep mensen om mij heen. dus ja ik ben heel trots op mezelf en heb gewoon mijn dromen aangepast aan het leven wat ik had en er het beste mee gedaan.
Ja, ik ben eindelijk wel trots op mezelf. Na een gecompliceerde jeugd (vreemde mama, veel internationale verhuizingen, pesten) en een rottijd in mijn studententijd (weinig zelfvertrouwen, depressies, nare "vriendinnen") heb ik een periode gehad waarin ik eindelijk mijn hart ging volgen. Mijn contract liep af en ik kreeg een baan die beter bij me pastte. Ik was een jaar single en ontmoette daarna mijn vriend. Ik ging weg bij die "vriendinnengroep" en kwam vrijwel direct een warm bad aan mensen met wie ik nog steeds een heel fijne band heb. En nu, ik ben gezond, happy, heb een prachtige, lieve dochter die me vol vertrouwen aankijkt, een fijne relatie, een mooi huis, een fijne (hoewel gekmakend drukke) baan. Zo'n verschil met 6 jaar geleden! Ik kan het iedereen aanraden. Als je alles dreigt kwijt te raken omdat je je hart wil volgen, dan heb je niet de goede dingen/mensen om je heen. Raak het maar kwijt, er komt beters voor terug. Ik vergeet het wel eens en kom terecht in een cirkeltje van "moeten" en weinig opladen.... eigenlijk altijd omdat ik mijn grenzen vergeet en mijn hart niet volg.
Carpe Diem zoals Marjanneke al zei, daar is eigenlijk alles mee gezegd voor mij. Als je een dag tot een goed einde kan brengen, is dat een goede dag geweest. En daar ben ik blij en dankbaar voor. Leef bij de dag heeft me echt veel geholpen. Vroeger was ik bang en verkrampt om mensen kwijt te raken en daarom was ik nooit mezelf. Toen ik mezelf werd, heb ik wat verloren maar dat is alleen maar een zegen geweest. En nu ik mezelf kan zijn kan ik ook zeggen dat het fijn is in de spiegel te kijken