Ik snap het huilen wel hoor! Als ik echt boos ben begin ik ook meteen te janken (irritant genoeg). Ik zou proberen het niet in het bijzijn van mijn kind te doen maar als soms hou je zoiets niet tegen. Niet alleen vind ik persoonlijk 3,5 jaar veel te jong voor oorbellen, ts wordt in deze situatie totaal niet gerespecteerd als moeder. Ze gaan gewoon aan haar wensen voorbij. Daar zou ik ook wel om huilen.
Ik zou ook woest zijn. Wist je schoonmoeder dat ze dat ging doen, want vind t dan ook aan haar om dat te voorkomen. Als die t toegelaten heeft zou ik nadenken of ik dochter daar nog wil brengen.
Ik zou ook echt woest zijn hoor. Kom nou, gaatjes in de oren zijn blijvend. Mijn dochter wil ze ook, maar ze is soms zo wispelturig dat ze een week later zegt ze niet te willen. En dan daarbij; mijn man en ik bepalen samen of ze wel of geen oorbellen mag hebben. Ik zou er dus zeer zeker iets van zeggen en met alleen een excuses komen ze er echt niet vanaf.
Nee dit kan echt niet! Ik snap heel erg goed dat je woedend bent. Stank voor dank is dat al helemaal niet. Je kan en wil het nu niet meer terug draaien, maar ik zou nog eens heel erg duidelijk maken dat jij hier niet van gediend bent. Ik zit me hier ook gewoon boos te maken:x
Heel erg dit! Wat zegt je man/vriend hiervan aangezien het zijn zus en moeder betreft? Ben heel benieuwd...
Ik kan me jouw reactie goed voorstellen. Soms ben je verdrietig, mijn dochter mag mijn emoties soms best zien. Zij mag haar emoties ook uiten. Goed dat je niet bent gaan schelden oid en rustig hebt gepraat. Kan me goed indenken dat het pijn doet als je je dochter ineens met oorbellen ziet en dat je schoonfamilie dan ook nog eens denkt dat ze in hun recht staan zeg
Ik begrijp de boosheid (en zelfs woede) volkomen geef ik aan, maar ik zou het zelf waarschjnlijk niet op deze manier getoond hebben waar een dus wél blije dochter bij was. Dit omdat het zo voor haar ook meteen een enorm negatieve lading heeft/krijgt, terwijl zij er toch niets aan kan doen? Natuurlijk mag je het duidelijk maken, zeker zelfs. Maar goed, schijnbaar wil je deels andere meningen niet horen met je 'kom op zeg'
Ik denk serieus dat als het mijn dochter was overkomen, dat ik aangifte van mishandeling had gedaan. Ik weet niet of het wettelijk kan voor zoiets, maar ik had het zeker uitgezocht en indien mogelijk hoogstwaarschijnlijk echt nog gedaan ook. Dit kan en mag echt niet!
Wat vind je man ervan? Ik zou hem dit nogmaals met schoonzus laten bespreken. Ik ben het verder helemaal eens met hoe je er tegen aan kijkt. Goed van je dat je de juwelier ook gaat confronteren.
Wat betreft jou laatste zin, ik denk dat het ts ff heel hoog zit nu. Misschien is jouw reactie wel beter, maar emoties kun je niet altijd uitzetten. Misschien kun jij dat wel, ik niet.
Het is van de week gebeurt en dan nu zo gefrustreerd reageren op een onbekende op een forum die het in de kern gewoon helemaal met je eens is.. Tja.. Dat snap ik niet. En nee ik kan mijn emoties niet uitzetten, maar als ik een blije dochter had gezien met oorbellen dan had ik er echt voor gezorgd dat zij even in een andere kamer of iets was op het moment dat ik aangegeven had dat dit echt niet kon etc. Misschien was ik dan een stuk minder rustig geweest haha, maar dus niet in het bijzijn van een blije ruim 3,5 jarige. Maar goed gelukkig is er niet gescholden en weet ik wat, maar leuk is natuurlijk anders voor een kindje van die leeftijd die waarschijnlijk alleen maar dolblij was met haar oorbelletjes. En ja, dat is allemaal wel weer uit te leggen en een kind mag weten dat een mama of papa ook boos of verdrietig kan zijn etc.. Helemaal waar!
Ik zou werkelijk laaiend zijn geweest! En schoonzusje hoefde ik de eerste tijd echt niet meer te zien. Dit zou voor mij over zoveel grenzen heen zijn.
zo hé!! kan me heel goed voorstellen dat jij daar zacht gezegd ''pissed'' om bent!! ik heb zelf heel veel ervaring met ''piercings'' en veel vinden oorbellen geen piercing, dat is het dus wel: een gat dat word geboord door een stuk huid en dient met zorg te worden geplaatst, me nekharen gaan overeind staan als ik ''schieten lees'' Ik kan me voorstellen dat het schattig staat, een klein meisje met oorbelletjes, maar dat het gedaan word zonder de ouders hun toestemming vind ik erg, de juwelier (belachelijk dat die nog mogen schieten, want het is officieel verboden, ze weten niks van de lichamelijke atomie af en zo'n schietpistool is nooit antibacterieel) dacht waarschijnlijk dat jou schoonzuster de moeder was, het is gedaan en ik begrijp dat ze blijven zitten, geef ik wel het advies maak het NIET schoon met die troep die ze meegeven (sterilon) dus geen alcohol en geen sterkte antibacterie zeep (haalt ook de goede bacteriën weg en droogt uit) gebruik een milde non-alcohol antibacteriële zeep of zee zout en warm water mocht het gaan ontsteken, niet draaien aan het oorbelletje en pas wisselen na 4 weken of 6 weken nog beter sinds het ''geschoten'' is. (tips uit ervaring, wil niet beterweterig zijn) Als mijn (toekomstige) dochters het willen dan zouden ze dat pas mogen op de leeftijd dat ze verantwoordelijk zijn om te beseffen wat de gevolgen ervan zijn, en ik ben degene die uiteindelijk beslist kinderen willen zoveel en het zou gepiercet worden nooit geschoten, die beslissing heeft jou schoonzuster jou ontnomen ik vind het erg laks en disrespectfull naar jou toe dat je schoonzuster dit gewoon gedaan heeft, en dan krijg je er nog van langs ook van je schoonmoeder? die zou ik voorlopig niet meer hoeven te zien pfft http://dare2wear.nl/nl/hygiene/
Ik zou zo enorm woedend zijn dat ik ze nooit meer hoefde te zien! Is ze helemaal gek geworden! En oma bij wie ze logeerde ook niet, die had je de verantwoording over haar gegeven. Ik zou ze nooit meer goed aan kunnen kijken.. Dit is een beslissing die alleen door ouders gemaakt kan en mag worden. Inderdaad als het kan zou ik aangifte van mishandeling of verminking doen. En zeer zeker ook contact opnemen met de juwelier!
Ik geloof niet dat mijn dochter nog bij schoonmoeder en/of schoonzus zou komen zonder toezicht van mij of mijn vriend. Echt, hoe hálen mensen het in hun hoofd. Zoiets bedenk je toch niet? Ik sta echt perplex.
oei ik zou hier heel woest om worden. Ongeacht wie dit zou doen! Mijn/onze kinderen mijn regels! Ze kregen hier dan dus ook mijn kinderen niet meer mee of onder hun hoede!
Wow echt te zot voor woorden! Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier van geschrokken bent en boos bent! Mijn dochter zou daar dus niet meer komen zonder een van de ouders, zeker niet logeren. En schoonzus zou een dikke preek van me krijgen. Ik zou m'n man op z'n ouders afsturen. Maar (ja daar komt mijn maar): het is 'maar' een stel oorbellen en je dochter vindt het blijkbaar super. Ze is 3,5 las ik? Geen baby meer ofzo... Probeer het echt niet goed te praten, maar misschien kun je hierdoor wat rust erin vinden...
Ik snap wel wat je bedoelt. Voor het kind is het een blije gebeurtenis, die begrijpt op die leeftijd nog niets van gezag of wie wat bepaalt in dit geval. Voor haar kan het dus heel onverwachts en verwarrend zijn als mama ineens laat merken dat ze echt niet blij is met iets, terwijl zij en de anderen wel blij zijn. En daarnaast wordt mama ook boos op mensen waar zij ook van houdt, wat voor een kind natuurlijk niet leuk is. Dus ik begrijp wel dat je zegt dat het voor je kindje misschien fijner was geweest als dit besproken was in een situatie waar zij geen getuige van zou zijn geweest. Geen groot drama dat het niet zo gelopen is, en heel begrijpelijk ook, maar het kan zijn dat het op deze manier prettiger was geweest voor je kindje.