... Om ons meisje! Vanaf haar geboorte heb ik het gevoel dat er "iets" is. Maar iedereen vond me maar raar en zei "Ach ze is hartstikke normaal, ze lacht, en ze ontwikkelt zich goed, misschien zelfs te snel, dus niks aan de hand hoor" maar toch kon ik dat gevoel niet weg zetten, maar wist het ook niet goed te plaatsen, ik heb er wel mee leren omgaan en het uiteindelijk wat meer van me af kunnen zetten. Toch is dat gevoel altijd wel gebleven.. We merkte al vrij snel dat ze een pittige en actieve tante was. Nog geen week naar de geboorte probeerde ze zich al om te rollen (lukte niet maar ze werd toen al boos omdat iets haar niet lukte) verder was ze gewoon normaal in haar ontwikkeling, behalve met woorden daar was ze enorm snel mee en daar stond het CB altijd van te kijken, maar goed wij wisten niet wat wel en niet normaal was. (inmiddels zien wij ook wel dat ons zoontje velen malen later is qua woorden dan dat onze dochter was want die sprak op deze leeftijd al korte zinnen onze zoon zegt alleen maar een paar woorden) Ook viel het ons op dat ze steeds zo driftig werd als iets niet snel genoeg ging of niet helemaal lukte maar ja gewoon ontdekkings gedrag en de pittige tante? Naar mate ze ouder werd merkte we ook steeds meer dat ze zich moeilijk kon concentreren, snel boos werd, en helemaal in de war raakt als iets anders gaat dan dat zij gewend is. Maar op het KDV ging alles gewoon prima. Inmiddels zeiden ze op het CB wel dat ze zo druk was dat ze mogelijk misschien wel iets van ADHD zou kunnen hebben maar ja dat was nog zo vroeg om dat te ontdekken... Uiteindelijk is vorig jaar Juli ons zoontje geboren, een hele verandering natuurlijk. Maar een verandering waarbij we haar altijd betrokken hebben, zij mocht mee helpen, zij mocht mee knuffelen, zij kreeg ook 1 op 1 aandacht (dat was ze tenslotte gewend) en dat leek allemaal goed te gaan. Tot het moment dat haar broertje de wereld begon te ontdekken, als hij toevallig wat speelgoed van haar in zijn handen kreeg pakte zij het gelijk af en als hij op de grond ligt is ze soms gemeen voor hem door hem te slaan, knijpen en ja ik heb haar zelfs een keer zowat met haar vinger in zijn oog zien steken. (En nee we laten ze niet alleen maar je hoeft maar even de andere kant op te kijken en het is gebeurd) heel veel tips gehad van het CB en dat soort dingen maar het gedrag bleef. Helaas werd haar gedrag zelf ook steeds erger, ze werd steeds ondeugender, je ziet dat ze enorm gefrustreerd is en niet lekker in haar vel zit. Ze lijkt vol woede te zitten maar weet daar niet mee om te gaan, iets wat mij enorm verdrietig maakt (en nu zit ik weer met flinke tranen in mijn ogen) In december toen opa overleed is het probleem erger geworden. Ze werd steeds brutaler, steeds vaker driftbuien (en dan echt driftbuien die uren kunnen aanhouden), en ook moeilijker gaan slapen, ze werd steeds onhandelbaarder, ze geeft ook aan dingen te zien (spoken) en wist ons te vertellen voordat wij het wisten dat opa een sterretje was geworden. Ook wordt ze erg argressief naar ons toe: knijpen, bijten, slaan en wij zijn totaal machteloos! Ze sloopt ons helemaal en al de tips van gezinshulpen hebben voor haar totaal geen nut. Daarnaast komt erbij dat ze alles onthoud, rijd je een andere kant op dan corrigeert ze je en als je iets zegt onthoud ze dat gewoon soms na een week nog! Gelukkig hebben we nu melatonine tabletten waardoor ze in ieder geval goed gaat slapen.. Haar gedrag ging ons steeds meer verontrusten en we hebben hulp ingeroepen van instanties (dat was eind december) het duurde en duurde maar en uiteindelijk is het op gang gekomen. Maar liefst 7 maanden hebben we moeten wachten maar nu kunnen we EINDELIJK terecht bij een instantie die haar gaan onderzoeken omdat er erkend is dat haar gedrag zeker geen normaal peuter gedrag is. Aankomende donderdag hebben we de eerste afspraak met een kinderpsycholoog en dan zal het nog een tijd gaan duren voordat er uiteindelijk iets uit gaat komen en wat ze voor ons kunnen doen... Maar ik ga me er steeds ongelukkiger door voelen, het frustreerd mij zo erg dat ik zie dat zij niet lekker in haar vel zit en een heel ander kind is geworden maar dat ik niks anders kan doen dan machteloos toekijken want er is nog geen een theorie geweest qua opvoeding die bij haar heeft gewerkt. En hoe hard het ook klinkt (en geloof me dat willen we ook echt niet!!) soms denken we weleens dat het soms beter is als ze een tijdje ergens anders gaat wonen, maar bij familie kan ze niet echt terecht (vanwege haar gedrag) en naar een of andere pleeggezin doe je haar ook niet natuurlijk, het is ook niet goed dat we dat gevoel soms hebben maar het sloopt je soms zo dat je het niet meer weet Sorry ik moest mijn verhaal gewoon even kwijt.. Ik zat er een beetje doorheen na 5 dagen op vakantie te zijn geweest waarbij zij alles op stelten heeft gezet en we nog niet echt tot rust zijn gekomen.. Misschien is er ook wel iemand die zich erin herkend en er ervaring mee heeft??? Oh ja onze dochter is pas 3 wat zal het worden als ze straks 14 is ?
Geen herkenning, maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Volgens mij doe je het super als mama. Je laat je niet met een kluitje in het riet sturen, maar blijft proberen de juiste hulp voor haar en jullie gezin te vinden. Ik hoop van harte dat er wat uit het onderzoek van de psycholoog komt dat de "puzzel" voor jullie oplost. Heel veel sterkte... hang in there!
Ik hoop dat de psycholoog tenminste iets herkent in haar gedrag wat er mogelijk voor kan zorgen dat er een diagnose en extra ondersteuning komt. Want nu lijkt het me dat je je je vooral machteloos voelt omdat je merkt dat er "iets" is, maar je weet niet wat en je weet ook totaal niet hoe je ermee moet omgaan. Als deze psych er niks mee zou kunnen, zou ik er overigens wel verder mee gaan. Tot er iemand is die jullie kan helpen. Zowel in jullie belang als in dat van haar, als in dat van haar broer (die er op termijn ook wel iets van zal merken).
Ontzettend herkenbaar! Heb je al eens verdiept in hoogbegaafdheid? Hier komen ontzettend veel kenmerken overeen met onze oudste zoontje. Vaak wordt er dan gezegd dat iemand Adhd heeft maar is het zeker niet (of in ieder geval niet alleen). Ik heb jaren al het gevoel gehad vanaf dat hij baby was dat er iets is. Ook hij was erg snel met alles!
Ik heb weleens wat gelezen over hoogbegaafdheid daar werd oa ook over gesproken tijdens het gesprek met een multi disciplinair team bij integrale vroeghulp.. Behalve het feit dat ze ontzettend goed is in onthouden, woorden en het gebruik van moeilijke zinnen in juiste context en het bespelen van mensen zodat alles gaat zoals zij het voor ogen had heb ik zelf niet het idee dat het hoogbegaafd is want op het kdv is ze juist gewoon "normaal" en doet ze ook goed mee maar ook daar probeert ze wel haar zin te krijgen.. Ook heeft ze daar een enorme interesse in de baby's en het zorgen ervoor zo is ze daar enorm lief voor haar broertje en zegt de leidsters wat ze moet doen.. Ze is gewoon iemand die het liefst heeft dat alles gaat zoals zij wil is dat niet het geval dan raakt ze van slag.. Er wordt gedacht aan hoog sensitief, hoogbegaafd, vorm van autisme en of ADHD Voor ons is het vooral dat er een manier moet komen dat ze haar woede en frustratie kwijt kan en ze beter om kan gaan met alles.. En wij ook! Het is fijn dat de HA er ook bovenop zit want dankzij haar kunnen we nu 4 weken eerder terecht. We hebben ook een gezinshulp 2 uur in de week die dan ff wat met haar komt doen en komt praten zodat ik even "rust" heb en ook zij zegt dat ze best slim is en anders dan andere peuters.. Ik ga ervan uit dat ze ons wel gaan helpen want iedereen ziet ons probleem en er zijn inmiddels verschillende mensen mee bezig zodat er zo snel mogelijk hulp komt.. Ben benieuwd morgen!
Ik ben trouwens vooral machteloos omdat je ziet dat ze gefrustreerd is en niet lekker in haar vel zit soms staat ze te gillen in de kamer om eigenlijk niks.. Wat ik erg vind is dat mensen die er weinig verstand van hebben zeggen: "normaal peuter gedrag" totdat ze zo n bui meemaken dan schrikken ze en zeggen ze "goh heftig wat jullie doormaken" De jongste heeft al haarfijn door wanneer ze naar hem toe komt en het wordt foute boel hij zet het dan op het gillen (misschien iets in de uitstraling wat Hij dan bij haar ziet?) maar ze kan ook super lief zijn en knuffelen enz. Dus ze is niet altijd gemeen..
Dat is ook zo is heel vervelend en zo sneu voor de kleintjes. Maar kinderen met hoogbegaafdheid kunnen zo goed alles in de omgeving doen zoals op opvang of schook zoals de leraren ed dat willen dat ze voor zichzelf onderdoen waardoor het dan juist lijkt datze niet hoogbegaafd is Hier is het waarschijnlijk combi van hsp/hoogdbegaafd en Adhd. Na de zomer ga ik hem laten onderzoeken en ikzelf hiervoor ook. Er komen zoveel kenmerken naar boven voor mij en nu valt heel veel ineens voor mij op zijn plaats. Mijn vriend heeft Adhd sinds kort zijn we daar ook achter. Let wel hoogbegaafd heeft niet alleen met hoog IQ te maken dat denken veel mensen er komt veel meer bij kijken. Ben benieuwd hoe n wat dan
Herkenbaar. Hier 2 kids met autisme en wij zijn vaak totaal gesloopt. De driftbuien die vele uren duren ed....... Het zuigt je energie op. Want je loopt continue op je tenen en probeert erge uitbarstingen te voorkomen wat natuurlijk totaal niet lukt. Kan je veel tips geven maar het is echt voor jezelf uitzoeken wat nu wel helpt. Hier ook nog niet echt datgene gevonden wat perfect werkt. Meestal met kids met autisme is het op je gevoel afgaan. En geen enkele opvoedmethode werkt! Het is meestal een mengeling van verschillende opvoedmethodes wat wel werkt. Het laten huilen en laten krijzen werkt meestal averecht bij kids met autisme. Ze krijzen en huilen niet voor niks. Ookal is het in jullie ogen niks, in hun ogen vergaat de wereld en zo voelt het voor hun ook. Je dochter is slim. ALS ze autisme heeft is het waarschijnlijk Asperger. Heeft ze ergens haar interesse liggen? Zo niet kan je misschien uitvinden wat ze enorm leuk vind. Auto's, puzzels, dingen sorteren. Meestal dit soort kids zijn enorm slim!! En als ze ergens hun fixatie op hebben dan kan dat ook enorm veel rust geven. Owen is even oud als je dochter. Hij heeft een DS. Hij kan daar echt zn rust in vinden. Vooral als we ergens anders zijn. En hij is verzot op getallen. Hij is verstandelijk beperkt maar met getallen en computers is ie mega slim!! We hebben hem niks hoeven te leren. Opeens kende hij alle cijfers en geef hem een nieuw ds spelletje en binnen een paar uur kan ie het. Zelfs platformspellen. En hier is het ook zo om zoveel mogelijk de kids te scheiden. Ze overprikkelen elkaar enorm en zijn beide zo extreem in hun gedrag dat scheiden de enigste mogelijkheid is. En probeer komende tijd dingen zo voorspelbaar mogelijk te maken. Met een timer, picto's enzo. Alles visueel dus niet vertellen. Korte en bondige uitleggen. En dingen vermijden wat enorme stress geeft. Zo gaat Owen compleet door het lint in winkels. Te veel prikkels. Dus wij gaan geen winkel meer met hem in. In het weekend de boodschappen dat doe ik alleen. Mn man blijft bij Owen. Naar de stad, ergens eten, speeltuin. Allemaal niet te doen met Owen. En dus is het je levensstijl aanpassen, diep zuchten en over de teleurstelling heenstappen en dit soort dingen ( voorlopig ) schrappen en hopen dat het in de toekomst wel zal kunnen. Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt meis! En ook dat je dan de juiste hulp krijgt, ookal zullen die ook geen pasklare antwoorden hebben. Bij dit soort kids is het echt uitvinden wat wel werkt. Wij hebben thuisbegeleiding die echt gespecialiseerd is in autisme en kids met handicap. Maar ook hij heeft geen pasklare oplossingen. Algaande leert men. Het is een lang proces. Acceptatie is heel belangrijk!
Ik herken heel veel in je verhaal. Mijn dochter is ook altijd heel snel geweest. Ze is ook altijd heel erg driftig en koppig geweest, kreeg dit ook altijd te horen van psz en kdv. Tot dat ze 4 werd was het, ondanks dat ze een extreem pittig kind was, nog wel te doen met haar gedrag. Maar toen ze naar de basisschool ging liep het echt uit de hand. Haar driftbuien werden dagelijks en ze bleef dan uren in een koppige bui hangen waarin ik geen enkele grip op haar had. Op school zaten ze ook met hun handen in het haar, de strijd met haar duurde de hele dag en ze hadden geen grip op haar. Ze riep ook altijd maar 'dat wil ik zelf bepalen!' Ik vind het ook alleen maar irritant als mensen zeggen dat ze het herkennen en dat ze ook zo'n pittig kind hebben. Dan denk ik bij mezelf, je weet niet waar je het over hebt. Ik heb niet 'gewoon' een pittig kind, dit gaat veel verder. Uiteindelijk hebben ze hulp van buitenaf ingeschakeld en na de zomervakantie ging het beter met haar gedrag. Ze leek zich neergelegd te hebben bij het feit dat ze nu eenmaal moet luisteren. Maar vanaf die tijd leek ze depressief te worden. Voorheen moest ik haar naar school slepen, vanaf toen ging ze huilend mee. Op een dag zei ze zelfs tegen mij, 'mama, ik vind het niet zo leuk om te leven' ze was toen 4 jaar! Dit wil dus juist helemaal niks zeggen. Kinderen passen zich vaak aan aan het niveau van de groep, waardoor ze juist die psychische problemen krijgen. Mijn dochter deed dat ook op de psz, thuis maakte ze toen ze 2 was al hele tekeningen, op de psz kraste ze alleen maar. Ze heeft zichzelf toen ze 2/3 was leren lezen. Op de psz dachten ze dat ik het over losse lettertjes had.... Uiteindelijk heb ik mijn dochter laten testen en ze blijkt (zoals verwacht) hoogbegaafd te zijn. Na de vakantie gaat ze (vervroegd) naar het fulltime hoogbegaafdenonderwijs. Sinds ze is gaan kijken en een dag heeft meegedraaid gaat het al een stuk beter met haar. Ze wilde ook meteen gaan, heeft geen seconde getwijfeld haar oude omgeving achter te laten. Ze voelt zich inderdaad ook anders dan de andere kinderen, zegt zelfs dat ze niet graag met haar spelen. Ze leeft nu helemaal toe naar 'de school voor slimme kinderen', dus ik hoop met heel mijn hart dat ze zich hier ook daadwerkelijk op haar plek gaat voelen. Ik hoop dat je de juiste hulpverleners vind. Als ze hb is, heb je wel iemand nodig die daar ook verstand van heeft. Anders kan ze een hoop verkeerde labels opgeplakt krijgen waar je niks mee opschiet. Ik stuur je per pb even een link waar je misschien wat aan hebt.
Ik snap dat het je moederhart breekt om je kindje zo te zien en niet wetende wat er aan de hand is. Je hebt al hulp ingeroepen dus dat is natuurlijk helemaal goed. Ik hoop dat ze snel kunnen achterhalen wat jouw kindje zo dwarszit en dat het dan allemaal beter gaat. Heel veel succes
Wat doet het me goed te zien dat er mensen zijn die het herkennen al vind ik het enorm vervelend voor jullie Ze heeft eigenlijk weinig geduld het enigste waar ze geduld voor heeft is duplo of haar tablet en op die tablet daar weet ze precies te komen bij datgene wat ze wilt. Op YouTube tikt ze een letter in en weet zo precies te komen bij het filmpje wat ze wilt zien wil ze mr bean bv dan tikt ze de mr in en ze ziet aan het woord welke ze moet hebben.. Verhalen hoeven we maar 1 X voor te lezen, ze prent ze in haar hoofd en de volgende x leest ze ze zelf vanuit haar hoofd en precies elk woord, dit vonden we wel vrij apart. Ze speelt graag buiten maar ziet geen gevaren voordat je het weet staat ze op de hoogste glijbaan! Pictogrammen hebben we trouwens dat lijkt wel wat te helpen! Maar je blijft op je tenen lopen en toch is et nog dagelijks een uitbarsting of meerdere..
Jeetje meid, klinkt vreselijk heftig. Voel je niet schuldig over het feit dat je heel diep van binnen zou willen dat ze even gaat "logeren". Jullie zijn vreselijk moe en overbelast en in zulke situaties is het juist goed de circel even te doorbreken. Wat fijn dat jullie nu snel terecht kunnen, hopelijk is er snel wat duidelijk en krijg je passende hulp om hier mee om te gaan. Zelf zou ik nu oppassen zelf dingen te proberen met picto's enzo. Wacht nu eerst het onderzoek af. Als je nu zelf met aanpassingen gaat beginnen kan dit ookeerst voor een verslechtering van de situatie zorgen of als snel een verbetering brengen. Maar beiden zullen het onderzoek beïnvloeden en dat is misschien niet handig. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Dit is dus zo herkenbaar en precies wat ik bedoelde. Op iphone kon ik niet goed verwoorden. Je dochtertje zal het daar denk ik echt veel beter gaan hebben. Ze is dan ook niet het enigste kind die hoogbegaafd is. Dat is voor haar echt fijn. Hier ook thuis alles laten zien zeer goed in tekenen en op school maar krabbelen omdat anderen het ook doen. (vb he) Al op psz viel het op dat hij snel was met puzzelen bijv. Nu merk ik het nog beter hij kan gewoon hoofdrekenen (tafeltjes zoals 1x1 etc...) heeft zichzelf leren schrijven en sinds kort ook lezen. En ineens kwam hij 2 weken geleden met spellen wilde hij woorden gaan spellen dat terwijl hij nog naar groep 2 moet gaan. In de klas doet hij dingen wat andere kindjes doen om niet op te vallen en dan is het heel moeilijk dat een juf je gaat geloven. Ik deed dat ook als kind ik was eind groep 4/begin groep 5 helemaal klaar maar avi lezen etc.. maar voor de rest ging ik maar met de klas mee doen om niet op te vallen. Weet je TS je doet het goed dat je iets gaat doen om hulp te zoeken. Zodat jullie straks allemaal weten hoe en wat om de juiste begeleiding te krijgen
Net als Veronique en Tamio moest ik ook gelijk aan (mogelijk) hoogbegaafdheid denken, of toch tenminste aan een (flinke) ontwikkelingsvoorsprong. In elk geval op taalgebied, zoals je zelf aangeeft. Best mogelijk dat ze op andere vlakken ook een voorsprong heeft, maar dat je dat nog niet zo opgevallen is (kan ik me best voorstellen, ze is je oudste, dus je weet ook niet echt wat "normaal" is) Van (te) weinig uitdaging kunnen zelfs heel jonge kinderen al behoorlijk opstandig worden. En dat ze het op het KDV niet laat merken, zegt ook niets. De meeste kinderen willen 'gewoon' bij de groep horen, niet 'anders' zijn dan de andere kinderen. En gaan zich daardoor dus aanpassen. Maar als je zelf al veel verder bent dan die andere kinderen, kost dat enorm veel energie en frustratie. Dat komt er dan thuis (= veilige omgeving) weer uit. Mijn oudste liet het qua taalgebruik wel duidelijk zien op KDV (haar leidster kwam, toen ze amper 2 jaar was, naar me toe om te vertellen dat ze al beter praatte als de meeste bijna-4 jarigen), maar voor de rest ging ze daar ook 'gewoon' mee met de rest. Ze had er wel 2 heel lieve leidsters, waarbij ze zichzelf kon zijn en bij wie ze zich ook veilig voelde. Dat heeft denk ik wel een hoop gescheeld. Op de PSZ heeft ze dus juist totaal niets laten zien. Volgens de leidsters daar was ze een "gewone peuter" en snapten totaal niet waar ik het over had, als ik eens voorzichtig vroeg naar hoe ze haar op niveau dingen konden/wilden aanbieden. Ze kreeg het nog voor elkaar om bij "simpele" puzzels van bijv. 12 stukjes te roepen dat ze die "te moeilijk" vond (ze was bijna 3 toen ze voor het eerst naar de psz ging en maakte thuis al rond haar 2e verjaardag puzzels van 24-36 stukjes). Puzzels van meer stukjes was ze op de psz al zeker niet aan te krijgen, want stel je voor dat andere kinderen (of de leidsters) zouden zien dat ze die zomaar zou maken... Inmiddels zit ze ruim een jaar op de basisschool en hoewel haar juf haar wel aardig in de gaten heeft, is het nog altijd aanpassen en onderpresteren wat de klok slaat. Wat ik er eigenlijk mee aan wil geven: het feit dat ze het op het KDV niet laat zien (of, ook nog mogelijk: haar leidsters het gewoon niet oppikken. Met alle respect voor de leidsters, maar zij zijn daar totaal niet in getraind. 1 van de 3 leidsters van m'n jongste heeft het ook totaal niet in de gaten, terwijl de andere 2 het wel zien... ) zegt verder niet zoveel. Zeker wanneer ze thuis wél die voorsprong laat zien. Als je de mogelijkheid hebt: probeer haar thuis uit te dagen. Probeer erachter te komen wat ze echt leuk vindt en laat daarbij vooral heel snel leeftijdsindicaties los. Zo spelen wij inmiddels rustig Mastermind (volgens de doos voor 8+) met onze oudste (net 5), haalt ze in de bieb boeken over dino's, het weer, de sterren, het menselijk lichaam... En ja, ook hier 2 kinderen die redelijk verslaafd zijn aan de iPad Ik heb ook wel eens van die oefenboekjes voor d'r gekocht, nog voor ze naar school ging... En ben gelijk voor de varianten van groep 2 en groep 3 gegaan, want die voor groep 1 had ze niets aan. Het is opzich vrij gemakkelijk om thuis uitdagend(er) dingen aan te bieden, het is alleen de kunst om daarvoor te ontdekken wat je kind leuk vindt... Ik hoop voor jullie dat het traject waar jullie nu (eindelijk) mee kunnen beginnen in elk geval ook z'n vruchten af zal werpen en het allemaal wat rustiger en makkelijker gaat worden. Kan me goed voorstellen dat je aan het eind van je Latijn bent...
Ga je maar niet zelf de schuld geven. Je hebt alles gedaan op je eigen manier zoals het jou goed leek en het voor jou ook goed was. Meer kun je niet doen, je gaf en geeft ze ook nog alle liefde die je hebt dat is genoeg. Ik zou verder gewoon afwachten wat de psycholoog zegt. Hij/zij kan je alleen maar helpen en goede adviezen geven waardoor het in ieder geval beter voor haar en jou te hanteren is, dat heb je er al mee bereikt. Ik wens jullie heel veel succes, je hebt in ieder geval aan de bel getrokken en je krijgt nu alle hulp die je nodig hebt.
Op advies ben ik bij deze therapie terecht gekomen : Beroepsvereniging van B.S.M. - de Jong® Therapeuten | Nederland België Luxemburg Duitsland, tegenwoordig word er veel met orthopedagogen gedaan die vrij snel medicijnen voorschrijven voor ADHD, autisme etc, hier ben ik geen voorstander van, v( altans als het moet moet het, maar er zijn meerdere wege die naar rome leiden)vandaar dat we in september hiermee gaan starten. Zo wat je erover kan vinden worden er goede resultaten mee behaald.....
Ik heb snel even op die site gekeken. Wat me gelijk opviel is dat ze zo de nadruk op achterstanden leggen. Jammer, meer- en hoogbegaafde kinderen lopen namelijk vaak ook tegen dezelfde en/of vergelijkbare problemen aan, maar dan dus juist door een (vaak grote) voorsprong in plaats van een achterstand... Als je dan het kind gaat behandelen vanuit het idee dat er een achterstand is, krijg je al snel een verkeerde diagnose. Wanneer duidelijk sprake is van ADHD, autisme, achterstand, ... dan zou het best kunnen werken (ben niet echt verder gaan kijken op de site), maar ik zou dan dus zelf wel graag eerst willen weten dat de problemen daar uit voort komen en niet juist uit een voorsprong.
Ik ben laatst ook naar een lezing geweest over neurofeedback (dat geeft de dochter van mijn stiefschoonmoeder) en dat was ook erg interessant.. Helpt ook om alles wat rustiger te krijgen in het hoofd enz maar daar is ze nog te jong voor, gebeurd meestal pas vanaf zes jaar.. Maar misschien is dat voor anderen hier nog wel interessant? Ik zit er zelf ook aan te denken om eens zo n EEG te maken daar kunnen ze veel uit zien, vraag me niet precies hoe en wat maar zij kan mensen precies vertellen wat er aan de hand is. Bij ADHD schijnt het al een erkend behandelingsmethode te zijn.
Buiten het feit dat ik je een geweldige moeder vind hoe je hiermee omgaat en ik de dames volledig geloof in hun adviezen (ik heb er geen verstand van), vind ik dit toch ook wel een opmerking hoor. Mocht dit echt zo zijn, en waarom zou je twijfelen aan het woord van je kind, dan kan ik me wel voorstellen dat ze niet weet hoe ze daar mee om moet gaan.
Ik twijfel zeker niet aan haar en ik praat met haar ook over dit spook gedeelte. We "jagen" de spoken dan ook samen weg door te zeggen "Spook ga weg ik wil nu lekker gaan slapen" en dan is het voor haar goed. Ze wist toen ze 1,5 was ook ineens te zeggen dat "Ome Dennis" (die zij nooit gekend heeft en waar nooit over gesproken werd) in haar kamer was.. Die dingen hebben we altijd heel serieus genomen en met haar erover gehad zover dat kon/kan. Alleen is dat "probleem" niet meer zo actueel en ziet ze niet meer zo vaak spoken en dat soort dingen. Ik vraag er weleens na maar dan zegt ze dat ze weg zijn... Overigens geloof ik wel in dit soort dingen want ik heb ook bepaalde dingen gezien en meegemaakt toen ik jonger was maar ik heb me daar voor afgesloten...