Hoi allemaal, Wij hebben een mooie dochter gekregen door middel van ICSI, heeft allemaal zo lang geduurd, en nu is ze er eindelijk, dus we zijn erg blij met haar! Alleen is het gek als ik steeds met de gedachte rondloop dat ik 'zeker wil weten dat ze van ons is'? Je hoort vaak verhalen dat ze fouten maken met wisselen van baby's etc.. dus wie weet is dat met eicel/sperma ook wel gedaan .... Ik zit er heel erg mee.. (nou ben ik ook lichtelijk depressief vanwege allerlei andere tegenslagen) Nou is het wel zo dat ze erg op d'r vader en mij lijkt maar toch wil ik op de 1 of andere manier een bevestiging.. Ik betrap me erop.. en ik schaam me dood tegenover haar.. kan wel janken.. Wie herkend dit...?
Jeetje meid, dat klinkt als heftig! Ik heb geen ervaring met de mmm,maar het heeft bij ons wel heel lang geduurd. Bij de bevalling heb ik mijn kindje niet gezien, pas een paar uur later. Doordat het zolang duurde voordat ik zwanger was, de zwangerschap heel zwaar was heb je voor je gevoel heel hard gewerkt en als je kindje er dan is, is dat ineens over en moet je gaan relaxen en genieten. (Zwart gat achtig iets) Dat vond ik heel lastig en dan gecombineerd met die paar uur tussen het bevalling en het uiteindelijk zien van hem heb ik heel in het begin ook wel eens van die gedachtes gehad... Ik zou naar de HA gaan om te kijken of je met iemand kan praten! Heeft bij mij heel erg geholpen. Mijn gevoelens over mijn kindje waren denk ik veel minder sterk als bij jou en ik had meer last van een bevallingstrauma en door dat te behandelen is de rest (in combinatie met stabiliseren van de hormonen) langzaam beter gegaan. Volgens mij is het een goed teken dat je je schaamt, geeft toch aan dat je het er ergens diep van binnen toch niet mee eens bent. Maak snel een afspraak met de HA, dan kan je met iemand gaan praten en dan wordt het hopelijk snel beter! Veel sterkte!
Mijn bevalling is helaas ook niet vlekkenloos verlopen.. alles bij elkaar heeft het 33! uur geduurd.. had ik EINDELIJK de 10 cm ontsluiting, zat haar hoofdje niet laag genoeg.. was ze eindelijk geboren na een knip, vacuumpomp en haar schouder die vast zat en ook nog eens n navelstreng om haar nek.. kon mijn vriend de navelstreng niet eens doorknippen... begrijp me niet verkeerd, alles om haar te redden.. maar ik baal hier enorm van.. want was zo'n mooi moment geweest als hij dat had kunnen doen.. ik heb d'r welgeteld, 3 seconden vast gehouden, toen was het knip knip navelstreng.. hop weg.. hoorde ik vage woorden ( ben slechthorend) van 'niet goed hoor..!" "Opname IC.." "blaasjes" dus ik zei tegen mijn vriend, gaat alles wel goed...??!! Ja ze heeft huidblaasjes, is nog onbekend, ze moet direct worden opgenomen.. PATS.. Klap in mijn gezicht..de zoveelste al.. dus ze heeft 12 dagen nog in het ziekenhuis gelegen, waarvan iets langer dan een week in de couveuse op de IC doorgebracht, we mochten haar alleen met handschoenen aanraken.. ze had overal op haar lichaam een soort blaren.. zo zielig..doordat de navelstreng nog intact was, kon ze daarin een infuus krijgen met allerlei medicatie.. nu is ze er goed vanaf gekomen gelukkig en ze lacht.. en blijft onder controle bij de dermatoloog. Maar NIEMAND in onze families, van beiden kanten, heeft dat huidprobleem................... vandaar dus ook mijn twijfel.......... Ik vind het heel moeilijk om erover te praten, althans ik praat er wel over met mijn dierbaren, mijn vriend luistert wel, maar weet niet zo goed hoe te reageren.. hij kijkt vooruit, en dat probeer ik ook, maar het is voor mij zo lastig om die knop om te zetten.. Ik heb het verhaal ook bij de HA neergelegd, hij zei dat ik misschien beter naar een psycholoog kon gaan, maar ik weet het niet hoor... mijn hele levensverhaal bij een wildvreemde op tafel gooien..... misschien moet ik mijzelf gewoon over die drempel trekken.. maar da's zo moeilijk..
Ik vind het ook moedig dat je je verhaal hier deelt. Zo te lezen hebben jullie een hop meegemaakt. ICSI is überhaupt al niet niks. Zoals je ziet, heb ik ook 2 kinderen ontstaan door ICSI. Om eerlijk te zijn heb ik ook vaak gedacht aan het feit dat ze best iets hebben kunnen mixen in het lab. Nu lijkt mijn dochter als 2 druppels water op mij en ze is ook zeker weten van mijn man. Mijn zoon lijkt meer op mijn man en moet ik zelf beter zoeken naar gelijkenissen van mij. Was al lang blij dat er geen kindje met rood haar uit kwam, dan had ik zeker weten achter m'n oren gekrabt. Ik maak me er geen zorgen meer om, maar heb wel na de bevalling direct gecheckt op gelijkenissen. De mmm, een zwangerschap, bevalling en net moeder zijn is niet niks. Helemaal als het zo heftig is verlopen. Dat moet een plek krijgen. Kinderen kunnen gewoon hun eigen dingen ontwikkelen, zonder dat jullie ze in de familie hebben. Ik denk ook dat het misschien wel verstandig is om toch je verhaal ergens te doen. Een kindje krijgen is echt een life event en zet je hele wereld even op z'n kop. Ik wil je in ieder geval een hart onder de riem steken, je bent al goed op weg om erover te praten.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel moedig van je vind om hier je verhaal te plaatsen. En dat je ook je gevoel durft te uiten naar de HA toe. Jammer dat die meteen over een psycholoog begint vind ik, dat kan je het gevoel geven alsof er iets mis met je is, terwijl als ik het zo hoor je alleen onzeker bent. Echt advies kan ik je niet geven, maar denk dat je (ongeacht je uiteindelijke beslissing) 1 vraag voor jezelf moet beantwoorden: veranderd er iets aan de liefde voor je kind afhankelijk van de uitslag van de dna test en is dat een acceptabel risico voor je? Of is ze sowieso jullie kind, omdat jij haar hebt gedragen, hebt doen groeien in je buik en jullie haar hebben gekregen? Wat je ook beslist zorg dat je er achter staat en dat ook je partner het accepteerd. Succes.
@poohbear bedanky voor je woorden! Ik zie haar wel als mijn kindje is echt mijn meisje. Ik wil o.a ook de DNA test doen omdat zij n huidaandoening heeft die beide families niet hebben dan ga je dus denken Is t er wel 1 van ons? Snap je wat ik bedoel? De dermatoloog zei even geleden heel droog "ja foutje in de dna.. met chromosomen. ." Omdat ik slechthorend ben heb ik dat ter plekke niet meegekregen hoorde t van mn partner masr vind dat mmedische specialisten ook moeten uitkijken wst ze zeggen... Toch ben ik bang voor de uitslag. . Stel t is niet van ons.. ga ik dan niet anders naar haar kijken enz.. Lastige keuze..
Ik denk dat je alles niet zo letterlijk moet nemen. Foutje in dna en chromosomen is een hele normale uitspraak en hoeft ook helemaal niks te maken te hebben met dat je kindje van een ander is... Een huidaandoening hoeft ook helemaal niet in de familie te zitten en kan dan ontstaan door een foutje in het dna/chromosomen. Gewoon iets wat tijdens "aanleg" van je kindje, mis is gegaan. Zo zijn er meer ziektes die door een fout in de chromosomen zijn ontstaan. Dat andere familieleden het niet hebben, betekend niey dat er dan vreemd dna in het spel is..... Down is bijv ook een fout in de chromosomen. Ik zou het proberen los te laten. Desnoods met iemand erover praten. Je bent pas 3 maanden geleden bevallen. Je hormonen gieren nog door je lijf, incl evt rare gedachten die je daarbij kan krijgen. Want stel, je dochter zou wel ander dna hebben (uiterst kleine kans), veranderd er dan wat? Het zou het er ook een stuo moeilijker op kunnen worden. Je zegt dat je van je dochter houd, wat doet het er dan toe wat voor dna ze heeft? Wat doet het er toe dat ze de huidziekte heeft geeerft van een ander dna? Ze heeft het. Klaar. Krijg je het niet alsnog moeilijk als je erachter zou komen dat ze niet van jullie beide is? Grote kans van wel. Het is jullie dochter. Punt. En een huidziekte komt in de beste families voor..
Een klein beetje herkenbaarheid hoewel ik momenteel nog zwanger ben. Deze is er gekomen door IUI en ondanks dat de naam van mijn partner op het buisje stond, toch soms ook de twijfel of de baby wel van hem gaat zijn. De mijne is het alleszins. Ik hoop dan ook dat baby erg op Meneer gaat lijken en dat mijn twijfels weg zullen gaan. Een tweede is natuurlijk wat de gevolgen zijn om het echt te laten testen. Stél dat het kind niet van 1 van jullie beiden is, dan kan dit een druk op je relatie leggen en op de verhouding met het kind dat hier uiteindelijk ook niet om gevraagd heeft. Ik denk in elk geval dat ik het persoonlijk niet zou kunnen om mijn kind af te geven moest het niet van mijn wederhelft maar wel van mij zijn, en ik kan me aan de andere kant ook voorstellen dat hij het niet makkelijk zou hebben om te aanvaarden dat ik een kind van een ander heb. En er is in ons geval nog Meneer die zeker weten wél van ons beiden is, waar we wel lang op moeten wachten hebben maar is toch nog spontaan gekomen.