Eens. Het is logisch dat euthanasie een intensief en ingewikkeld proces is. Maar het zorgt ook voor dit soort ellende.
Ja, dat is te simpel. Ik heb zelf ook meerdere keren lange periodes suïcidaal voor de klas gestaan in het VO en niemand die dat doorhad hoor. Terwijl ik er nota bene heel open over was dat ik depressie was. Sowieso al mijn collega's wisten het. (Dat ik suïcidaal was vertelde ik dan weer niet.) Naderhand heb ik het wel een aantal keer aan een enkele ex-collega, met wie ik goed contact had, verteld (zit nu in de wia). Zij schrokken zich stuk voor stuk een hoedje. Echt rood gezicht, of juist wit wegtrekken en rode vlekken in de hals. Daar hadden ze nooit bij stilgestaan. De meeste mensen zij er goed in het te verbergen.
Sorry, maar: ja, dat is ook weer te simplistisch. Daarmee ga je er namelijk van uit dat ze binnen de ggz weten hoe ze iemand met een psychiatrische aandoening moeten helpen. Dat is binnen de psychiatrie echter niet zo zwart-wit. Wat voor de ene patiënt goed werkt, doet bij de ander helemaal niks. Dat geldt zowel voor medicatie als verschillende therapieën. Het is dus echt een kwestie van uitproberen. Er is wel een depressieprotocol, en zeker de niet-complexe, milde depressies zijn vaak relatief snel en eenvoudig te behandelen (dan heb ik het overigens nog over een traject van maanden). Naarmate een depressie ernstiger is en er complicerende factoren zijn, wordt het echter een stuk ingewikkelder. Het feit dat het een kwestie van uitproberen is, heeft tot gevolg dat je soms eerst een aantal dingen probeert, die niet helpen (zowel qua medicatie als qua therapie). Daarbij moet je soms overstappen naar een andere instelling, want niet iedere instelling biedt ieder type therapie. Dan heb je dus opnieuw te maken met wachtlijsten, screenings en intakes. Waarbij je soms afgewezen kunt worden, omdat de andere instelling ook denkt je niet te kunnen bieden wat je nodig hebt. Dan word je weer doorverwezen naar een andere instelling, waar je weer op de wachtlijst komt... Om een concreet idee te geven: het is nu 3,5 jaar geleden dat ik naar de huisarts ging, omdat ik de ernst van mijn suïcidale gedachten zorgwekkend vond. Ik ben nu nog steeds suïcidaal. 1,5 jaar geleden ben ik opgenomen geweest voor dagbehandeling. Het is 1,5 jaar geleden dat ik daar ontslagen ben. Ik ben toen doorverwezen voor een vervolgbehandeling (ambulant). Nu begin januari ben ik eindelijk begonnen met een traject waarin ik aan de slag kan met de doelen die ik toen heb gemaakt. Op het moment dat elke dag er eigenlijk eentje teveel is, kunnen ze je ook binnen de ggz niet altijd in leven houden.
Overigens, als ik zeg dat je te simpel denkt, bedoel ik dat verder niet gemeen of betweterig ofzo. Het laat gewoon zien dat je er geen ervaring mee hebt in je nabije omgeving en dat vind ik alleen maar fijn voor je.
Ik geloof niet dat de mogelijkheid tot euthanasie voor deze meneer iets veranderd zou hebben. We lijken het in ieder geval hier in dit topic wel redelijk eens te zijn dat deze manier niet meer helder dacht. En een aanvraag voor euthanasie vraagt toch heel wat helder denkwerk. Je moet een verzoek indienen bij een arts. Vervolgens voer je met zo'n arts één of meerdere gesprekken waarin wordt vastgesteld dat je wilsbekwaam bent en dat er sprake is van uitzichtloos lijden, zonder dat er een goede behandeling voorhanden is. Nog los van het feit dat patiënten met een ernstige depressie daar vaak helemaal geen energie voor hebben, moet je dat dus ook allemaal goed onder woorden kunnen brengen. Dan moet er nog een tweede arts naar je verzoek kijken en ook weer met je in gesprek. Pas als deze er ook van overtuigd is dat euthanasie voor jouw situatie goed is, kan er worden overgegaan tot uitvoering. Ik denk niet dat iemand die besluit om van het dak van zijn middelbare school springt, deze stappen nog had kunnen zetten. Als je namelijk nog helder genoeg van geest bent om deze stappen te zetten, was je ook helder genoeg om voor een andere wijze van zelfdoding te kiezen. Als zelfdoding zo'n bewust en goed afgewogen besluit is dat je aan de eisen voor euthanasie zou voldoen, had je echt een andere manier gekozen dan het traumatiseren van je leerlingen en collega's.