Hallo! Onze zoon van 15 maanden is sowieso een pittig mannetje maar nu is het wel heel erg. Hij is serieus niet te handhaven hij is niet te troosten compleet door het lint gaat ie gewoon vanuit het niets. We zitten er behoorlijk doorheen op het moment en heb soms het gevoel uit elkaar te groeien. We hebben al zoveel geprobeerd maar niets lijkt te helpen. hem afzonderen als hij zo is hem er juist bij betrekken oppakken juist geen aandacht Extra lief voor hem zijn boos worden (waarschuwen) Uitleggen wat er is proberen hem woordjes te leren zodat hij zich kan uiten. Iemand nog tips?
Kun je een voorbeeld noemen van een situatie? Wanneer gaat het mis bij jullie zoon? Mijn zoon heeft ook een sterk karakter. Hij vind het lastig als het niet gaat zoals hij in zijn hoofd heeft zitten en dan die omschakeling moeilijker maken. Laten zien dat andere manieren ook goed zijn, of ten minste niet slecht, helpt al goed.
Dat kan zijn dat ik de kamer uit loop of dat iets niet lukt. Dat kan ik allemaal nog wel plaatsen hoor maar het gebeurt ook vanuit het niets gewoon als hij zit te spelen of een filmpje kijkt. Hij gooit zich ook achterover stampt met zijn benen en schreeuwt gewoon hysterisch er is vaak niet 1 traan te zien bij hem
Mijn zoon kan in hysterisch huilen als er iets stuk gaat bij Mickey Mouse Clubhuis. Een trein, of een jukebox laatst. Dan gaat het ook weer niet zoals het in zijn hoofd moest. Boosheid kan ook zo op komen zetten, elk kind verwerkt emoties weer anders. Als mijn zoon boos is of verdrietig probeer ik altijd zijn emotie te beschrijven. Ah lieverd, ik zie dat je boos/verdrietig bent. Is er iets stuk gegaan? Kom, wees maar stil dan gaat we samen kijken hoe we het kunnen oplossen. Nu is jouw zoon wat jonger, dus hij zal er misschien niet meteen op reageren, maar hij zal merken dat jij rustig blijft en hem wil helpen. Als helpen en uitleggen niet helpt, dan haal ik hem uit de situatie en gaan we iets doen wat hem zeker aan het lachen krijgt. Daarna 'praten' we er nog eens over. Nouja, ik dan, want mijn zoon kan nog geen gesprek voeren Kalm blijven werkt hier echt, hij voelt mijn frustratie anders ook en aangezien zijn gedrag nog niet bewust is, is het vervelend voor hem dat ik boos wordt op iets wat onbewust gebeurd.
Helaas reageert hij werkelijk nergens op als hij zo is. Kan hem niks uitleggen want hij hoort me gewoon niet, rustig blijven doen we sowieso wel maar we kunnen niks met hem. Hij blijft zich uit je armen gooien en op de grond of in de stoel echt van dat driftige gedrag. Met benen trappen heen en weer wippen en vuurrood worden van het gillen Zou ik hiervoor naar de dokter kunnen? Zou er iets meer aan de hand zijn/?
Ik zou zeker naar de huisarts gaan. Wat er ook aan de hand is, extra hulp lijkt me vooral voor jullie fijn. Of dat nou qua opvoeding is of onderzoek..
Ja je kan altijd bellen met de huisarts. Moet je binnenkort ook niet naar het CB? Kun je ook je zorgen kwijt, als je een goed gevoel hebt bij ze.
Het klinkt alsof hij erg veel moeite heeft om met zijn eigen emoties om te gaan. Het enige wat hij van jullie nodig heeft is liefde en begrip en vertrouwen. Blijf bij hem, zorg dat er geen gevaarlijke situatie ontstaat. Afzonderen, negeren en boos worden zullen het alleen maar erger maken. Hoe is verder de situatie binnen jullie gezin? Zijn er spanningen die hij op pikt en er op deze manier uit kunnen komen? Ik begrijp dat je veel dingen hebt willen proberen, maar daardoor is het voor hem ook onzeker hoe je gaat reageren. Dus ik zou voor één aanpak kiezen en dat een tijd volhouden. Hulp vragen bij de huisarts kan nooit kwaad!
En helpt het als je hem even laat uitrazen en daarna troost? Dat werkt bij mijn zoon het beste. Ook nu hij 6 is wil hij eerst voos zijn en laat zich daarna pas troosten en dan praten we erover.
Ik heb nooit in sprongen geloofd tot zoontje 15 maanden was. Ik vermoed dus de 14/15maandensprong. Niks luisteren, nog geen halve seconde! De hele dag grommen En woedeaanvallen uit het niets! Eerste keer was ik helemaal in paniek en heb ik geskypt met mijn moeder. Zij had me door de eerste woedeaanval geholpen Ik vond het verschrikkelijk want hij was en is heel rustig van karakter maar toen brrrr niet normaal Wat ik deed was 3780x per dag hem weghalen bij hetgeen hij niet mocht doen. Met woedeaanvallen het accepteren. Ik mocht hem niet eens troosten, dan maakte ik het nog erger. Dus ik zette hem in het midden van de woonkamer neer zodat hij zich geen pijn kon doen aan muren, meubelen,... raar genoeg bleef hij tijdens zo een aanval redelijk op zijn plaats. En observeren. Deed hij aanstalten om naar mij te komen was het moment dat ik hem mocht troosten en was het zo gedaan. Maar neer hij dat punt had bereikt kon een dik halfuur om zijn :x 1 inschattingsfout en hem dus 1 minuut te vroeg willen troosten was een grote fout. Dan kon ik er nog een halfuur bijtellen dus was echt observeren en elke gedragsverandering opmerken in die woedeaanvallen. Hij had gewoon nieuwe emoties waarmee hij niet overweg kon. En er veranderde weer veel in dat hoofdje. Hij wist ook met zichzelf geen raad, dat zag ik aan zijn oogjes. Ik vond het zo moeilijk! Toen ik dacht dat het niet meer erger kon werd hij ineens vrolijk wakker en had ik een heel ander mannetje. Het was ineens helemaal over. En hij luisterde ineens heel erg goed, kon weer nieuwe dingen,... Met die leeftijd veranderd er heeeeel erg veel in dat hoofdje. Teveel om gemakkelijk te verwerken.
Pffff dit heeft mijn zoon ook gehad hoor. Ik werd er op een gegeven moment ook helemaal gek van. Omdat je bang bent dat hij weer gaat schreeuwen ben je ook eerder geneigd om hem zoet te houden met dingen (zodat hij maar niet gaat schreeuwen). Maar dat is natuurlijk een slecht idee haha Ik heb dit gedrag op een gegeven moment gewoon zoveel mogelijk genegeerd (hem niet helemaal afsluiten van contact en wel bij hem in de buurt blijven bijvoorbeeld of tegen hem praten --> hem als persoon dus niet negeren maar wel zijn gedrag). Uiteindelijk is het over gegaan. Het is volgens mij ook een beetje een fase hoor.
Ik zou 'm laten uitrazen. Het kan best dat er ogenschijnlijk niks is, maar met 15 maanden is hij nog zo volop aan het ontwikkelen, kan best dat er bv een soort frustratie onder zit, dat hij bv iets wíl maar nog niet kan. Praten is hier vaak ook een reden van; in zijn hoofd wil hij jullie zoveel duidelijk maken, maar hij krijgt het nog niet goed omgezet in spraak. Ik denk niet dat er echt een aanpak is waardoor die driftbuien verdwijnen, die horen er volgens mij gewoon bij, maar accepteren dat hij die momenten heeft kan wel al heel erg helpen. Mijn oudste dochter is 3 en heeft soms ook driftbuien die voor ons nergens over lijken te gaan, maar vanmorgen gaf ze een heldere reden, wij vroeger waarom ze nu zo boos was;'Omdat ik 3 ben!'. Dat is precies de reden, ze is een peuter, ze uit zich dus ook als een peuter En bij jouw zoontje precies zo; hij is 15 maanden, hij moet nog ontzettend veel leren en omgaan met emoties is daar 1 dingetje van. Geef het tijd, hij komt hier vanzelf wel door als jullie zorgen voor een veilige, liefdevolle basis!
Bedankt iedereen! Allereerst wil ik even zeggen dat we een gelukkig gezin zijn hoor Alleen het is soms heel zwaar met z'on temperamentvol mannetje en dan heb ik wel eens het gevoel alleen nog maar bezig te zijn met te zorgen dat hij niet gaat huilen. Hoe lang duurt z'on sprong?
Dan komt het vast goed. Misschien is het goed voor je om gewoon te accepteren dat hij soms boos en verdrietig is. Dat dit ook emoties zijn die bij het leven horen en dat hij dus niet altijd vrolijk hoeft te zijn. Dit zijn ook leermomenten voor hem die hem gaan vormen. Niet gezellig, maar het hoort er wel bij. Als het echt de hele dag overheerst zou ik toch wat hulp zoeken.
Onze zoon heeft er nu een kleine maand last van (hij is bijna 15 maanden) eerste keer wisten we niet wat ons overkwam, zomaar opeens gillen, huilen, rood aanlopen, op de grond gaan liggen en krijsen. Overstrekken, schoppen, rupsen, alles. Een warme fles met bambix hielp toen. De laatste keer lag hij in de gang, het enig wat ik toen heb gedaan is hem in de woonkamer gezet (anders kan hij de trap op klimmen) en af en toe gevraagd of hij niet meer boos/verdrietig was. Op een gegeven moment kalmeerde hij en toen kon ik hem op schoot nemen en troosten. Duurde wel een kwartier ongeveer. Paar dagen terug wilde hij weer in zo een bui gaan. Ik ben meteen weggelopen en met zijn speelgoed gaan spelen, daar waar hij me wel kon zien. Na twijfelen kwam hij toch meespelen en ging zijn boze bui langzaam over. Moeilijk leeftijd dit, maar ook o zo leuk