vriendinnen kwijt

Nee hoor, jullie doen wat het beste is voor de kleine!!

Hier heel herkenbaar, ik ga ook de deur niet meer uit savonds en ik wil dat hij op tijd ligt (jongste) omdat hij overdag amper slaapt en nog maar 6 maanden is.

Nou zijn wij geen stappers en hebben maar een kleine vriendengroep waarmee we goed contact hebben maar niet wekelijks.

Als we iets afspreken van een theemiddagje, of avondje gezellig bij elkaar komen, dan is dat bij ons thuis. Want onze vrienden hebben een zoontje wat pas laat naar bed gaat en dus niet op tijd hoeft te liggen. Andere vrienden hebben geen kinderen dus maakt het niets uit.

Zou ze gewoon zelf bij jullie thuis gaan uitnodigen, niet wachten tot ze jullie eens vragen

 

Heel herkenbaar! Ik heb ook vrienden verloren nu we een kindje hebben, maar eerlijk gezegd waren anderen me voor met kinderen en is het toen al bergafwaards gegaan. Ik denk niet dat je er veel tegen kunt doen. Denk eerlijk dat dit het offer is dat van je verwacht wordt als je kinderen krijgt. Daar kies je (meestal) bewust voor. Het is niet dat je je vrienden helemaal niet meer zult zien, maar de contacten zullen anders zijn. Minder intensief.

1 lichtpuntje. Ik denk dat je er op termijn een ander soort vriendenkring voor terug krijgt. Moeders met kinderen uit de buurt. Ouders van het kdv en later school. Zij zitten in dezeflde levensfase als jij en dat zal dan beter klikken (ook wat betreft begrip).

 

Als je het wel leuk zou vinden om 's avonds dingen te doen moet je zorgen dat je oppas hebt. Kan ook gewoon papa zijn! Hoeft je kind niet uit bed, en jij kunt er toch even lekker uit.

 

1 woord: OPPAS!
En ik ga heel vaak in mijn eentje zonder vent heerlijk
Ook organiseren we vaak etentjes en borrelavonden bij ons

Ik ben ook de eerste en enige en vind dat je daar juist nog 'gebruik' van moet maken. Straks als er allemaal kindjes komen wordt t pas echt puzzelen

Daarbij vind ik dat als dit echt goede vriendinnen zijn je dit gewoon met ze moet kunnen bespreken

 

Dit wou ik ook zeggen, je kunt het gewoon vragen aan ze, of ze anders tegen dingen aankijken nu jullie een kleintje hebben. Vanuit hun oogpunt gezien, willen ze je misschien wel een soort van beschermen, door je niet voor dingen te vragen waar jij dan toch nee op moet zeggen. Misschien proberen ze je niet rot te laten voelen, al werkt dat natuurlijk averechts als je er achteraf achter komt dat zij het gezellig hebben gehad... Denk dat het voor hun wel fijn is hoor, als er open over gepraat wordt, dan weten ze ook waar ze aan toe zijn, en wordt de band in je vrienden groep misschien wel hechter, wie weet? Wat je absoluut niet moet doen, is jullie schema met je kleintje aanpassen aan mensen buiten je gezin!!

 

Ik vind dat helemaal niet raar hoor!
Wij hebben vrienden die hun kinderen overal mee naartoe slepen en dus ook naar verjaardagen. Toen ze kleiner waren gingen ze dan daar op bed en dan 's avonds laat er weer uit. Nu zijn ze ietsje ouder en mogen ze opblijven waardoor ze dus strontvervelend zijn aan het einde van de avond. Toen ik zwanger was zeiden ze: ja, zo zitten jullie over een tijdje ook op verjaardag. Nou dacht ik toen al; dat dacht ik dus niet!!
Ik ga mijn kind 's avonds niet uit bed plukken. Ze gaat gewoon 19.00/19.30 op bed, een keer een half uurtje later als dat door omstandigheden zo uitkomt. Ze slaapt gewoon thuis in haar eigen bed en lekker de hele nacht door. Dan blijft één van ons maar thuis en als ze wat groter is wil ik best eens een oppas vragen.
Sommige mensen hebben daar erg weinig begrip voor. Eén van mijn beste vriendinnen heeft niks met kinderen en dat wist ik. Maar sommige opmerkingen vind ik zo raar. Zo kwam ze op kraamvisite en ik had net gevoed dus zat nog even met mijn dochtertje op schoot. Het eerste wat ze zegt: zit je nou de hele dag met dat kind op schoot??
En toen ze iets ouder was: maar als ze wakker zijn, dan hoef je ze toch niet de hele tijd te entertainen, of zie ik dat verkeerd?? (JA schreeuwde een stemmetje in mij maar heb me ingehouden).
Verder vraagt ze nooit ergens naar. Oke, ze heeft er niks mee dus ik ga haar ook niet vermoeien met uitgebreide verhalen. Maar mijn kind is wel heel belangrijk voor mij, dus in dat kader vind ik dat een vriendin daar best belangstelling voor mag tonen. Gelukkig heb ik ook nog veel vriendinnen die kinderen wel leuk vinden (en zelf ook hebben) en waar ik haar ook gerust mee naartoe kan nemen en die het niet raar vinden dat ik maar even blijf omdat mijn dochtertje nog moet slapen.
Ik zou zeggen: doe lekker wat jou goed lijkt voor jouw kind!! En wie dat niet begrijpt, tja jammer dan.

 

Sorry meiden als dit hard overkomt maar ik kan maar 1 ding zeggen; als je vriendinnen zo reageren of liever gezegd niet. Dan zijn het geen ECHTE vriendinnen! Dat is mijn mening! Ik bedoel het lijkt me toch meer dan logisch dat je, als je kleine eenmaal in bed ligt niet haar/hem er weer uit haalt om "op stap" te gaan?! Als dit op tijd word besproken, misschien een oppas/opa/oma vragen. Of 1 van de 2 ouders blijft thuis. Maar zo spontaan: nee dat is er even niet bij met een kleine, en als ze daar geen begrip voor hebben dan maar niet!

Succes!

 

Ik zou het eerst eens bespreken. Voordat je zelf kinderen hebt, heb je er denk ik niet altijd een goed beeld van hoe het (kan) zijn. Wij hebben onze zoon ook nooit uit bed gehaald voor dit soort dingen hoor.
Maar wij namen hem altijd wel vrij makkelijk mee, vooral het eerste jaar. Dan legden we hem gewoon in zijn wandelwagenbak of campingbedje als hij moe werd. En als we naar huis wilden, namen we hem weer mee. Thuis even een voeding en dan sliep hij zo weer verder.
Nu houden we wel meer rekening met zijn bedtijd. Als we ergens 's avonds worden uitgenodigd, dan zijn er eigenlijk drie mogelijkheden:
- We gaan weg voor zijn bedtijd.
- We leggen hem daar op bed en halen hem de volgende ochtend op (in principe alleen bij z'n grootouders hoor.)
- We regelen oppas.
Nu moet ik zeggen dat wij wat dit soort dingen betreft een vrij makkelijk en flexibel kind hebben. Mensen die daar een paar voorbeelden van zien in hun omgeving, snappen jullie situatie misschien niet. Maak dat gewoon bespreekbaar. Leg uit dat spontane bezoekjes in ieder geval niet echt mogelijk zijn. (Of misschien dat jij alleen gaat en je man niet, ik weet niet hoe jullie daar in staan.)
En probeer zelf ook initiatief te nemen waardoor je regelmatig "ja" kunt zeggen op dit soort uitnodigingen. Als jij steeds zegt dat je niet kunt, is het niet verwonderlijk dat mensen je minder gaan uitnodigen of uiteindelijk helemaal niet meer.

Ik zou ze echt laten weten dat je, zeker nu je zoontje weer wat groter is, graag weer mee wilt doen met de uitjes en bezoekjes. Maar dat het voor jou dus moeilijk is om spontaan af te spreken.

 

Inderdaad een goed gesprek aangaan. Het is heel moeilijk voor te stellen hoezeer je dag en uren in het teken staan van de kleine als je zelf geen kinderen hebt...

 

Ik zou het ook gewoon zo open mogelijk met ze bespreken. Gewoon hetzelfde vertellen als je hierboven hebt gedaan.

Je zegt trouwens: "heb ik het nu verpest door d in zo'n strak ritme te zetten en vanaf 19u in zijn bed te laten slapen?"
De vraag is wat je dan verpest hebt?! Ik begrijp wel dat je op de vriendschap doelt, maar wat je zeker niet verpest is je kindje: de enige die volledig afhankelijk is van jou. Lijkt mij dat je de juiste keuze hebt gemaakt dus!

 

Tuurlijk niet uit bed halen. Je kunt ook af en toe alleen gaan, zodat je man bij jullie kindje blijft?

En ik zou erover praten. Nodig ze eens uit en leg ze uit hoe het werkt. Dat ze het echt niet helemaal moeten begrijpen, maar dat het zo werkt met een kind en dat jullie het op deze manier doen. Dat zij het pas werkelijk begrijpen en ervaren als ze zelf een kindje krijgen. Maar dat je hoopt op wat begrip.
Je kindje gaat toch altijd voor, dus dat is niet anders!

 

Mijn gedachte precies! Dat zijn ws ook de types die je niet meer zo aardig vinden als je niet iedere week belt of mailt...echte vrienden kun je tijden niet spreken of zien en dan nog is het alsof je elkaar gisteren nog hebt gesproken. Die hebben begrip voor elkaars situatie en dat die van allemaal verschillend zijn...

 

Ik dnek dat mensen die geen kinderen hebben niet goed begrijpen dat je graag rust ennregelmaat voor je kindje wilmals hij al zoveel huilt en weinig slaapt...

Wat je kan doen is het uitleggen maar ik vrees dat ze het pas begrijpen als ze zelf een kleine hebben. En ook dan misschien niet want stel dat ze een heel makkelijk kind hebben en zichzelf niet zo makkelijk kunnen verplaatsen in een ander begrijpennze het misschiennog niet.

Het is jammer maar als uitleggen en er over praten niet helptdenkik dat nieuwe vriendinnen zoeken de beste optie is...

 

Herkenbaar!

Hier een meisje dat van ieder geluidje wakker werd en sowieso heel onrustig sliep. Twee vriendinnen kregen iets later ook een kindje (5 maanden resp 12 maanden) en die begrepen er geen hol van. Hadden ook hele makkelijke kindjes ... Makkelijk praten dus . Een van die vriendinnen haar tweede is nog moeilijke dan mijn eerste en ze heeft tegen me gezegd dat ze me nu heel goed begrijpt ... ach ja wijsheid komt met de jaren

Vrijwel al mijn andere vrienden hebben geen kinderen (of relatie). Ik probeer met hun toch het contact te onderhouden, maar soms wel lastig. Zeker in de periode van slecht slapende baby's (sowieso eerste jaar) had/heb ik niet zo'n zin in stappen. En zij misschien niet in een gesprek waar kinderen af en toe doorheen kletsen .

Komt vanzelf weer.

Mn echt goede vrienden raak ik hierdoor ook niet kwijt, dat is ook uitgesproken: gewoon even een andere fase. Krijg er trouwens ook nieuwe vrienden bij

 

Nieuwe vriendinnen erbi geldt voor mij ook maar oude vriendinnen blijven ook. En tuurlijk merkte ik in het begin dat mijn wereld nu draaide om een baby en dat hun wereld gewoon verder ging maar het contact blijft goed.

Ik vind het raar als mensen die zelf kinderen hebben er geen begrip voor op kunnen brengen. Wij hebben een hele makkelijke baby maar ik kan me wel inleven in een ander die misschien een minder makkelijke baby heeft. Dan wil je de momenten dat je kleine wel goed slaapt koesteren, dat is toch logisch?!?!

 

Je hebt de enige juiste keuze gemaakt. Het eerste jaar is gewoon intensief. Daarna wordt het allemaal anders merk ik nu. Onze dochter is 14 maanden en het is nu makkelijker om haar ergens mee naar toe te nemen. Je ontkomt er niet aan dat je minder wordt uitgenodigd maar dat hoort ook bij jullie nieuwe leven. Het kost meer moeite om vrienden te zien...
Maak je er niet te druk om; dat draait wel bij als de volgende vriendin een baby krijgt...

 

vind dat je goed bezig bent hoor, en als er een kleine in het gezin komt dn komen er aanpassingen. En dat moeten ze ook maar begrijpen. Maar blijkbaar niet, en tja, zijn ze dan idd wel goeie vriendinnen? En om je kleintje er dan uit te halen, echt niet. Ze moeten zich maar aanpassen, anders hebben ze pech.